31 Δεκεμβρίου 2018

Αρχιμηνιά, αρχιχρονιά.


"Καλέ Θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια 

ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.

Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'ναι όλοι καλά, έτσι που κι εμείς 

να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας..." 


                                                                                              Γιάννης Ρίτσος



     Αγαπημένοι μου, εύχομαι, πάνω απ΄όλα, υγεία! Πλούτη στην καρδιά σε συναισθήματα! Νίκες στους καθημερινούς αγώνες σας! Κουράγιο και δύναμη στα δύσκολα! Χαμόγελα αληθινά από τα βάθη της καρδιάς σας! Ασίγαστο πάθος για όλα όσα αγαπάτε κι ονειρεύεστε! Όμορφες στιγμές, γεμάτες με ευχάριστες εκπλήξεις! Αγάπη... πολλή αγάπη γύρω σας και μέσα σας! Γιατί αυτή απαλύνει κάθε πόνο, κάθε δυστυχία, λυτρώνει την καρδιά, ζεσταίνει την ψυχή μας... Τέλος, να μάθουμε να λέμε όλοι μας πιο εύκολα "μπράβο", "συγνώμη" κι "ευχαριστώ". Δεν είναι δύσκολο πιστεύω! Να κοιτάμε στα μάτια τον άλλον! Να μιλάμε λιγότερο και να σκεφτόμαστε περισσότερο! 
     Μια ανάσα δρόμος η ζωή. Ας την κάνουμε να αξίζει μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο!

                                    Ευτυχισμένη η νέα χρονιά για όλους σας!

6 Δεκεμβρίου 2018

Μύρισε αγάπη! (My secret Santa)


- Είναι μια μικρή λέξη μόνο, θα μου πεις!
- Μικρό είναι το μάτι σου, φίλε μου! Εννιά γράμματα που κάνουν τη διαφορά και τη μεγάλη αίσθηση, όταν τ’ ακούς ή όταν τα λες! Ποια άλλη "μικρή" λέξη σαν το "ευχαριστώ" κλείνει μέσα της τόσες διαφορετικές έννοιες και συναισθήματα, που σε πλημμυρίζουν εκείνη τη στιγμή που την προφέρεις ή την ακούς? Ποια άλλη εκφράζει τόση ευγένεια... ευγνωμοσύνη... αγάπη... εκτίμηση... χαρά... ανάταση ψυχής... συναισθήματα... ευτυχία... νοιάξιμο... ικανοποίηση... εκτίμηση ανταπόδοσης...?

     Γιατί το "ευχαριστώ", όπως και το "σ΄ αγαπώ", πρέπει να λέγονται δυνατά και να προσφέρονται γενναιόδωρα σ΄εκείνον που το αξίζει!

     Όσο κι αν έψαξα, λοιπόν, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη λέξη που να μεταφέρει στο ταίρι μου από τη Μυστική Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων της Μαριλένας τη χαρά, για τα ανεκτίμητα, χειροποίητα και γεμάτα αγάπη δωράκια του! Ρούλα μου αγαπημένη, αληθινό Σμαράγδι της γειτονιάς μας, σ΄ευχαριστώ τόσο πολύ από καρδιάς για τα μοναδικά καλούδια σου!


     Για το βιβλίο σου, με την προσωπική σου αφιέρωση! Tην αγαπησιάρικη, αγιοβασιλιάτικη κάλτσα σου, γεμάτη λιχουδιές! Για τον μοναδικό σου χιονάνθρωπο! Τα μικρά, χαριτωμένα στολιδάκια σου... και, τέλος, την ευχετήρια κάρτα σου με το συνοδευτικό σημείωμα και τα ζεστά σου λόγια!


     Μαριλένα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ εξίσου, για την μαγεία των γιορτών, τα χαμόγελα και την αγάπη, που με τόση φροντίδα μοιράζεις ανάμεσά μας κάθε χρόνο! Εύχομαι και στις δυο σας καλές γιορτές, γεμάτες μαγική χρυσόσκονη, υγεία και παραμυθένιες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα γύρω σας! 
Μακάρι οι γιορτές που πλησιάζουν να φέρουν στις καρδιές όλων μας, κάτι από την αθωότητα και το χαμόγελο των παιδικών μας χρόνων... Το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον... Την χαμένη μας ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια... Το αγκάλιασμα και την συμπαράσταση στον συνάνθρωπο... Την βαθιά, ανιδιοτελή αγάπη... Τα χαμένα μας ιδανικά και τις αξίες... Φτερά για να πετάμε μακρυά από ο,τιδήποτε μας βαραίνει και ν΄ανασαίνει η καρδιά!

2 Δεκεμβρίου 2018

Καρδιά μου.



     Πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά ν΄αναστενάζει βαθιά, παρατεταμένα, μαζί με βουβό κλάμα κι αναφιλητό. Κόμπος το "είναι" μου κραυγάζει στη σιωπή και η γλώσσα στέκεται μετέωρη. Μετρώ και ξαναμετρώ. Φίλους, γνωστούς, αγαπημένους, συνοδοιπόρους... Ποιοι, ψάχνω, ποιοι? Μα, πάνω απ΄όλα, πόσοι? Πες μου!

     Με πόσους ξεκίνησες, καρδιά μου και με πόσους απέμεινες? Πόσοι σε άφησαν στη διαδρομή και πόσους επέλεξες εσύ ν΄αφήσεις? Λάθη... λάθη... σωρός ολόκληρος! Δικά σου, των άλλων. Εις γνώσιν σου, ερήμην σου. Δέσμες σωρών ολόκληρων που έχτισαν τον κόσμο σου, εκπομπές ρύπων που έπνιξαν το οξυγόνο σου. Παρουσίες που σε όρισαν, απουσίες που σε στοίχειωσαν. Ανθρώπινα τα λάθη, θα μου πεις! Μπορείς να ισχυριστείς και για τις μαχαιριές το ίδιο? Κι ας μου παίρνει όλο και λιγότερο χρόνο μεγαλώνοντας, να βγάζω το μαχαίρι και να καθαρίζω την πληγή. Μου παίρνει περισσότερο να κλείσει πονώντας με, κάθε που ο αέρας την αγγίζει. Δεν συγχωρούν οι άνθρωποι να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια. Δεν συγχωρούν να έχεις πέσει ξανά... και ξανά... και ξανά... μα, όσες φορές κι αν έχεις πέσει, άλλες τόσες να ξανασηκώνεσαι μπροστά τους. Δεν συγχωρούν να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητάς τίποτα.

     Πόσοι οι αγαπημένοι σου, οι ξεχωριστοί σου? Πόσοι οι αληθινοί, οι σπάνιοι, οι πολύτιμοι σου? Πόσοι σ΄έχουν αποδεχτεί χωρίς όρους και όρια? Εκείνοι που, όταν η πόρτα σου κλείσει, θα επιμείνουν να είναι μαζί σου?

     Φταις, όμως! Εσύ και μόνο, φταις! Δική σου η επιλογή, δικό σου και το τίμημα, καρδιά μου. Φταις γιατί, αντίθετα σε όσα διαλαλούσες, δεν αγάπησες ποτέ πραγματικά τον εαυτό σου! Φταις γιατί δεν φυλάχτηκες και δόθηκες άνευ όρων, βορά προς αποκατάσταση φτηνών εγωισμών. Δεν έκρινες σωστά, αγνοώντας κάθε φορά τη φωνή που ούρλιαζε μέσα σου. Φταις, που γέμιζες την ασχήμια των άλλων, ανταλλάσσοντάς την με χαμόγελα, χάδια κι αγκαλιές! Γιατί συμβιβάστηκες, φοβήθηκες! Αλήθεια, τι φοβήθηκες?

     Και φτάσαμε στο σήμερα. Τώρα πια, ξέρεις! Ξέρεις να εκτιμάς τους ανθρώπους εκείνους που, ενώ εσύ έδιωχνες, αυτοί έμεναν. Εκείνους που, ενώ σηκώνει αέρας και τα παίρνει όλα, ακολουθούν. Δίπλα σου...! Ούτε πίσω σου, ούτε μπροστά σου! Εκείνους που σιγοτραγουδάτε το ίδιο τραγούδι κι ας είσαστε φάλτσοι. Που δεν σε μοιράζουν, δεν σου ξοδεύουν την ψυχή! Ξέρεις, πλέον, πως ο Λύκος είναι ο καλύτερος σου φίλος και η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ήταν ποτέ για σένα! Πως, αν δεν είναι έρωτας, δεν είναι αγάπη, δεν είναι φιλία, δεν θέλεις τίποτα! Αν είναι "λίγο", προτιμάς το "καθόλου" και από το "περίπου", το "τίποτα"! Μη λυπάσαι που δεν έχεις άλλο χρόνο να σπαταλήσεις. Τον κατασπατάλησες και τώρα πια τον μετράς. Όχι με τσιγκουνιά, μα τον μετράς. Πάλι ανοιχτή η πόρτα της ψυχής θα είναι. Δεν αντέχουν όλοι να ζουν. Κάποιοι απλά επιβιώνουν. Μα έχεις πεθάνει τόσες φορές, που η επιβίωση δεν κάνει πια για σένα!

     Εκείνες οι καρδιές που πραγματικά αξίζουν έχουν απομείνει και χτυπούν δίπλα στη δική σου. Μετράς και ξαναμετράς! Λίγες και καλές. Ακριβές κι ανεκτίμητες! Στα καλά και στ΄ άσχημα. Στα χαμόγελα και στα σκοτάδια. Λίγες, μα ολότελα αληθινές! Δικές σου κι εσύ δική τους...



