31 Δεκεμβρίου 2019

Ένας κανούριος χρόνος.



Το 2019 φεύγει σε λίγες ώρες...

     Σε αυτό το χρόνο κέρδισα, έχασα, μεγάλωσα, έκλαψα από χαρά, μα κι από λύπη, γέλασα... Έχασα κάποιους φίλους, αλλά βρήκα κάποιους άλλους... Ονειρεύτηκα, αγάπησα, μίσησα... Νόμιζα δεν θα τα καταφέρω κι όμως, σε πείσμα όλων, τα κατάφερα.
Εγώ τα έφτιαξα, εγώ τα χάλασα. Συνειδητοποίησα πως, δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Έχω, όμως, επιλογή. Κι έτσι, δεν κάνω ποτέ αυτό που δε θέλω. Συνειδητοποίησα πως, πολλές φορές, δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ. Τότε είναι, που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του.
Και κατάλαβα ότι... οι καλύτεροι είναι αυτοί που μένουν. Κι αυτό δεν μπορείς να το αγοράσεις με όλα τα χρήματα του κόσμου!
Δεν εύχομαι καλύτερη χρονιά.
Εύχομαι να γίνω καλύτερη ως άνθρωπος...

     Χρόνια πολλά, κόσμε, με ποιότητα ζωής, αισιόδοξα, γεμάτα ελπίδα. Χρόνια, χωρίς καμιά απώλεια, γεμάτα καλοσύνη, με ανθρωπιά, με κατανόηση. Χρόνια καλά, φίλοι μου, με χαμόγελο και καλύτερες μέρες... με όνειρα κι ευτυχισμένες στιγμές... με μαγεία και δημιουργικότητα!

22 Δεκεμβρίου 2019

Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα


                                                          Συντροφικότητα
                                                    Πηγή: Leonid Afremov

     Τέτοια εποχή, για κάποιους το "εδώ" και το "μαζί" με τον άνθρωπό τους θεωρείται δεδομένο. Μα, για άλλους, η μοναξιά πονάει σαν πληγή αβάσταχτη. Πόσα βράδια βουβά και ξένα βυθίζονται στο σκοτάδι της σιωπής? Πόσα συναισθήματα μένουν ερμητικά εγκλωβισμένα σε ανοιχτές πληγές? Πόσοι δεν μισούμε αυτή τη λέξη! Πόσους δεν μας φοβίζει? Το βάρος της μας τρομοκρατεί. Μας στερεί τη συντροφικότητα που αποζητάμε ως κοινωνικά όντα. Όταν χάνεται εκείνο το «εμείς», όταν παγώνει το μέσα σου, εκείνη η συναισθηματική απόσταση που τελικά νικάει είναι εκκωφαντική. 

     Ο Σοπενχάουερ είπε κάποτε, σχετικά με το “σχετίζεσθε”:

“Όταν ο χειμώνας είναι παγερός, οι σκαντζόχοιροι ψάχνουν για λίγη ζεστασιά ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μα του ενός τ’ αγκάθια τρυπούν τις σάρκες του άλλου και τις ξεσκίζουν. Τότε οι σκαντζόχοιροι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αλλά το κρύο και η μοναξιά τους πεθαίνει. Σιγά-σιγά όμως, με το πλησίασμα και την απομάκρυνση, την απομάκρυνση και το πλησίασμα, κατορθώνουν να βρουν τρόπο να μην παγώσουν, κάτι σαν μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στον πόνο και την ανάγκη για ζεστασιά”…


     Φώτα πολλά, λαμπερά στολίδια, έντονα χρώματα, γλυκές μυρωδιές. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ! Το εορταστικό κλίμα είναι πλέον διάχυτο στην ατμόσφαιρα και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για να περάσουμε στιγμές γεμάτες αγάπη και ευτυχία παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η πιο λαμπερή και «χαρούμενη» στιγμή του χρόνου για πολλούς. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό τον καταιγισμό χαράς και φαινομενικής, ίσως, ευτυχίας που αισθάνονται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς σύντροφο.

