27 Σεπτεμβρίου 2011

Μάγια, η κουκουβάγια! (Μια δημιουργία με αφορμή το διαγωνισμό Σεπτεμβρίου της apinkdreamer...)


      Ξέρετε γιατί οι κουκουβάγιες έχουν μεγάλα μάτια? Υπάρχει ένας ινδιάνικος μύθος της φυλής Iroquois, o οποίος το εξηγεί. Λοιπόν, κάθεστε αναπαυτικά? Η ιστοριούλα μας αρχίζει.......   
   
      Κάποτε, ο Raweno, ο Δημιουργός των Πάντων, ήταν  πολύ απασχολημένος καθώς δημιουργούσε τα ζώα. Είχε μόλις ξεκινήσει να φτιάχνει το κουνέλι, όταν αυτό του είπε: "Θα ήθελα να μου φτιάξεις όμορφα, μακρυά πόδια, μακρυά αφτιά σαν αυτά του ελαφιού, καθώς και αιχμηρά δόντια και  νύχια σαν  του πάνθηρα....".
"Θα τα φτιάξω όπως μου ζητούν και θα τους δώσω ό,τι θέλουν...", σκέφτηκε ο Raweno και χωρίς να χάνει χρόνο, άρχισε να φιάχνει τα μακρυά αφτιά που του είχε ζητήσει το κουνέλι.

      Η κουκουβάγια -που ακόμα δεν  είχε πάρει μορφή- καθισμένη σε ένα κοντινό δέντρο, περίμενε να έρθει η σειρά της. Καθώς περίμενε, άρχισε να λέει στον Δημιουργό τι μορφή θα ήθελε να της δώσει: "Θέλω έναν όμορφο, μακρύ λαιμό σαν του κύκνου, κόκκινα φτερά σαν του καρδινάλιου, μακρύ ράμφος σαν του τσικνιά κι ένα όμορφο λοφίο σαν του ερωδιού! Θέλω να με κάνεις το πιο όμορφο, το πιο γρήγορο, το πιο θαυμάσιο απ΄όλα τα πουλιά!!"


      Ο Raweno, φτιάχνοντας τα μακρυά πόδια που του είχε ζητήσει το κουνέλι, λέει στην κουκουβάγια: "Κάνε ησυχία! Γύρνα από την άλλη πλευρά και κοίτα προς άλλη κατεύθυνση. Ακόμα καλύτερα, κλείσε τα μάτια σου. Δεν  ξέρεις, ότι δεν επιτρέπεται να με κοιτάει κανείς όταν εργάζομαι?" Η κουκουβάγια αντί να κάνει ότι της είπε ο Δημιουργός, του αποκρίνεται: "Κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να κοιτάω! Κανείς δεν μπορεί  να με διατάξει να κλείσω  τα μάτια μου! Μου αρέσει να σε κοιτάω  και δες...το κάνω  αυτήν τη στιγμή!".


      Ο Raweno θύμωσε πολύ με τα λόγια της κουκουβάγιας. Την άρπαξε και της έχωσε τον λαιμό μέσα στο σώμα της! Την ταρακούνησε, μέχρι που τα μάτια της έγιναν μεγάλα και τρομαγμένα. Τέλος, της άρπαξε τα αυτιά κάνοντας τα να προεξέχουν από τις δύο πλευρές του κεφαλιού της.
"Ορίστε", της είπε. "Αυτό θα σου γίνει μάθημα! Τώρα δεν θα μπορείς να γυρίζεις τον λαιμό σου για να βλέπεις πράγματα που δεν πρέπει! Έχεις μεγάλα αυτιά για να ακούς, όταν κάποιος σου λέει ότι δεν πρέπει να κάνεις κάτι! Αν και έχεις μεγάλα μάτια, δεν θα μπορείς να με βλέπεις, αφού θα ξυπνάς μόνο την νύχτα, ενώ εγώ εργάζομαι την ημέρα. Όσο για τα φτερά σου, δεν θα είναι κόκκινα σαν του καρδινάλιου, αλλά γκρι!" και λέγοντας το τελευταίο έτριψε όλο το σώμα της κουκουβάγιας με λάσπη.
"Αυτά έγιναν ως τιμωρία για την ανυπακοή σου!", της είπε και την άφησε να πετάξει μακριά.