     17o Παίζοντας με τις Λέξεις, με 22 μοναδικές συμμετοχές (συν μία επιπλέον, τη δική μου, που μόλις διαβάσατε). Μεγάλη νικήτρια η Μαρία Κανελλάκη από το blog "Απάγκιο", με τον σαρκαστικά υπέροχο της "Αριο Πάγο"! Πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις συμμετοχές κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στη Μαρία μας και το "Χάρτινο καραβάκι της", για την συνεχόμενη κι εξαιρετικά ακούραστη φιλοξενία της τα τελευταία χρόνια, αναλαμβάνοντας επάξια τη σκυτάλη από τη Φλώρα και το "TEXNIS STORIES".

     Τέλος, ένα ακόμα πιο μεγάλο, προσωπικό "ευχαριστώ", για τη βαθμολογία και την αγάπη σας στη συμμετοχή μου. Καλό, γιορτινό, μαγικό μήνα σε όλους σας!

28 Νοεμβρίου 2018

Έλα.


Ένα φεγγάρι, στάζουν τα σύννεφα, πουλιά ταξιδιάρικα να σου φωνάζουν. Έλα.

Νοέμβρης μήνας, κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς. Ξέχασαν το χρώμα τους. Μην αργείς. Έλα.

Γκρίζο το χώμα, γκρίζες οι σκέψεις, ασάλευτη ομίχλη. Άνθρωποι ξένοι γυρίζουν στους δρόμους, χλωμά προσωπεία. Όπου κι αν είσαι, έλα.

Φθινόπωρο στα μάτια μου, ούτε ένα αστέρι μακρινό να φέξει. Ένα άγαλμα βουβά σιγοκλαίει στην άκρη του δρόμου. Δεν ωφελεί το παράπονο. Μη φεύγεις. Έλα.


Θλιμμένες θάλασσες, κόκκινα δειλινά βαμμένα στο αίμα. Bαριές οι στάλες. Bοριάς σφυρίζει. Μα, που είσαι? Έλα.

Μάζεψα όλα τα φύλλα στην πόρτα μου. Απόψε σε περίμενα όλο το βράδυ. Σε νανούριζα, σε σκέπαζα τρυφερά στις φλέβες των ονείρων μου, κοιτώντας το σκοτάδι. 'Ελα.

Λιγοστεύει το φως. Σαν να τελειώνει ο κόσμος μοιάζει. Δεν έχω βήματα να΄ρθω μπροστά σου. Μουσκεύουν τα λόγια. Έλα, σου λέω! Έλα. 

Πέτα τα ρούχα. Γδύσου. Γυμνή την ψυχή σου, θέλω. Έλα...!


     Παίρνει μέρος στο δρώμενο "Ιστορίες του Φθινοπώρου", που διοργανώνει η φίλη μας Μαρία Νικολάου στο "Κείμενο". Μαρία μου, σ΄ευχαριστώ ακόμα μία φορά για τη ζεστή σου φιλοξενία!

13 Νοεμβρίου 2018

Μεγαλώνοντας.


"Έμαθα...

Πως να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα να "κλείνεις" χρόνια.


Πως η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση, όταν ακούς ανοησίες.


Πως να δουλεύεις δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.


Πως οι φίλοι "αποκτούνται" δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.

Πως οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν, βρίσκονται πάντα κοντά μας.

Πως τα χειρότερα πράγματα
 "κρύβονται" πίσω από ένα τέλειο προσωπείο.

Πως η φύση είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα και γίνομαι απόλυτος (ή, απόλυτη), τότε είναι που καταλαβαίνω περισσότερο, ότι ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.

Πως μια μοναδική ημέρα μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.



Πως μπορείς να 
"εξομολογηθείς" στο φεγγάρι.

Πως είναι υγιές να ακούς μπράβο και όμορφα, καλά λόγια.

Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.

Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι.

Πως μπορείς να είσαι 
"παιδί" για όλη σου τη ζωή.

Πως η ύπαρξη μας είναι ελεύθερη.

Πως το γέλιο στην καθημερινότητα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά στάση ζωής.

Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου και τους άλλους δεν έχει – τελικά – σημασία, όταν ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.

Και, τέλος, έμαθα πως... 
δεν μπορείς να πεθάνεις, πριν να έχεις ζήσει...”!


                                                                                                                      William Shakespeare

                                                       Happy Birthday to me!

12 Νοεμβρίου 2018

Δάσκαλε, υπάρχει κι άλλος δρόμος!



Δάσκαλε που δίδασκες
και νόμους δεν εκράτεις,
την κριτική να μην ασκείς 
και μόνο αυτό να πράττεις!

Γηράσκω διδασκόμενος
όχι αποχαυνωμένος,
γρανάζι μίας μηχανής
και στη ζωή χαμένος!

Φως εκ φωτός αληθινό!
Μαθήματα ένα σωρό, 
μα το κλειδί της ανθρωπιάς
εσύ στα χέρια σου κρατάς.

