30 Δεκεμβρίου 2015

Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη... - Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία.


Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη,

     Πιστεύω σε σένα κι ας λένε οι μεγάλοι πως δεν υπάρχεις! Οι μεγάλοι, που συχνά παραλογίζονται και τους φοβάμαι. Ξέρω πως, στην μικρή ζωή μου δεν σου έστειλα ποτέ γράμμα. Δεν πρόλαβα, βλέπεις, να μάθω να γράφω. Δεν σου ζήτησα ποτέ τίποτα κι εσύ, άλλωστε, γιατί να μου τα χαρίσεις. Όμως, αυτή τη φορά, θέλω να σου ζητήσω κάτι.

     Ήμουν καλό παιδί τη χρονιά που πέρασε. Αλήθεια, άραγε, υπάρχει παιδί που να είναι πραγματικά κακό? Ταπεινή μου γνώμη, πως αυτό είναι και πάλι προνόμιο των μεγάλων, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα... έτσι δεν είναι? Κλείσε, Άγιε μου Βασίλη, απλά τα μάτια και φέρε τον εαυτό σου, παιδί... Αμέσως ένα αυθόρμητο χαμόγελο δεν χαράζεται στο πρόσωπό σου?... Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες κι εσύ σαν παιδί? Εσύ κι αν καταλαβαίνεις από παιδικά όνειρα, μιας και αυτά, τελικά, είναι η μοναδική μας πατρίδα. 


     Θα ήθελα να γνώριζαν όλου του κόσμου τα παιδιά, ότι η πατρίδα που μεγαλώνουν θα  μπορεί να εκπληρώσει τα όνειρα τους! Θα ήθελα οι γονείς να μπορούν να μας αφήσουν για λίγο από το χέρι, χωρίς να φοβούνται μη μας αρπάξουν, ή μας χτυπήσουν.

Θα ήθελα μια αγκαλιά να ζεστάνει τον κόσμο μου. Θα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι χωρίς το φόβο ότι κάποιος μπορεί να μπει στο σπίτι. Θα ήθελα να κάνεις τους μεγάλους να νιώθουν σαν παιδιά... να τους κάνεις ν΄αγαπούν, να συμπονούν, να δίνονται, να προστατεύουν, να μοιράζονται.

     Θα ήθελα να σώσεις ό,τι μπορείς από την αδικία. Θα ήθελα την ίδια δικαιοσύνη για όλους! Μα, πάνω απ΄όλα, θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για τα παιδιά. Να παραμένουν παιδιά μέσα στη μαγεία της παιδικότητας τους, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται, δείχνοντας ολοένα και πιο σκληρό πρόσωπο και τα όρια ανάμεσα στην αθωότητα και την ευθύνη, την ανέμελη φαντασία και τις σκληρές απαιτήσεις των ενηλίκων, διαρκώς συρρικνώνονται.


     Εσύ, Άγιε μου Βασίλη, που είσαι πάντα τόσο συμπονετικός και γεμάτος χαρά, μεγάλωσε τις μαγικές στιγμές παιχνιδιού των παιδιών! Τράβηξε τους την προσοχή μακρυά από την πραγματικότητα ενός κόσμου που μοιάζει να έχει εντελώς τρελαθεί και δώσε τους την ευκαιρία να γελούν μέχρι δακρύων με την κάθε τους ανάσα, παρά να κλαίνε με τα δάκρυά τους. Ιδιαίτερα, σ΄εκείνα που κρύβονται σε μισοχαλασμένα ερείπια, ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή γύρω τους, ή τρέμουν από το φόβο και το κρύο σε μια βάρκα στην αγκαλιά των γονιών τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από μια πατρίδα καταστροφής και πολέμου... Σε παρακαλώ, ξημέρωσε τους έναν κόσμο χαράς κι ελπίδας!


     Υ.Γ. Όσο για μένα, θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι καλά! Σε έναν κόσμο πολύ πιο όμορφο, πιο μαγικό, παραμυθένιο, χωρίς πόνο. Κι αν δεν μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη φέτος -όχι τόσο για μένα πια, μα για τα υπόλοιπα παιδιά που, μέσα στον ύπνο τους, θα λαχταρούν να ζωγραφίσουν όνειρα με πολύχρωμα πινέλα- σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις!

                                 Σ΄ευχαριστώ πολύ και καλό ταξίδι στα παιδιά του κόσμου!

                                                     
                                                                        Με αγάπη, 
                                                                   Αϊλάν Κούρντι.


     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Αριστέας για μια Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Περισσότερες πληροφορίες αλλά και τις ιστορίες που μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της Η ζωή είναι ωραία.

22 Δεκεμβρίου 2015

Λευκό σαν χιόνι - 19ος Διαγωνισμός ''Φωτογραφίζειν''.


     19ος Διαγωνισμός ''Φωτογραφίζειν από το Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... και η Μαρία φρόντισε να επιλέξει για ΄μας θέμα εορταστικό, χαρούμενο, Χριστουγεννιάτικο: "Καλές Γιορτές..."

     Λευκό σαν χιόνι ο τίτλος της δικής μου φωτογραφίας, σε σύνολο 11 συμμετοχών η μία ομορφότερη από την άλλη! Για την ιστορία και μόνο, η φωτογραφία έχει ληφθεί από τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό στην είσοδο της "Ογκολογικής Μονάδας Παίδων Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ" , του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά στην Ελλάδα

                                            Σας ευχαριστώ πολύ-πολύ όλους, για τις ψήφους σας!  
     

20 Δεκεμβρίου 2015

Άγια Νύχτα - Παίζοντας με τις λέξεις #5.