      Αφού τακτοποίησε το αυθάδικο πουλί, ο Δημιουργός γύρισε να ολοκληρώσει το κουνέλι, που είχε αφήσει στην μέση. Το κουνέλι, όμως, φοβήθηκε τόσο από τον θυμό του Raweno, που έφυγε τρέχοντας. Έτσι, το κουνέλι έμεινε ανολοκλήρωτο, με τα πίσω του πόδια μόνο να είναι μακριά και χωρίς τα αιχμηρά δόντια και νύχια που είχε ζητήσει. Επίσης, από τον φόβο που ένοιωσε κατά την διάρκεια της δημιουργίας του, φοβάται μέχρι σήμερα σχεδόν τα πάντα. Είναι σίγουρο, ότι αν δεν είχε τρέξει τότε, θα ήταν ένα τελείως διαφορετικό ζώο.

      Όσο για την κουκουβάγια, έμεινε όπως την έφτιαξε ο Δημιουργός πάνω στον θυμό του. Με κοντό λαιμό, μεγάλα μάτια και αυτιά που προεξέχουν από τα πλάγια του κεφαλιού της.

Και το κυριότερο?.....Κοιμάται όλη την ημέρα και ξυπνάει τα βράδια...

       Και για να επανέλθω στον εν λόγω διαγωνισμό: Στην αρχαία λαογραφία πολλών πολιτισμών, οι κουκουβάγια αποτελεί το σύμβολο της μαγείας ( μαζί με τις νυχτερίδες και τις γάτες ). Για μια Fairy Witch apinkdreamer, λοιπόν, ποιο άλλο σοφό ζωάκι θα ταίριαζε, νομίζετε, περισσότερο παρά αυτό.....

                        Πίνακας με καρφάκια και χρυσοκλωστές....( διαστάσεις 25x35 ).


25 Σεπτεμβρίου 2011

Το τραγούδι του κλόουν.

                 
                  Δεν έχεις που να κοιμηθείς?
                  Δανείσου το παπούτσι μου.
                  Δεν έχεις που να ζεσταθείς?
                  Δανείσου την καρδιά μου...
                  Δεν έχεις πού να πιεις νερό?
                  Ξεδίψασε στο δάκρυ μου...
                  Δεν έχεις που να ονειρευτείς?
                  Δανείσου τα όνειρά μου...


                                                                               Κρύβω βαθειά στις τσέπες μου
                                                                               δυο ψίχουλα ψωμί,
                                                                               κρύβω τον  ήλιο, τα πουλιά
                                                                               κι ένα άσπρο γιασεμί.
                                                                               Κι όλα θα γίνουν αύριο
                                                                               καρβέλια, χρώματα,
                                                                               για να χορτάσουν των παιδιών
                                                                               μάτια και στόματα....

                                                                                                     Από το Ανθολόγιο Γ΄& Δ΄ Δημοτικού.

    Με πολύ αγάπη για τα παιδιά του Ιδρύματος Πειραιά.... The Fairy Clown -"Dream & Wish"
                                 ( με αφορμή την εδώ παρουσίαση της apinkdreamer ).

 

       Υ.Γ.  Ζητώ συγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών, αλλά για κάποιον... ανεξήγητο λόγο (και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου), ο μικρός μου fairy clown φαίνεται πως δεν αρέσκεται στις φωτογραφήσεις! Το ίδιο και οι 2 φίλοι του....

19 Σεπτεμβρίου 2011

'Ενα θέατρο είναι η ζωή, μάσκα διάλεξε αν θες κι εσύ....


