31 Δεκεμβρίου 2018

Αρχιμηνιά, αρχιχρονιά.


"Καλέ Θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια 

ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.

Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'ναι όλοι καλά, έτσι που κι εμείς 

να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας..." 


                                                                                              Γιάννης Ρίτσος



     Αγαπημένοι μου, εύχομαι, πάνω απ΄όλα, υγεία! Πλούτη στην καρδιά σε συναισθήματα! Νίκες στους καθημερινούς αγώνες σας! Κουράγιο και δύναμη στα δύσκολα! Χαμόγελα αληθινά από τα βάθη της καρδιάς σας! Ασίγαστο πάθος για όλα όσα αγαπάτε κι ονειρεύεστε! Όμορφες στιγμές, γεμάτες με ευχάριστες εκπλήξεις! Αγάπη... πολλή αγάπη γύρω σας και μέσα σας! Γιατί αυτή απαλύνει κάθε πόνο, κάθε δυστυχία, λυτρώνει την καρδιά, ζεσταίνει την ψυχή μας... Τέλος, να μάθουμε να λέμε όλοι μας πιο εύκολα "μπράβο", "συγνώμη" κι "ευχαριστώ". Δεν είναι δύσκολο πιστεύω! Να κοιτάμε στα μάτια τον άλλον! Να μιλάμε λιγότερο και να σκεφτόμαστε περισσότερο! 
     Μια ανάσα δρόμος η ζωή. Ας την κάνουμε να αξίζει μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο!

                                    Ευτυχισμένη η νέα χρονιά για όλους σας!

6 Δεκεμβρίου 2018

Μύρισε αγάπη! (My secret Santa)


- Είναι μια μικρή λέξη μόνο, θα μου πεις!
- Μικρό είναι το μάτι σου, φίλε μου! Εννιά γράμματα που κάνουν τη διαφορά και τη μεγάλη αίσθηση, όταν τ’ ακούς ή όταν τα λες! Ποια άλλη "μικρή" λέξη σαν το "ευχαριστώ" κλείνει μέσα της τόσες διαφορετικές έννοιες και συναισθήματα, που σε πλημμυρίζουν εκείνη τη στιγμή που την προφέρεις ή την ακούς? Ποια άλλη εκφράζει τόση ευγένεια... ευγνωμοσύνη... αγάπη... εκτίμηση... χαρά... ανάταση ψυχής... συναισθήματα... ευτυχία... νοιάξιμο... ικανοποίηση... εκτίμηση ανταπόδοσης...?

     Γιατί το "ευχαριστώ", όπως και το "σ΄ αγαπώ", πρέπει να λέγονται δυνατά και να προσφέρονται γενναιόδωρα σ΄εκείνον που το αξίζει!

     Όσο κι αν έψαξα, λοιπόν, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη λέξη που να μεταφέρει στο ταίρι μου από τη Μυστική Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων της Μαριλένας τη χαρά, για τα ανεκτίμητα, χειροποίητα και γεμάτα αγάπη δωράκια του! Ρούλα μου αγαπημένη, αληθινό Σμαράγδι της γειτονιάς μας, σ΄ευχαριστώ τόσο πολύ από καρδιάς για τα μοναδικά καλούδια σου!


     Για το βιβλίο σου, με την προσωπική σου αφιέρωση! Tην αγαπησιάρικη, αγιοβασιλιάτικη κάλτσα σου, γεμάτη λιχουδιές! Για τον μοναδικό σου χιονάνθρωπο! Τα μικρά, χαριτωμένα στολιδάκια σου... και, τέλος, την ευχετήρια κάρτα σου με το συνοδευτικό σημείωμα και τα ζεστά σου λόγια!


     Μαριλένα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ εξίσου, για την μαγεία των γιορτών, τα χαμόγελα και την αγάπη, που με τόση φροντίδα μοιράζεις ανάμεσά μας κάθε χρόνο! Εύχομαι και στις δυο σας καλές γιορτές, γεμάτες μαγική χρυσόσκονη, υγεία και παραμυθένιες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα γύρω σας! 
Μακάρι οι γιορτές που πλησιάζουν να φέρουν στις καρδιές όλων μας, κάτι από την αθωότητα και το χαμόγελο των παιδικών μας χρόνων... Το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον... Την χαμένη μας ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια... Το αγκάλιασμα και την συμπαράσταση στον συνάνθρωπο... Την βαθιά, ανιδιοτελή αγάπη... Τα χαμένα μας ιδανικά και τις αξίες... Φτερά για να πετάμε μακρυά από ο,τιδήποτε μας βαραίνει και ν΄ανασαίνει η καρδιά!

2 Δεκεμβρίου 2018

Καρδιά μου.



     Πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά ν΄αναστενάζει βαθιά, παρατεταμένα, μαζί με βουβό κλάμα κι αναφιλητό. Κόμπος το "είναι" μου κραυγάζει στη σιωπή και η γλώσσα στέκεται μετέωρη. Μετρώ και ξαναμετρώ. Φίλους, γνωστούς, αγαπημένους, συνοδοιπόρους... Ποιοι, ψάχνω, ποιοι? Μα, πάνω απ΄όλα, πόσοι? Πες μου!

