Το κόκκινο νυφικό (Συλλογικό διήγημα).

    12 φίλοι bloggers με αρχηγό τη Μαριλένα μας, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα νέο συλλογικό δρώμενο. "Το κόκκινο νυφικό" είναι μια ιστορία μυστηρίου. Το πως θα εξελιχθεί? Μόνο ο επόμενος blogger που θ' αναλάβει τη σκυτάλη, γνωρίζει.

     Συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης:

 1. Μαριλένα από: https://marilenaspotofart.wordpress.com/
  2. Αριστέα από: http://princess-airis.blogspot.gr/
  3. Μαριάννα από: https://onirokosmos-art.blogspot.gr/
  4. Πέτρα από: http://pistos-petra.blogspot.gr/
  5. Μαρία Κανελλάκη από: http://toapagio.blogspot.gr/
  6. Μαρία Νικολάου από: http://tokeimeno.blogspot.gr/
  7. Memaria από: http://mytripssonblog.blogspot.gr/
  8. Γιάννης από: http://idipoton.pblogs.gr/
  9. Αλεξάνδρα από: http://abuttononthemoon.blogspot.gr/
10. Άννα από: http://kloanna.blogspot.gr/
11. Κλαυδία από: http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
12. Χριστίνα από:  http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

     Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μας, θα το βρεις εδώ, φίλε αναγνώστη, γραμμένο από την αγαπημένη Μαριλένα. Το δεύτερο κεφάλαιο ανέλαβε να φέρει εις πέρας η μαγική πένα της Αριστέας. Όσο για μένα, ζητώ την επιείκειά σου καθώς δεν είμαι και πολύ εξοικειωμένη σε τέτοιου είδους εγχειρήματα! Σειρά, τώρα, έχει το ένα και μοναδικό Πετράδι μας!
     Πέτρα μου, καλή συνέχεια!

     "Μην ταράζεσαι και μη βιάζεσαι, καλή μου! Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Αυτή τη φορά ήρθα για να μείνω, ξέρεις!"
Έβραζε από θυμό, μα συγκρατήθηκε. Ένα παγωμένο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. "Παλιοθήλυκο! Μικρή οχιά! Θα πάρεις κι εσύ σύντομα το μάθημά σου!"
     Η Άλις το ένοιωσε και ρίγησε! Η συνέχεια προβλεπόταν επικίνδυνα ενδιαφέρουσα. Όμως, ήταν αποφασισμένη να είναι η μόνη νικήτρια, με οποιοδήποτε κόστος!
Στην κορυφή της σκάλας έκανε την εμφάνισή του Εκείνος. Με το ίδιο αυστηρό ύφος. Με τα γνώριμα σκληρά χαρακτηριστικά, την ίδια γνώριμη αδιαλλαξία. Πάλι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι! "Ψυχραιμία, Άλις! Μπορείς!".
"Καλώς όρισες, Άλις! Ελπίζω να είχες ευχάριστο ταξίδι. Βλέπω έγινες σωστή δεσποινίδα! Ελπίζω, βέβαια, να συμπεριφέρεσαι και... ανάλογα!"
"Έμαθα να συμπεριφέρομαι όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις, κύριε! Καλώς σας βρήκα!".

     Το δωμάτιό της είχε παραμείνει το ίδιο. Τα έπιπλα, τα υφάσματα, η μυρωδιά εκείνης, ακόμα και ο ήχος από το γέλιο της την ώρα που ερχόταν να την αγκαλιάσει κάθε βράδυ και να τη βάλει για ύπνο. Με πόση αγάπη και λαχτάρα την έκλεινε στην αγκαλιά της! Είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν, μόνο, από κάθε γωνιά του σπιτιού όλες τις φωτογραφίες της! Όμως η αγαπημένη της γκουβερνάντα μις Σάλι, φρόντισε να της δώσει μία κρυφά, λίγο πριν φύγει. Η γιαγιά της συνήθιζε να λέει πως είναι πολύ καλύτερο και πολυτιμότερο το ν΄αγαπάς από το ν΄αγαπιέσαι. Το σκεφτόταν συχνά αυτό σε σχέση με τον πατέρα της. Πάντα ένοιωθε ότι ποτέ δεν καταλάβαινε τι σημαίνει το ν΄αγαπάς! Σίγουρα αγάπη σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικές φορές η αγάπη είναι εκείνη που σε γεμίζει περισσότερο σ΄αυτόν τον κόσμο και μερικές φορές δεν είναι. Μερικές φορές είναι καλή και ευεργετική και άλλες καταστροφική! Άλλοτε, πάλι, είναι δυνατή για να ζει και μετά το θάνατο. Αχ μανούλα! Πόσο αξιολύπητο ήταν το ότι γι΄αυτήν ήταν ένα δωμάτιο με αβάσταχτες αναμνήσεις! Γύρισε στο πλάι και έκλεισε τα βλέφαρά της. Μερικές ώρες ύπνου μετά από ένα τόσο κουραστικό ταξίδι θα τις έκανε καλό. Αύριο, πάλι, είχε τόσα να σκεφτεί.....

     Από μακρυά άκουσε να φτάνουν αμυδρά ήχοι μουσικοί, σχεδόν ξέφρενοι, που της προκαλούσαν μια παράξενη έξαψη κι έδωσαν χρώμα στα όνειρά της. Διάφορα οράματα την ταλαιπωρούσαν. Φωνές και πρόσωπα συγκεχυμένα. Ξύπνησε ξαφνικά μ΄ένα συναίσθημα ανησυχίας. Για αρκετή ώρα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήταν ξύπνια ή κοιμόταν, γιατί ο ήχος από κάποια αδιόρατη φλογέρα αντηχούσε ακόμα διαπεραστικά στ΄αφτιά της. Όταν, όμως, είδε στο πάτωμα τις φεγγαροαχτίδες στο χρώμα του πάγου και το περίγραμμα των γοτθικών παραθύρων, κατάλαβε ότι θα έπρεπε να είναι ξύπνια στην έπαυλη του Κόλντμπερι.  Άκουσε ένα μακρινό ρολόι να χτυπά δύο και ήταν πλέον σίγουρη ότι ήταν ξύπνια. Μια περίεργη, αλλόκοτη μελωδία ακουγόταν ανεπαίσθητα από κάπου.

     Σηκώθηκε νευρικά και άρχισε να βηματίζει στο πάτωμα. Εντελώς μηχανικά πλησίασε το βορινό παράθυρο και κοίταξε έξω στη φεγγαρόλουστη νύχτα, στον κήπο, στη σκοτεινή ήσυχη λίμνη. Στο μεγαλύτερο μήκος της υπήρχαν δέντρα, έτσι ώστε η λίμνη ήταν σκιερή και σκοτεινή ακόμα και στο φως της μέρας. Τα νούφαρα που φύτρωναν μέσα της και τα πράσινα φύλλα με τα κόκκινα λουλούδια τους έκαναν το νερό να φαίνεται πιο μαύρο και δημιουργούσαν την εντύπωση πως ήταν απύθμενη, όταν κοιτούσες το νερό. 

     Ένας μικρός κυματισμός στο νερό φάνηκε στο φως του φεγγαριού, αχνός που δεν υπήρχε προηγουμένως εκεί. Ένοιωσε ανατριχίλα στη θέα του, αλλά χάθηκε πάλι με την ίδια ταχύτητα που είχε εμφανιστεί. Πίστεψε πως τα μάτια της την είχαν γελάσει. Ένας παγωμένος άνεμος την τύλιξε, μια αγωνιώδη συναισθηματική ένταση, μια τρομερή ερημιά ψυχής! Ήταν, ακριβώς, λες κι όλες οι λύπες και οι πόνοι μιας ολόκληρης ζωής είχαν ζωντανέψει πάλι! Μια ανείπωτη μοναξιά, μια βασανιστική επιθυμία επαφής, μια απίστευτη οδυνηρή λαχτάρα, τη συγκλόνισε και την κομμάτιασε. 

     Τραβήχτηκε μακρυά, ριγώντας, με κομμένη την ανάσα. Δάκρυα ξεπρόβαλαν στα μάτια της και τα έκλεισε για να τα φυλακίσει. Και καθώς τα άνοιγε πάλι, μέσα από το θολό της βλέμμα, ένα αδύνατο πρόσωπο... μια ψιλόλιγνη φιγούρα στα λευκά, ένα γνώριμο πρόσωπο γυναίκας με σκοτάδι στη θέση των ματιών και καστανά, ξέπλεκα μαλλιά που έπεφταν υγρά στο πλάι του κεφαλιού, ήταν αυτό που αντίκρισε μπροστά της. "Λατρεμένη μου, μονάκριβή μου Άλις! Γύρισες!"