24 Φεβρουαρίου 2019

Απουσία.



Υπάρχουν κάποιες υποσχέσεις, 
που κάνουν τα πλακόστρωτα να τρίζουν στο πέρασμα τους.  
Χρεώνονται την απουσία σου.  
Κι όλες οι μέρες γεμάτες προσμονή τις νύχτες περιμένουν.

     Ήταν η συμμετοχή μου στις 25 λέξεις #12με αφορμή την εξαιρετική φωτογραφία της Μαρίας Νικολάου που η ίδια φιλοξένησε στο blog της το Κείμενο, μαζί με 18 επιπλέον υπέροχες συμμετοχές.
     Συγχαρητήρια και μπράβο σε όλους!

16 Φεβρουαρίου 2019

Πιστεύω σ΄έναν θεό...



Πιστεύω σ΄έναν θεό, Έρωτα παντοκράτορα,
αγνό, ατόφιο, ευγενή, ολόγυμνο στα πάθη, παντοδύναμο,
μεγαλοδύναμο σε όλες τις φωτεινές και σκοτεινές επιθυμίες,
ορατές και αόρατες, στην ενότητα ουρανού και γης.

Πιστεύω στο αίμα που κυλά φωτιά στις φλέβες του,
στην αγάπη που μέσα στα μάτια φαίνεται,
τη συμπροσκυνούμενη, τη συνδοξαζόμενη, εν την καρδία συμπορευόμενη,
που ξεχειλίζει και συμπαρασύρει στο διάβα της, την εκτιθέμενη με περίσσιο θάρρος
σε σκέψεις που γίνονται λέξεις, λάβα εκτινασσόμενη που κατακαίει στο πέρασμά της.

Και σε μία ζωή, άδεια χωρίς την ύπαρξή του, κατάρα απουσίας χωρίς άφεση αμαρτιών,
παθούσα και ταφείσα κενή προσδοκιών, λευκό χαρτί με τίποτα γραμμένο,
κενό απόλυτο της μοναξιάς αγκάλιασμα, απελπισμένο αύριο στο απέραντο του κόσμου.

Φως εκ φωτός, ο έρωτας ως Θάνατος αληθινός κι Ανάσταση ψυχής,
ξεγύμνωμα, αγώνας άγρυπνος, δίψα, αποθυμιά ακοίμητη που τρώει τα στήθη,
ανάσα σε χρόνο άχρονο, μοίρασμα και χάρισμα στα πάντα και για πάντα.

Των δι΄ ημάς των ανθρώπων ανίκητος, απρόβλεπτος και ασυμβίβαστος,
ουδόλως αντιμετωπίζεται, δεν συνθηκολογεί, δεν σταματά, υπερτερεί.
Και αναστάντα κάθε ημέρα και κάθε νύχτα κατά τις προσταγές της καρδιάς.

Σε έναν Έρωτα άγιο, απόλυτο, ζωοποιόν,
μακάριοι όσοι λυτρώνονται και σμίγουν το "εμείς" στο "ένα και το αυτό",
ομολογούντες πίστη αιώνια.

Αμήν.




     Μια ακόμη συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", που φιλοξενεί η αγαπημένη Lysippe. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της On the up and up .

6 Φεβρουαρίου 2019

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"...



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
κρυστάλλινο νερό πηγής που ξεδιψούσε. 
Xρώμα μενεξεδί στο αγκάλιασμα του ήλιου σε κάθε δειλινό,
φιλί λαχτάρας που μούδιαζε τα χείλη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
φυλαχτό πολύτιμο από Τίμιο ξύλο, 
φορεμένο κατάσαρκα να ξορκίζει τον φόβο.
Tρεμάμενη προσμονή στην άκρη του λαιμού σου να καταλαγιάζει,
να υπόσχεται, ν΄αποζητά, να ποθεί.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
ουράνιο τόξο στης ψυχής την καταιγίδα,
ντυμένο Έρωτας μονάκριβος.
Να ουρλιάζουν οι σκέψεις, να μιλούν δυνατά οι απόκρυφες επιθυμίες,
κρασί γλυκό, μεθυστικό στα χείλη οι ανάσες.