Αχ δάσκαλε, κυρ δάσκαλε,
στο σύστημα είμαστε πιόνια!
Έφαγα στα θρανία σου
τα πιο όμορφά μου χρόνια!

Να συμβουλεύεις, ν΄αγρυπνάς,
τον μαθητή να συμπονάς...
Μην τιμωρείς πολύ αυστηρά, 
δώσε στα όνειρα φτερά!

Να μάθεις στο παιδί γραφή,
μα αγάπη να΄χει στην ψυχή!
Μην προσκυνά αφέντη - αγά,
ιδανικά μην ξεπουλά!

Γι΄αυτό που λέγεται "ζωή"
προετοίμασε τον μαθητή.
Σπίθα άναψέ του στην καρδιά,
ν΄αλλάξει γύρω του πολλά!

Γνώση χωρίς τη μόρφωση, 
για γέλια και για κλάματα!
Δάσκαλε, πάψε να μου λες:
"Μάθε παιδί μου γράμματα!"

Γιατί ολοστρόγγυλο μηδέν
αξίας μετρημένη,
με ό,τι κι αν πολλαπλασιαστεί
πάντα μηδέν θα βγαίνει!


      Το "Δάσκαλε, υπάρχει κι άλλος δρόμος!" είναι η συμμετοχή μου στο αγαπημένο, πλέον, σε όλους "Συμπόσιο Ποίησης", στο οποίο για μια ακόμη φορά απολαύσαμε 21 υπέροχες συμμετοχές! Αξίζει, πραγματικά, να συνταξιδέψετε μαζί τους!

2 Νοεμβρίου 2018

Σαν καταιγίδα.


     Έρωτας σαν καταιγίδα. Αστείρευτος, δυνατός! Να σε παρασύρει! Να δυναμώνει! Να μην προλαβαίνει να απορροφηθεί το νερό από τη γη. Να σε μουσκεύει μέχρι το κόκκαλο! Να κόβει την ανάσα. Να ξεδιψά την καρδιά, κόκκινο κυκλάμινο του φθινοπώρου που στάζει αίμα. Να μην χορταίνουν τα χείλη ν΄αποζητούν τη δροσιά του. Να παίρνουν τα μάτια χρώματα από λουλούδια που ακόμα ανθίζουν γύρω και η ζωή το άρωμά τους! 

     Χαμόγελα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο και ζεσταίνουν την ψυχή. Να ντύνομαι το σώμα σου, να γίνεσαι το στόμα μου. Θέλω τον έρωτά σου εξουσία κι επανάσταση! Σε πρόσωπο α΄ πληθυντικό! Σε χρόνο ενεστώτα! Σε βαθμό υπερθετικό. Παραδομένο! Εξαρτημένο! Ολοκληρωτικό! Εξακολουθητικό!


     Αυτή είναι η συμμμμετοχή μου στο δρώμενο "Ιστορίες του Φθινοπώρου", που διοργανώνει η φίλη μας Μαρία Νικολάου στο "Κείμενο".


23 Οκτωβρίου 2018

Φθινοπωρινές διαδρομές.


πηγή: Pinterest

     Θέλω Σεπτέμβρη μήνα να σε πρωτοδώ! Να μυρίζει βροχή, υγρός ο αέρας να ταξιδεύει τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος! Μα καταπράσινη πεδιάδα το γέλιο σου να φτάνει ως τον ήλιο! Θέλω να είσαι εσύ ο Σεπτέμβρης μου... Αυτός ο μήνας μας ταιριάζει, θαρρώ! Να σε γνωρίσω μια μέρα μελαγχολική, να φυσάει μια αργόσυρτη βροχή ανάμεσα σε ομπρέλες και πρόσωπα αδιάφορα, σε βοή, σε δυνατούς ήχους και ξαφνικά, ν΄ανακαλύψω το βλέμμα σου κρυμμένο γεμάτο νοήματα... σαν να είναι πάντα καλοκαίρι! "Γιατί, όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι θέρος!". Ζωές που διασταυρώθηκαν, παράλληλες ίσαμε χθες. Δυο ζωές χρωστούμενες από παλιά.

     Θέλω να έρθω να σε αρπάξω από το χέρι και να σου πω "Φεύγουμε!", αφού σαν από χρόνια σε γνωρίζω. Κι όπως θα έρχεσαι, να τρίζουν τα μέσα μου για σένα! Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού, στην ανάσα σου την άφθαρτη καταφύγιο να βρίσκει! Να πλάθω λέξεις να εξηγήσω τ΄ανεξήγητα! Δεν είναι αλήθεια πως όλα περνούν και φεύγουν! Υπάρχουν πράγματα που μένουν μέσα μας μέχρι η ψυχή να μαραθεί...

