Το ρολόϊ που δεν μετρούσε τον χρόνο!

      Η ιστοριούλα που ακολουθεί ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία  Έχοντας αποφασίσει το αντικείμενο-δημιουργία της επόμενης ανάρτησης μου, ήρθε και..."έδεσε", όπως λένε, με τρόπο μοναδικό! Μερικές φορές, κάποια πράγματα, γεγονότα, πρόσωπα, ή καταστάσεις, μπαίνουν - λες - στον δρόμο μας μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίσουν, πως η ζωή μπορεί  να είναι ένας συνεχές αγώνας, σημασία όμως έχει, με τι μέτρα και αξίες παλεύουμε για  να κερδίσουμε τις μάχες μας....

       Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, λοιπόν, με τα όποια προβλήματα δημιουργούνται από τις αντιξοότητες στον καθένα μας....ένα παραμύθι για παιδιά χωρίς ηλικία. Σας το παραθέτω, όπως ακριβώς το ανακάλυψα:

      Αφιερωμένο στους ανθρώπους...

      Το απαλό αεράκι της ανοιξιάτικης νύχτας χόρευε με το κουρτινάκι στο παράθυρο της Φωτεινής. Ήταν δώδεκα η ώρα και ετοιμαζόταν να κοιμηθεί. Στ’ αφτιά της έφταναν οι ειδήσεις απ’ την τηλεόραση.... ανάκατες, άσχημες….για τις φωτιές που έκαιγαν τα δάση, για κλοπές και φόνους, για τον πόλεμο, για παιδιά που χάνονται, για ολόκληρες χώρες που οι άνθρωποι πεθαίνουν από φτώχεια και πείνα….

     "Θεέ μου, βοήθησε τους ανθρώπους να μην καταστραφούν…Οι άνθρωποι μπορούν να είναι καλοί κι  ευγενικοί και τρυφεροί, αλλά είναι πολύ μπερδεμένοι….Σα να υπάρχει ένας γόρδιος δεσμός στο μυαλό τους....", ψέλλισε η Φωτεινή κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό.

Κι απ’ την καρδιά του σύμπαντος ένα φως, σα διάφανη σφαίρα, ακολούθησε την προσευχή του κοριτσιού καθώς διέγραφε την τροχιά της για να επιστρέψει στην καρδιά που την έστειλε. Μέσα στη σφαίρα υπήρχε ένα μυστικό που ήταν η στιγμή του να φανερωθεί.

      Η Φωτεινή αποκοιμήθηκε, χωρίς να γνωρίζει ότι η προσευχή της ταξιδεύει. Και στο όνειρο της είδε τον εαυτό της σ’ ένα ξέφωτο και τη σφαίρα από φως και χρώματα να της μιλά απαλά:
- "Φωτεινή….ακούς?"

- "Ναι, ναι ακούω!....Τι ωραίο που είσαι!....Τι είσαι?"

- "Είμαι μια σταγόνα φως, απ’ το φως που ζει μέσα σε όλα τα πλάσματα.…Είμαι μια σταγόνα από το φως του κόσμου σου….Από το δικό σου φως.…Μιλάμε στο όνειρο, γιατί τα όνειρα είναι σαν ένα θέατρο για ν΄ ακούμε τον εαυτό μας, τον κόσμο, το φως που τα κάνει ένα....."

-"Α....", έκανε η Φωτεινή. Ένα μέρος της καταλάβαινε κι ένα άλλο είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

- "Είσαι εγώ?", ρώτησε.

- "Είμαι εγώ κι εσύ και όλα…."

- "Α...! Mπορώ να σ’ αγγίξω?"
      Της φάνηκε ότι η φωτεινή σφαίρα χαμογέλασε.....

      Δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, φάνηκαν μέσα της και της έτειναν το χέρι.

- "Φωτεινή", είπαν με μια φωνή, "η αγωνία σου πέρασε αστραπιαία τους κόσμους....", "....η αγωνία σου πέρασε....", ακούγονταν σαν ηχώ! "Κι έφερε μαζί της μιαν απάντηση...".

- "Μια απάντηση σου έφερα...."