     Με πόσους ξεκίνησες, καρδιά μου και με πόσους απέμεινες? Πόσοι σε άφησαν στη διαδρομή και πόσους επέλεξες εσύ ν΄αφήσεις? Λάθη... λάθη... σωρός ολόκληρος! Δικά σου, των άλλων. Εις γνώσιν σου, ερήμην σου. Δέσμες σωρών ολόκληρων που έχτισαν τον κόσμο σου, εκπομπές ρύπων που έπνιξαν το οξυγόνο σου. Παρουσίες που σε όρισαν, απουσίες που σε στοίχειωσαν. Ανθρώπινα τα λάθη, θα μου πεις! Μπορείς να ισχυριστείς και για τις μαχαιριές το ίδιο? Κι ας μου παίρνει όλο και λιγότερο χρόνο μεγαλώνοντας, να βγάζω το μαχαίρι και να καθαρίζω την πληγή. Μου παίρνει περισσότερο να κλείσει πονώντας με, κάθε που ο αέρας την αγγίζει. Δεν συγχωρούν οι άνθρωποι να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια. Δεν συγχωρούν να έχεις πέσει ξανά... και ξανά... και ξανά... μα, όσες φορές κι αν έχεις πέσει, άλλες τόσες να ξανασηκώνεσαι μπροστά τους. Δεν συγχωρούν να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητάς τίποτα.

     Πόσοι οι αγαπημένοι σου, οι ξεχωριστοί σου? Πόσοι οι αληθινοί, οι σπάνιοι, οι πολύτιμοι σου? Πόσοι σ΄έχουν αποδεχτεί χωρίς όρους και όρια? Εκείνοι που, όταν η πόρτα σου κλείσει, θα επιμείνουν να είναι μαζί σου?

     Φταις, όμως! Εσύ και μόνο, φταις! Δική σου η επιλογή, δικό σου και το τίμημα, καρδιά μου. Φταις γιατί, αντίθετα σε όσα διαλαλούσες, δεν αγάπησες ποτέ πραγματικά τον εαυτό σου! Φταις γιατί δεν φυλάχτηκες και δόθηκες άνευ όρων, βορά προς αποκατάσταση φτηνών εγωισμών. Δεν έκρινες σωστά, αγνοώντας κάθε φορά τη φωνή που ούρλιαζε μέσα σου. Φταις, που γέμιζες την ασχήμια των άλλων, ανταλλάσσοντάς την με χαμόγελα, χάδια κι αγκαλιές! Γιατί συμβιβάστηκες, φοβήθηκες! Αλήθεια, τι φοβήθηκες?

     Και φτάσαμε στο σήμερα. Τώρα πια, ξέρεις! Ξέρεις να εκτιμάς τους ανθρώπους εκείνους που, ενώ εσύ έδιωχνες, αυτοί έμεναν. Εκείνους που, ενώ σηκώνει αέρας και τα παίρνει όλα, ακολουθούν. Δίπλα σου...! Ούτε πίσω σου, ούτε μπροστά σου! Εκείνους που σιγοτραγουδάτε το ίδιο τραγούδι κι ας είσαστε φάλτσοι. Που δεν σε μοιράζουν, δεν σου ξοδεύουν την ψυχή! Ξέρεις, πλέον, πως ο Λύκος είναι ο καλύτερος σου φίλος και η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ήταν ποτέ για σένα! Πως, αν δεν είναι έρωτας, δεν είναι αγάπη, δεν είναι φιλία, δεν θέλεις τίποτα! Αν είναι "λίγο", προτιμάς το "καθόλου" και από το "περίπου", το "τίποτα"! Μη λυπάσαι που δεν έχεις άλλο χρόνο να σπαταλήσεις. Τον κατασπατάλησες και τώρα πια τον μετράς. Όχι με τσιγκουνιά, μα τον μετράς. Πάλι ανοιχτή η πόρτα της ψυχής θα είναι. Δεν αντέχουν όλοι να ζουν. Κάποιοι απλά επιβιώνουν. Μα έχεις πεθάνει τόσες φορές, που η επιβίωση δεν κάνει πια για σένα!

     Εκείνες οι καρδιές που πραγματικά αξίζουν έχουν απομείνει και χτυπούν δίπλα στη δική σου. Μετράς και ξαναμετράς! Λίγες και καλές. Ακριβές κι ανεκτίμητες! Στα καλά και στ΄ άσχημα. Στα χαμόγελα και στα σκοτάδια. Λίγες, μα ολότελα αληθινές! Δικές σου κι εσύ δική τους...



     17o Παίζοντας με τις Λέξεις, με 22 μοναδικές συμμετοχές (συν μία επιπλέον, τη δική μου, που μόλις διαβάσατε). Μεγάλη νικήτρια η Μαρία Κανελλάκη από το blog "Απάγκιο", με τον σαρκαστικά υπέροχο της "Αριο Πάγο"! Πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις συμμετοχές κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στη Μαρία μας και το "Χάρτινο καραβάκι της", για την συνεχόμενη κι εξαιρετικά ακούραστη φιλοξενία της τα τελευταία χρόνια, αναλαμβάνοντας επάξια τη σκυτάλη από τη Φλώρα και το "TEXNIS STORIES".

     Τέλος, ένα ακόμα πιο μεγάλο, προσωπικό "ευχαριστώ", για τη βαθμολογία και την αγάπη σας στη συμμετοχή μου. Καλό, γιορτινό, μαγικό μήνα σε όλους σας!