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
πάθος, πόθος, επιθυμία.
Άρωμα ακόλαστο, μεταλαβιά στο σώμα σου επάνω,
θυμίαμα και αγιοσύνη ενός επίγειου θεού.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
αλήτης, με γρατζουνισμένα κορμιά, βαθιές κοφτές ανάσες.
Χωρίς όρια, μ΄ένα τεράστιο "θέλω" κοιτάζοντας κατευθείαν στα μάτια,
αέρας και θάλασσα που προσπαθούν να γίνουν ένα.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
κι ακόμα είναι...



     Είναι η συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", ένα δρώμενο που βασίζεται σε μια αμοιβαία ιδέα και προσπάθεια της Lysippe με τον Γιάννη μας. Να ευχηθώ με τη σειρά μου καλοτάξιδο, με πολλές συμμετοχές κι ένα μεγάλο αγκάλιασμα!

2 Φεβρουαρίου 2019

Μαμά.



     Μαμά, έκλαψα πάλι. Όχι, δεν έσπασα κάποιο πιάτο, ούτε χτύπησα το γόνατό μου. Μα έσπασε η καρδιά μου κι ακόμα γυρεύω τα κομμάτια της.
     Μαμά, κουράστηκα. Όχι, δεν έχω πολλά μαθήματα να διαβάσω, ούτε αγχώνομαι για τις εξετάσεις. Αλλά, σ΄έναν κόσμο ζω που είναι μόνο μια απάτη και δεν βλέπω να υπάρχει σωτηρία από πουθενά.
     Μαμά, φοβάμαι. Όχι πια το σκοτάδι, μα τους ανθρώπους και χάνω τα στοιχήματα που βάζω διαρκώς με τον εαυτό μου και την ελπίδα μου μέσα στην τόση αναλγησία.
     Μαμά, με κοροϊδεύουν. Όχι τα παιδιά στο σχολείο. Με κοροϊδεύει η τηλεόραση, το όλο σύστημα, η καθημερινότητά μου. Μια εικόνα είμαι ψευδαίσθησης, ζωντανή οφθαλμαπάτη που προσποιούμαι ότι τους πιστεύω.
     Μαμά, λυπάμαι. Οι άνθρωποι φεύγουν κι εγώ δεν αντιδρώ πια. Μαθαίνω να ξεχνάω. Η απώλεια έχει γίνει σεντόνι, μαζί και μαξιλάρι μου.
     Μαμά, βαριέμαι. Όχι, δεν είναι μία από εκείνες τις μέρες που βρέχει ασταμάτητα και χαζεύω στο τζάμι τη βροχή, μ΄ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι. Βαριέμαι να είμαι αυτή που πάντα θέλουν οι άλλοι. Να ζω με αυτά που μου έχουν επιβάλλει.
     Μαμά, κρυώνω. Όχι, δεν ξέχασα να φορέσω τη ζακέτα μου βγαίνοντας. Μα, φυσάει αδιαφορία κι απόψε γύρω μου.                
     Μαμά, πληγώθηκα. Όχι δεν έπεσα από καμιά σκάλα τρέχοντας. Από τα σύννεφα έπεσα.
     Μαμά, νυστάζω. Έλα και κλείσε μου το φως. Να ξεκουραστεί το σώμα που είναι η πηγή της λήθης, αφού η μνήμη ανήκει μόνο στην ψυχή, όπως λένε.
     Μαμά, μεγαλώνω. Μα, όσες ρυτίδες κι αν αποκτήσω, θα παραμείνω για πάντα το μικρό σου κοριτσάκι και θα βρίσκω το κουράγιο να ονειρεύομαι...


     Ήταν η συμμετοχή μου στο 18ο Παίζοντας με τις λέξεις, που διοργανώνεται από τη Μαρία μας και το Χάρτινο καραβάκι της με τόση φροντίδα και αγάπη. Καλό μήνα, με χαμόγελα μόνο!