      Όλα τα μάτια, ακόμα και τα πιο αθώα και τα πιο λαμπερά και τα πιο καλοσυνάτα, έχουν  τις μάσκες τους! Μάσκες που - ανάλογα τα άλλα μάτια που έχουν κάθε φορά απέναντί τους - αλλάζουν  χρώματα... σχέδια... μέγεθος. Ακόμα και ύφασμα αλλάζουν ! Άλλοτε το ύφασμα είναι βαρύ, δεν σκίζεται κι άλλοτε μοιάζει σχεδόν διάφανο, μπορεί να σκιστεί αμέσως, αρκεί το χέρι να είναι επιδέξιο, να ξέρει από χάδια καρδιάς. Και είναι λίγα τα χέρια που ξέρουν και που έτσι - με τον  τρόπο τους - μπορούν  να λυτρώσουν καρδιές. Γιατί, είναι λύτρωση η αγάπη... Δεν  είναι? Είναι το αντίθετο από τις μάσκες του καθενός μας, που είναι  απόγνωση, φόβος, ανασφάλεια....

      Όλα τα μάτια, ακόμα και πιο όμορφα - όπως βλέπουμε πάντα αυτά που αγαπάμε - φοράνε μάσκες! Μάσκες για να κρύψουν συναισθήματα, να καλύψουν  ατέλειες του χαρακτήρα και όχι του προσώπου, μάσκες για  να μην πουν, τουλάχιστον, όλη την αλήθεια. 'Η, μάλλον, τις πολλές αλήθειες! Γιατί ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του όχι μία, μα πολλές αλήθειες. Και μέσα σ΄αυτές, βρίσκονται πάντα αλήθειες που πονάνε. Αλήθειες δειλές, σαν  τις νυχτερίδες που φοβούνται το φως του ήλιου, δεν τολμούν να  βγουν μ΄ αυτό και περιμένουν να πέσει το σκοτάδι για να ξεμυτίσουν. Αλήθειες που γκρεμίζουν  χαρές - τις ισοπεδώνουν! - αλήθειες που πρέπει να ριχτούν στη φωτιά, να καούν μαζί με τα όνειρα, ίσως, εκείνων που δεν θα τις μάθουν ποτέ και που ακριβώς επειδή τις αγνοούν, ζουν καλά την  ζωή τους.

      Όλα τα μάτια, ακόμα και τα πιο ζεστά και τα πιο τρυφερά και τα πιο αληθινά μάτια, έχουν  τις μάσκες τους! Μάσκες για να κρύψουν  τις συσπάσεις του προσώπου τους, τα χαρακτηριστικά του, τις εμπειρίες του, τον αδίστακτο σκοπό τους. Γιατί, ο αληθινός σκοπός κάθε ανθρώπου είναι η κατάκτηση των άλλων. Και οι μάσκες οφείλουν... να απαλύνουν το "ζόρι" της κατάκτησης. Να δείξουν αυτό που δεν είναι. Για να μπορούν να θαυμάσουν οι άλλοι....

       Κι έρχονται φορές, στιγμές, γεγονότα, που όσο καλά και να είναι φορεμένες οι μάσκες, ο μασκαράς τους δεν μπορεί  να τις συγκρατήσει. Κατεβαίνουν . Ρίχνονται. Απομυθοποιούν το πρόσωπο. Οι μάσκες... πέφτουν! Τι μένει? Μια άλλη μάσκα υπάρχει πάντα... Γιατί ο άνθρωπος δεν  είναι ποτέ αληθινός... Ούτε στον εαυτό του....

                                                      Μάσκα από δέρμα:


 

Μάσκα με τεχνική quilling, από κουτάκια αναψυκτικών:


12 Σεπτεμβρίου 2011

Νοσταλγία....( Επιστροφή στην πόλη: μέρος 2ο..)