     Το σκοτάδι απλώνονταν βαθύ πάνω από την πόλη και η παγωμένη ατμόσφαιρα μαζί με την υγρασία τη διαπερνούσε. Αναθεμάτιζε την τύχη της γι΄αυτό το απροσδόκητο νυχτερινό συμβάν, αλλά ας όψεται το καθήκον, βλέπεις! Να ήταν πρώτη φορά που προέκυπτε δουλειά μέσα στα άγρια χαράματα? "Όμως, γαμώτο, ήταν ανάγκη Χριστουγεννιάτικα?" ξέσπασε, συνειδητοποιώντας με μιας ότι παραμιλούσε μόνη της. Κοίταξε γύρω της με τρόμο. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς.

     Διέκρινε από μακρυά τα φώτα να πλησιάζουν στην έρημη στάση και βάλθηκε να τρέχει σαν τρελή. Τι τα ΄θελε τα ψιλοτάκουνα και τη στενή τουαλέτα, τρομάρα της, σκέφτηκε! Ίσα που πρόλαβε να μπει λαχανιασμένη, προτού οι πόρτες κλείσουν με θόρυβο πίσω της! Το λεωφορείο σχεδόν άδειο, μόνο δυο άτομα πίσω στις τελευταίες θέσεις, μόλις που διακρίνονταν στο λιγοστό φωτισμό. Κάθισε όπως-όπως στη θέση πίσω από τον οδηγό, πασχίζοντας να πάρει ανάσα. Το παγερό και συνοφρυώμενο βλέμμα του της φάνηκε πως την παρατηρούσε τώρα από τον καθρέφτη. Τυλίχτηκε σφιχτά στο μάλλινο μαντό της και χαλάρωσε. Άλλη μια μέρα ξεκινούσε στραβά, όμως οι ευθύνες της δουλειάς τελειωμό και ωράρια δεν έχουν.


     Σε λίγες ώρες ξημερώνουν Χριστούγεννα. Ένας Χριστός γεννήθηκε κι απόψε για μας. H πόλη φοράει τα γιορτινά της. Στις άκρες των πεζοδρομίων δέντρα στολισμένα με καταφώτιστα πολύχρωμα λαμπιόνια. Χαρούμενες παρέες βαδίζουν βιαστικά, περνώντας μπροστά από λαμπερές βιτρίνες. Ολόλαμπρα αστέρια στολίζουν το μαύρο τ΄ουρανού, μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Η βραδιά είναι πανέμορφη, σαγηνευτική. Ποιος είπε ότι αυτή η πόλη είναι άσχημη? Κάτι τέτοιες βραδιές διαφορετικές σε κάνουν να ελπίζεις, να λαχταράς, να ονειρεύεσαι...



     "Ηλίθια!", ακούστηκε ξαφνικά η φωνή του οδηγού. Αναπήδησε στη θέση της! Κοίταξε στο καθρέφτη και συνάντησε πάλι εκείνο το παγερό και θυμωμένο(?) βλέμμα του. Θορυβήθηκε, αλλά προσπάθησε να κρατηθεί ψύχραιμη. Ώρα τώρα την παρακολουθεί! Γνωρίζονται, άραγε, από κάπου? Την αγριοκοίταξε και πάλι, στρέφοντας απότομα το βλέμμα του στο δρόμο. Σφίχτηκε ακόμα περισσότερο στο μαντό της και ζάρωσε στη θέση της....

     Έφερε στο μυαλό της το γιορτινό τραπέζι με τις λαχταριστές λιχουδιές, το χριστόψωμο και τα σμιλευμένα με μαχαίρι περίτεχνα στολίσματα του, την οικογενειακή θαλπωρή, τ΄ αναμμένα κεριά πάνω σε ατμοσφαιρικές βάσεις ρεσώ από ευωδιαστά ξύλα κανέλας, τους φίλους που κατέφθαναν κρατώντας λογιών-λογιών πακέτα και τσάντες στα γαντοφορεμένα χέρια τους, το καταστόλιστο χριστουγεννιάτικο έλατο με τη γάτα τη Σαρλότ να παριστάνει τον τέταρτο μάγο και να κάθεται δίπλα στη φάτνη! Τέτοιες στιγμές με τόσα χαμόγελα και φωτεινά πρόσωπα γύρω σου, γέλια αβίαστα, είναι που συνειδητοποιείς πόσο πολύ πονούν τα χαμόγελα που κάποιοι κατάφεραν να κλέψουν από την καθημερινότητά σου, καταντώντας σε άλλοτε πρωταγωνιστή και άλλοτε κομπάρσο ενός θιάσου που προσδοκά το χειροκρότημα ενός ανύπαρκτου κοινού...


     Επιτέλους έφτασε! Ετοιμάστηκε να σηκωθεί από το κάθισμά της, όταν η ματιά της έπεσε στο καθρεφτάκι του οδηγού και σε ΄κείνο το βλοσυρό βλέμμα:


     "Πατήθια!", ακούστηκε ξανά η φωνή του...


     Υ.Γ. Κυρίες μου και κύριοι, τώρα που οι μάσκες έπεσαν και το Παίζοντας με τις λέξεις #5 έριξε την αυλαία του, οφείλω να ομολογήσω ενώπιον όλων σας, ότι εγώ ήμουν... ο ένοχος που κρυβόταν πίσω από τη Άγια ΝύχταΠολλά συγχαρητήρια στη νικήτρια Ελένη, όπως επίσης και στους υπόλοιπους δημιουργούς! Η, δε, Μαρία μας άψογη οικοδέσποινα σε όλα της!

9 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικα στολίδια.


     Χριστουγεννιάτικα στολίδια για το Άρτος και Δράση έχει η σημερινή ανάρτηση, με καθυστέρηση βεβαίως, μιας και έχουν ήδη ταξιδέψει για τον προορισμό τους. Έχουμε, λοιπόν και λέμε:

  • Στεφανάκια από φελιζόλ....

