29 Μαΐου 2016

Αδέρφια! - "Κοινωνία Ώρα Αγάπης".


                                               Αδέρφια πεινάω. Δεν έχω να φάω,
                                               στους δρόμους κοιμάμαι, ξυπνάω και ζω.
                                               Πέτρινα χρόνια, ζωή σκληρή.
                                               Αδέρφια πεινάω, δεν ήταν δική μου η επιλογή.

                                      Ζητάω συμπόνια, πονάω, πεινάω,
                                               δεν έχω να φάω λίγο ψωμί.
                                               Αδέρφια, κοιτάξτε! Αλήθεια σας λέω,
                                               στους κάδους γυρίζω, σα να΄μαι σκυλί!


                                       Αλήτης του δρόμου δεν είμαι, πιστέψτε
                                                κι ας τα΄φερε έτσι η μοίρα, η ζωή,
                                                να βγαίνω ζητιάνος μπροστά σας ζητώντας
                                                δυο κέρματα μόνο και λίγο φαΐ.

                                                Πέφτει η νύχτα, κρύο κι απόψε
                                                κι ούτ΄ ένας φίλος, μια συντροφιά.
                                                Λοξά με κοιτάνε κι απλά προσπερνάνε,
                                                αβάσταχτη, Θεέ μου, τόση ερημιά!


                                                Αδέρφια ΠΕΙΝΑΩ! Δεν έχω να φάω!

                                                Πεθαίνω απόψε, τόσο απλά...
                                                Δυο κέρματα μόνο αξία η ζωή μου
                                                κι αυτά δεν υπάρχουν, αγάπη καμιά...

     Είναι υπέροχο να νοιώθουμε στην ζωή μας, πως υπάρχουν άτομα δικά μας δίπλα μας που μας αγαπούν και αγαπάμε. Είναι ευλογία και φωτιά που ζεσταίνει την ζωή μας η ύπαρξη και στήριξή τους. Μα, να εισπράττουμε αγάπη και συμπαράσταση από εκείνους που δεν γνωρίζουμε, άγνωστους προς εμάς, είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ομορφότερο, γιατί επιβεβαιώνει την ιδιότητά μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πάνω απ΄όλα!

     Αριστέα μου, για σένα!

22 Μαΐου 2016

Ένας λύκος αισθηματίας.


                           Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη..
                                  Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη... αλλά...

 

                                  Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος και δεν γίνεται...

 

                           Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα να έχω...
                                  Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα,

 

                                  θα πέσουνε να με σπαράξουν...
                                                                                                                                  Αργύρης Χιόνης

      Ζωγραφική με ακρυλικά και λάδια πάνω σε φέτες Αχάτη (ροζ - κίτρινο) και φίλντισι. Αυτοσχεδιάζεις, ψήνεις να σταθεροποιηθούν τα χρώματα, περνάς διάφανο βερνίκι και ξανά στο φούρνο σε χαμηλές θερμοκρασίες, όπως για τον πολυμερικό πηλό. Τι λες?... Θα δοκιμάσεις?

7 Μαΐου 2016

Μπουγιουρούμ (Ορίστε)!


     Χειροποίητα κοφτά κεντητά τραπεζομάντιλα πάνω σε βαριά ξύλινα τραπέζια, βελούδινες πάντες στους τοίχους, σερβάντες με τα γυαλικά της γιαγιάς και τα κρυστάλλινα ποτήρια για τέτοιες περιστάσεις, ασημένια σερβίτσια, βαζάκια με δαντέλες και κορδελάκια για τα γλυκά του κουταλιού - σταφύλι, συκαλάκι και σιροπιαστό κυδώνι, όλα με αμύγδαλο - μπουφές με αχνιστό πολίτικο χαλβά πασπαλισμένο με μπόλικη κανέλα, μοσχοβολιστός ελληνικός καφές σε περίτεχνα πορσελάνινα φλιτζάνια, λικέρ βύσσινο, μαστίχα ή τριαντάφυλλο, με συνοδεία λουκουμιού.


