Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη... - Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία.

Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη,

     Πιστεύω σε σένα κι ας λένε οι μεγάλοι πως δεν υπάρχεις! Οι μεγάλοι, που συχνά παραλογίζονται και τους φοβάμαι. Ξέρω πως, στην μικρή ζωή μου δεν σου έστειλα ποτέ γράμμα. Δεν πρόλαβα, βλέπεις, να μάθω να γράφω. Δεν σου ζήτησα ποτέ τίποτα κι εσύ, άλλωστε, γιατί να μου τα χαρίσεις. Όμως, αυτή τη φορά, θέλω να σου ζητήσω κάτι.

     Ήμουν καλό παιδί τη χρονιά που πέρασε. Αλήθεια, άραγε, υπάρχει παιδί που να είναι πραγματικά κακό? Ταπεινή μου γνώμη, πως αυτό είναι και πάλι προνόμιο των μεγάλων, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα... έτσι δεν είναι? Κλείσε, Άγιε μου Βασίλη, απλά τα μάτια και φέρε τον εαυτό σου, παιδί... Αμέσως ένα αυθόρμητο χαμόγελο δεν χαράζεται στο πρόσωπό σου?... Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες κι εσύ σαν παιδί? Εσύ κι αν καταλαβαίνεις από παιδικά όνειρα, μιας και αυτά, τελικά, είναι η μοναδική μας πατρίδα. 

     Θα ήθελα να γνώριζαν όλου του κόσμου τα παιδιά, ότι η πατρίδα που μεγαλώνουν θα  μπορεί να εκπληρώσει τα όνειρα τους! Θα ήθελα οι γονείς να μπορούν να μας αφήσουν για λίγο από το χέρι, χωρίς να φοβούνται μη μας αρπάξουν, ή μας χτυπήσουν.
Θα ήθελα μια αγκαλιά να ζεστάνει τον κόσμο μου. Θα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι χωρίς το φόβο ότι κάποιος μπορεί να μπει στο σπίτι. Θα ήθελα να κάνεις τους μεγάλους να νιώθουν σαν παιδιά... να τους κάνεις ν΄αγαπούν, να συμπονούν, να δίνονται, να προστατεύουν, να μοιράζονται.

     Θα ήθελα να σώσεις ό,τι μπορείς από την αδικία. Θα ήθελα την ίδια δικαιοσύνη για όλους! Μα, πάνω απ΄όλα, θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για τα παιδιά. Να παραμένουν παιδιά μέσα στη μαγεία της παιδικότητας τους, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται, δείχνοντας ολοένα και πιο σκληρό πρόσωπο και τα όρια ανάμεσα στην αθωότητα και την ευθύνη, την ανέμελη φαντασία και τις σκληρές απαιτήσεις των ενηλίκων, διαρκώς συρρικνώνονται.

     Εσύ, Άγιε μου Βασίλη, που είσαι πάντα τόσο συμπονετικός και γεμάτος χαρά, μεγάλωσε τις μαγικές στιγμές παιχνιδιού των παιδιών! Τράβηξε τους την προσοχή μακρυά από την πραγματικότητα ενός κόσμου που μοιάζει να έχει εντελώς τρελαθεί και δώσε τους την ευκαιρία να γελούν μέχρι δακρύων με την κάθε τους ανάσα, παρά να κλαίνε με τα δάκρυά τους. Ιδιαίτερα, σ΄εκείνα που κρύβονται σε μισοχαλασμένα ερείπια, ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή γύρω τους, ή τρέμουν από το φόβο και το κρύο σε μια βάρκα στην αγκαλιά των γονιών τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από μια πατρίδα καταστροφής και πολέμου... Σε παρακαλώ, ξημέρωσε τους έναν κόσμο χαράς κι ελπίδας!

     Υ.Γ. Όσο για μένα, θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι καλά! Σε έναν κόσμο πολύ πιο όμορφο, πιο μαγικό, παραμυθένιο, χωρίς πόνο. Κι αν δεν μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη φέτος -όχι τόσο για μένα πια, μα για τα υπόλοιπα παιδιά που, μέσα στον ύπνο τους, θα λαχταρούν να ζωγραφίσουν όνειρα με πολύχρωμα πινέλα- σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις!

                                 Σ΄ευχαριστώ πολύ και καλό ταξίδι στα παιδιά του κόσμου!
                                                     
                                                                        Με αγάπη, 
                                                                   Αϊλάν Κούρντι.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Αριστέας για μια Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Περισσότερες πληροφορίες αλλά και τις ιστορίες που μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της Η ζωή είναι ωραία.