  

  • Ρόδια -αληθινά, παρακαλώ!- αποξηραμένα, με decoupage:

 



  • Πήλινα με decoupage:



  • Λάμπες:
 

     Η συμμετοχή μου είναι μικρή, μα αυτός ο άτιμος χρόνος με κυνηγάει διαρκώς! Επιπλέον, κατάφερα να ολοκληρώσω εγκαίρως τα 2 έργα που είχα υποσχεθεί για την Παιδόπολη "Αγία Βαρβάρα", πρωτοβουλία η οποία πραγματοποιείται με τη συμβολή των Ζωγράφων σε Δράση για τα Παιδιά.

 

     Μόλις τελείωσα και τη φετινή μου φάτνη, αλλά αυτή είναι μια... άλλη ιστορία που θα σας παρουσιάσω σε επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν, στέλνω τα στολίδια μου να κάνουν ένα πέρασμα από το Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι της Κάτια μας και την αντίστροφη μέτρηση της Δέσποινας! Χαιρετώ σας κι εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια σε όλους!

22 Νοεμβρίου 2015

Ιστορίες της Νύχτας - Αγαπημένη μου μικρούλα.


     Έσκυψε απαλά και τη φίλησε στα χείλη.... Μικρές σπίθες φεγγαριού χόρευαν πάνω στα βλέφαρά της και τα δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό της. Οι συχνές ξάγρυπνες νύχτες της την είχαν καταβάλει, ωστόσο ο χρόνος ελάχιστα είχε αγγίξει το όμορφο πρόσωπό της και το λεπτό καμπυλόγραμμο σώμα της με τα σκληρά του χέρια. Έξω έβρεχε, μα μέσα στο δωμάτιο -αν και το καλοριφέρ ανοιχτό- αυτή η ανυπόφορη και διαπεραστική παγωνιά...

     Τρεμούλιασε τα βλέφαρά της, προσπαθώντας ν΄ανοίξει τα μάτια της. Όταν τελικά τα κατάφερε, μέσα στο σκοτάδι μετά βίας μπόρεσε να διακρίνει αλλόκοτες φιγούρες γύρω της. Τα έκλεισε πάλι και τσουχτερά, δύσκολα, γεμάτα πόνο δάκρυα, πλημμύρισαν τα φωτεινά της μάτια. Της χάιδεψε τα μαλλιά και την έκλεισε ολόκληρη με λαχτάρα στην αγκαλιά του.... Η σκέψη του αγοριού της ήταν πολύ κοντά της πάλι απόψε στ΄αλήθεια, έτσι που την κυρίεψε μια ακατανίκητη επιθυμία να κοιτάξει ξανά τη φωτογραφία με το πρόσωπό του. Άναψε τη λάμπα δίπλα της και γλιστρώντας με κόπο έξω από το κρεβάτι, πλησίασε το βαμμένο ντουλαπάκι, όπου φύλαγε ορισμένα ιερά, μυστικά αντικείμενα. Ανάμεσά τους τα ερωτικά γράμματα εκείνου, που το καθένα άρχιζε "Αγαπημένη μου μικρούλα..." και ήταν γραμμένα στη διάρκεια του σύντομου αρραβώνα τους. Υπήρχαν όλες οι φωτογραφίες που ήταν μαζί, από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας τους. Κράτησε στα χέρια της την τελευταία, που φορούσε τη στολή του αξιωματικού. Καθώς κοιτούσε το σχεδόν παιδικό πρόσωπo έμοιαζε σαν να της χαμογελά περήφανα, χαρούμενα, μ΄εμπιστοσύνη.


     Ένας δυνατός πόνος διαπέρασε τη δυστυχισμένη, μαραμένη καρδιά της. Βυθίστηκε στις σκέψεις της.... Θυμήθηκε το τελευταίο τηλεφώνημα, Πρωταπριλιά σαν σήμερα, πριν έναν ακριβώς χρόνο. Ήταν μια σκέψη της τελευταίας στιγμής, μια παιδιάστικη φάρσα που η ιδέα της και μόνο την ενθουσίασε, τη συνεπήρε και δεν κάθισε να πολυσκεφτεί. Είχε αρχίσει ήδη και γελούσε μόνη της στην εικόνα της έκφρασης από το γλυκό του πρόσωπο, όταν θα καταλάβαινε πως του την είχε σκάσει! Θα άρχιζε, τότε, να κυνηγάει να την πιάσει προσποιούμενος τον θυμωμένο από το πάθημά του, θα την έπνιγε στις αγκαλιές και στα φιλιά του και θα γελούσαν, στη συνέχεια, με την καρδιά τους μέχρι δακρύων, για το πως είχε καταφέρει να τον ξεγελάσει με το ψέμα της.... Σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε βιαστικά τον αριθμό του. Έλεγε και ξανάλεγε τα λόγια της, προσπαθώντας να ακούγεται αποφασιστική... ίσως και λιγάκι απότομη, σκληρή, για να μην υποψιαστεί. Μία... δύο... τρεις χτύποι και η λατρεμένη του φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.. "Αγαπημένη μου μικρούλα, είμαι σχεδόν έτοιμος. Ξεκινάω σε 5 λεπτά...."