      Και η μια φωνή έγινε δύο : "Ο γόρδιος δεσμός είναι η ψευδαίσθηση του χρόνου….", είπε το αγόρι

Και το κορίτσι συνέχισε: "Αν αφαιρέσεις τον χρόνο από τους ανθρώπους, τότε τι θα μείνει?"
- "Καθαρή ύπαρξή", είπε το αγόρι κι ένα φως βγήκε από την καρδιά και των τριών και έγινε μια καρδιά. 
- "Η ψευδαίσθηση του χρόνου κάνει τους ανθρώπους σαν μηχανές. Κάτι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν τον χρόνο τους. Κι όλο κάτι κάνουν και ξεχνούν ποιοι είναι. Τί συμβαίνει, αν πάψεις να μετράς τη ζωή σου με μέρες, ώρες και λεπτά?"

- "Είσαι αυτό που συμβαίνει. Θα σου δώσουμε μιαν άλλη μέτρηση του χρόνου!"…είπε το αγόρι.  
   
      "Μετράτε μόνο τι θα κάνετε, πότε, πού, πώς, για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον κι αυτό είναι χρήσιμο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό ο χρόνος…. Ο χρόνος μετρά και την ποιότητα . Σκέψου, πόσο παράξενο μας φαίνεται, να μεγαλώνει κάποιος και να μη φέρεται σοφά.... Να μην επαναλαμβάνει λάθη…σα να μη λειτουργεί ο χρόνος. Σα να 'ναι ο χρόνος μια φυλακή επανάληψης, που σε φορτώνει έννοιες και γεράματα…Σα μια μηχανή που λειτουργεί, χωρίς φαντασία. Θα σου δώσουμε ένα κλειδί, σαν  παιχνίδι, για να το παίζεις και με άλλα παιδιά κι ίσως έτσι ανακαλύψεις, πρώτα τα παιδιά παίζοντας, πώς να ζείτε τον χρόνο.

     "Θυμάσαι τον Ηράκλειτο που είχε πει, πως ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια?",  είπε το κορίτσι. "Παίξτε με τις λέξεις που θα σου πούμε, για να μην ξεχνάτε ούτε λεπτό αυτό που πραγματικά είστε οι άνθρωποι, όπως το είπες στην προσευχή σου: καλοί κι ευγενικοί!

Το ξεχνάτε και δεν το υπερασπίζεστε, γι’ αυτό ο κόσμος σας κινδυνεύει…Αν, όμως,  το θυμάστε κάθε στιγμή, τότε και οι πράξεις σας θα είναι ανάλογες....."

- "Ποιο είναι το κλειδί?",  ρώτησε η Φωτεινή όλο λαχτάρα.

- "Είναι ένα ρολόϊ, με ωραίο λόγο πάνω στα νούμερα, την ημέρα του νου. Είναι ωραίο να παίζετε και να ανακαλύπτετε ποιοί είστε!".

      Και οι δυο φωνές έγιναν πάλι μία. Έβγαινε, τώρα, από τα χείλη μιας γυναίκας που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της: "Ήρθε η στιγμή για μια νέα αντίληψη του χρόνου..." 

0:00   ΑΓΑΠΗ

1:00    ΖΩΗ

2:00   ΣΟΦΙΑ

3:00   ΧΑΡΑ

4:00   ΑΛΗΘΕΙΑ

5:00   ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

6:00   ΦΩΣ

7:00   ΠΝΕΥΜΑ

8:00   ΨΥΧΗ

9:00   ΑΡΧΗ

10:00  ΟΜΟΡΦΙΑ

11:00   ΙΣΧΥΣ

     Ο ωροδείκτης είναι το ΜΠΟΡΩ , ο λεπτοδείκτης είναι το ΤΟΛΜΩ και ο δείκτης που μετρά τα δευτερόλεπτα είναι το ΘΕΛΩ. Το κέντρο όλων είναι το ΕΙΜΑΙ. Υπάρχουν κι άλλα ρολόγια που διασταυρώνονται με αυτό. Εκείνα είναι πιο προσωπικά και θα σε οδηγήσει σε αυτά ο ίδιος σου ο εαυτός.

- "Πρέπει να φύγουμε τώρα. Είσαι καλά....?, είπαν το αγόρι και το κορίτσι.

- "Σας ευχαριστώ!", απάντησε  Φωτεινή.
- "Κάνε λοιπόν ό,τι καλύτερο μπορείς...."

      Και η σφαίρα έγινε πάλι φως και φάνηκε στη Φωτεινή σαν να είδε μέσα της όλον τον πλανήτη Γη πριν απογειωθεί προς τα άστρα….

