27 Δεκεμβρίου 2016

My Secret Santa is not... secret anymore!


     Τι πιο όμορφο από μια διαδικτυακή γειτονιά γεμάτη χρώματα, χαμόγελα, χαρούμενες αναρτήσεις, δώρα, εξαιτίας ενός παιχνιδιάρικου ξωτικού, που για ακόμη μια χρονιά είχε την ιδέα να μας βάλει σε εορταστικούς ρυθμούς από νωρίς?


     Ο μυστικός μου Αη βασίλης είναι, πλέον, εδώ και δεν είναι πια καθόλου μυστικός! Μαζί του έφερε δώρα μοναδικά, γεμάτα αγάπη, καλοδουλεμένα, ξεχωριστά... δια χειρός Νάσιας!

     Τι κι ήταν η τρίτη φορά που πήγαινα ταχυδρομείο για να παραλάβω, αλλά δεν άντεχα την πολύωρη αναμονή? Τι κι αν, τελικά, δεν κατάφερα να αποφύγω το δίωρο στήσιμο στην ουρά, τους τσακωμούς, τη γκρίνια, τα νεύρα των εν αναμονή άλλων και στην ίδια μοίρα με μένα παρευρισκομένων?


     Μια υπέροχη πλεκτή τσαντούλα-πουγκί, ένα πρωτότυπο χειροποίητο ημερολόγιο και μια καρτούλα με ζεστές ευχές ήταν αρκετά για να ξεχάσω όλα τ΄άλλα! Νάσια μου, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ από καρδιάς για όλα! Τόσο για τον χρόνο που αφιέρωσες, όσο και τον κόπο αλλά και τη χαρά που έδωσες. Σου εύχομαι μια μαγική και άκρως δημιουργική νέα χρονιά, γεμάτη αγάπη και αμέτρητες ευτυχισμένες στιγμές για σένα και την οικογένειά σου!

     Όσο για σένα γλυκό μας ξωτικό, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα, που μας κάνεις κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να νοιώθουμε πάλι σαν παιδιά. Όμως και το δικό μου ταίρι έχει ήδη παραλάβει και είμαι πολύ χαρούμενη με τη χαρά του!!!

     Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα για όλους σας!

5 Δεκεμβρίου 2016

Σαν παλιό πανωφόρι - Παίζοντας με τις λέξεις #10.


    Και έρχονται. Τα πρώτα χρόνια της νιότης. Τα ημιενήλικα. Αυτά που εξακολουθείς να πιστεύεις σαν παιδί σε όνειρα. Αυτά που σε διεγείρει το παραμύθι της αγάπης (έτσι όπως στο έχουν περιγράψει οι φανατικοί υποστηρικτές του "πάντα"). Τα χρόνια που γοητεύεσαι από το αύριο, αλλά και την ίδια τη δύναμή σου να το κατακτήσεις. Δεν μπορείς καν να διανοηθείς ότι θα στη "φέρει", ακόμα και αν η σχέση σου με την ανασφάλεια έχει πλήρως αποκατασταθεί. Και ξαγρυπνάς τις νύχτες, παρέα με τις σκέψεις στα όνειρά σου. Άλλοτε, πάλι, βάζεις τα φτερά σου πετώντας πάνω από την πόλη, ακόμα κι αν ζαλίζεσαι από ψηλά, περιπλανώμενος σε μια απέραντη οδό ονείρων. Για όλα αυτά που είναι. Για όλα αυτά που θα ΄ρθουν.


    Και έπονται. Τα χρόνια της δεύτερης νιότης, δηλαδή της ωριμότητας. Της ωριμότητας στο πρώτο της στάδιο, όμως.Αυτό του ξαφνιάσματος, της συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων. Ψυχών. Σχέσεων. Στη συνειδητοποίηση της ίδιας της ζωής, που άλλοτε σου φαίνεται σημαντική και άλλοτε ανώφελη. Και όσο πιο ανώφελη σου φαίνεται, τόσο πιο σημαντικές στιγμές τρέχεις, παλεύεις να ζήσεις μέσα σ΄αυτήν. Και όσο πιο σημαντική σου φαίνεται τόσο πιο ανώφελα τη σπαταλάς, γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πιο απ΄όλα είναι το πιο σημαντικό. Και ζεις.

    Ζεις. Ώσπου έρχονται  τα χρόνια της μεγαλύτερης ωριμότητας, της παιδεμένης. Εκείνης που έχει σμιλευτεί μέσα στις απογοητεύσεις, στις μπόρες και στο απόβροχο, στις ψευδαισθήσεις που διαλύθηκαν - δικές σου πορείες, που λάθεψες και ξεγλύστρισες σε μονοπάτια από λεωφόρους, να δεις πως νοιώθουν όσοι παρέκλιναν της πεπατημένης κι αναζήτησαν δρόμους χωρίς φανάρια και σήματα, για να τραπείς στη συνέχεια σε φυγή με ποδοβολητό. Γιατί δεν άντεξες τους χωματόδρομους και τη λάσπη και τώρα ζητάς ακόμα περισσότερα φανάρια, ακόμα περισσότερα σήματα - υπερβολή μεν, αλλά ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει - απαραίτητα, δε, στους αδύναμους που προσπάθησαν δυνατοί να το παίξουν!

