My Secret Santa 2023

     Η μυστική ανταλλαγή της Μαριλένας μας ήταν η καλύτερη ευκαιρία και αφορμή να επιστρέψω στην παρέα μας, μετά από απουσία μηνών. Και τα δωράκια που παρέλαβα, τόσο από το αγαπημένο κορίτσι μας, όσο και από τον μυστικό μου Άγιο Βασίλη που ήταν η Mia, έκλειναν μέσα τους κάτι από το μεθυστικό άρωμα των γιορτινών ημερών, μαζί με το μεράκι της δημιουργικότητας. 

    Ένα τετράδιο με την όμορφη χειροποίητη θήκη του και μια επίσης χειροποίητη θήκη για το κινητό μου τηλέφωνο, ήταν τα δωράκια που παρέλαβα από τη Mia μας και την ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσε και τη φροντίδα με την οποία τα δημιούργησε!

     Ταυτόχρονα με τα δώρα από το μυστικό μου ταίρι, παρέλαβα και το αναμνηστικό δωράκι της οικοδέσποινας το οποίο λάτρεψα εξίσου, μαζί με τις γλυκές ευχές της!

     Μαριλένα μου, σ΄ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου, για τον τρόπο που μας κάνεις να νιώθουμε ξανά για λίγο παιδιά. Γιατί είναι ωραίο να πιστεύεις, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές υπερτερεί η φωνή της λογικής στην καθημερινότητά σου! Είναι μαγικό να βρίσκεις λόγο σε όσα συμβαίνουν γύρω σου και να συνεχίζεις να ελπίζεις. Να μπαίνεις σε εορταστικό "mood", ακόμα κι αν τα δύσκολα παραμένουν εκεί. Να μπορείς ακόμα να χαμογελάς από κάτι μικρό... μια μελωδία, ένα γιορτινό τραγούδι, ένα στολίδι, ένα άλλο χαμόγελο. Γιατί, όπως έχει ειπωθεί, πάντα "υπάρχουν δυο τρόποι να ζεις την ζωή: ο ένας, λες και τίποτα δεν είναι θαύμα. Ο άλλος, λες και όλα είναι θαύμα".

     Εύχομαι σε όλους σας μια καινούργια χρονιά πρωτίστως με υγεία, γεμάτη με μικρά και μεγάλα θαύματα σε ό,τι ο καθένας σας ελπίζει και ονειρεύεται!

Στιγμές...

 

Aπό στιγμές,
κρατάω μια νύχτα ξάστερη,
ένα φιλί,
ένα τσιγάρο δρόμο.

Δυο λέξεις,
ένα βλέμμα,
ένα «πολύ»,
που δε χώρεσε στο «λίγο».

Ένα «φεύγω»,
ένα «μείνε»
κι ένα «πάντα»
που έγινε «ποτέ»…

Πού πήγαν όλοι?

      Και γύρω σιωπή, ερημιά και βουβαμάρα. Άναψε ένα κερί για συντροφιά κι έλα να κάνουμε τον απολογισμό. Κοίτα συννέφιασε. Τίποτα δεν είναι για πάντα, μα και η πιο δυνατή βροχή θα σταματήσει κάποτε... και η πιο δυνατή μπόρα θα προσπεράσει. Η ζωή είναι λίγο αλήτισσα και συχνά καθόλου δίκαιη. Αρέσκεται στο να παίζει παιχνίδια, να βάζει δύσκολα, τρικλοποδιές κι ακατόρθωτα που και που. Δοκιμάζει αντοχές και υπομονές. Κι όπως υψώνει τοίχους απροσπέλαστους, σου κουνάει επιδεικτικά και τη γλώσσα σαν να σε προκαλεί κοροϊδευτικά: "για να σε δω τώρα, μάγκα μου!"      

     Σου λένε, "μην κλαις, υπάρχουν πιο αφόρητοι πόνοι". Μα δεν ξέρουν για τις νύχτες που σε ξύπνησαν οι κραυγές σου. Γκρίζες οι μέρες, έχουν το χρώμα του φθινοπωρινού ουρανού λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα. Σύρματα άδεια από πουλιά, σκιές σκελετωμένων δέντρων στα τζάμια των παραθύρων, που μπαίνουν απόκοσμα στην κάμαρα, χορεύοντας και τρομάζοντας τα τρυφερά σου όνειρα. Παράθυρα ερμητικά κλειστά. Παράξενη αυτή η ερημιά. Σχεδόν απόκοσμη. Οι πολυκατοικίες ακατοίκητες, λες και οι δρόμοι άδειοι. Αν βάλεις μια δυνατή φωνή στη μέση του δρόμου, εκτός από τον αντίλαλο που θ΄ακουστεί, λες να τρέξει κάποιος? Σίγουρα κάποιος θ΄ ακούσει, δεν μπορεί...!      

     Έλα, σαν παιδιά σκανδαλιάρικα να κάνουμε μικρές παρασπονδίες. Να ζωγραφίσουμε χαμόγελα με γλώσσες έξω στον γωνιακό τοίχο της πλατείας και γεμάτοι αναίδεια να περιεργαζόμαστε τους ξένους κήπους στην επιστροφή μας. Να τραγουδήσουμε στη μέση του δρόμου και ίσως, βρούμε κι άλλους σαν εμάς να ταιριάξουν οι φωνές μας. Γιατί, τι νόημα έχει να έχεις ολόκληρη πόλη δική σου, μια ολόκληρη ζωή, αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον άλλον? 