      Κάτι η ζέστη, που καλά κρατεί...κάτι οι παραλίες που είναι ακόμα γεμάτες, κομματάκι το καλοκαίρι που δεν λέει  να μας αποχαιρετήσει - αν  και Σεπτέμβρης μήνας! (που πήγαν, άραγε, τα πρωτοβρόχια????!!!) - εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να επανέλθω στις καλοκαιρινές δημιουργίες.

      Γυρίσαμε, λοιπόν, από τις διακοπές μας και τι δεν φέραμε μαζί μας!  Φωτογραφίες, αρκετά - ίσως - αναμνηστικά, διάφορους μικρούς - ή και μεγάλους! - θαλασσινούς θησαυρούς (ξυλάκια, κοχύλια, πετρούλες που μας τράβηξαν την προσοχή για την ιδιαιτερότητά τους), μα κυρίως νοσταλγία και αναμνήσεις. Δεν θα ήταν, ίσως, καλύτερα, αν οι αναμνήσεις αυτές από το να παραμένουν στην καρδιά και στο μυαλό μας, έμπαιναν και στο σπίτι μας?

                                                                   Να, κάπως έτσι....
                                                   
     


    

8 Σεπτεμβρίου 2011

Πάμε για ψώνια..?


      Η Τέχνη δεν έχει όρια. Σκέφτομαι πως, ακόμη κι αν είσαι ερασιτέχνης -όπως εγώ- η έμπνευση είναι αστείρευτη, αν αφήσεις τη χαραμάδα για να απελευθερωθεί! Εκεί, λοιπόν, που συναντιέται η τέχνη με το χόμπι, εκεί είναι που διασταυρώνονται και η δημιουργία με την επικοδομητική έκφραση του ελεύθερου χρόνου, που μπορείς να εκμεταλλευθείς όχι μόνο με όφελος πρακτκό, αλλά όφελος ουσιαστικό, όφελος...ψυχής!

      Όταν, μάλιστα, αυτό το "κάτι" με το οποίο καταπιάνεσαι προορίζεται για δώρο σε αγαπημένο πρόσωπο, η αίσθηση της δημιουργίας και της προσφοράς είναι ακόμα πιο έντονη! Αντικείμενα γεννιούνται από τα χέρια σου, υλοποιούνται ιδέες που δεν τις περιμένεις, καταπιάνεσαι πια με κάτι και επιμένεις να το πετύχεις. Ο μικρός...τεχνίτης βγαίνει από μέσα σου και το αποτέλεσμα δίνει αναπάντεχη ικανοποίηση.

     Με αυτό το σκεπτικό, καταπιάστηκα τελευταία με τις... πλαστικές σακούλες! Με τις πολύ βασικές και...φτωχές μου γνώσεις περί πλεξίματος -ουδείς τέλειος, θα μου πείτε!- σας παρουσιάζω μια πρώτη προσπάθεια ανακύκλωσης πλαστικής σακούλας (στο μέλλον, έπεται και η συνέχεια...). Κόψτε, λοπόν, σε λωρίδες πλαστικές σακούλες, που όλοι έχουμε στο σπίτι μας από τα ψώνια της ημέρας, ενώστε μεταξύ τους και..αφήστε τη φαντασία σας να σας ταξιδέψει! Εκείνη ξέρει καλύτερα... Φροντίστε, μόνο, να μην είναι από αυτές που βιοδιασπώνται με την πάροδο του χρόνου - ούτως ή άλλως, εκείνες ανακυκλώνονται από μόνες τους- για να μη βρεθείτε, ξαφνικά, στη δυσάρεστη θέση να ανακαλύψετε τα δημιουργήματα σας να εξαφανίζονται...ως δια μαγείας!!

                                                  Το δικό μου αποτέλεσμα.....

   

η πίσω όψη....


                                                       και το κάτω μέρος!