     Αυτός ο αφόρητος, διαπεραστικός πόνος στην καρδιά ξαναγύρισε και στο μυαλό της θόλωσαν οι εικόνες, μπερδεύτηκαν με τα λόγια που βούιζαν τώρα στ΄αυτιά της: "Από καιρό ήθελε να του μιλήσει, αλλά δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία...[...].... το τελευταίο διάστημα δεν ένοιωθε πια το ίδιο για εκείνον... [...]... ίσως λίγος χρόνος χώρια να βοηθούσε να ξεκαθάριζαν τα πράγματα μεταξύ τους....". Του έκλεισε το τηλέφωνο, μη μπορώντας να συγκρατήσει άλλο το γέλιο της, ενώ εκείνος προσπαθούσε ακόμα να καταλάβει. Τον ήξερε καλά το Νίκο! Από ώρα σε ώρα θα χτυπούσε η πόρτα -άλλωστε 10 λεπτά δρόμος η απόσταση που τους χώριζε- και στο αντίκρισμα του δεν θα μπορούσε πια να του κρυφτεί! Ω, πόσο πολύ αγαπούσε να πειράζει τον γλυκό της άγγελο!

     Η ώρα περνούσε και ο Νίκος της δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Περίεργο, μα το Θεό! Λες να την πίστεψε? Ή, μήπως, την κατάλαβε και ετοιμάζεται να της ξεπληρώσει τη φάρσα? Το τηλέφωνό του τώρα δεν απαντούσε. Μια αδιόρατη ανησυχία σπινθήρισε στο βλέμμα της με μιας, που όμως προσπάθησε γρήγορα να διώξει. Πήρε την τσάντα της και βγήκε βιαστικά στο δρόμο. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Έστριψε τη γωνία, ενώ οι σειρήνες από ένα ασθενοφόρο ούρλιαζαν απομακρυνόμενες. Κόσμος μαζεμένος... άνθρωποι σαστισμένοι... άλλων τα μάτια θολά από τα δάκρυα... "Κρίμα το παλικάρι", ακούστηκε μία φωνή να λέει δίπλα της. Και ξαφνικά, πάγωσε! Όλη της η ζωή σταμάτησε εκεί. Μπροστά στα πόδια της... ανάμεσα στα δεκάδες κομμάτια της μηχανής του Νίκου της.... στο τριαντάφυλλο, κόκκινο σαν το αίμα του που έβαφε το οδόστρωμα και προόριζε για εκείνη... Και μετά, όλα βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Μια ατελείωτη νύχτα....


     Ξύπνησε μετά από ώρες σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου, με τους γιατρούς από πάνω της, παραληρώντας στους εφιάλτες της και φωνάζοντας διαρκώς το όνομά του. Στην κηδεία του με δυσκολία στεκόταν όρθια... μια ζωντανή-νεκρή. "Εκείνος που πέθανε, ωστόσο ζει ακόμα ανάμεσά μας", της είχε πει ο ιερέας με χαμηλή φωνή τη μέρα εκείνη, περνώντας από κοντά της....

     Ξάπλωσε ξανά με τη φωτογραφία του σφιχτά στην αγκαλιά της, πάνω στο στήθος της. "Συγχώρεσε με, αγάπη μου...", ψιθύρισε με κόπο μέσα από τα αναφιλητά της. Σε λίγο ξημέρωνε μια ακόμη μέρα. Ένα ακόμη τίποτα για εκείνη. Ένα ακόμη ακόμη κάτι γι΄αυτόν. Της φίλησε τα μαλλιά, τα δάκρυα που μούσκευαν τα βλέφαρα της και στάλαζαν στην ψυχή του. "Σ΄αγαπώ πολύ, αγαπημένη μου μικρούλα! Πάντα θα σ΄αγαπώ και θα σε περιμένω. Και πάντα θα είμαι εδώ για σένα". 

                                         

     Η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες της Νύχτας #2 της αγαπημένης μας Αριστέας. "Οι ιστορίες της Νύχτας δεν είναι διαγωνισμός, αλλά δρώμενο, ένα ακόμη κίνητρο για να δημιουργήσουμε", όπως λέει και η ίδια, "για να περάσουμε όμορφα και παρεϊστικα, για να διαβάσουμε και ν΄ανακαλύψουμε όλοι μαζί πάλι, μικρούς και μεγάλους λογοτεχνικούς θησαυρούς". Για να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές δεν έχετε πάρα να επισκεφθείτε το blog της. Καλή σας ανάγνωση!

25 Οκτωβρίου 2015

Της μοίρας τα μελλούμενα - Το ταξίδι ενός φλιτζανιού.


     Έλα κάθισε, παρεάκι! Σου έχω αχνιστό καφεδάκι στη χόβολη, σερβιρισμένο σε μπακιρένιο μπρίκι, λουκούμι, μοσχομυριστά κουλουράκια κανέλας και... κους-κους. Έλα μου και θα σου μάθω πως να βλέπεις τα μελλούμενα!. Αχα... χαμογελάς πονηρά, βλέπω! Ουπς!! Τον έχυσα λίγο, αλλά μη σε μέλλει... γούρι λένε, λεφτά θα πάρεις! Όχι, καλέ! Δεν κάνουμε πρόποση με καφέ, διότι θεωρείται γρουσουζιά, μιας και ο καφές  σερβίρεται στις κηδείες!


     Κοίτα να δεις τι άλλο θυμήθηκα τώρα: το ήξερες εσύ πως, όσο η λεχώνα μένει στο κρεβάτι, προσφέρουν μαζί με το γλυκό και καφέ σε όσους επισκέπτονται το σπίτι για να ευχηθούν, για να μη στερέψει το γάλα της?


