17 Νοεμβρίου 2020

Πού πήγαν όλοι?

      Και γύρω σιωπή, ερημιά και βουβαμάρα. Άναψε ένα κερί για συντροφιά κι έλα να κάνουμε τον απολογισμό. Κοίτα συννέφιασε. Τίποτα δεν είναι για πάντα, μα και η πιο δυνατή βροχή θα σταματήσει κάποτε... και η πιο δυνατή μπόρα θα προσπεράσει. Η ζωή είναι λίγο αλήτισσα και συχνά καθόλου δίκαιη. Αρέσκεται στο να παίζει παιχνίδια, να βάζει δύσκολα, τρικλοποδιές κι ακατόρθωτα που και που. Δοκιμάζει αντοχές και υπομονές. Κι όπως υψώνει τοίχους απροσπέλαστους, σου κουνάει επιδεικτικά και τη γλώσσα σαν να σε προκαλεί κοροϊδευτικά: "για να σε δω τώρα, μάγκα μου!"      

     Σου λένε, "μην κλαις, υπάρχουν πιο αφόρητοι πόνοι". Μα δεν ξέρουν για τις νύχτες που σε ξύπνησαν οι κραυγές σου. Γκρίζες οι μέρες, έχουν το χρώμα του φθινοπωρινού ουρανού λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα. Σύρματα άδεια από πουλιά, σκιές σκελετωμένων δέντρων στα τζάμια των παραθύρων, που μπαίνουν απόκοσμα στην κάμαρα, χορεύοντας και τρομάζοντας τα τρυφερά σου όνειρα. Παράθυρα ερμητικά κλειστά. Παράξενη αυτή η ερημιά. Σχεδόν απόκοσμη. Οι πολυκατοικίες ακατοίκητες, λες και οι δρόμοι άδειοι. Αν βάλεις μια δυνατή φωνή στη μέση του δρόμου, εκτός από τον αντίλαλο που θ΄ακουστεί, λες να τρέξει κάποιος? Σίγουρα κάποιος θ΄ ακούσει, δεν μπορεί...!      

     Έλα, σαν παιδιά σκανδαλιάρικα να κάνουμε μικρές παρασπονδίες. Να ζωγραφίσουμε χαμόγελα με γλώσσες έξω στον γωνιακό τοίχο της πλατείας και γεμάτοι αναίδεια να περιεργαζόμαστε τους ξένους κήπους στην επιστροφή μας. Να τραγουδήσουμε στη μέση του δρόμου και ίσως, βρούμε κι άλλους σαν εμάς να ταιριάξουν οι φωνές μας. Γιατί, τι νόημα έχει να έχεις ολόκληρη πόλη δική σου, μια ολόκληρη ζωή, αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον άλλον? 

     Χαμογέλα και προετοιμάσου για τις μέρες που έρχονται... Ακόμη κι αν η χαρά μοιάζει λαβωμένη, να παραπαίει και να παραπατά, ας τη ρουφήξουμε έστω κι ανάπηρη. Σημασία έχει να τολμήσεις να τη ζήσεις, με μπόρα ή χωρίς!

      H Μία, με την ιδιαίτερη φωτογραφία της και τη λέξη ερημιά, στάθηκε η έμπνευση για τη συμμετοχή μου αυτή στην αγαπημένη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6 της Μαίρης μας. Παραδίδω με τη σειρά μου τη σκυτάλη στον Γιάννη μας και τη λέξη αγκαλιά, ευχόμενη καλές εμπνεύσεις!

 
 φώτο από web