Γράμμα αγάπης σε όλες τις μαμάδες.

Κοίτα πως έχει. Σ’ αγαπώ.

Αλήθεια.

Αγαπώ το πώς δεν χρειάζεται καν ν’ ανοίξεις τα μάτια σου για να χωθεί στο κρεβάτι και να σηκώσεις τα σκεπάσματα, σ΄εκείνο το παιδί που είδε άσχημο όνειρο.

Αγαπώ το πώς ανησυχείς για τις εργασίες του νηπιαγωγείου και ξαναμαθαίνεις μαθηματικά, για να συμβαδίζεις με το έφηβο παιδί σου.

Αγαπώ το πώς στηρίζεις τα μωρά στο γοφό σου για να τα βάλεις πάνω στον πάγκο του ταμείου, ή στο καρότσι του σουπερμάρκετ, ή στην αλλαξιέρα μιας ασφυκτικά στενής τουαλέτας.

Αγαπώ το πώς εξισορροπείς ταυτόχρονα τις τσάντες σου, το πορτ- μπεμπέ κάθισμα αυτοκινήτου, ένα έξτρα μπιμπερό, το κράνος του μπέιζμπολ, την κουβέρτα για το πικ-νικ και παρ’ όλα αυτά, θυμάσαι να πάρεις μαζί το κουκλάκι που κάποιος δεν μπορεί να αποχωριστεί.

Αγαπώ το πώς βρίσκεις μαγεία στο περαστικό όχημα της πυροσβεστικής και κατεβάζεις τα παράθυρα, ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετίσουν το τρένο που περνάει.

Αγαπώ το πώς ο σχεδιασμός της πρώτης επίσκεψης της νεράιδας των δοντιών σε κρατάει ξύπνια μέχρι αργά και περιλαμβάνει το να ξύσεις τη χρυσόσκονη από παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια, ή το πως, ακόμα και μέχρι το 45ο δόντι, καταφέρνεις να προσδώσεις ένα κάποιο μυστήριο στο νόμισμα που βρέθηκε κάτω απ’ το μαξιλάρι κι ας ήρθε με δυο μέρες καθυστέρηση.

Αγαπώ το πώς μπορείς να συνεχίζεις τη συζήτηση με μια φίλη, ενώ διασκεδάζεις ταυτόχρονα δύο νήπια. Το πώς μπορείς να γεμίζεις μικροσκοπικά πορσελάνινα φλιτζάνια προσποιούμενη ένα φανταστικό πάρτι με τσάι, την ώρα που βγάζεις τα εσώψυχά σου για τα μελλοντικά σου σχέδια κι εκείνο το σπίτι που μόλις μετακόμισες.

Αγαπώ το πώς δεν προσέχεις καν τον Γουίνι το αρκουδάκι που τραγουδάει στο βάθος, επειδή είσαι τόσο συγκεντρωμένη στα λόγια μιας άλλης μαμάς.

Αγαπώ το πώς φοράς κολιέ από ζυμαρικά μαζί με τ΄ αστραφτερά σκουλαρίκια, που σου χάρισε ο άντρας σου στη 15η επέτειό σας.

Αγαπώ το πώς το γραφείο σου στη δουλειά είναι διακοσμημένο με κορνίζες από ξυλάκια για γλειφιτζούρια και πρόσωπα που σου χαμογελούν μέσα σε αυτές, δίπλα στους πέντε στόχους που έθεσε η ομάδα σου για αυτό το τετράμηνο.

Αγαπώ το πως το αυτοκίνητό σου παίζει ίσες επιλογές των The Wiggles και The Beatles και μικροί-μεγάλοι γνωρίζετε όλες τις λέξεις και των δύο.

Αγαπώ το πώς ξέρεις σε ποιον αρέσει το κόκκινο μπολ και σε ποιον αρέσει το μπλε κι αγαπώ που νοιάζεσαι γι’ αυτή τη διαφορά.

Αγαπώ το πώς, ακόμα κι όταν είσαι τόσο κουρασμένη που έχεις ξεχάσει ότι φοράς στα μαλλιά σου ένα κοκαλάκι με τη Ντόρα επάνω, σταματάς έξω από την πόρτα τους για να τα κοιτάξεις που κοιμούνται.

Αγαπώ το ότι μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος ροχαλίζει και ποιος ρουθουνίζει και ποιος θα χρειαστεί νερό γύρω στα μεσάνυχτα, κάθε βράδυ.

Αγαπώ το ότι γνωρίζεις τα ονόματα όλων των υπέρ-ηρώων και ποια είναι η υπερδύναμη του καθενός.

Αγαπώ το ότι παίζεις την Πριγκίπισσα ντυμένη με το νυφικό σου κι ένα μικροσκοπικό ραβδάκι της Τίνκερμπελ.