     Τον είπες, κιόλας! Τον "μελέτησες"? Στάσου, να σου γυρίσω το φλιτζάνι. Καλέ εσύ ήπιες και από το κατακάθι! ΄Απαπα! Κάτσε να δούμε τι θα κάνουμε τώρα... Γυρίζουμε κυκλικά το φλιτζάνι δυο τρεις φορές για να διαλυθεί το κατακάθι και να αλείψει το εσωτερικό του και μετά το αναποδογυρίζουμε στο πιατάκι, ή σε μια χαρτοπετσέτα. Να σου πω ότι σε ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής, αναποδογυρίζουν το φλιτζάνι αμέσως, χωρίς να το περιστρέψουν. Σε αυτή τη θέση το αφήνουμε για περίπου 5 λεπτά, ώσπου να στεγνώσει ο καφές στα τοιχώματα και να σταθεροποιηθούν τα διάφορα σχήματα που έχουν διαμορφωθεί. Τώρα το φλιτζάνι σου είναι έτοιμο να "διαβαστεί".


     Η καφεμαντεία, όπως κάθε άλλο "διάβασμα" της μοίρας -της τράπουλας, της παλάμης, της κρυστάλλινης σφαίρας- βασίζεται στη διαίσθηση. Ορισμένοι άνθρωποι την έχουν πιο ανεπτυγμένη από άλλους, όμως όλοι τη διαθέτουν. Απλώς δεν την αξιοποιούν και δεν την έχουν καλλιεργήσει. Πολλοί δεν την πιστεύουν καν.

     Διαβάζουμε πάντα το φλιτζάνι με το φως του ήλιου, δηλαδή την ημέρα και το κρατάμε με το αριστερό χέρι. Ο καφές πρέπει να είναι ελληνικός (ή τούρκικος, δεν θα τα... χαλάσουμε στην εθνικότητα). Καλό είναι να το έχει γυρίσει μόνος του ο ενδιαφερόμενος και να έχει "μελετήσει" το θέμα που τον ενδιαφέρει. Δεν λέμε ποτέ το φλιτζάνι όταν έχουμε πένθος, ωστόσο κάποιοι ισχυρίζονται πως την Μεγάλη Παρασκευή διαβάζετε το καλύτερο φλιτζάνι. Πίνουμε τον καφέ μας με ηρεμία και χωρίς βιασύνη, ή αν δεν θέλουμε να τον πιούμε, πίνουμε μόνο 3 γουλιές.


     Τα σύμβολα που εμφανίζονται αριστερά από το χερούλι αφορούν το παρελθόν. Η πλευρά του φλιτζανιού στην οποία βρίσκεται το χερούλι αντιστοιχεί στην προσωπική μας ζωή, ενώ η απέναντι πλευρά αντιστοιχεί στην κοινωνική ζωή και στα απρόοπτα. Στη βάση διαβάζεται η καρδιά του ατόμου (διάθεση, συναισθήματα). Στο τέλος του "διαβάσματος" συνηθίζεται από ορισμένους το "άνοιγμα της καρδιάς". Το άτομο, δηλαδή, που του διαβάζεις το φλιτζάνι, ακουμπά τον αντίχειρά του στον πάτο και κάνει μια μικρή περιστροφική κίνηση προς τα δεξιά, αφήνοντας ένα ίχνος στο φλιτζάνι. Αυτό μπορεί να δώσει μια εν κατακλείδι ερμηνεία για τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.


     Τα γράμματα αφορούν ένα άτομο του οποίου το όνομα ή το επίθετο ξεκινά από το αντίστοιχο γράμμα, ενώ οι αριθμοί, ανάλογα τη θέση τους, μπορεί να σημαίνουν ημέρες, μήνες ή ακόμα και ημερομηνίες. Ανάλογα με τη θέση του συμβόλου μέσα στο φλιτζάνι είναι δυνατόν να καταλάβουμε πόσο κοντινό ή μακρινό είναι το γεγονός. Το πάνω μέρος προς το χείλος του φλιτζανιού απεικονίζει το εγγύς μέλλον, ενώ όσο προχωρούμε κυκλικά προς τη βάση τα γεγονότα απομακρύνονται χρονικά.

     Φλιτζάνι με κομμάτια ξεραμένου σκούρου "ντελβέ" (κατακάθι), ειδικά όταν παρατηρούνται στο περίγραμμα, θεωρείται στενάχωρο και δυσάρεστο, σε αντίθεση μ΄ ένα φλιτζάνι με καλή αναλογία καφέ και ξεκάθαρων λευκών σχημάτων. Γενικά, όσο πιο ξεκάθαρα είναι τα σύμβολα, τόσο περισσότερη καλοτυχία σε περιμένει. Αν δεν είναι ευδιάκριτα, τότε σε περιμένουν δυσκολίες και εμπόδια. Λευκές γραμμές που διασχίζουν κάθετα η διαγώνια το φλιτζάνι και καταλήγουν στο χείλος του ή ακόμα και έξω απ΄αυτό, συμβολίζουν δρόμο, σύντομο ή μακρινό, ανάλογα το μέγεθός τους. Αν οι γραμμές αυτές διακόπτονται σε οποιοδήποτε σημείο τους, τότε ο δρόμο αυτός θεωρείται... εμποδισμένος και δεν θα πραγματοποιηθεί.


     Έλα παρεάκι, ομολόγησε το πως σου κέντρισα την περιέργεια με όλα αυτά κι ας ισχυρίζεσαι πως δεν πιστεύεις... Δεν φταίω εγώ, όμως! Ας είναι καλά η Πέτρα και το παιχνίδι της Το ταξίδι ενός φλιτζανιού. Ναι, σου λέω! Πέρασε να διαβάσεις τα ταξιδιάρικα φλιτζάνια της και θα με θυμηθείς!
Για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας... Αν μπορείς να διαβάσεις το δικό σου φλιτζάνι? Πολλοί ισχυρίζονται πως δεν μπορείς. Όχι πως είναι απαγορευτικό ή αδύνατο, αλλά επειδή δεν θα είναι αμερόληπτη η κρίση σου μιας και αφορά τον εαυτό σου. Έτσι, λοιπόν, θα δεις αυτό που θέλεις να πιστεύεις ή φοβάσαι...