    Και σε όλο αυτό το μετ΄εμποδίων ταξίδι, να διαπιστώνεις εκείνο το γνωστό: πως, μια αστραπή είναι η ζωή, ωστόσο όσο μεγαλώνουμε γίνεται για ΄μας σαν παλιό πανωφόρι που δεν μας κάνει αλλά, παρά τη φθορά του, τη φθορά της καρδιάς μας και των καρδιών που την αγάπησαν ή την προσπέρασαν, των καρδιών που δεν συναντήθηκαν καν, αυτό το αποφόρι έχει κάτι από εμάς: έχει τα πρώτα μας όνειρα. Αυτά που, όσο οι δείκτες μετράνε το χρόνο και αυτός τρέχει μπροστά, συρρικνώνονται...


     5 δοσμένες λέξεις, οι οποίες οδήγησαν τις συνολικά 22 συμμετοχές σε εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους μονοπάτια. Μια άψογη οικοδέσποινα, καταπληκτικές εμπνεύσεις και μια αξιοθαύμαστη πρωτιά. Ένα ακόμη Παίζοντας με τις Λέξεις έφτασε στο τέλος του, όμως για σένα αγαπημένο μου παρεάκι τώρα ξεκινάει! Φτιάξε καφέ, βούλιαξε στην αγαπημένη σου πολυθρόνα και απόλαυσε τις συμμετοχές μέχρι... την τελευταία τους λέξη! Καλή ανάγνωση, λοιπόν!

28 Νοεμβρίου 2016

Παραμύθι - 25 λέξεις #10


                                                 Περπατώ μέσα στο δάσος,
                                                 όταν ο Λύκος είναι εδώ...

                                                  Κόκκινη κλωστή δεμένη
                                                  στη Σκουφίτσα τυλιγμένη.
                                            Δωσ' της κλώτσο κι αν δεν γυρίσει,
                                                το παραμύθι έχει πια σβήσει.

                                            Επτά οι νάνοι ευθύς μπροστά μου
                                                κι ο Πρίγκηπας στο άλογο.
                                               Μια κολοκύθα άμαξα σέρνει,
                                              χρόνο δεν χάνω και προχωρώ.


                                                   Κόκκινη κλωστή δεμένη
                                                     στο γοβάκι τυλιγμένη.
                                               Δωσ΄της κλώτσο κι αν γυρίσει,
                                                    η μαγεμένη θα ξυπνήσει.

                                                  Το παραμύθι έχει αλλάξει,
                                                    μία φορά κι έναν καιρό.
                                              Μάγισσες κλέβουν τα όνειρά μου,
                                                 δρόμο ανοίγω για να τα βρω.

                                                    Κόκκινη κλωστή δεμένη
                                                στο δάσος τρέχω τρομαγμένη.
                                                  Δώσ΄της κλώτσο να γυρίσει,
                                                 τον Λύκο μήπως και φοβίσει.

     25 λέξεις #10. Μια εκπληκτική, όσο και "δύσκολη" φωτογραφία. Εικόνα - προτροπή για να ξεδιπλώσεις ό,τι συναισθήματα σου δημιουργούνται στη θέα της. Με λίγα λόγια, σε λίγες αράδες, να περιγράψεις το ταξίδι του μυαλού σου.

     Ως αποτέλεσμα αυτού, 21 πολύτιμα διαμαντάκια (22 συμμετοχές μαζί με τη δική μου, αλλά μην... ευλογάμε τα γένια μας!). Μια υπέροχη συλλογή με ξεχωριστά ολιγόλεκτα σε περιμένουν να τ΄απολαύσεις, στο φιλόξενο blog της Μαρίας Νικολάου. Πολλά συγχαρητήρια στην εξαιρετική συμμετοχή - πρωτιά της Μαρίας μας! Πολλά μπράβο σε όλες της συμμετοχές!

     Υ.Γ. Οι στίχοι με διαφορετικό χρώμα είναι αυτοί που επέλεξα για τη συμμετοχή μου στο δρώμενο. Σας ευχαριστώ πολύ όλους!

10 Νοεμβρίου 2016

Παραίτηση (Χαϊκού 2).



    Επειδή, "ένα ίσον... κανένα!" - όπως λέει και ο σοφός λαός - μια ακόμη συμμετοχή στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου - Χαϊκού. Φυσικά κι εδώ ζητώ την επιείκειά σας! 
    Καλό απόγευμα σε όλους σας.