     Κι εδώ είναι που περιμένω να σε δω, φίλε μου! Μην αγαπάς τον άλλον στα εύκολα, στα δύσκολα σε θέλω! Στα λάθη του... Στα πάθη του... Στις αδυναμίες... Στα σκοτάδια του... Στις ανασφάλειές του... Στις σιωπές του... Στους φόβους του... Στον ξεπεσμό του... Στις "μαύρες" του... Μπορείς?
 Γιατί, αν δεν αγαπήσεις ειλικρινά και άδολα, αν δεν αγαπηθείς, αν δεν συμπορευτείς, αν δεν στηρίξεις και δεν στηριχθείς, αν δεν μοιραστείς, τότε, πες μου...  τι ήρθες να κάνεις σε τούτον εδώ τον κόσμο, ρε άνθρωπε
? Κι έτσι, υπάρχουν φορές που κάποια χέρια δεν αγγίζουν μόνο σώματα, μα και ψυχές. Τις ακουμπούν απαλά σαν να είναι από μετάξι, τις νανουρίζουν σαν μωρά και όταν κλαίνε... όταν σπάνε, τις φροντίζουν. Κι αυτές ηρεμούν, ησυχάζουν! Ακόμα κι αν τα χέρια φύγουν από τα σώματα, οι ψυχές δεν ξεχνάνε.

     Μέσα στη μαγική λάμψη των γιορτών, λοιπόν, στους χαρούμενους ήχους και στις μουσικές, σε γέλια και σε βιτρίνες ολόφωτες, βρες λίγο χρόνο και μην προσπερνάς όποιον έχει ανάγκη ένα ζεστό λόγο, ή την παρουσία σου. Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι, μάτια μου... Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα.


     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4, που διοργανώνει η Μαίρη με τη Γήινη Ματιά της. Ευχαριστώ πολύ πολύ τη Joanna με τον ονειρικό της πίνακα, που έγινε η αφορμή για τις σκέψεις που διαβάσατε.
Παραδίδω, με τη σειρά μου τη σκυτάλη, στην Christi από το blog
 Andromeda - My Galaxy, με τη λέξη απεραντοσύνη και την εικόνα που ακολουθεί. Καλή επιτυχία, Christi μου κι ελπίζω να μη σε δυσκολέψει η επιλογή μου!


21 Δεκεμβρίου 2019

Η μαγεία των γιορτών - Secret Santa 2019.



     Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν ένα μουσικό κουτί ανοίγει κι από το μυαλό αναπηδούν μνήμες, γεύσεις, όμορφες εικόνες, γέλια, αρώματα... καθετί που έχουμε επιλέξει να κλείσουμε σ΄αυτό.
     Χριστούγεννα, λοιπόν και για τους περισσότερους ανθρώπους είναι, ίσως, η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Ακολουθούμε νοερά την πορεία των Μάγων κι αφήνουμε το δικό μας αστέρι να μας οδηγήσει εκεί που η καρδιά μας σιγοτραγουδάει το πιο γλυκό της τραγούδι, προσπαθώντας να βρούμε όλα αυτά που έχουν πραγματικό νόημα.


     Και κάπου εδώ έρχεται η Μαριλένα μας και μέσα από τη Χριστουγεννιάτικη Μυστική της Ανταλλαγή Δώρων γινόμαστε πάλι, για λίγο, παιδιά και παρασυρόμαστε από τη γλυκιά μελωδία των Χριστουγέννων.  Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια γιορτή... είναι συναίσθημα! Φέτος, ο Μυστικός μου Άγιος Βασίλης είναι ένας πολύ αγαπημένος και πολυτάλαντος διαδικτυακός φίλος κι εγώ έχω τη μεγάλη χαρά να γίνω, πλέον, κάτοχος μιας από τις αριστουργηματικές κατασκευές του...


     Μεράκι, καλαισθησία, άψογη εκτέλεση σε ένα μαγευτικό και άκρως Χριστουγεννιάτικο σκηνικό με μορφή μακέτας, που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά! 


     Ζεστές ευχές και καραμέλες ολοκλήρωναν το εκπληκτικό αυτό πακέτο και πραγματικά μου έφτιαξαν τη μέρα.