     Έλα! Να πιούμε στην υγειά των τρελών, των επαναστατών, των απροσάρμοστων, των ονειροπόλων! Σ΄εκείνους, που η καρδιά επικρατεί της λογικής τους. Που δεν τηρούν την τάξη, μήτε τους κανόνες! Μπορεί οι δαίμονες και οι άγγελοι να σμίξουν, μα η λογική κι ο έρωτας ποτέ. Ποια λογική μπορεί να καταλάβει τον έρωτα, χωρίς ν΄αγγίξει την παραφροσύνη? Μην χαραμίζεις ανυπότακτους έρωτες, λοιπόν, με υποτακτικές καρδιές!

     Έλα! Και θα ξεπλύνουμε τα αδιάκριτα βλέμματα μ΄ένα χαμόγελο-βάλσαμο, για όλα τα ηλιοβασιλέματα που χάσαμε, ακριβέ μου! Θα μιλάμε αγγίζοντας τα δάχτυλά μας... θα σιωπάμε σφίγγοντας τα χέρια μας! Δυο φορές να μ΄αγαπάς και δυο για να σε περιμένω! Αφού ξέρεις πού θα ΄θελα να βρίσκομαι, γιατί δεν μου αγοράζεις ένα εισιτήριο να με πετάει στον ουρανό σου? Χωρίς εσένα, ο Παράδεισος τι πλήξη! Μαζί σου, όμως... μαζί σου, ετοιμάζω ταξίδι και στην Κόλαση!

     Έλα! Δώρο πολύτιμο να σ΄αγαπώ γι΄αυτά που είσαι! Για όλα όσα δεν είσαι, να σε λατρεύω! Να είμαι εκείνη η λέξη που θα λες όπου κι αν πας! Θαύμα η ζωή! Η αγάπη... η λύτρωση... η πιθανότητα... η εκπλήρωση... το ταξίδι! Έτσι και αλλιώς, η ζωή μας ολόκληρη ένα ταξίδι είναι. 
Σου έχω πει, πόσο αγαπώ να κρύβομαι στην αγκαλιά σου? Άλλοτε ναυαγός... άλλοτε σαν δραπέτης... Πόσες Ιθάκες προδώσαμε για ένα ξερονήσι! Γυμνοί κι αγκαλιασμένοι πρέπει να ξυπνούν οι άνθρωποι και μόνο από την καρδιά τους ν΄αγγίζουν τον ουρανό! Αγάπη του επερχόμενου χειμώνα! Η επιθυμία μου για σένα φωτιά άσβεστη... κραυγή ασίγαστη... ευλογία και βάσανό μου! Πώς, αναρωτιέμαι, θα ήταν τα χρόνια χωρίς φθινόπωρα και η ζωή μου χωρίς εσένα μέσα της?

     Έλα μου! Θα γίνω τοσοδούλα για να χωρώ στο αφτί σου και λόγια αγάπης να σου ψιθυρίζω... να σταθώ πάνω στα χείλη σου για να σου δίνω ένα φιλί, όταν τα μισανοίγεις!
Κι αν θα μπορούσα να διαλέξω ένα μέρος για να περνώ τις μέρες που θα έρθουν, κάπου ανάμεσα στο αφτί και στο λαιμό σου και στα μάτια σου, θα ήθελα να είναι!

     Έλα, λοιπόν! Μην αργείς! Πάντα θα έχω ένα όνειρο, ένα πέταγμα και σχέδια διαφυγής για εμάς! Κάποτε, θα είμαστε εμείς καλά και τα παραμύθια δεν θα έχουν τέλος!

                                         

     Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #2, που διοργανώνει η Mary Pertax από το blog "Γήινη Ματιά". Τη δική μου σκυτάλη παρέλαβα από την Christina Andromeda, με μια άκρως ταξιδιάρικη και φθινοπωρινή φωτογραφία και με τη σειρά μου την παραδίδω στη Ρένα Χριστοδούλου, από το blog "Δια χειρος...", με την φωτογραφία που ακολουθεί και την ευχή για καλή έμπνευση!

                                                            (Photo: N. E. Photography)

     Ευχαριστώ πάρα πολύ, τόσο τη Mary για τη διοργάνωση της "Φωτοσυγγραφικής Σκυτάλης", όσο και την Andromeda για την υπέροχη φωτογραφία της!

22 Ιουλίου 2018

Ένα μαγικό scrub ομορφιάς.



     Αγαπημένο μου παρεάκι, έλα να φτιάξουμε μαζί ένα καταπληκτικό προϊόν ομορφιάς και χάρισε στην επιδερμίδα σου μια μοναδική, φυσική και οικονομική απόλαυση, χωρίς να πρέπει να επισκεφτείς κάποιο σαλόνι αισθητικής ή spa: μία δοκιμασμένη μάσκα - scrub ομορφιάς με μαγειρική σόδα, αγαπημένη μου συνταγή, για κάθε τύπο και ατέλεια δέρματος.

