28 Νοεμβρίου 2018

Έλα.


Ένα φεγγάρι, στάζουν τα σύννεφα, πουλιά ταξιδιάρικα να σου φωνάζουν. Έλα.

Νοέμβρης μήνας, κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς. Ξέχασαν το χρώμα τους. Μην αργείς. Έλα.

Γκρίζο το χώμα, γκρίζες οι σκέψεις, ασάλευτη ομίχλη. Άνθρωποι ξένοι γυρίζουν στους δρόμους, χλωμά προσωπεία. Όπου κι αν είσαι, έλα.

Φθινόπωρο στα μάτια μου, ούτε ένα αστέρι μακρινό να φέξει. Ένα άγαλμα βουβά σιγοκλαίει στην άκρη του δρόμου. Δεν ωφελεί το παράπονο. Μη φεύγεις. Έλα.


Θλιμμένες θάλασσες, κόκκινα δειλινά βαμμένα στο αίμα. Bαριές οι στάλες. Bοριάς σφυρίζει. Μα, που είσαι? Έλα.

Μάζεψα όλα τα φύλλα στην πόρτα μου. Απόψε σε περίμενα όλο το βράδυ. Σε νανούριζα, σε σκέπαζα τρυφερά στις φλέβες των ονείρων μου, κοιτώντας το σκοτάδι. 'Ελα.

Λιγοστεύει το φως. Σαν να τελειώνει ο κόσμος μοιάζει. Δεν έχω βήματα να΄ρθω μπροστά σου. Μουσκεύουν τα λόγια. Έλα, σου λέω! Έλα. 

Πέτα τα ρούχα. Γδύσου. Γυμνή την ψυχή σου, θέλω. Έλα...!


     Παίρνει μέρος στο δρώμενο "Ιστορίες του Φθινοπώρου", που διοργανώνει η φίλη μας Μαρία Νικολάου στο "Κείμενο". Μαρία μου, σ΄ευχαριστώ ακόμα μία φορά για τη ζεστή σου φιλοξενία!

13 Νοεμβρίου 2018

Μεγαλώνοντας.


"Έμαθα...

Πως να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα να "κλείνεις" χρόνια.


Πως η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση, όταν ακούς ανοησίες.


Πως να δουλεύεις δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.


Πως οι φίλοι "αποκτούνται" δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.

Πως οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν, βρίσκονται πάντα κοντά μας.

Πως τα χειρότερα πράγματα
 "κρύβονται" πίσω από ένα τέλειο προσωπείο.

Πως η φύση είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα και γίνομαι απόλυτος (ή, απόλυτη), τότε είναι που καταλαβαίνω περισσότερο, ότι ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.

Πως μια μοναδική ημέρα μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.



Πως μπορείς να 
"εξομολογηθείς" στο φεγγάρι.

Πως είναι υγιές να ακούς μπράβο και όμορφα, καλά λόγια.

Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.

Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι.

Πως μπορείς να είσαι 
"παιδί" για όλη σου τη ζωή.

Πως η ύπαρξη μας είναι ελεύθερη.

Πως το γέλιο στην καθημερινότητα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά στάση ζωής.

Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου και τους άλλους δεν έχει – τελικά – σημασία, όταν ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.

Και, τέλος, έμαθα πως... 
δεν μπορείς να πεθάνεις, πριν να έχεις ζήσει...”!


                                                                                                                      William Shakespeare

                                                       Happy Birthday to me!

12 Νοεμβρίου 2018

Δάσκαλε, υπάρχει κι άλλος δρόμος!



Δάσκαλε που δίδασκες
και νόμους δεν εκράτεις,
την κριτική να μην ασκείς 
και μόνο αυτό να πράττεις!

Γηράσκω διδασκόμενος
όχι αποχαυνωμένος,
γρανάζι μίας μηχανής
και στη ζωή χαμένος!

Φως εκ φωτός αληθινό!
Μαθήματα ένα σωρό, 
μα το κλειδί της ανθρωπιάς
εσύ στα χέρια σου κρατάς.

Αχ δάσκαλε, κυρ δάσκαλε,
στο σύστημα είμαστε πιόνια!
Έφαγα στα θρανία σου
τα πιο όμορφά μου χρόνια!

Να συμβουλεύεις, ν΄αγρυπνάς,
τον μαθητή να συμπονάς...
Μην τιμωρείς πολύ αυστηρά, 
δώσε στα όνειρα φτερά!

Να μάθεις στο παιδί γραφή,
μα αγάπη να΄χει στην ψυχή!
Μην προσκυνά αφέντη - αγά,
ιδανικά μην ξεπουλά!

Γι΄αυτό που λέγεται "ζωή"
προετοίμασε τον μαθητή.
Σπίθα άναψέ του στην καρδιά,
ν΄αλλάξει γύρω του πολλά!

Γνώση χωρίς τη μόρφωση, 
για γέλια και για κλάματα!
Δάσκαλε, πάψε να μου λες:
"Μάθε παιδί μου γράμματα!"

Γιατί ολοστρόγγυλο μηδέν
αξίας μετρημένη,
με ό,τι κι αν πολλαπλασιαστεί
πάντα μηδέν θα βγαίνει!


      Το "Δάσκαλε, υπάρχει κι άλλος δρόμος!" είναι η συμμετοχή μου στο αγαπημένο, πλέον, σε όλους "Συμπόσιο Ποίησης", στο οποίο για μια ακόμη φορά απολαύσαμε 21 υπέροχες συμμετοχές! Αξίζει, πραγματικά, να συνταξιδέψετε μαζί τους!

2 Νοεμβρίου 2018

Σαν καταιγίδα.


     Έρωτας σαν καταιγίδα. Αστείρευτος, δυνατός! Να σε παρασύρει! Να δυναμώνει! Να μην προλαβαίνει να απορροφηθεί το νερό από τη γη. Να σε μουσκεύει μέχρι το κόκκαλο! Να κόβει την ανάσα. Να ξεδιψά την καρδιά, κόκκινο κυκλάμινο του φθινοπώρου που στάζει αίμα. Να μην χορταίνουν τα χείλη ν΄αποζητούν τη δροσιά του. Να παίρνουν τα μάτια χρώματα από λουλούδια που ακόμα ανθίζουν γύρω και η ζωή το άρωμά τους! 

     Χαμόγελα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο και ζεσταίνουν την ψυχή. Να ντύνομαι το σώμα σου, να γίνεσαι το στόμα μου. Θέλω τον έρωτά σου εξουσία κι επανάσταση! Σε πρόσωπο α΄ πληθυντικό! Σε χρόνο ενεστώτα! Σε βαθμό υπερθετικό. Παραδομένο! Εξαρτημένο! Ολοκληρωτικό! Εξακολουθητικό!


     Αυτή είναι η συμμμμετοχή μου στο δρώμενο "Ιστορίες του Φθινοπώρου", που διοργανώνει η φίλη μας Μαρία Νικολάου στο "Κείμενο".