     Φίλε Γιάννη, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα υπέροχα δώρα σου! Ένα μεγάλο "ευχαριστώ", επίσης, στη Μαριλένα για το γλυκό της δρώμενο που, πλέον, έχει καθιερωθεί και μας μεταφέρει λίγη από αυτή τη μαγεία στην καρδιά μας.


     Τελικά, όχι! Δεν είναι μόνο τα λαμπιόνια στους δρόμους και τα απαστράπτοντα στολίδια στα δέντρα που μας κάνουν χαρούμενους. Δεν είναι η προσμονή των δώρων και τα λαμπερά πάρτι που γεμίζουν την ατμόσφαιρα θετική ενέργεια. Είναι που τα Χριστούγεννα αγαπάμε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερο, ελπίζουμε περισσότερο, ευχόμαστε με την καρδιά μας, συμπονούμε κι αγκαλιάζουμε με ειλικρίνεια τους γύρω μας.


     Τα Χριστούγεννα γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι και αυτή είναι η μαγεία τους. Κι αν το καλοσκεφτείτε... γιατί πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να το κάνουμε αυτό;

1 Νοεμβρίου 2019

Σιγή...


Ενός λεπτού σιγή...


Για τον ουρανό που χρωματίσαμε με χαμόγελα 

Για τις νύχτες που παίξαμε παιχνίδια αγάπης 
Για την ευτυχία που ζωγράφισε χαμόγελα στις ανάσες μας 
Για τις αισθήσεις που ξαγρύπνησαν ακοίμητες 
Για τα χείλη που ψιθύρισαν τ΄ανείπωτα
Για τα φιλιά που έχασαν το δρόμο τους
Και για τ΄ άλλα, εκείνα που ασπαστήκαμε ευλαβικά
Για τις κομμένες ανάσες που αναστήσαμε
Για τους χτύπους της καρδιάς που μετρήσαμε τον χρόνο
Για την αιωνιότητα των στιγμών
Για τις νύχτες που τ΄αστέρια κατέβηκαν τόσο χαμηλά, που σχεδόν τ΄αγγίξαμε
Για το φεγγάρι που έλιωσε κι αυτό και νότισε τις ψυχές μας
Για τις κραυγές που ξέπνοα άφηναν την καρδιά να ψιθυρίσει
Για τα "ποιήματα" που ζήσαμε και τις στιγμές που "ζωγραφίσαμε" 
Για τα γέλια, τις ματιές, τ΄αγγίγματα
Για τα πρωινά που μας έβρισκαν να κοιτάμε μαζί την ανατολή του ηλίου 
Για τις δικές μας ανατολές και δύσεις, όποτε είχε συννεφιά
Για το "κάτι" που ζέστανε τις καρδιές μας
Για το χάος που νιώσαμε την πρώτη φορά, όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας
Για τα όνειρα που αρμενίσαμε με σκαρί την ψυχή μας
Για τις Νεράιδες και τους Πρίγκιπες των παραμυθιών
Για όλα τα "σ΄αγαπώ" που χαράχτηκαν επάνω μας
Για όλα τα "θέλω" που ντύσαμε με λέξεις και μουσική
Για την ασφάλεια εκείνης της μοναδικής αγκαλιάς
Για το μυαλό που γονάτισε προσκυνώντας την επιθυμία
Για τα δάκρυα που κύλισαν στις πληγές μας
Για όσους ήξεραν να διαβάζουν τις σιωπές μας
Για τις ανοχές, τις αντοχές, τα ζόρια μας
Για τις σκέψεις, τη λαχτάρα και τους διακαείς πόθους
Για τις αφορμές που έγιναν η αιτία

Για εκείνη τη σιωπή... πριν το τέλος.


     Μια συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", που φιλοξενεί η αγαπημένη Lysippe. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της On the up and up.

     Καλό μήνα σε όλους, με χαμόγελα!

30 Μαΐου 2019

3ο Δρώμενο Χαϊκού.



Αχ, αγάπη μου,
συρματόπλεγμα πνοής,
ανάσας γέλιο!

Φυλακή γλυκιά
να περπατήσω μέσα,
ψυχής λατρεία!

