Η βροχή της καρδιάς.

     Πόσο στεγνές και άδειες είναι, αλήθεια, οι καρδιές όταν αρχίζουν και τρέχουν τα δάκρυα? Ή, πόσο γεμάτες καμιά φορά, πόσο πλημμυρισμένες από ευτυχία? Πόσα πολλά μπορούν να σημαίνουν αυτές οι μικρές σταγονίτσες-επαναστάτριες, που ξαφνικά αποφασίζουν να τρέξουν και ανάλογα με τη φόρα τους σε κάνουν να μαντέψεις την αιτία?

     Υπάρχει, άραγε, άνθρωπος που να μην έχει κλάψει ποτέ στην ζωή του? Και από την άλλη, για πόσους διαφορετικούς λόγους μπορεί να κλάψει κανείς, από μουσκεμένα παράπονα και χαρές?  Πόσα γκρεμίσματα ή πόσα χτισίματα, ή, πόσα χτισίματα και πόσα γκρεμίσματα μαζί μπορεί να σημαίνει ένα δάκρυ? Πόσες αιτίες μπορεί να είναι μαζεμένες πίσω από τον αμφιβληστροειδή κι αρχίζει "η ιστορία της βροχής" του καθενός? Και σε τελική ανάλυση, πόσοι διαφορετικοί τύποι δακρύων υπάρχουν? Γιατί, άλλα είναι τα δάκρυα που βιάζονται να πάρουν τον κατήφορο για να ξαλαφρώσει η καρδιά κι άλλα είναι εκείνα που... δειλιάζουν, κυλούν αργά και θυμίζουν παιδί που παραφυλάει να το σκάσει από το σπίτι του, την ώρα που οι μεγάλοι κοιμούνται στο άλλο δωμάτιο.

     Άλλα είναι τα δάκρυα που, ενώ είναι έτοιμα σε ξεγελάνε, απλώς υγραίνουν τα μάτια και ξαναπαίρνουν το δρόμο του γυρισμού. Και άλλα -αχ! αυτά είναι τα χειρότερα δάκρυα!- είναι εκείνα που ο άλλος δεν μπορεί μήτε να δει, μήτε να τα νοιώσει. Είναι τα δάκρυα που μαζεύονται μέσα σου σ΄ένα συμπαγές κομμάτι πόνου, αδιαπέραστο, που δεν μοιάζει με πάγο για να σπάσει και να διαλυθεί κι όμως κλείνουν τόση παγωνιά! Είναι τα στέρεα δάκρυα που "κυλούν" μια ζωή στα μάτια της καρδιάς, που αρνούνται να αποδεχθούν τον πόνο. Ή, μάλλον, που αρνείται αυτός να ομολογήσει δημόσια και ιδιωτικά την παρουσία του. Και επιμένει να κρύβεται καταζητούμενος σε μία μουσκεμένη-αμούσκευτη πόλη...

     Εσείς θα μου πείτε μια ιστορία? Με αφορμή τη φωτογραφία της Ελένης μια πρόκληση, μια πρόσκληση και πολλές ξεχωριστές συμμετοχές. Προλαβαίνεις, αν θέλεις κι εσύ, να λάβεις μέρος.