Συντροφικότητα
Πηγή: Leonid Afremov
Τέτοια εποχή, για κάποιους το "εδώ" και το "μαζί" με τον άνθρωπό τους θεωρείται δεδομένο. Μα, για άλλους, η μοναξιά πονάει σαν πληγή αβάσταχτη. Πόσα βράδια βουβά και ξένα βυθίζονται στο σκοτάδι της σιωπής? Πόσα συναισθήματα μένουν ερμητικά εγκλωβισμένα σε ανοιχτές πληγές? Πόσοι δεν μισούμε αυτή τη λέξη! Πόσους δεν μας φοβίζει? Το βάρος της μας τρομοκρατεί. Μας στερεί τη συντροφικότητα που αποζητάμε ως κοινωνικά όντα. Όταν χάνεται εκείνο το «εμείς», όταν παγώνει το μέσα σου, εκείνη η συναισθηματική απόσταση που τελικά νικάει είναι εκκωφαντική.
Ο Σοπενχάουερ είπε κάποτε, σχετικά με το “σχετίζεσθε”:
“Όταν ο χειμώνας είναι παγερός, οι σκαντζόχοιροι ψάχνουν για λίγη ζεστασιά ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μα του ενός τ’ αγκάθια τρυπούν τις σάρκες του άλλου και τις ξεσκίζουν. Τότε οι σκαντζόχοιροι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αλλά το κρύο και η μοναξιά τους πεθαίνει. Σιγά-σιγά όμως, με το πλησίασμα και την απομάκρυνση, την απομάκρυνση και το πλησίασμα, κατορθώνουν να βρουν τρόπο να μην παγώσουν, κάτι σαν μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στον πόνο και την ανάγκη για ζεστασιά”…
Φώτα πολλά, λαμπερά στολίδια, έντονα χρώματα, γλυκές μυρωδιές. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ! Το εορταστικό κλίμα είναι πλέον διάχυτο στην ατμόσφαιρα και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για να περάσουμε στιγμές γεμάτες αγάπη και ευτυχία παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η πιο λαμπερή και «χαρούμενη» στιγμή του χρόνου για πολλούς. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό τον καταιγισμό χαράς και φαινομενικής, ίσως, ευτυχίας που αισθάνονται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς σύντροφο.
Κι εδώ είναι που περιμένω να σε δω, φίλε μου! Μην αγαπάς τον άλλον στα εύκολα, στα δύσκολα σε θέλω! Στα λάθη του... Στα πάθη του... Στις αδυναμίες... Στα σκοτάδια του... Στις ανασφάλειές του... Στις σιωπές του... Στους φόβους του... Στον ξεπεσμό του... Στις "μαύρες" του... Μπορείς? Γιατί, αν δεν αγαπήσεις ειλικρινά και άδολα, αν δεν αγαπηθείς, αν δεν συμπορευτείς, αν δεν στηρίξεις και δεν στηριχθείς, αν δεν μοιραστείς, τότε, πες μου... τι ήρθες να κάνεις σε τούτον εδώ τον κόσμο, ρε άνθρωπε? Κι έτσι, υπάρχουν φορές που κάποια χέρια δεν αγγίζουν μόνο σώματα, μα και ψυχές. Τις ακουμπούν απαλά σαν να είναι από μετάξι, τις νανουρίζουν σαν μωρά και όταν κλαίνε... όταν σπάνε, τις φροντίζουν. Κι αυτές ηρεμούν, ησυχάζουν! Ακόμα κι αν τα χέρια φύγουν από τα σώματα, οι ψυχές δεν ξεχνάνε.
Μέσα στη μαγική λάμψη των γιορτών, λοιπόν, στους χαρούμενους ήχους και στις μουσικές, σε γέλια και σε βιτρίνες ολόφωτες, βρες λίγο χρόνο και μην προσπερνάς όποιον έχει ανάγκη ένα ζεστό λόγο, ή την παρουσία σου. Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι, μάτια μου... Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα.
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4, που διοργανώνει η Μαίρη με τη Γήινη Ματιά της. Ευχαριστώ πολύ πολύ τη Joanna με τον ονειρικό της πίνακα, που έγινε η αφορμή για τις σκέψεις που διαβάσατε.
Παραδίδω, με τη σειρά μου τη σκυτάλη, στην Christi από το blog Andromeda - My Galaxy, με τη λέξη απεραντοσύνη και την εικόνα που ακολουθεί. Καλή επιτυχία, Christi μου κι ελπίζω να μη σε δυσκολέψει η επιλογή μου!
