Έλα.

Ένα φεγγάρι, στάζουν τα σύννεφα, πουλιά ταξιδιάρικα να σου φωνάζουν. Έλα.

Νοέμβρης μήνας, κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς. Ξέχασαν το χρώμα τους. Μην αργείς. Έλα.

Γκρίζο το χώμα, γκρίζες οι σκέψεις, ασάλευτη ομίχλη. Άνθρωποι ξένοι γυρίζουν στους δρόμους, χλωμά προσωπεία. Όπου κι αν είσαι, έλα.

Φθινόπωρο στα μάτια μου, ούτε ένα αστέρι μακρινό να φέξει. Ένα άγαλμα βουβά σιγοκλαίει στην άκρη του δρόμου. Δεν ωφελεί το παράπονο. Μη φεύγεις. Έλα.

Θλιμμένες θάλασσες, κόκκινα δειλινά βαμμένα στο αίμα. Bαριές οι στάλες. Bοριάς σφυρίζει. Μα, που είσαι? Έλα.

Μάζεψα όλα τα φύλλα στην πόρτα μου. Απόψε σε περίμενα όλο το βράδυ. Σε νανούριζα, σε σκέπαζα τρυφερά στις φλέβες των ονείρων μου, κοιτώντας το σκοτάδι. 'Ελα.

Λιγοστεύει το φως. Σαν να τελειώνει ο κόσμος μοιάζει. Δεν έχω βήματα να΄ρθω μπροστά σου. Μουσκεύουν τα λόγια. Έλα, σου λέω! Έλα. 

Πέτα τα ρούχα. Γδύσου. Γυμνή την ψυχή σου, θέλω. Έλα...!

     Παίρνει μέρος στο δρώμενο "Ιστορίες του Φθινοπώρου", που διοργανώνει η φίλη μας Μαρία Νικολάου στο "Κείμενο". Μαρία μου, σ΄ευχαριστώ ακόμα μία φορά για τη ζεστή σου φιλοξενία!