Φωνή κλεισμένη στη χαρά, φωνή στην πιο δική σου λύπη
κι όλα τ΄ανείπωτα ξυπνούν, δρόμο γυρεύουν για να βγουν,
όπου ο νους γυροβολά, όπου η ψυχή ανασαίνει,
όπου του ανθρώπου η καρδιά τον λογισμό του φέρνει.
Λέξεις σιωπούν, αιμορραγούν, αμείλικτες το στήθος σου ματώνουν.
Κλάψε μικρό μου, προσευχές άλλη μια μέρα ξημερώνουν.
Κι αν δεν έχουμε πια τι να πούμε κι αν τα λόγια φτωχά μας φαντάζουν,
της σιωπής αφουγκράσου ουρλιαχτά, μες τη νύχτα τραγουδούν
και οι ανάσες κραυγάζουν.
Σε απαρνιέμαι στο φως που χαράζει, σε λεπίδες σε αρνούμαι, γλιστρώ και ματώνω.
Σε χαρίζω στο σκοτάδι της νύχτας, σε σπηλιές μυστικές σε κλειδώνω.
Κοφτερά σαν ξυράφια οι αναμνήσεις και τσακίζομαι στο τίποτα της άδειας ματιά σου,
αναπνέω στην κάθε σκέψη σου κι έτσι αφήνομαι να σβήσω,
ψιθυρίζοντας το ιερό όνομά σου.
Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο Μονο...γραμμα, στου οποίου έχω την τιμή να ανήκω στη συντακτική ομάδα, ανάμεσα σε πολλές άλλες αξιόλογες συμμετοχές και παρουσίες. Αφιερωμένο σ΄έναν ξεχωριστό φίλο, που στάθηκε η αφορμή και ο ηθικός αυτουργός της δημιουργίας του.
όπου ο νους γυροβολά, όπου η ψυχή ανασαίνει,
όπου του ανθρώπου η καρδιά τον λογισμό του φέρνει.
Λέξεις σιωπούν, αιμορραγούν, αμείλικτες το στήθος σου ματώνουν.
Κλάψε μικρό μου, προσευχές άλλη μια μέρα ξημερώνουν.
Κι αν δεν έχουμε πια τι να πούμε κι αν τα λόγια φτωχά μας φαντάζουν,
της σιωπής αφουγκράσου ουρλιαχτά, μες τη νύχτα τραγουδούν
και οι ανάσες κραυγάζουν.
Σε απαρνιέμαι στο φως που χαράζει, σε λεπίδες σε αρνούμαι, γλιστρώ και ματώνω.
Σε χαρίζω στο σκοτάδι της νύχτας, σε σπηλιές μυστικές σε κλειδώνω.
Κοφτερά σαν ξυράφια οι αναμνήσεις και τσακίζομαι στο τίποτα της άδειας ματιά σου,
αναπνέω στην κάθε σκέψη σου κι έτσι αφήνομαι να σβήσω,
ψιθυρίζοντας το ιερό όνομά σου.
Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο Μονο...γραμμα, στου οποίου έχω την τιμή να ανήκω στη συντακτική ομάδα, ανάμεσα σε πολλές άλλες αξιόλογες συμμετοχές και παρουσίες. Αφιερωμένο σ΄έναν ξεχωριστό φίλο, που στάθηκε η αφορμή και ο ηθικός αυτουργός της δημιουργίας του.