Αγαπώ το ότι σκύβεις να φιλήσεις μικροσκοπικούς πρίγκιπες.

Αγαπώ το ότι καταλαβαίνεις πώς να λήξεις έναν οικιακό αγώνα πάλης και το ότι δεν φοβάσαι να χωθείς στη μέση. Αγαπώ το ότι είσαι αήττητη.

Αγαπώ το ότι φτιάχνεις παγωτό αργά το βράδυ και πρωί - πρωί βάφλες, περιχυμένες με ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί.

Αγαπώ το ότι λες "ναι" και αγαπώ ακόμα πιο πολύ τη δύναμη που έχεις να λες "όχι".

Αγαπώ το ότι στο βάθος της ντουλάπας σου κρατάς ακόμη ένα ή δύο μικρά αναμνηστικά από το πόσο μικρή ήταν η μέση σου, πριν κάνεις παιδιά.

Αγαπώ το ότι σήμερα φοράς την αθλητική τους φόρμα από το Γυμνάσιο.

Αγαπώ το ότι γελάς. Ελπίζω να γνωρίζεις, ότι αγαπιέσαι ακόμα και όταν κλαις.

Αγαπώ το ότι σηκώνεσαι κάθε μέρα για να ακολουθήσεις την ίδια ρουτίνα και με κάποιον τρόπο, καταφέρνεις να φτιάξεις μια διαφορετική ανάμνηση μέχρι το βράδυ.

Αγαπώ το ότι διπλώνεις τα ρούχα, χωρίς να ξεχνάς ν΄ αλλάξεις το κανάλι της Disney.

Αγαπώ το ότι διερευνάς ερωτήσεις, όπως: "Πώς να καθαρίσετε το χαλί από την κρέμα αλλαγής πάνας", ή "Πώς προσανατολίζονται οι νυχτερίδες", ή "Τι να ταΐσω ένα μωρό πουλάκι".

Αγαπώ το ότι ξυπνάς τη νύχτα αναρωτώμενη, πώς θα μπορούσες να τα αγαπήσεις περισσότερο?

Αγαπώ το ότι δεν θέλεις να μεγαλώσουν αλλά, παρ’ όλα αυτά, γιορτάζεις κάθε καινούργιο ορόσημο ανάπτυξης που κατακτούν.

Αγαπώ το ότι έχεις χάσει την ικανότητα του να αισθάνεσαι αμηχανία και έχεις αποδεχτεί το πεπρωμένο του απροσδόκητου.

Αγαπώ το ότι τώρα μένεις σ΄ένα σπίτι αντί σ΄ένα μουσείο, ότι έχεις σύστημα βαθμολόγησης για τον πόνο που προκαλούν τα Lego όταν τα πατάς και ότι ακόμα δίνεις τη μάχη να τα μάθεις να κατεβάζουν το κάθισμα της λεκάνης.

Αγαπώ το ότι θεωρείς τα μακαρόνια με τυρί ομάδα τροφίμων.

Αγαπώ το ότι θα προστατέψεις αυτά τα παιδιά, ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου αν χρειαστεί.

Αγαπώ το ότι είσαι απτόητη, αμετακίνητη και ατρόμητη. Ακόμα και τις μέρες που είσαι τρομοκρατημένη.

Αγαπώ το ότι δίνεις πρόσωπο στη γενναιότητα. Αγαπώ το ότι ξεχειλίζεις συμπόνια. 

Αγαπώ το ότι φοράς την ενσυναίσθηση, μαζί με το κραγιόν που εφαρμόζεις.

Αγαπώ το ότι τραγουδάς φάλτσα επειδή αγαπούν τη φωνή σου και ότι το κορμί σου είναι φτιαγμένο για την ολοκληρωτική, απόλυτη τέχνη της αγκαλιάς.

Αγαπώ το ότι όταν νιώθεις άδεια κι απελπισμένη και ξοδεμένη, κάνεις άλλο ένα βήμα. Ακόμα κι αν είναι για να κρυφτείς στο μπάνιο και να περιμένεις να καταλαγιάσει η οχλαγωγία των συναισθημάτων μέσα στο κεφάλι σου.

Αγαπώ το ότι τα αφήνεις να γλείφουν τους αναδευτήρες του μίξερ και το μπολ και το ταψί και το τελευταίο ψίχουλο μπισκοτοζύμης από τον πάγκο.

Αγαπώ το ότι θυμάσαι να χορεύεις στη βροχή.

Ίσως, όχι κάθε μέρα.

Ίσως, όχι σήμερα.

Αύριο, όμως. Ναι.

Αύριο, σίγουρα.

                                                                                    Lisa-Jo Baker (μετάφραση πηγής).

                                   Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου...