Μάσκες.

     Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός.

Να το πως: Μια μέρα, καιρό, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί, ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί - κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ' εφτά ζωές. Τότες έτρεξ΄ αμασκοφόρετος μέσ' από τους ανθρωπόβρυθους δρόμους κραυγάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες τρισκατάρατοι κλέφτες".

     Άντρες, γυναίκες, με περιγέλασαν και κάποιοι τρέξανε στα σπίτια τους, σκιαγμένοι από μένα.

                     

 

     Κι όταν έφτασα στην αγορά, ένας νιος σκαρφαλωμένος σε μια στέγη φώναξε: "Είναι τρελός!".
Σήκωσα τα μάτια να τον αντικρίσω· ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο κι η ψυχή μου φλογίστηκε από αγάπη για τον Ήλιο και δεν ήθελα τις μάσκες μου πια τώρα.

     Και σάμπως μέσα σ' έκσταση φώναξα:.. "Ευλογημένοι , ευλογημένοι, οι κλέφτες που 'κλεψαv τις μάσκες μου".

                           

 

     Έτσι γίνηκα τρελός. Και βρήκα και τα δυο τους: λευτεριά και σιγουριά, μέσα στην τρέλα μου. Τη λευτεριά της μοναξιάς, τη σιγουριά της ακαταληψίας, γιατί όποιοι μας καταλαβαίνουν σκλαβώνουν κάτι μέσα μας.

     Μα, ας μην είμαι και τόσο υπερφίαλος για τη σιγουριά μου. Ακόμα κι ένας κλέφτης φυλακισμένος, είναι ασφαλισμένος από έναν άλλο κλέφτη.

                                            Kahlil Gibran: Ο ΤΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του.

                             

 

                                              Για να`μαι ευχάριστος σε όλους
                                              κι ακόμα και στον εαυτό μου,
                                              έκρυψα πάντοτε με μάσκες
                                              που αρέσουνε το πρόσωπό μου·

                                              κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,

                                              που τώρα πια να μην μπορώ

                                              τ’ αληθινό το πρόσωπό μου
                                              να πω ποιο είναι μήτ΄ εγώ!

                                              Έτσι, ο θάνατος σα θα`ρθει,
                                              δε θα `ναι η στέρηση μεγάλη·
                                              θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία
                                              για να περάσω σε μιαν άλλη.

                                                                                          Κώστας Ουράνης - "Μάσκες".