8 Νοεμβρίου 2016

Παραίσθηση (Χαϊκού).



Ονείρου παραίσθηση.
μορφή αέρινη απλώνει.
Σκοτάδι.

Θύμηση
ακάλεστης αμφιβολίας.
Παιχνίδια μυαλού.

Σιωπώ. Αφουγκράζομαι!
Χτύπο τον χτύπο
βαριανασαίνω.

Ψυχής ασυντρόφευτα,
λόγια ανείπωτα.
Σκιές αναδύουν.

                             Συμμετοχή στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου - Χαϊκού

                                         

7 Οκτωβρίου 2016

Να σε βλέπω να γελάς!


... Είμαι καλά να λες...

Για όσες φορές μπήκες σε ξένα παπούτσια που σε στένευαν..

Για όλες τις νύχτες που αποκοιμήθηκες κλαίγοντας..
Για τις αγκαλιές που έδωσες κι έμεινες με άδεια χέρια..

Είμαι καλά να λες...

Για τα λόγια που υπερεκτίμησες και δεν έπρεπε...
Για το χώρο που έδωσες και τελικά έμεινε κενή η θέση δίπλα σου...
Για όλες τις φορές που ξέμεινες σε άδειους δρόμους...
Για όλους τους θυμούς που δεν έλεγξες...
Για ό,τι σκόρπισε... Ό,τι δεν τηρήθηκε...
Για τα ψίχουλα που αρκέστηκες να πάρεις...

Είμαι καλά να λες...
Κι ας απομακρύνονται τα όνειρά σου...
Κι ας γκρεμίστηκαν έτσι απρόβλεπτα τα πρότυπά σου...
Κι ας φαίνονται κάποιες στιγμές όλα αδιέξοδα...
Κι ας σου κόβεται η ανάσα από τον πόνο...
Να ξυπνήσεις ένα πρωί σε άλλη ζωή δεν γίνεται...
Γι'αυτό προσπάθησε να ομορφύνεις όσο γίνεται αυτή που έχεις...

                                                                                                      Λουκρητία Βοργία.

     Να σε βλέπω να γελάς, λοιπόν! Κάθε μέρα! Σήμερα ακόμα περισσότερο, μιας και είναι η Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου, που τιμάται κάθε χρόνο από το 1999 την πρώτη Παρασκευή του Οκτώβρη.
Και να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα και όχι με τα δάκρυα. Ξεκίνα από το να χαμογελάς κάθε πρωί στον εαυτό σου στον καθρέφτη και σύντομα θ΄αρχίσεις να βλέπεις μια τεράστια αλλαγή στην ζωή σου.


                    Γιατί τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο...

                                          

29 Σεπτεμβρίου 2016

Μέσα από μια καρτ ποστάλ...


     "Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις - να βλέπεις - και να μην χορταίνεις, καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά. Κι έπειτα να σφλανάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ' όλες τις χαρές και τις πίκρες σου - τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή". 

                                                                     Νίκος Καζαντζάκης"Ταξιδεύοντας στην Ισπανία".

     Ταξίδι για ΄μένα, σημαίνει, ο κάθε δρόμος να σε πηγαίνει στην άκρη του εαυτού σου. Ταξίδια μακρινά ή κοντινά, διαδρομές της ψυχής αλλά και του μυαλού. Και τα ταξίδια του νου είναι τ' ακριβότερα ταξίδια. 
Τα ταξίδια, όπως και τα βιβλία, προσφέρουν εμπειρίες, συναισθήματα, αναμνήσεις, γνώσεις, εικόνες, προβληματισμούς, πηγαίνουν τη σκέψη ένα βήμα πάρα πέρα. Είναι αξιοθαύμαστο, στ΄αλήθεια, πως ακόμα κι αν χαθούν οι φωτογραφίες ενός ταξιδιού, στη μνήμη παραμένουν οι εικόνες ζωντανές έτσι κι αλλιώς.

    Το καλοκαιρινό δρώμενο της Μαρίας ΝΤαξιδεύοντας με μια καρτ ποστάλ, δεν σας κρύβω ότι με ενθουσίασε σαν ιδέα εξ αρχής! Αφενός, γιατί όπως κατάλαβες, παρεάκι, αγαπώ πολύ τα ταξίδια και αφετέρου επειδή λατρεύω εξίσου τις καρτ ποστάλ. Ανυπομονούσα για το μυστικό μου ταίρι, μα ομολογώ, ότι ακόμα περισσότερο ανυπομονούσα για την καρτ ποστάλ που θα παραλάμβανα.