     Οι δερματολόγοι υποστηρίζουν ότι η μαγειρική σόδα αποτελεί... ορκισμένο εχθρό των μικροβίων και των εξωτερικών ρύπων, που κάνουν το δέρμα μας τραχύ, ερεθισμένο και χλωμό. Η συνταγή που θα σου δώσω ενυδατώνει το δέρμα, αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την ακμή, τις δερματικές δυσχρωμίες και τα σπυράκια, αφαιρεί τα μαύρα στίγματα, βοηθάει στα προβλήματα της αποτρίχωσης (ειδικά αν χρησιμοποιείς ξυράφι, σε περιπτώσεις ερεθισμού ή αναδίπλωση - εμπλοκή της τρίχας στο θύλακα της), απομακρύνει τα νεκρά κύτταρα και αφήνει την επιδερμίδα ανάλαφρη και λαμπερή από την πρώτη κιόλας χρήση.

     Για την παρασκευή της θα χρειαστείς:
     4 κουταλιές της σούπας μαγειρική σόδα
     3 κουταλιές της σούπας αμυγδαλέλαιο
     ξύσμα λεμονιού
     4 σταγόνες χυμό λεμονιού
     5 σταγόνες αιθέριο έλαιο tea tree (έλαιο τσαγιού)

     Πώς να τo φτιάξεις?
     Πάρε ένα μπολ και ανακάτεψε καλά όλα τα συστατικά μαζί. Στη συνέχεια, μετέφερε το μείγμα σου σε αποστειρωμένο αεροστεγές γυάλινο βαζάκι, το οποίο μπορείς να φυλάξεις σε θερμοκρασία δωματίου.

     Πώς να το εφαρμόσεις:
     Πρώτα πλύνε το δέρμα σου με ζεστό νερό και σαπούνι και ξέπλυνε το καλά. Το ζεστό νερό θα ανοίξει τους πόρους, καθιστώντας το δέρμα πολύ πιο ευαίσθητο στον καθαρισμό. Εφάρμοσε μια επαρκή ποσότητα απολέπισης στην επιδερμίδα σου κάνοντας μασάζ με κυκλική κίνηση για 2-3 λεπτά, επιτρέποντας στους κόκκους να αφαιρέσουν τα νεκρά κύτταρα του δέρματος. Άφησέ το να παραμείνει άλλα 10-12 λεπτά σαν μάσκα πάνω σ΄αυτό.

     Τέλος, ξέπλυνε καλά κι εφάρμοσε την ενυδατική σου κρέμα. Αυτό το  scrub ομορφιάς συνίσταται για όλους τους τύπους επιδερμίδας, είναι καλά ανεκτό απ΄όλα τα δέρματα και μπορεί να εφαρμοσθεί 2 με 3 φορές την εβδομάδα. Στη συνέχεια, χρησιμοποίησε το 1 φορά την εβδομάδα.
   

     Σημειώσεις:

     1. Βεβαιώσου ότι, πριν την τελική εφαρμογή έχεις κάνει μια δοκιμή για να σιγουρευτείς ότι η επιδερμίδα σου δεν έχει ανεπιθύμητη αντίδραση στα έλαια. Πώς θα το καταλάβεις? Το εσωτερικό του αντιβραχίου (το εσωτερικό του καρπού σου, δηλαδή), είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να κάνεις μια δοκιμή, δεδομένου ότι το δέρμα είναι λεπτό παρόμοιο με το δέρμα του προσώπου. Άπλωσε μια μικρή ποσότητα στο σημείο αυτό και περίμενε να περάσει ένα 24ωρο. Αν δεν παρουσιαστεί κανένας ερεθισμός μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μπορείς να προχωρήσεις άφοβα στην εφαρμογή του

     2. Οι έγκυες γυναίκες, τα βρέφη και τα μικρά παιδιά πρέπει να αποφεύγουν ορισμένα αιθέρια έλαια, οπότε βεβαιώσου ότι έχεις συμβουλευτεί τον γιατρό σου εκ των προτέρων.

     3. Κράτησε το γυάλινο δοχείο φύλαξης μακριά από το φως, επειδή ως γνωστόν τα αιθέρια έλαια είναι ευαίσθητα σε αυτό. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η καλύτερη ώρα για να κάνεις την κούρα ομορφιά σου είναι πριν τον βραδινό σου ύπνο.

     Καλή επιτυχία και περιμένω εντυπώσεις σου... ναι?

     Υ.Γ. Και φέτος θα βγάλουμε το καλοκαίρι μαζί με το ευφάνταστο, αγαπημένο σε όλους, ευρηματικό ντουλαπάκι (in my closet)δημιουργικά και όμορφα. Η συνταγή που μόλις διάβασες αποτελεί το θέμα ("Φτιάξε ένα φυσικό καλλυντικό") της 1ης αποστολής του Καλοκαιρινού Μαραθωνίου Δημιουργικότητας και θ΄ακολουθήσουν κι άλλες. Προλαβαίνεις κι εσύ να μπεις στην παρέα μας, αν θέλεις!