Αχ, αγάπη μου,
αγιόκλημα μυρίζει
η ανάσα σου!

Κρυφό "σε θέλω!",
σημάδι φορεμένο
στον λαιμό σου. 

Αχ, αγάπη μου,
αίμα κι ανάσα μου,
Θεός εντός μου!

Δυο ευχές κρατώ,
καρδιά τι να γυρεύεις?
Φιλί θυσίας.

Αχ, αγάπη μου,
ματώνει η σάρκα μου 
βαρύ φορτίο.

Της απουσίας
σταυρός ασήκωτος,
ουλές χαράζει.

Αχ, αγάπη μου,
όσο μιας ζωής βόλτα 
στιγμές στον χρόνο!

Δίψα και φωτιά,
τίποτα μη φοβηθείς.
Εδώ θα μείνω.

     Μια εικόνα - πηγή έμπνευσης σε 17 λέξεις. Αυτό είναι το Χαϊκού, δύσκολη μορφή ποίησης όσο και ενδιαφέρουσα, που προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Το 3ο Δρώμενο Χαϊκού φιλοξενήθηκε, για μία ακόμη φορά, από το αγαπημένο μας keimeno υπό την επιμέλεια της Μαρίας Νικολάου. Τα δύο πρώτα Χαϊκού ήταν εκείνα που συμμετείχαν.

     Συγχαρητήρια σε όλες τις μοναδικές συμμετοχές, στην οικοδέσποινα και πολλά περισσότερα στη νικήτρια Ελευθερία Έρη!

12 Μαΐου 2019

Γράμμα αγάπης σε όλες τις μαμάδες.



Κοίτα πως έχει. Σ’ αγαπώ.

Αλήθεια.

Αγαπώ το πώς δεν χρειάζεται καν ν’ ανοίξεις τα μάτια σου 
για να χωθεί στο κρεβάτι και να σηκώσεις τα σκεπάσματα, σ΄εκείνο το παιδί που είδε άσχημο όνειρο.


Αγαπώ το πώς ανησυχείς για τις εργασίες του νηπιαγωγείου και ξαναμαθαίνεις μαθηματικά, για να συμβαδίζεις με το έφηβο παιδί σου.


Αγαπώ το πώς στηρίζεις τα μωρά στο γοφό σου για να τα βάλεις πάνω στον πάγκο του ταμείου, ή στο καρότσι του σουπερμάρκετ, ή στην αλλαξιέρα μιας ασφυκτικά στενής τουαλέτας.


Αγαπώ το πώς εξισορροπείς ταυτόχρονα τις τσάντες σου, το πορτ- μπεμπέ κάθισμα αυτοκινήτου, ένα έξτρα μπιμπερό, το κράνος του μπέιζμπολ, την κουβέρτα για το πικ-νικ και παρ’ όλα αυτά, θυμάσαι να πάρεις μαζί το κουκλάκι που κάποιος δεν μπορεί να αποχωριστεί.


Αγαπώ το πώς βρίσκεις μαγεία στο περαστικό όχημα της πυροσβεστικής και κατεβάζεις τα παράθυρα, ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετίσουν το τρένο που περνάει.


Αγαπώ το πώς ο σχεδιασμός της πρώτης επίσκεψης της νεράιδας των δοντιών σε κρατάει ξύπνια μέχρι αργά και περιλαμβάνει το να ξύσεις τη χρυσόσκονη από παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια, ή το πως, ακόμα και μέχρι το 45ο δόντι, καταφέρνεις να προσδώσεις ένα κάποιο μυστήριο στο νόμισμα που βρέθηκε κάτω απ’ το μαξιλάρι κι ας ήρθε με δυο μέρες καθυστέρηση.


Αγαπώ το πώς μπορείς να συνεχίζεις τη συζήτηση με μια φίλη, ενώ διασκεδάζεις ταυτόχρονα δύο νήπια. Το πώς μπορείς να γεμίζεις μικροσκοπικά πορσελάνινα φλιτζάνια προσποιούμενη ένα φανταστικό πάρτι με τσάι, την ώρα που βγάζεις τα εσώψυχά σου για τα μελλοντικά σου σχέδια κι εκείνο το σπίτι που μόλις μετακόμισες.