     Και έφτασε! Την πήρα στα χέρια μου μόλις προχθές και η χαρά μου είναι μεγάλη, ίδια με ενός παιδιού. Επειδή είναι μία και μοναδική, όπως και ο μυστικός μου αποστολέας... Επειδή είναι χειροποίητη και η δημιουργός του θεωρώ ότι είναι ξεχωριστή στο είδος της (κατά καιρούς, έχω θαυμάσει και ομολογουμένως, "ζηλέψει" τις υπέροχες δημιουργίες της)... Επειδή με συγκίνησε με τα λόγια της και εύχομαι από καρδιάς, να πραγματοποιήσει σύντομα το όνειρό της...



  Κι επειδή συνοδευόταν από μια παραμυθένια καρδιά με μεθυστικό άρωμα...

     Όχι, Μαριάννα μου, δεν έχω πάει στο μέρος της καρτ ποστάλ σου. Όμως, αφέθηκα σ΄ένα ταξίδι ονειρικό να περιπλανηθώ στις ομορφιές και στα δρομάκια της φωτογραφία σου, όταν την παρέλαβα. Κι αν την πραγμάτωση των ταξιδιών μας αναβάλλουμε, πάντα ελπίζουμε σε ένα αύριο που θα μας ταξιδέψει εκεί που η καρδιά μας ποθεί. Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα όσα απλόχερα μου χάρισες φίλη μου!!

     Θα σ΄αφήσω κάπου εδώ τώρα, παρεάκι. Ξέρω ότι εξαφανίστηκα, πάλι, για αρκετό καιρό, όμως έμπαινα κλεφτά στα σπιτάκια όλων σας και παρακολουθούσα σαν κομήτης. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, ωστόσο. Να είστε όλοι καλά και να περνάτε ακόμα καλύτερα!


                                       

     Υ.Γ. Ήξερες πως, η επίσημη ονομασία της καρτ ποστάλ είναι Επιστολικόν Δελτάριον? Όμως, δεν πρέπει να συγχέεται με το Ταχυδρομικά Δελτάρια, τα οποία είναι μη εικονογραφημένα. Έχει άπειρους φίλους ανά τον κόσμο και ο διεθνής όρος για τη μελέτη και τη συλλογή των Επιστολικών Δελταρίων είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ονομασία τους: Δελτολογία (στα αγγλικά: Deltiology). Παρ΄όλα αυτά, στη χώρα μας χρησιμοποιείται ο όρος Καρτοφιλία για τους συλλέκτες του είδους, κάτι αντίστοιχο με το Φιλοτελισμό για τους φίλους του γραμματοσήμου.

4 Αυγούστου 2016

Frosted Lemonade - Παγωμένη λεμονάδα... αλλιώς!


     "Το λέω και το ξαναλέω, αλλά το καλοκαιράκι θέλει δροσιά. Ξέρεις τι δροσερό δεν έχουμε κάνει ακόμα; Ξέρεις - ξέρεις! Δεν έχουμε κάνει ακόμα δροσερό ρόφημα. Έλα να κάνεις ένα, να χαρούμε όλοι. Μπορεί να είναι οτιδήποτε θέλεις εσύ. Με ή χωρίς αλκοόλ, με ή χωρίς καφέ, με ή χωρίς φρούτα. Αρκεί να πίνεται, να είναι δροσερό και να το έχεις φτιάξει με τα χεράκια σου. Και μαζί συνταγή και οδηγίες παρασκευής. Ακόμα και αν είναι ένα απλό φραπεδάκι ε; Δεν είμαστε όλοι γνώστες! Ευκαιρία να μάθουμε!"

     Τάδε έφη Άννα, ή, κοινώς ντουλαπάκι! Και η επιθυμία της αποτελεί την αποστολή του Καλοκαιρινού μαραθώνιου δημιουργικότητας.

     Η συνταγή που θα σας δώσω είναι πανεύκολη, γρήγορη και απολαυστική και αφορά μια παγωμένη αρωματική, σπιτική λεμονάδα, λίγο διαφορετική απ΄ όσες άλλες έχουν, κατά καιρούς, πέσει στην αντίληψή μου.


     Έλα, λοιπόν, παρεάκι να τη φτιάξουμε μαζί! Λίγα τα υλικά και δεν θα κουραστείς καθόλου. Θα χρειαστούμε:

  • 1 φλιτζάνι φρεσκοστυμμένο χυμό λεμονιού
  • 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
  • 2 φλιτζάνια νερό
  • 2 φλιτζάνια παγωτό βανίλια


     Ανακατεύουμε το χυμό λεμονιού μαζί με την ζάχαρη, μέχρις ότου αυτή διαλυθεί καλά. Προσθέτουμε το νερό και ανακατεύουμε πάλι, μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα μας. Κατόπιν, το τοποθετούμε την κατάψυξη για τουλάχιστον 1 ώρα. 
     Βγάζοντας από την κατάψυξη το τοποθετούμε στο μίξερ, προσθέτουμε το παγωτό βανίλια και χτυπάμε όλα τα υλικά μαζί, σ΄ ένα κρεμώδες βελούδινο αποτέλεσμα.