     Αν έχεις facebook, στη σελίδα του in my closet μπορείς ν΄ανακαλύψεις ακόμα περισσότερες συνταγές ομορφιάς από τις υπόλοιπες συμμετοχές και πολλά άλλα!

13 Μαΐου 2018

Γερνάω μαμά. Δεν είμαι πια παιδί.



Γερνάω μαμά.
Δεν είμαι πια παιδί.
Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.
Πουθενά κι από κανέναν.
Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.
Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.
Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον 
μπαμπούλα.
Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας, όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.
Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι. 
Και πάω στο σαλόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο, μέχρι να μου περάσει ο φόβος και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες, που πια είναι περισσότεροι από τα όνειρα που κάνω.

Γερνάω μαμά.


Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.
Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο B.F.F.E.
Ίσως
γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του, αλλά στην καρδιά μου το «B.F.F.E» , για τους λίγους φίλους που με διάλεξαν και τους διάλεξα.

Γερνάω μαμά
.
Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως, «πονάει η κοιλίτσα μου» για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν είναι πια «κοιλίτσα»,  βλέπεις  και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω λεφτά και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Γερνάω μαμά.

Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.
Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.
Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «κι εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. 
Το ελπίζω.

Γερνάω μαμά.

Και έχω βγάλει μια άσπρη τρίχα.
Και ξέρεις δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί είναι η άσπρη τρίχα που δείχνει τον χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος είναι ευτυχία.


Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Και αυτές στην μέση των φρυδιών είναι από την σκέψη και την στεναχώρια και θυμάμαι να μου λες «μην συννεφιάζεις, θα κάνεις ρυτίδες» κι εγώ τότε γελούσα, γιατί ήμουνα πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω πως αναπόφευκτα θα έχω ρυτίδες.
Και οι άλλες ρυτίδες πλάι από το στόμα είναι από το γέλιο και θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει: «να χαμογελάς, να μη γελάς δυνατά γιατί θα κάνεις ρυτίδες» κι εγώ τότε γελούσα πιο πολύ: για να της αποδείξω αυτό που πίστευα, πως εγώ δεν θα κάνω ρυτίδες. Ποτέ.

Γερνάω μαμά.

Και τις ρυτίδες αυτές του γέλιου τις αγαπάω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει στην ζωή μου.
Και τις ρυτίδες αυτές ανάμεσα στα φρύδια δεν θέλω να τις βλέπω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω «συννεφιάσει» και πόσο έχω σκεφτεί στην ζωή μου.

Γερνάω μαμά.

Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Μαζί με τα μαντιλάκια ντεμακιγιάζ. Κάποιοι θα έλεγαν και μαζί με εμένα.


Γερνάω μαμά.

Και, πολλές φορές, κουράζομαι να σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου «γιόλο». Και άλλες φορές κάθομαι και υπεραναλύω την παραμικρή λεπτομέρεια του παραμικρού συμβάντος.

Γερνάω μαμά.

Και μπορώ πιο εύκολα να πω πως φταίω εγώ όταν φταίω, παρά να ρίξω το φταίξιμο στον άλλο. Μπορώ να ζητήσω «συγγνώμη» και ξέρεις καλά πόσο δύσκολα ζητούσα συγγνώμη. Μπορώ να λέω «δεν μπορώ» και «δεν θέλω». Γιατί, πλέον, θέλω να μην μπορώ.

Γερνάω μαμά.

Και δεν με νοιάζει πια τι θα πει ο κόσμος, γιατί θυμήθηκα ότι ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι.

Γερνάω μαμά.

Και όταν μου μιλάνε στον πληθυντικό, καμιά φορά θυμώνω. Κι όταν με λένε «κυρία» τους απαντάω: «βλέπεις καμιά κυρία εδώ;»
.

Γερνάω μαμά.

Και σκέφτομαι πως μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτισσα. Δεν ξέρω τι έγινα τελικά. Αλλά προσπαθώ να γίνω.

Γερνάω μαμά.

Ξέρω πως θα μου πεις: «μικρή είσαι ακόμα». Και ξέρω πως θα το πιστεύεις. Γιατί ξέρω, πως για εσένα θα είμαι πάντα το «μικρό». Κι είναι παρήγορο που ξέρω πως θα είμαι πάντα το «μικρό».


Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω όρεξη για τούρτες και κεράκια. Αλλά, ξέρω, πως θα μου πάρεις τούρτα και κεράκια, ξέρω πως όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά, την ώρα που θα σβήνω τα κεράκια θα κάνω την ίδια ευχή που κάνω κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πως, μετά από το σβήσιμο των κεριών, θα αφηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια τι συνέβη την μέρα που γεννήθηκα.

Γερνάω μαμά.