     Τα δε τραπέζια, ακόμα και τα καθημερινά, γεμάτα με λογιών-λογιών φαγητά και μεζέδες. Πεντανόστιμα όλα πάντα, γεμάτα αρώματα και χρώματα από τα μπαχάρια της Πόλης, αλλά κι από εκείνο το μυστικό μπαχάρι: την αγάπη. Αν έκανες το λάθος και δεν έτρωγες ικανοποιητική ποσότητα, η οικοδέσποινα το εκλάμβανε ως ντροπή... Αυτό ήταν το καλωσόρισμα των γυναικών της Πόλης και όσων οι ρίζες κρατούν από τα μέρη εκείνα, το γνωρίζουν και το τηρούν ευλαβικά από γενιά σε γενιά.

     Με αφορμή το 2o secret spring circle και τη μυστική ανοιξιάτικη ανταλλαγή δώρων με θέμα το καλωσόρισμα, η αγαπημένη Αλεξάνδρα μας καλεί να εμπνευστούμε από αυτό. Να υποδεχτούμε, να αποδεχτούμε, να καλοδεχτούμε. Στο σπίτι μας, στην καρδιά μας, στα όνειρά μας. Τον διπλανό μας, τον ξένο, τον άγνωστο, το φτωχό, τον πληγωμένο. Και να του προσφέρουμε, να ευχηθούμε, να του σταθούμε. Κι ακόμα, κάτι πιο προσωπικό. Να καλοδεχτούμε στα άδυτα της ψυχής μας αυτόν που είναι ο δικός μας άνθρωπος. Σε υποδέχομαι  ξανά στο σπίτι μου, εσένα, που μαλώσαμε. Σε αποδέχομαι, εσένα, που μοιάζεις λίγο περίεργος, αλλά μπορεί να γίνουμε φίλοι.


     Και όπως έγραψε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες: "Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου, όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ' αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου... Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή". 

     Ο μυστικός μου αποστολέας είναι ένα πολύ αγαπημένο παρεάκι, που έχουμε, καρμικά, όπως επισήμανε και η ίδια, "συναντηθεί" ξανά σε παλαιότερη μυστική ανταλλαγή (μιλάμε για... μεγάλο μυστήριο, γενικά, στη σχέση μας!). Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν παρέλαβα το δέμα αναγνωρίζοντας τα στοιχεία του! Ήμουν σίγουρη πως ό,τι κι αν περιελάμβανε το περιεχόμενό του, θα ήταν σίγουρα ιδιαίτερο και ξεχωριστό όσο και η ίδια! Φυσικά, δεν είχα άδικο:


     Και βιβλίο και ανοιξιάτικη καρτούλα και μπρελοκάκι!!! Είναι, δε, συγκινητικός ο τρόπος σκέψης της, μιας και και το μπρελόκ έχει το γράμμα "Ο" από το Onirokosmos! Με χαμογελάκι! Αχ! Αλήθεια σας λέω, το λάτρεψα με την πρώτη ματιά!

     Το δικό μου καλωσόρισμα έχει χρώμα κόκκινο: της αγάπης, του πάθους, της ενότητας... Πεταλούδες, για να θυμίζουν το προσωρινό και το εφήμερο... Τριαντάφυλλα, γιατί ο κόσμος μπορεί να είναι τόσο όμορφος και απλός...
     

     Όσο για το μυστικό μου ταίρι...? Σσσ! It's a secret!

2 Μαΐου 2016

Λόγια Αγάπης.

   
     Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά - θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους - να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. Άλλον δεν έχει...

                                                                         Ν. Καζαντζάκης - "Αναφορά στον Γκρέκο"

               Μπας και βρίσκεται στον πάτο της Κόλασης, Κύριε, η πόρτα του Παραδείσου?


     Εύχομαι, αγαπημένοι μου φίλοι, το Άγιο Φως να φωτίσει τις ζωές σας, τα όνειρά σας, τις ελπίδες σας και να γεμίσει τις καρδιές σας με ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας σας για να νοιώσει ευτυχισμένος! Χρόνια σας πολλά, καλά κι ευλογημένα