     Σερβίρουμε σε ποτήρια και διακοσμούμε με φέτες λεμονιού. Θα λατρέψετε τη γεύση της!


6 Ιουλίου 2016

Happy Birthday! - Καλοκαιρινός μαραθώνιος δημιουργικότητας, εβδομάδα 3η.


     Όχι, πείτε μου τώρα σοβαρά και εντελώς μεταξύ μας! Υπάρχει άτομο που μπορεί ν΄αντισταθεί στη σοκολάτα, όσο διατροφικά ισορροπημένο κι αν είναι? Ειδικά εκείνες τις στιγμές που σε πιάνει αυτό το "κάτι" για γλυκό, πόσες φορές δεν έχεις ευχηθεί να είχες πρόσφορο ένα κομματάκι σοκολάτας?! Ακόμα κι αν κρατιέσαι, δύσκολο να μην ενδώσεις στο τέλος σ΄αυτόν το γευστικό πειρασμό.

     Όταν, λοιπόν η Άννα μας ζήτησε να φτιάξουμε ένα γλυκό για τα γενέθλιά της, ως αποστολή της 3ης εβδομάδας του Καλοκαιρινού μαραθωνίου δημιουργικότητας, το μυαλό μου πήγε... που αλλού, λέτε? Μα, στη σοκολάτα φυσικά! Μικρό ή μεγάλο, απλό ή πολύπλοκο, καλοκαιρινό ή χειμωνιάτικο, ο,τιδήποτε γλυκό θέλαμε, αρκεί να τρωγόταν. Μετά την ολοκληρώσή του και πριν εξαφανιστεί (!!!!), έπρεπε να βάλουμε ένα κεράκι πάνω στο γλυκάκι και να το βγάλουμε μια φωτογραφία.


     Επέλεξα, λοιπόν, μια τούρτα σκαντζοχοιράκι, εύκολη και παιχνιδιάρικη, με υπέροχη γεύση σοκολάτας! Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να γίνει, μιας και στην πραγματικότητα τη βάση του αποτελεί το γνωστό σε όλους μας "μωσαϊκό", ή αλλιώς, "κορμός σοκολάτας με μπισκότο". Ως παραλλαγή του τριμμένου μπισκότου, δε, μπορείτε να αντικαταστήσετε - εξ ολοκλήρου ή κατά το ήμισυ - το μπισκότο με τριμμένο μουστοκούλουρο και η γεύση... απογειώνεται ακόμα περισσότερο!!


     Αφού, λοιπόν, προετοιμάσω το μίγμα για μωσαϊκό, τοποθετώ λαδόκολλα σ΄ένα δίσκο και με τα χέρια μου του δίνω το κατάλληλο σχήμα, αυτό του σκαντζόχοιρου. Τελειώνοντας, τον τοποθετώ στο ψυγείο να σφίξει (προσωπικά, τον άφησα 2 ώρες). Στη συνέχεια, μετέφερω τον σκαντζόχοιρο σε πιατέλα και με τη βοήθεια σπάτουλας άπλωνω το γλάσο σοκολάτας, καλύπτοντας ομοιόμορφα ολόκληρη την επιφάνεια.


     Για το γαρνίρισμα χρησιμοποίησα ψίχα αμυγδάλου, ελαφρώς καβουρδισμένη. Έκοψα το ολόκληρο αμύγδαλο κατά μήκος και τοποθέτησα τα κομμάτια σε ομοιόμορφες σειρές, να μοιάζουν με βελόνες. Εναλλακτικά, μπορείται να χρησιμοποιήσετε τρούφα, ή συνδιασμό τρούφας κι αμυγδάλων. Τρία κουφετάκια smarties για μυτούλα και ματάκια και ο σοκολατένιος σκαντζόχοιρος είναι έτοιμος να κλέψει... καρδιές και γευστικές εντυπώσεις!


     Θέλετε ν΄απολαύσετε περισσότερες γλυκιές συμμετοχές? Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο μαγικό ντουλαπάκι και θ΄ανακαλύψετε πράματα και θάματα!!

            Αν και λίγο αργά, όχι πολύ όμως, καλό μήνα γλυκό και δροσερό για όλους σας!

24 Ιουνίου 2016

Καλοκαιρινός μαραθώνιος δημιουργικότητας - Εβδομάδα 2η.


     Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο δίχως ρότα.

- Που πάμε καπετάνιο; με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.

- Όπου πάνε τα κύματα, λέω επίσημα εγώ.

