Μαμά.

     Μαμά, έκλαψα πάλι. Όχι, δεν έσπασα κάποιο πιάτο, ούτε χτύπησα το γόνατό μου. Μα έσπασε η καρδιά μου κι ακόμα γυρεύω τα κομμάτια της.
     Μαμά, κουράστηκα. Όχι, δεν έχω πολλά μαθήματα να διαβάσω, ούτε αγχώνομαι για τις εξετάσεις. Αλλά, σ΄έναν κόσμο ζω που είναι μόνο μια απάτη και δεν βλέπω να υπάρχει σωτηρία από πουθενά.
     Μαμά, φοβάμαι. Όχι πια το σκοτάδι, μα τους ανθρώπους και χάνω τα στοιχήματα που βάζω διαρκώς με τον εαυτό μου και την ελπίδα μου μέσα στην τόση αναλγησία.
     Μαμά, με κοροϊδεύουν. Όχι τα παιδιά στο σχολείο. Με κοροϊδεύει η τηλεόραση, το όλο σύστημα, η καθημερινότητά μου. Μια εικόνα είμαι ψευδαίσθησης, ζωντανή οφθαλμαπάτη που προσποιούμαι ότι τους πιστεύω.
     Μαμά, λυπάμαι. Οι άνθρωποι φεύγουν κι εγώ δεν αντιδρώ πια. Μαθαίνω να ξεχνάω. Η απώλεια έχει γίνει σεντόνι, μαζί και μαξιλάρι μου.
     Μαμά, βαριέμαι. Όχι, δεν είναι μία από εκείνες τις μέρες που βρέχει ασταμάτητα και χαζεύω στο τζάμι τη βροχή, μ΄ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι. Βαριέμαι να είμαι αυτή που πάντα θέλουν οι άλλοι. Να ζω με αυτά που μου έχουν επιβάλλει.
     Μαμά, κρυώνω. Όχι, δεν ξέχασα να φορέσω τη ζακέτα μου βγαίνοντας. Μα, φυσάει αδιαφορία κι απόψε γύρω μου.                
     Μαμά, πληγώθηκα. Όχι δεν έπεσα από καμιά σκάλα τρέχοντας. Από τα σύννεφα έπεσα.
     Μαμά, νυστάζω. Έλα και κλείσε μου το φως. Να ξεκουραστεί το σώμα που είναι η πηγή της λήθης, αφού η μνήμη ανήκει μόνο στην ψυχή, όπως λένε.
     Μαμά, μεγαλώνω. Μα, όσες ρυτίδες κι αν αποκτήσω, θα παραμείνω για πάντα το μικρό σου κοριτσάκι και θα βρίσκω το κουράγιο να ονειρεύομαι...

     Ήταν η συμμετοχή μου στο 18ο Παίζοντας με τις λέξεις, που διοργανώνεται από τη Μαρία μας και το Χάρτινο καραβάκι της με τόση φροντίδα και αγάπη. Καλό μήνα, με χαμόγελα μόνο!