Μέχρι την επόμενη φορά, σας φιλώ και...συνεχίζω να ονειρεύομαι....!

6 Σεπτεμβρίου 2011

I recycle...you?

     
     Εγώ ανακυκλώνω ... εσύ? Δείτε το σαν μια προτροπή, ένα σύνθημα! Εγώ ανακυκλώνω...εσύ?...είναι μία πρόσκληση  για δράση...και απόδραση!  Μία πρόκληση να πράξουμε, να δημιουργήσουμε, να φανταστούμε, ν΄αλλάξουμε, να επαναπροσδιορίσουμε, να αφυπνίσουμε, ν' αφυπνιστούμε...!  Βλέπω.... μου αρέσει.... εμπνέομαι... μιμούμαι...  Τι λέτε? Ξεκινάμε..? Εγώ ανακυκλώνω...εσύ?
                        
                     Μερικά άδεια κουτιά αναψυκτικών και λίγη φαντασία....
                         Kοίτα τι έφτιαξα!...Σίγουρα μπορείς κι εσύ!

                       Πρόσκληση για λίγο τσάι και... συμπάθεια στο μικρό μου σαλονάκι...


Σταχτοδοχεία, σουβέρ, κρίκοι για χειροπετσέτες κι ένα τριαντάφυλλο σαν... αληθινό. 


                                              το φόρεμα της οικοδέσποινας!!!


Ένα κουτί όλο εκπλήξεις...


με όλα τα απαραίτητα γυναικεία αξεσουάρ: Δαχτυλίδι...


                                                        σκουλαρίκια....


περιλαίμιο...


βραχιόλι....


4 Σεπτεμβρίου 2011

Από καρδιάς...

   
      Καλησπέρα και καλό μήνα! Εντελώς τυχαία, ανακάλυψα μόλις χθες το πρωί ένα..."μαγικό" blogόσπιτο, της φίλης apinkdreamer.blogspot.com, η οποία και είχε έναν καταπληκτικό Αυγουστιάτικο διαγωνισμό με θέμα τη θάλασσα Με τη σειρά μου να συγχαρώ τη νικήτρια της και να αφιερώσω τις δημιουργίες αυτής της δημοσίευσης στην καινούρια μου φίλη, η οποία και αποτελεί το πρώτο μέλος του δικού μου blog.
  • Ένα παλιό cd.. άμμος θαλάσσης... γυαλάκια... κοχύλια... λίγη θαλασσινή αύρα και δίχτυ, για να τα παγιδεύσεις όλα μαζί σε ένα ρολόι τοίχου...

  • Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό..? 








                                      
  •      Ένας... γυάλινος παραλιακός μικρόκοσμος...


3 Σεπτεμβρίου 2011

Επιστροφή στην πόλη...

 
       Μέρος 1ο:

      Οι καλοκαιρινές διακοπές, για τους περισσότερους από εμάς, πλησιάζουν στο τέλος τους. Οι ατελείωτες ώρες στη παραλία αποτελούν μια γλυκειά ανάμνηση και η επαναφορά στη καθημερινότητα είναι, πλέον, γεγονός. Τι θα λέγατε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε μια μικρή δόση καλοκαιρινής μαγείας μαζί μας, επιστρέφοντας στην πόλη? Χαρείτε μαζί μου μερικές ιδέες και τεχνικές για τους αγαπημένους θησαυρούς του καλοκαιριού...

  • Διάλεξα πέτρες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων και αφού προσπάθησα να τις συνδυάσω κατάλληλα, τις κόλλησα μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι διάφορες μορφές ή φιγούρες...

     
  • Πάνω στη λεία επιφάνεια μιας πέτρας μπορούμε, επίσης, να σχεδιάσουμε το θέμα που μας ενδιαφέρει και μετά, απλά... χρωματίζουμε. (Στις παρακάτω εικόνες, τόλμησα να πειραματιστώ και με την τεχνική του decoupage.)