   


     Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα. Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Που να χωρέσουν μέσα μου όλα αυτά; Που να στριμωχτούν π΄ ανάθεμα τα;

   

     Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια… να μου πει ψιθυριστά: "Εντάξει. Μη φοβάσαι μωρό μου". Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλα μου στο πρόσωπο του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελου του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Και να γλυκαθώ. Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που έχω κάνει όλες τις αγοραπωλησίες της ψυχής μου με τον πρώτο έμπορα που θα μου παρουσιαστεί.


     Πουλάω τα πάντα, έτσι για έναν παρά...

                                                                            Σκισμένο ψαθάκι - Αλκυόνη Παπαδάκη

     Η δεύτερη αποστολή του Καλοκαιρινού μαραθώνιου δημιουργικότητας ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία από το ντουλαπάκι μας. Η αποστολή σχετικά απλή: ταξιδεύοντας με το μυαλό όπου εμείς θέλουμε, μας ζητήθηκε από την Άννα μια οποιαδήποτε κατασκευή με ένα ιδιαίτερο υλικό! Τον χάρτη.

     Έφτιαξα, λοιπόν, ένα  κοχύλι - μενταγιόν χρησιμοποιώντας το χάρτη της Σάμου (που ανακάλυψα πρόσφορο σ΄ένα ταξιδιωτικό περιοδικό), σήκωσα και την άγκυρα της λιλιπούτειας χάρτινης βαρκούλας μου και ξεκίνησα ένα μαγικό ταξίδι στις απαράμιλλες ομορφιές του Αιγαίου! Κι επειδή ένα ταξίδι δεν είναι ποτέ αρκετό, σειρά πήρε ένα ακόμη κοχύλι που, αυτή τη φορά, έγινε δαχτυλίδι.

     Επειδή, πάνω και πέρα απ΄όλα... "Φτάνει που ονειρευόμαστε. Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας, δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου."

6 Ιουνίου 2016

Τα φεγγάρια του έρωτα - Παίζοντας με τις λέξεις #8.


     Στέκονται εδώ. Ολόγιομα. Να φυλάνε τις άγρυπνες νύχτες της καρδιάς, να νανουρίζουν τα "αχ" της, να ξεγελάνε την έλλειψή της, τους φόβους της, να της κάνουν παρέα. Κόβουν βόλτες στον ουρανό και χαμογελάνε μόρτικα φλερτάροντας με τ΄αστέρια, που όλο προσεύχονται για τα πάθη των ανθρώπων κοιτάζοντας την πόλη από ψηλά.

     Γράφουν ποιήματα, αραδιάζουν λέξεις μαγικές, όμορφες λάγνες λέξεις - κι ας είναι παλάτια χτισμένα πάνω στην άμμο, που ο αέρας όταν έρθει θα σκορπίσει τη σκόνη τους - λέξεις που θέλουν ν΄ακουστούν χιλιόμετρα μακρυά, λέξεις... κατακτιάρικες που - μεταξύ άλλων - θέλουν να κερδίσουν την επιβεβαίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, λέξεις πλάνες - κιμωλίες χαράς. Βρίσκουν ανοιχτά παράθυρα και απρόσκλητα τρυπώνουν μέσα, σίγουρα για τη φιλοξενία του ιδιοκτήτη που θα υποκύψει στη γοητεία τους.


     Άλλοτε μελαγχολικά και άλλοτε ευτυχισμένα, μιλάνε για το ιερό παίδεμα, το γλυκό βάσανο, την αγωνία του "θέλω" που στην προσπάθειά του να εκφραστεί γίνεται έκρηξη, βομβιστική επίθεση μέσα στο σκοτάδι κι εκείνα οι μόνοι συνένοχοι στο έγκλημα. Έχουν τη γλυκιά υπομονή του φίλου που ακούει χωρίς να κουράζεται, συμβουλεύει, λέει τα δικά του και στο τέλος καταλήγει πως... "κανείς δεν μπορεί να πει περισσότερα για την αγάπη, από την αγάπη"!

     Και φεύγουν. Λίγο πριν το ξημέρωμα. Μια νύχτα ακόμα. Τα φεγγάρια του έρωτα δεν κοιμούνται ποτέ.

                                              

     Παίζοντας με τις λέξεις #8 μια μοναδική εμπειρία απόλαυσης! Ένα συναγωνισμός με ποιότητα και ομορφιά. Μια υπέροχη οικοδέσποινα, μια συγκλονιστική νικήτρια και 21 διαμαντάκια που αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο σας απολαμβάνοντάς τα! Καλή ανάγνωση, σε όσους τώρα ξεκινούν.

4 Ιουνίου 2016

Φως - 25 λέξεις # 8.


                                       Οι όμορφες μέρες δεν έχουν ανάγκη τον ήλιο
                                                           να λάμψουν.
                                           Μιας χαραμάδας φως και δες τριγύρω,
                                                        όλα αστράφτουν.
                                                    Θα βρεις το δρόμο σου.