Και κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι κάπως πιο ανάλαφρος, γιατί είναι απαλλαγμένος από «βάρη» και «φορτία» που κάποτε έμοιαζαν σημαντικά, αλλά πλέον είναι ανούσια.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνο που μεγαλώνω, έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω και να ελπίζω σε και για όσα θέλω.

Γερνάω μαμά.

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό σημαίνει «μεγαλώνω». Δεν ξέρω αν σημαίνει «ωριμάζω», ξέρω πως σημαίνει εξελίσσομαι.

Μεγαλώνω μαμά.

                                                                                                                                   Πηγή: savoirville

                                  

8 Απριλίου 2018

Αγάπη μόνο!



   Για όσους βαδίζουν το δικό τους Γολγοθά, με την ευχή ότι αυτός ο κόσμος αν δεν γίνει καλύτερος, ίσως τουλάχιστον, να γίνει πιο ανθρώπινος και να φέρει περισσότερη αγάπη και λιγότερα δάκρυα στις ζωές των ανθρώπων. Χριστός Ανέστη, κόσμε! Χρόνια πολλά, καλά, φωτεινά, ευλογημένα...


6 Απριλίου 2018

Η μητέρα του Ιούδα.


Παιδί μου
ότι μάλλον Τον πρόδωσες
αντάρτη ενός Μεσσία που περιμέναμε
το ξέρω.
Όσο για το ευτελές ποσό που επέστρεψες
και για το δέντρο που εμπιστεύτηκες
είναι τα πιο πιστά δηνάρια μετανοίας.




Στον άθλιο τόπο τώρα εδώ
ήρθα για να μυρώσω το νεκρό σου σώμα.
Σαν μάνα
εγώ σ’ έχω ήδη συγχωρέσει.
Όμως σπαράζω γιατί αν όλοι
οι πεθαμένοι αυτού του κόσμου
κάποτε συγχωρεθούν
εσύ θα μείνεις έξω απ’ το έλεός Του.

Μόνο μια ελπίδα, γιε μου, με ζεσταίνει:
είναι η συγχώρεση από μάνα

από την Παναγιά
και Της φιλώ το χέρι.

                                         Γιάννης Βαρβέρης - Από τη συλλογή ποιημάτων: “Ο άνθρωπος μόνος”.


5 Απριλίου 2018

Μεγάλη Πέμπτη - Θυσία.


     Έγνεψε ο Ιησούς στον Ιούδα, κι αυτός ήρθε και στάθηκε δίπλα του θα ‘χαν κρυφές κουβέντες οι δυο τους, γιατί μιλούσαν σιγά, και πότε έσκυβε το κεφάλι του ο Ιησούς, πότε ο Ιούδας, και φλωροζύγιαζαν τα λόγια τους, να δώσει ο ένας απόκριση στον άλλο.
– Συχώρεσέ με, Ιούδα αδερφέ μου, μα πρέπει.
– Κι άλλη φορά σε ρώτησα, ραβή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
– Όχι, Ιούδα αδερφέ μου, κι εγώ θα το 'θελα, ως τα τώρα το 'λπιζα κι εγώ και περίμενα, του κάκου, όχι, δρόμος άλλος δεν υπάρχει, έφτασε η συντέλεια του αιώνα, θα γκρεμιστεί ο κόσμος ετούτος, η βασιλεία του Πονηρού, θα 'ρθει η βασιλεία των ουρανών, εγώ θα τη φέρω. Πώς; πεθαίνοντας, δρόμος άλλος δεν υπάρχει. Μην τινάζεσαι, Ιούδα αδερφέ μου, σε τρεις μέρες θ' αναστηθώ.
– Μου το λες για να με παρηγορήσεις, για να με κάμεις να σε προδώσω, δίχως να σπαραχτεί η καρδιά μου, λες πως αντέχω, για να μου δώσεις κουράγιο, όχι, όσο ζυγώνουμε στη φοβερή στιγμή, όχι, δεν αντέχω, ραβή μου !
– Αντέχεις, Ιούδα αδερφέ μου, ο Θεός θα σου δώσει τη δύναμη, όση σου λείπει, γιατί πρέπει, πρέπει εγώ να σκοτωθώ κι εσύ να με προδώσεις, εμείς οι δυο πρέπει να σώσουμε τον κόσμο, βoήθα με.
Ο Ιούδας έσκυψε το κεφάλι, και σε λίγο:
– Αν ήταν εσύ να πρόδινες το δάσκαλό σου, θα το 'κανες;
Πολλήν ώρα έμεινε ο Ιησούς συλλογισμένος, τέλος:
– Όχι, είπε, φοβούμαι πως δε θα μπορούσα, γι' αυτό κι ο Θεός με λυπήθηκε και μου 'δωκε το χρέος το πιο εύκολο: να σταυρωθώ.

                                                                    ("Ο Τελευταίος Πειρασμός" - Ν. Καζαντζάκης)

"Ο μυστικός δείπνος" του Μάρκβιτσκα