Σαν παλιό πανωφόρι - Παίζοντας με τις λέξεις #10.

    Και έρχονται. Τα πρώτα χρόνια της νιότης. Τα ημιενήλικα. Αυτά που εξακολουθείς να πιστεύεις σαν παιδί σε όνειρα. Αυτά που σε διεγείρει το παραμύθι της αγάπης (έτσι όπως στο έχουν περιγράψει οι φανατικοί υποστηρικτές του "πάντα"). Τα χρόνια που γοητεύεσαι από το αύριο, αλλά και την ίδια τη δύναμή σου να το κατακτήσεις. Δεν μπορείς καν να διανοηθείς ότι θα στη "φέρει", ακόμα και αν η σχέση σου με την ανασφάλεια έχει πλήρως αποκατασταθεί. Και ξαγρυπνάς τις νύχτες, παρέα με τις σκέψεις στα όνειρά σου. Άλλοτε, πάλι, βάζεις τα φτερά σου πετώντας πάνω από την πόλη, ακόμα κι αν ζαλίζεσαι από ψηλά, περιπλανώμενος σε μια απέραντη οδό ονείρων. Για όλα αυτά που είναι. Για όλα αυτά που θα ΄ρθουν.

    Και έπονται. Τα χρόνια της δεύτερης νιότης, δηλαδή της ωριμότητας. Της ωριμότητας στο πρώτο της στάδιο, όμως.Αυτό του ξαφνιάσματος, της συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων. Ψυχών. Σχέσεων. Στη συνειδητοποίηση της ίδιας της ζωής, που άλλοτε σου φαίνεται σημαντική και άλλοτε ανώφελη. Και όσο πιο ανώφελη σου φαίνεται, τόσο πιο σημαντικές στιγμές τρέχεις, παλεύεις να ζήσεις μέσα σ΄αυτήν. Και όσο πιο σημαντική σου φαίνεται τόσο πιο ανώφελα τη σπαταλάς, γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πιο απ΄όλα είναι το πιο σημαντικό. Και ζεις.

    Ζεις. Ώσπου έρχονται  τα χρόνια της μεγαλύτερης ωριμότητας, της παιδεμένης. Εκείνης που έχει σμιλευτεί μέσα στις απογοητεύσεις, στις μπόρες και στο απόβροχο, στις ψευδαισθήσεις που διαλύθηκαν - δικές σου πορείες, που λάθεψες και ξεγλύστρισες σε μονοπάτια από λεωφόρους, να δεις πως νοιώθουν όσοι παρέκλιναν της πεπατημένης κι αναζήτησαν δρόμους χωρίς φανάρια και σήματα, για να τραπείς στη συνέχεια σε φυγή με ποδοβολητό. Γιατί δεν άντεξες τους χωματόδρομους και τη λάσπη και τώρα ζητάς ακόμα περισσότερα φανάρια, ακόμα περισσότερα σήματα - υπερβολή μεν, αλλά ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει - απαραίτητα, δε, στους αδύναμους που προσπάθησαν δυνατοί να το παίξουν!

    Και σε όλο αυτό το μετ΄εμποδίων ταξίδι, να διαπιστώνεις εκείνο το γνωστό: πως, μια αστραπή είναι η ζωή, ωστόσο όσο μεγαλώνουμε γίνεται για ΄μας σαν παλιό πανωφόρι που δεν μας κάνει αλλά, παρά τη φθορά του, τη φθορά της καρδιάς μας και των καρδιών που την αγάπησαν ή την προσπέρασαν, των καρδιών που δεν συναντήθηκαν καν, αυτό το αποφόρι έχει κάτι από εμάς: έχει τα πρώτα μας όνειρα. Αυτά που, όσο οι δείκτες μετράνε το χρόνο και αυτός τρέχει μπροστά, συρρικνώνονται...

     5 δοσμένες λέξεις, οι οποίες οδήγησαν τις συνολικά 22 συμμετοχές σε εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους μονοπάτια. Μια άψογη οικοδέσποινα, καταπληκτικές εμπνεύσεις και μια αξιοθαύμαστη πρωτιά. Ένα ακόμη Παίζοντας με τις Λέξεις έφτασε στο τέλος του, όμως για σένα αγαπημένο μου παρεάκι τώρα ξεκινάει! Φτιάξε καφέ, βούλιαξε στην αγαπημένη σου πολυθρόνα και απόλαυσε τις συμμετοχές μέχρι... την τελευταία τους λέξη! Καλή ανάγνωση, λοιπόν!