     Μόλις διαβάσατε τη συμμετοχή μου στο δρώμενο των 25 λέξεων. Ευχαριστώ πολύ, για μια ακόμη φορά, τη Μαρία μας για την άψογη και ζεστή φιλοξενία της, όπως, επίσης, ολόκληρη την παρέα για το μοίρασμα, το αγκάλιασμα, το ταξίδεμα... Συγχαρητήρια κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε όλους!

29 Μαΐου 2016

Αδέρφια! - "Κοινωνία Ώρα Αγάπης".


                                               Αδέρφια πεινάω. Δεν έχω να φάω,
                                               στους δρόμους κοιμάμαι, ξυπνάω και ζω.
                                               Πέτρινα χρόνια, ζωή σκληρή.
                                               Αδέρφια πεινάω, δεν ήταν δική μου η επιλογή.

                                      Ζητάω συμπόνια, πονάω, πεινάω,
                                               δεν έχω να φάω λίγο ψωμί.
                                               Αδέρφια, κοιτάξτε! Αλήθεια σας λέω,
                                               στους κάδους γυρίζω, σα να΄μαι σκυλί!


                                       Αλήτης του δρόμου δεν είμαι, πιστέψτε
                                                κι ας τα΄φερε έτσι η μοίρα, η ζωή,
                                                να βγαίνω ζητιάνος μπροστά σας ζητώντας
                                                δυο κέρματα μόνο και λίγο φαΐ.

                                                Πέφτει η νύχτα, κρύο κι απόψε
                                                κι ούτ΄ ένας φίλος, μια συντροφιά.
                                                Λοξά με κοιτάνε κι απλά προσπερνάνε,
                                                αβάσταχτη, Θεέ μου, τόση ερημιά!


                                                Αδέρφια ΠΕΙΝΑΩ! Δεν έχω να φάω!

                                                Πεθαίνω απόψε, τόσο απλά...
                                                Δυο κέρματα μόνο αξία η ζωή μου
                                                κι αυτά δεν υπάρχουν, αγάπη καμιά...

     Είναι υπέροχο να νοιώθουμε στην ζωή μας, πως υπάρχουν άτομα δικά μας δίπλα μας που μας αγαπούν και αγαπάμε. Είναι ευλογία και φωτιά που ζεσταίνει την ζωή μας η ύπαρξη και στήριξή τους. Μα, να εισπράττουμε αγάπη και συμπαράσταση από εκείνους που δεν γνωρίζουμε, άγνωστους προς εμάς, είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ομορφότερο, γιατί επιβεβαιώνει την ιδιότητά μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πάνω απ΄όλα!

     Αριστέα μου, για σένα!

22 Μαΐου 2016

Ένας λύκος αισθηματίας.


                           Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη..
                                  Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη... αλλά...

 

                                  Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος και δεν γίνεται...

 

                           Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα να έχω...
                                  Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα,

 

                                  θα πέσουνε να με σπαράξουν...
                                                                                                                                  Αργύρης Χιόνης

      Ζωγραφική με ακρυλικά και λάδια πάνω σε φέτες Αχάτη (ροζ - κίτρινο) και φίλντισι. Αυτοσχεδιάζεις, ψήνεις να σταθεροποιηθούν τα χρώματα, περνάς διάφανο βερνίκι και ξανά στο φούρνο σε χαμηλές θερμοκρασίες, όπως για τον πολυμερικό πηλό. Τι λες?... Θα δοκιμάσεις?

7 Μαΐου 2016

Μπουγιουρούμ (Ορίστε)!


     Χειροποίητα κοφτά κεντητά τραπεζομάντιλα πάνω σε βαριά ξύλινα τραπέζια, βελούδινες πάντες στους τοίχους, σερβάντες με τα γυαλικά της γιαγιάς και τα κρυστάλλινα ποτήρια για τέτοιες περιστάσεις, ασημένια σερβίτσια, βαζάκια με δαντέλες και κορδελάκια για τα γλυκά του κουταλιού - σταφύλι, συκαλάκι και σιροπιαστό κυδώνι, όλα με αμύγδαλο - μπουφές με αχνιστό πολίτικο χαλβά πασπαλισμένο με μπόλικη κανέλα, μοσχοβολιστός ελληνικός καφές σε περίτεχνα πορσελάνινα φλιτζάνια, λικέρ βύσσινο, μαστίχα ή τριαντάφυλλο, με συνοδεία λουκουμιού.


     Τα δε τραπέζια, ακόμα και τα καθημερινά, γεμάτα με λογιών-λογιών φαγητά και μεζέδες. Πεντανόστιμα όλα πάντα, γεμάτα αρώματα και χρώματα από τα μπαχάρια της Πόλης, αλλά κι από εκείνο το μυστικό μπαχάρι: την αγάπη. Αν έκανες το λάθος και δεν έτρωγες ικανοποιητική ποσότητα, η οικοδέσποινα το εκλάμβανε ως ντροπή... Αυτό ήταν το καλωσόρισμα των γυναικών της Πόλης και όσων οι ρίζες κρατούν από τα μέρη εκείνα, το γνωρίζουν και το τηρούν ευλαβικά από γενιά σε γενιά.