      Η Φωτεινή άνοιξε τα μάτια της. Οι απαλές χρυσαφένιες αχτίδες των άστρων σαν δείκτες, κινήθηκαν σε ένα λευκό χαρτί που ιρίδιζε στο φεγγαρόφωτο. Σηκώθηκε κι έγραψε τις λέξεις, όπως τις θυμήθηκε, σε ένα κύκλο. Έκανε την πρώτη της δοκιμή: "3 και 10....δηλαδή, χαρά και σοφία..... ή, η χαρά της σοφίας....ή, η σοφία της χαράς....Οι σοφοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι!! Μ’ αρέσει αυτό!", σκέφτηκε!

      Την άλλη μέρα κοιτούσε το μικρό χρωματιστό χαρτάκι κάθε τόσο. "Λοιπόν, τώρα θα πάω..ουφ!. σχολείο! 8 και τέταρτο. δηλ. το 8 μου δείχνει....Ψυχή.... Και δεκαπέντε:  Χαρά.... Ψυχή  και  Χαρά... για να δούμε....: Τολμώ να  χαίρομαι με την ψυχή μου…. Μπορώ  να δίνω χαρά και  Θέλω να γίνουμε όλοι μια χαρούμενη ψυχή!!".

      Οι ιδέες που της έρχονταν ήταν ασταμάτητες.

"Σίγουρα μπορώ να δίνω όσα λέει το ρολόι κι έτσι να τα κάνω να υπάρχουν για μένα και για τον κόσμο....Γατί, τελικά αυτά που ζητάμε, είναι ήδη μέσα μας κι ο σίγουρος τρόπος να τα έχεις είναι να τα δίνεις. Κολυμπάμε μέσα σ’ αυτά!... Έξι το απόγευμα, που δεν έχω κανέναν για να παίξω και μελαγχολώ είναι….Φως…..ααα!…….μπορώ να γράψω τις ιδέες μου στο ημερολόγιό μου, ή να βοηθήσω κάποιον στα μαθήματα, ή απλά να σκεφτώ με φως όλους όσους ξέρω, ακόμη κι αυτούς που αντιπαθώ!

     Δεν το πίστευα ότι μπορώ να ζω τόσα πράγματα! Μου φαίνεται σαν να είναι η ζωή στα χέρια μου.

Στις 9, που συνήθως ακούω παρατηρήσεις για την συμπεριφορά μου κι όσα πρέπει να κάνω - και μερικά μπράβο, βέβαια, που με εκνευρίζουν -….ωχ!…, λοιπόν, είναι η  Αρχή. Αρχή: δοκιμή καινούριων πραγμάτων. Ας αφήσω στην άκρη την αντίδραση κι ας πάρω ότι μπορώ από τις συμβουλές  των μεγάλων. Ας σκεφτώ, ας διαλέξω τι με εκφράζει κι ας αποφασίσω μια νέα αρχή με ό,τι έχω αποφασίσει. Ας ασχοληθώ λιγάκι σοβαρά με τον εαυτό μου…(πραγματικά, πόσο λίγο ασχολούμαι μαζί του κι ας φαίνεται  να κάνω πράγματα μόνο για μένα). Θέλω, μπορώ και τολμώ να είμαι μια νέα αρχή!!!"

       Αργότερα η Φωτεινή έφτιαξε κι άλλα ρολόγια. Η έμπνευσή της δεν είχε τέλος. Κρατώντας το βασικό ρολόϊ αναλλοίωτο, έκανε άλλα με δικές της έννοιες. Πρόσωπα αγαπημένα, ονόματα αγίων, δεξιότητες που θέλει να αξιοποιήσει στον εαυτό της……

Το σημαντικό ήταν ότι τώρα πια ο χρόνος μετρούσε με ποιότητες. Μετά από μήνες το έκανε αυθόρμητα. Τι λέτε να έγινε στην ζωή της Φωτεινής με το παιχνίδι αυτό;

       Ίσως το ανακαλύψετε παίζοντας.

                                                   ΑΡΤΟΣ ΔΡΑΣΗ - Πανελλήνιο Φιλανθρωπικό Σωματείο.

             Ρολόι τοίχου από ανακυκλωμένο δίσκο βινυλίου, ζωγραφισμένο με αερογράφο...

   ...και από ανακυκλωμένα στοιχεία υπολογιστή...

      Υ.Γ:  Μπορεί ο κόσμος να μη νοιάζεται για τα δικά σου όνειρα, αλλά εσύ ονειρεύεσαι για 'σένα. Ονειρευτείτε, λοιπόν. Αξίζει!!!!!!!!