Περί Ελευθερίας.

Μια φυλακή είναι ο κόσμος μακριά από σένα, μάτια μου.
Κάτω από το πουκάμισό μου, δες! Δεν χτυπάει πια η παιδική μου καρδιά.
Στις μεθυσμένες νύχτες ο ήχος της φωνής σου,
σκέφτομαι, μπορεί να μην υπήρξες καν.

Ώρες χωρίς συνείδηση, μέρες η μια απάνω στην άλλη.
Το διψασμένο βλέμμα μου νηστεύει τη μορφή σου
και τραγουδούν τα χείλη μου ατέλειωτα φιλιά
και χτίζει κι άλλους τοίχους το σκοτάδι.
Θάλασσα αγριεμένη οι πόθοι μέσα μου
κι είναι τα χάδια κύματα, φιλιά οι τρικυμίες.

Ξημέρωσε. Συμπόνα με...
Νύχτες αδιέξοδες και τ΄όνειρο πια, μ΄ εγκαταλείπει
"Λυπήσου με, ένα φιλί μονάχα...", να εκλιπαρώ.
"Των σκοταδιών μητέρα στάσου λίγο,
μια αγκαλιά ακόμα, εξόφληση στου έρωτα το χρέος"

Ένα μικρό πουλί στο παράθυρο μου τραγουδά
κι όλο στενεύει η φυλακή μου,
ακτίνες ήλιου και το φως ανθίζει,
μα δεν αντέχω μακριά σου το μαρτύριο αυτό.

Φτωχή μου αγάπη, άνοιξη πια
απελπισμένη έξοδος η ελευθερία από της σιωπής μου τη φυλακή.
Ερείπια οι ελπίδες μου σαν σκέφτομαι
τα δροσερά λουλούδια των χειλιών σου
και προσμονώ της αγάπης τη συμπόνια σου,
την ώρα εκείνη στην ύστατη φυγή.

Κοίτα. Φαντάζει σαν γιορτή ο ερχομός σου.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην 5η Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη, που διοργανώνει η Μαίρη μας με τη Γήινη Ματιά της. Τη φωτογραφία την παρέλαβα από τη Μαρία, μαζί με την λέξη Συμπόνια, που έπρεπε να συμπεριλάβω στο κείμενο μου

     Με τη σειρά μου, δίνω τη σκυτάλη στη Κάτια με την εικόνα που ακολουθεί, μαζί με την επιλεγόμενη λέξη Λύτρωση και της εύχομαι καλή έμπνευση κι επιτυχία!