Το ξέρατε ότι…

* Το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο, μόλις απελευθερώθηκε η πόλη. Στην Αθήνα, πολύ πριν η πόλη ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του νέου κράτους, το πρώτο καφενείο ίδρυσε ένας Βαυαρός, το ονομαστό το ονομαστό "Πράσινο Δενδρί", στην Ιερά Οδό. Μετά την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα, άνοιξε και το περίφημο καφενείο "Η Ωραία Ελλάς", στη συμβολή των οδών Ερμού και Αιόλου, το οποίο έγινε σημείο συγκέντρωσης όλων των διάσημων προσωπικοτήτων του καιρού. 
Έως τις αρχές του 20ου αιώνα τα καφενεία κάνουν και τη δουλειά του καφεκόπτη, δηλαδή προμηθεύονται πράσινο ακατέργαστο καφέ και αφού τον καβουρδίσουν, τον αλέθουν σε μικρούς χειροκίνητους μύλους. Το καβούρδισμα γίνεται μέσα σε ειδικά τηγάνια που είναι καλυμμένα με μεταλλικό καπάκι και έχουν χερούλι για το συνεχές ανακάτεμα του καφέ.
Μέχρι το 1900 περίπου δεν υπάρχουν ειδικά καταστήματα για την πώληση του καφέ. Η εισαγωγή γίνεται από εισαγωγείς ειδών Γενικού Εμπορίου μαζί με την ζάχαρη, το κακάο, το τσάι και άλλα είδη διατροφής.

* Πρωταθλητές στην ετήσια κατανάλωση καφέ είναι οι Φιλανδοί και οι Νορβηγοί με 10 κιλά?

* Στην Ελλάδα ο μέσος χρόνος παραμονής στην καφετέρια είναι τα 40 λεπτά, δηλαδή ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη?

* Υπολογίζεται ότι η διαδικασία ετοιμασίας ενός ροφήματος καφέ επαναλαμβάνεται παγκοσμίως περισσότερες από 400 δισεκατομμύρια φορές το χρόνο?

* Ο ακριβότερος καφές είναι ο ινδονησιακός Kopi Luwak, που κοστίζει μέχρι και 1.400 δολάρια το κιλό? Οι σπόροι του συλλέγονται από τα… περιττώματα ενός τρωκτικού, του Μαραπάτι, του οποίου οι διεργασίες χώνεψης δίνουν στους κόκκους του καφέ μια σπάνια γεύση!

                                         

* Τέλος, με τόση ανάλυση που σας έκανα, νομίζω πλέον, πως βρήκα τι επάγγελμα θ΄ακολουθήσω, αν αποφασίσω να εγκαταλείψω τις τωρινές μου ασχολίες! Μπορείτε, ελεύθερα, να με έχετε στα υπόψιν... ((•‿•)))


           Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι δανεισμένες από το διαδίκτυο.

21 Οκτωβρίου 2015

Liebster Award - discover new blogs και μίνι συνέντευξη...


     ΄Έχω ίσως αναφέρει και στο παρελθόν, πως η απόδοση ενός βραβείου, είτε στο χώρο των bloggers είτε ως γενικότερος θεσμός, αποτελεί μια προτροπή, μια ώθηση προς το καλύτερο, ένας σεβασμός και μια εκτίμηση στη δουλειά του ατόμου που αποδίδεται. Με αυτό το σκεπτικό, αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο ιδιαίτερα τιμητική είναι -αν μη τι άλλο- η απονομή του.

      Το Liebster Award-discover new blogs είναι μια αλυσίδα αγάπης, ένας εμπνευσμένος τρόπος για να γίνονται γνωστά νέα blogs σε περισσότερους αναγνώστες, ένα βραβείο που δίνεται από bloggers σε bloggers και συγκεκριμένα σε blogs που οι followers τους είναι λιγότεροι από 200-300. Μου το απένειμε πριν λίγες ημέρες η Μαμά πρωτάρα, την οποία ευχαριστώ ιδιαίτερα για αυτό το ευχάριστο ξάφνιασμα, όσο και για το ότι είμαι μέσα στις αγαπημένες επιλογές της!


     Οι κανόνες του βραβείου είναι οι εξής: 

1. Ευχαριστείτε τον blogger που σας έχει προτείνει και θα αναρτάτε τη διεύθυνση του blog του. Συμπεριλάβετε στην ανάρτησή σας το εικονίδιο του Liebster award είτε με αντιγραφή και επικόλληση, είτε χρησιμοποιώντας το σαν widget ή gadget.
2. Απαντήστε σε 10 ερωτήσεις που θα σας θέσει ο blogger o οποίος σας απένειμε το βραβείο.
3. Προτείνετε άλλα 10 blogs με λιγότερους από 200-300 followers και συντάξτε μία λίστα ερωτήσεων για τα blog αυτά που οι κάτοχοι τους θα πρέπει να απαντήσουν.
4. Αναρτήστε την υποψηφιότητα για το βραβείο σε κάθε ένα από τα 10 blogs που έχετε επιλέξει και παρέχετε ένα link του post σας ώστε να ενημερωθούν οι κάτοχοι σχετικά το βραβείο Liebster σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν.



     Και οι ερωτήσεις που μου έθεσε ακολουθούν μαζί με τις απαντήσεις τους:

1. Πώς και γιατί ξεκίνησες το blogging; Σαφή απάντηση δεν έχω. Σχετίζεται σίγουρα με την τάση μου να πειραματιστώ με το καινούριο, με τη διάθεσή μου για παιγνίδι και δημιουργία, που το μοιράζομαι σιωπηλά με πολλούς άλλους. Στην αρχή έγραφα για πλάκα, μετά έγινε επιθυμία που, σύντομα, μετατράπηκε σε ευχαρίστηση για τον προσωπικό μου χώρο και την επαφή με τους αναγνώστες μου.

