Αγάπη μόνο!

   Για όσους βαδίζουν το δικό τους Γολγοθά, με την ευχή ότι αυτός ο κόσμος αν δεν γίνει καλύτερος, ίσως τουλάχιστον, να γίνει πιο ανθρώπινος και να φέρει περισσότερη αγάπη και λιγότερα δάκρυα στις ζωές των ανθρώπων. Χριστός Ανέστη, κόσμε! Χρόνια πολλά, καλά, φωτεινά, ευλογημένα...

Η μητέρα του Ιούδα.

Παιδί μου
ότι μάλλον Τον πρόδωσες
αντάρτη ενός Μεσσία που περιμέναμε
το ξέρω.
Όσο για το ευτελές ποσό που επέστρεψες
και για το δέντρο που εμπιστεύτηκες
είναι τα πιο πιστά δηνάρια μετανοίας.

Στον άθλιο τόπο τώρα εδώ
ήρθα για να μυρώσω το νεκρό σου σώμα.
Σαν μάνα
εγώ σ’ έχω ήδη συγχωρέσει.
Όμως σπαράζω γιατί αν όλοι
οι πεθαμένοι αυτού του κόσμου
κάποτε συγχωρεθούν
εσύ θα μείνεις έξω απ’ το έλεός Του.

Μόνο μια ελπίδα, γιε μου, με ζεσταίνει:
είναι η συγχώρεση από μάνα
από την Παναγιά
και Της φιλώ το χέρι.

                                         Γιάννης Βαρβέρης - Από τη συλλογή ποιημάτων: “Ο άνθρωπος μόνος”.

Μεγάλη Πέμπτη - Θυσία.

     Έγνεψε ο Ιησούς στον Ιούδα, κι αυτός ήρθε και στάθηκε δίπλα του θα ‘χαν κρυφές κουβέντες οι δυο τους, γιατί μιλούσαν σιγά, και πότε έσκυβε το κεφάλι του ο Ιησούς, πότε ο Ιούδας, και φλωροζύγιαζαν τα λόγια τους, να δώσει ο ένας απόκριση στον άλλο.
– Συχώρεσέ με, Ιούδα αδερφέ μου, μα πρέπει.
– Κι άλλη φορά σε ρώτησα, ραβή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
– Όχι, Ιούδα αδερφέ μου, κι εγώ θα το 'θελα, ως τα τώρα το 'λπιζα κι εγώ και περίμενα, του κάκου, όχι, δρόμος άλλος δεν υπάρχει, έφτασε η συντέλεια του αιώνα, θα γκρεμιστεί ο κόσμος ετούτος, η βασιλεία του Πονηρού, θα 'ρθει η βασιλεία των ουρανών, εγώ θα τη φέρω. Πώς; πεθαίνοντας, δρόμος άλλος δεν υπάρχει. Μην τινάζεσαι, Ιούδα αδερφέ μου, σε τρεις μέρες θ' αναστηθώ.
– Μου το λες για να με παρηγορήσεις, για να με κάμεις να σε προδώσω, δίχως να σπαραχτεί η καρδιά μου, λες πως αντέχω, για να μου δώσεις κουράγιο, όχι, όσο ζυγώνουμε στη φοβερή στιγμή, όχι, δεν αντέχω, ραβή μου !
– Αντέχεις, Ιούδα αδερφέ μου, ο Θεός θα σου δώσει τη δύναμη, όση σου λείπει, γιατί πρέπει, πρέπει εγώ να σκοτωθώ κι εσύ να με προδώσεις, εμείς οι δυο πρέπει να σώσουμε τον κόσμο, βoήθα με.
Ο Ιούδας έσκυψε το κεφάλι, και σε λίγο:
– Αν ήταν εσύ να πρόδινες το δάσκαλό σου, θα το 'κανες;
Πολλήν ώρα έμεινε ο Ιησούς συλλογισμένος, τέλος:
– Όχι, είπε, φοβούμαι πως δε θα μπορούσα, γι' αυτό κι ο Θεός με λυπήθηκε και μου 'δωκε το χρέος το πιο εύκολο: να σταυρωθώ.

                                                                    ("Ο Τελευταίος Πειρασμός" - Ν. Καζαντζάκης)

"Ο μυστικός δείπνος" του Μάρκβιτσκα