     Χαμογέλα και προετοιμάσου για τις μέρες που έρχονται... Ακόμη κι αν η χαρά μοιάζει λαβωμένη, να παραπαίει και να παραπατά, ας τη ρουφήξουμε έστω κι ανάπηρη. Σημασία έχει να τολμήσεις να τη ζήσεις, με μπόρα ή χωρίς!

      H Μία, με την ιδιαίτερη φωτογραφία της και τη λέξη ερημιά, στάθηκε η έμπνευση για τη συμμετοχή μου αυτή στην αγαπημένη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6 της Μαίρης μας. Παραδίδω με τη σειρά μου τη σκυτάλη στον Γιάννη μας και τη λέξη αγκαλιά, ευχόμενη καλές εμπνεύσεις!

 

 φώτο από web

Περί Ελευθερίας.

Μια φυλακή είναι ο κόσμος μακριά από σένα, μάτια μου.
Κάτω από το πουκάμισό μου, δες! Δεν χτυπάει πια η παιδική μου καρδιά.
Στις μεθυσμένες νύχτες ο ήχος της φωνής σου,
σκέφτομαι, μπορεί να μην υπήρξες καν.

Ώρες χωρίς συνείδηση, μέρες η μια απάνω στην άλλη.
Το διψασμένο βλέμμα μου νηστεύει τη μορφή σου
και τραγουδούν τα χείλη μου ατέλειωτα φιλιά
και χτίζει κι άλλους τοίχους το σκοτάδι.
Θάλασσα αγριεμένη οι πόθοι μέσα μου
κι είναι τα χάδια κύματα, φιλιά οι τρικυμίες.

Ξημέρωσε. Συμπόνα με...
Νύχτες αδιέξοδες και τ΄όνειρο πια, μ΄ εγκαταλείπει
"Λυπήσου με, ένα φιλί μονάχα...", να εκλιπαρώ.
"Των σκοταδιών μητέρα στάσου λίγο,
μια αγκαλιά ακόμα, εξόφληση στου έρωτα το χρέος"

Ένα μικρό πουλί στο παράθυρο μου τραγουδά
κι όλο στενεύει η φυλακή μου,
ακτίνες ήλιου και το φως ανθίζει,
μα δεν αντέχω μακριά σου το μαρτύριο αυτό.

Φτωχή μου αγάπη, άνοιξη πια
απελπισμένη έξοδος η ελευθερία από της σιωπής μου τη φυλακή.
Ερείπια οι ελπίδες μου σαν σκέφτομαι
τα δροσερά λουλούδια των χειλιών σου
και προσμονώ της αγάπης τη συμπόνια σου,
την ώρα εκείνη στην ύστατη φυγή.

Κοίτα. Φαντάζει σαν γιορτή ο ερχομός σου.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην 5η Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη, που διοργανώνει η Μαίρη μας με τη Γήινη Ματιά της. Τη φωτογραφία την παρέλαβα από τη Μαρία, μαζί με την λέξη Συμπόνια, που έπρεπε να συμπεριλάβω στο κείμενο μου

     Με τη σειρά μου, δίνω τη σκυτάλη στη Κάτια με την εικόνα που ακολουθεί, μαζί με την επιλεγόμενη λέξη Λύτρωση και της εύχομαι καλή έμπνευση κι επιτυχία!

Φωνές - Σιωπές.

Φωνή κλεισμένη στη χαρά, φωνή στην πιο δική σου λύπη

κι όλα τ΄ανείπωτα ξυπνούν, δρόμο γυρεύουν για να βγουν,
όπου ο νους γυροβολά, όπου η ψυχή ανασαίνει,
όπου του ανθρώπου η καρδιά τον λογισμό του φέρνει.

Λέξεις σιωπούν, αιμορραγούν, αμείλικτες το στήθος σου ματώνουν.
Κλάψε μικρό μου, προσευχές άλλη μια μέρα ξημερώνουν.
Κι αν δεν έχουμε πια τι να πούμε κι αν τα λόγια φτωχά μας φαντάζουν,
της σιωπής αφουγκράσου ουρλιαχτά, μες τη νύχτα τραγουδούν
και οι ανάσες κραυγάζουν.

Σε απαρνιέμαι στο φως που χαράζει, σε λεπίδες σε αρνούμαι, γλιστρώ και ματώνω.
Σε χαρίζω στο σκοτάδι της νύχτας, σε σπηλιές μυστικές σε κλειδώνω.
Κοφτερά σαν ξυράφια οι αναμνήσεις και τσακίζομαι στο τίποτα της άδειας ματιά σου,
αναπνέω στην κάθε σκέψη σου κι έτσι αφήνομαι να σβήσω,
ψιθυρίζοντας το ιερό όνομά σου.

     Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο Μονο...γραμμα, στου οποίου έχω την τιμή να ανήκω στη συντακτική ομάδα, ανάμεσα σε πολλές άλλες αξιόλογες συμμετοχές και παρουσίες. Αφιερωμένο σ΄έναν ξεχωριστό φίλο, που στάθηκε η αφορμή και ο ηθικός αυτουργός της δημιουργίας του.