2. Θα άλλαζες κάτι στο blog σου και τι; Ένα blog απαιτεί χρόνο και σε παρασύρει στους ρυθμούς του. Θέλω και προσπαθώ ν΄αλλάξω τον χρόνο που ασχολούμαι με αυτό. Είναι πολύ λιγότερος, από αυτόν που πραγματικά θα ήθελα.

3. Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει στο blogging και τι είναι αυτό; Το blogging είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο και μάλιστα δωρεάν! Όταν γίνεται σωστή χρήση από όλους μας, γράφοντες, αναγνώστες και σχολιαστές, τότε σίγουρα κάτι καλό αφήνει πίσω του. Ωστόσο, επειδή είναι κι αυτό μια μικρογραφία της κοινωνίας, ή -αν θέλεις- μια αυτοδύναμη κοινωνία από μόνο του, δεν μου αρέσει να γράφονται άσχημα, επιθετικά, μαύρα κείμενα και πολύ περισσότερο, σχόλια. Δεν μου αρέσει, επίσης, ο δογματισμός και η μονομέρεια, αλλά και η οικειοποίηση της προσωπικής ή πνευματικής δημιουργίας άλλου.

4. Τι σχέση έχεις με τους αναγνώστες σου; Πιστεύω πως οι αληθινές σχέσεις αντέχουν στο χρόνο, στην απόσταση, αλλά και στην σιωπή. Θα ήθελα να είναι έτσι και με τους αναγνώστες μου. Μέσα από το blog απέκτησα πολύτιμους φίλους που μοιράζομαι τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες σκέψεις, αλλά και ακριβώς αντίθετες μα τόσο ενδιαφέρουσες, πράγμα σημαντικό που βοηθάει στο δικό μου προσωπικό πολύπλευρο ταξίδι της εξέλιξης.

5. Bloggάρεις επαγγελματικά, κι αν όχι θα ήθελες; Δεν bloggάρω επαγγελματικά και δεν το έχω σκεφτεί καν, μέχρι τώρα.

6. Τι σε ενθουσιάζει πραγματικά; το "Μαζί" κάποιων ανθρώπων.

7. Τι είναι αυτό που κάνεις καλύτερα; Εννοώ κάθε λέξη που δεν είπα.

8. Τι θα άλλαζες στην ζωή σου; Να μπορούσα να τηρήσω τις υποσχέσεις που διαρκώς μου δίνω.

9. Ποιος ο μεγαλύτερος σου φόβος; Να χάσω τα χαμόγελα όλων όσων αγάπησα.

10. Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν γονιό; Γηράσκω αεί διδασκόμενος!! Το θέμα είναι να... τολμάς. Γιατί, για όλα τα όμορφα πράγματα στην ζωή, πρέπει να ξέρεις να ελίσσεσαι και να... τζογάρεις.


     Θα με συγχωρέσετε που δεν θα προσκαλέσω συγκεκριμένους φίλους bloggers για την παραλαβή του βραβείου, μιας και δεν γνωρίζω ποιοι το έχετε ήδη παραλάβει. Ωστόσο, με μεγάλη μου χαρά το παραδίδω σε όποια φίλη ή φίλο θα ήθελε να το αποδεχτεί και να παίξει με τις ίδιες ερωτήσεις. Προσωπικά, σας αγαπώ και σας βραβεύω όλους, ανεξαιρέτως, στην καρδιά μου!

8 Οκτωβρίου 2015

Μήπως κέρδισες?


     Αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τη συμμετοχή σας και τις συγκινητικές ευχές σας στο giveaway για τα 4 χρόνια του blog μου και σας κεράσω λαχταριστά γλυκάκια (cupcakes) για τα.διαδικτυακά μου γενέθλια...


ήρθε η ώρα να σας δείξω τα 2 δωράκια που ετοίμασα για την κλήρωση κι ελπίζω να σας αρέσουν.
  • Πλεκτά με νάϋλον κορδονέτο, 4 χαρούμενα φρουτένια σουβέρ, για χρώμα στο τραπέζι:


  • Μικρό τσαντάκι-πορτοφόλι για μικροαντικείμενα, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως θήκη για κάρτες:


     Συμμετείχαν όλα τα σχόλια ανεξαιρέτως, εξαιρέθηκαν οι διπλοί σχολιασμοί και τα αποτελέσματα της κλήρωσης πραγματοποιήθηκαν ηλεκτρονικά, με τη βοήθεια του random.org. Οι τυχερές που αναδείχθηκαν είναι:
     Κυρίες μου, εύχομαι να τα χαρείτε και πάντα το ίδιο τυχερές!!! Περιμένω, όποτε μπορέσετε, τα στοιχεία σας για την αποστολή τους.
   
     Φιλιά πολλά, να είστε όλοι καλά!`♥ .¸¸.•´¯`♥ .¸¸.•´¯`♥ .¸¸.•´¯`♥ .¸¸.•´¯`♥.¸¸¸.•´¯`

21 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα βιβλίο ευχών, πολλά δωράκια κι ένα giveaway.