     Με αφορμή το 2o secret spring circle και τη μυστική ανοιξιάτικη ανταλλαγή δώρων με θέμα το καλωσόρισμα, η αγαπημένη Αλεξάνδρα μας καλεί να εμπνευστούμε από αυτό. Να υποδεχτούμε, να αποδεχτούμε, να καλοδεχτούμε. Στο σπίτι μας, στην καρδιά μας, στα όνειρά μας. Τον διπλανό μας, τον ξένο, τον άγνωστο, το φτωχό, τον πληγωμένο. Και να του προσφέρουμε, να ευχηθούμε, να του σταθούμε. Κι ακόμα, κάτι πιο προσωπικό. Να καλοδεχτούμε στα άδυτα της ψυχής μας αυτόν που είναι ο δικός μας άνθρωπος. Σε υποδέχομαι  ξανά στο σπίτι μου, εσένα, που μαλώσαμε. Σε αποδέχομαι, εσένα, που μοιάζεις λίγο περίεργος, αλλά μπορεί να γίνουμε φίλοι.


     Και όπως έγραψε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες: "Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου, όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ' αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου... Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή". 

     Ο μυστικός μου αποστολέας είναι ένα πολύ αγαπημένο παρεάκι, που έχουμε, καρμικά, όπως επισήμανε και η ίδια, "συναντηθεί" ξανά σε παλαιότερη μυστική ανταλλαγή (μιλάμε για... μεγάλο μυστήριο, γενικά, στη σχέση μας!). Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν παρέλαβα το δέμα αναγνωρίζοντας τα στοιχεία του! Ήμουν σίγουρη πως ό,τι κι αν περιελάμβανε το περιεχόμενό του, θα ήταν σίγουρα ιδιαίτερο και ξεχωριστό όσο και η ίδια! Φυσικά, δεν είχα άδικο:


     Και βιβλίο και ανοιξιάτικη καρτούλα και μπρελοκάκι!!! Είναι, δε, συγκινητικός ο τρόπος σκέψης της, μιας και και το μπρελόκ έχει το γράμμα "Ο" από το Onirokosmos! Με χαμογελάκι! Αχ! Αλήθεια σας λέω, το λάτρεψα με την πρώτη ματιά!

     Το δικό μου καλωσόρισμα έχει χρώμα κόκκινο: της αγάπης, του πάθους, της ενότητας... Πεταλούδες, για να θυμίζουν το προσωρινό και το εφήμερο... Τριαντάφυλλα, γιατί ο κόσμος μπορεί να είναι τόσο όμορφος και απλός...
     

     Όσο για το μυστικό μου ταίρι...? Σσσ! It's a secret!

2 Μαΐου 2016

Λόγια Αγάπης.

   
     Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά - θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους - να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. Άλλον δεν έχει...

                                                                         Ν. Καζαντζάκης - "Αναφορά στον Γκρέκο"

               Μπας και βρίσκεται στον πάτο της Κόλασης, Κύριε, η πόρτα του Παραδείσου?


     Εύχομαι, αγαπημένοι μου φίλοι, το Άγιο Φως να φωτίσει τις ζωές σας, τα όνειρά σας, τις ελπίδες σας και να γεμίσει τις καρδιές σας με ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας σας για να νοιώσει ευτυχισμένος! Χρόνια σας πολλά, καλά κι ευλογημένα
                                                                                                                                   

28 Απριλίου 2016

Οι πόνοι της Παναγιάς.


Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης. 

                                                  σταυρός από ρίζα ελιάς

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

                                                                                                         Κώστας Βάρναλης

                                      

25 Απριλίου 2016

Μεγάλη Εβδομάδα.


Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ
Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.


Μ. ΤΡΙΤΗ
Μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο.
Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να:
η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.


Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ 
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. 
Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις 
καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.


Μ. ΠΕΜΠΤΗ
Μέρα τρεμάμενη, όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού
Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε
(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)
Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.


Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β
Σωστός Θεός. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.
Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας
Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.



Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 
Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.
Ίσως και να ’μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ’ αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς


Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, β 
Αντίς για Όνειρο
Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το "δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν".

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ

Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίματά μου
- της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια -
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, β

Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα
Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια
και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής
ψυχή μου.


            (Από την ποιητική συλλογή "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου" - Οδυσσέας Ελύτης).

     Καλή κι ευλογημένη Μεγαλοβδομάδα να έχουμε αγαπημένοι μου, με αγάπη, ταπεινότητα και κάθαρση ψυχής!