    Αγαπημένη παρέα, θέλω εδώ και καιρό να γράψω, όμως όλο και κάτι θα συμβεί που θα με κάνει να το αναβάλλω για αργότερα. Όμως, όπως έχει ειπωθεί "κάθε αναβολή και ματαίωση!", με αποτέλεσμα να έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την τελευταία φορά που τα είπαμε!
     Όχι, μέσα σ΄αυτό το χρονικό διάστημα δεν έμεινα... άπραγη δημιουργιών! Ναι, έχω πολλά να σου δείξω και να σου πω, αρκεί να έχεις την υπομονή να περιμένεις και τις επόμενες αναρτήσεις μου, μιας και είναι αδύνατον - τεχνικά και πρακτικά - να τα συμπεριλάβω όλα σε μία. Ναι, σου έχω και... δωράκια (επειδή το blogάκι μου μεγάλωσε ακόμη ένα χρόνο και γιορτάζει, κλείνοντας αισίως τα 4... ζωή να ΄χει!), θέλοντας να σ΄ευχαριστήσω που, ακόμα κι αν δεν γράφω όσο συχνά θέλω, ξέρω πως είσαι πάντα εδώ για να διαβάσεις τα νέα μου, να σχολιάσεις, να ενδιαφερθείς και σ΄ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό!

     Λίγες ημέρες πριν, είχα τη χαρά να αναλάβω τη δημιουργία ενός βιβλίου Ευχών Γάμου, για ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μου ζευγάρι. Είναι το πρώτο μου βιβλίο. Και όταν λέω το πρώτο μου, εννοώ... εξ ολοκλήρου! Από την αρχική ιδέα, το σχεδιασμό, τη δημιουργία εξωφύλλων, μέχρι τη βιβλιοδεσία, τη θεματολογία, τις εκτυπώσεις. Οι φωτογραφίες θεωρώ ότι το αδικούν κατά πολύ, μιας και οι λήψεις έγιναν βραδινή ώρα λίγο πριν ταξιδέψει, ωστόσο οι παραλήπτες το λάτρεψαν όσο κι εγώ. Εσείς θα κρίνετε, αν... είχαν άδικο ή όχι!




     Περιλαμβάνει 42 σελίδες, από τις οποίες οι 21 είναι ριζόχαρτα (η θεματολογία των οποίων έχει βασιστεί στο comic strip "Love is... ", της Kim Casali) και περικλείει πολλή αγάπη και τις ομορφότερες, από καρδιάς, ευχές του κόσμου!












     Με αφορμή τα αποτελέσματα της κλήρωσης από το επετειακό giveaway του blog Δημιουργίες Καρδιάς, είχα την ευχάριστη τιμή να συναντήσω και να γνωρίσω από κοντά στη διάρκεια του καλοκαιριού, την Pepi. Ε, λοιπόν, για όσους δεν τη γνωρίζετε προσωπικά, σας διαβεβαιώ πως η τρυφερότητα, η ηρεμία, ο ρομαντισμός , η καλαισθησία, το παιχνίδισμα, η αμεσότητα... κι ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τις δημιουργίες της, είναι τα ίδια στοιχεία που σε κερδίζουν από τα πρώτα, κιόλας, λεπτά στο χαρακτήρα της, μαζί με ένα διαρκές, μεγάλο και ζεστό χαμόγελο!! Τα, δε, δωράκια της μοναδικά:

 
 
     Δωράκι ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό, είχα τη χαρά να παραλάβω και από την αγαπημένη μου Marilena, για τη συμμετοχή μου στη Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων. Οφείλω να ομολογήσω, ωστόσο, ότι επιθυμία της Μαριλένας ήταν να μη δημοσιεύσω το δώρο της, επειδή - όπως υποστηρίζει - αφενός δεν το θεωρεί απαραίτητο και αφετέρου, δεν χωράει ευχαριστώ στο δικό της ευχαριστώ για τη συμμετοχή μας, που το εκφράζει με τα γλυκά δωράκια της. 
     Μαριλένα μου, μη με... μαλώσεις, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ τη χαρά μου για το δώρο σου έχοντας την ευκαιρία να σ΄ευχαριστήσω κι από εδώ για τη σκέψη σου αλλά και το χρόνο που αφιέρωσες στην πραγματοποίησή του! Σας παρουσιάζω, λοιπόν, τη δημιουργία της:

  
     Για το τέλος αυτής της ανάρτησης, σας επιφυλάσσω μια έκπληξη: Εδώ και μερικές ημέρες, το blog μου έκλεισε άλλον έναν χρόνο... διαδικτυακής ζωής συμπληρώνοντας τα 4.


     Έχουμε τη συνήθεια να χρησιμοποιούμε το "ευχαριστώ" και για λιγότερο σημαντικούς λόγους, με αποτέλεσμα, όταν χρειάζεται να εκφράσουμε ένα μεγάλο από καρδιάς ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ να είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε ξανά την ίδια ακριβώς λέξη! Ωστόσο, πολλά "ευχαριστώ" από μένα σε όλες/ους εσάς, που είσαστε εδώ να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, να εμπνευστείτε και να με εμπνεύσετε, να μοιράσετε χαμόγελα με τα σχόλιά σας, να αγκαλιάσετε, να προβληματιστείτε, να... δοκιμάσετε τη ανοχή και την αντοχή σας μαζί μου! Συνταξιδιώτες, παρεάκια, φίλοι μου, γνωστοί και άγνωστοι που σας περισσεύει μια λέξη ενθάρρυνσης για μένα, έχετε μπει όλοι στη θέση των αγαπημένων της ψυχής μου, για την αποδοχή και τη στήριξη μέσα σ΄αυτή τη μεγάλη διαδικτυακή οικογένεια που ανήκω.

     Αφήνοντας το σχόλιό σας στο τέλος αυτής της ανάρτησης μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου το βράδυ, παίρνετε αυτόματα μέρος στην κλήρωση που θα πραγματοποιηθεί την 1η Οκτωβρίου και θα αναδείξει 2 τυχερές ή τυχερούς. Τα δωράκια σας θα ανακοινωθούν μαζί με τα αποτελέσματα της κλήρωσης.