Αγαπώ το πώς δεν προσέχεις καν τον Γουίνι το αρκουδάκι που τραγουδάει στο βάθος, επειδή είσαι τόσο συγκεντρωμένη στα λόγια μιας άλλης μαμάς.


Αγαπώ το πώς φοράς κολιέ από ζυμαρικά μαζί με τ΄ αστραφτερά σκουλαρίκια, που σου χάρισε ο άντρας σου στη 15η επέτειό σας.


Αγαπώ το πώς το γραφείο σου στη δουλειά είναι διακοσμημένο με κορνίζες από ξυλάκια για γλειφιτζούρια και πρόσωπα που σου χαμογελούν μέσα σε αυτές, δίπλα στους πέντε στόχους που έθεσε η ομάδα σου για αυτό το τετράμηνο.


Αγαπώ το πως το αυτοκίνητό σου παίζει ίσες επιλογές των The Wiggles και The Beatles και μικροί-μεγάλοι γνωρίζετε όλες τις λέξεις και των δύο.

Αγαπώ το πώς ξέρεις σε ποιον αρέσει το κόκκινο μπολ και σε ποιον αρέσει το μπλε κι αγαπώ που νοιάζεσαι γι’ αυτή τη διαφορά.


Αγαπώ το πώς, ακόμα κι όταν είσαι τόσο κουρασμένη που έχεις ξεχάσει ότι φοράς στα μαλλιά σου ένα κοκαλάκι με τη Ντόρα επάνω, σταματάς έξω από την πόρτα τους για να τα κοιτάξεις που κοιμούνται.


Αγαπώ το ότι μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος ροχαλίζει και ποιος ρουθουνίζει και ποιος θα χρειαστεί νερό γύρω στα μεσάνυχτα, κάθε βράδυ.


Αγαπώ το ότι γνωρίζεις τα ονόματα όλων των υπέρ-ηρώων και ποια είναι η υπερδύναμη του καθενός.


Αγαπώ το ότι παίζεις την Πριγκίπισσα ντυμένη με το νυφικό σου κι ένα μικροσκοπικό ραβδάκι της Τίνκερμπελ.


Αγαπώ το ότι σκύβεις να φιλήσεις μικροσκοπικούς πρίγκιπες.


Αγαπώ το ότι καταλαβαίνεις πώς να λήξεις έναν οικιακό αγώνα πάλης και το ότι δεν φοβάσαι να χωθείς στη μέση. Αγαπώ το ότι είσαι αήττητη.


Αγαπώ το ότι φτιάχνεις παγωτό αργά το βράδυ και πρωί - πρωί βάφλες, περιχυμένες με ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί.


Αγαπώ το ότι λες "ναι" και αγαπώ ακόμα πιο πολύ τη δύναμη που έχεις να λες "όχι".


Αγαπώ το ότι στο βάθος της ντουλάπας σου κρατάς ακόμη ένα ή δύο μικρά αναμνηστικά από το πόσο μικρή ήταν η μέση σου, πριν κάνεις παιδιά.


Αγαπώ το ότι σήμερα φοράς την αθλητική τους φόρμα από το Γυμνάσιο.


Αγαπώ το ότι γελάς. Ελπίζω να γνωρίζεις, ότι αγαπιέσαι ακόμα και όταν κλαις.


Αγαπώ το ότι σηκώνεσαι κάθε μέρα για να ακολουθήσεις την ίδια ρουτίνα και με κάποιον τρόπο, καταφέρνεις να φτιάξεις μια διαφορετική ανάμνηση μέχρι το βράδυ.


Αγαπώ το ότι διπλώνεις τα ρούχα, χωρίς να ξεχνάς ν΄ αλλάξεις το κανάλι της Disney.


Αγαπώ το ότι διερευνάς ερωτήσεις, όπως: "Πώς να καθαρίσετε το χαλί από την κρέμα αλλαγής πάνας", ή "Πώς προσανατολίζονται οι νυχτερίδες", ή "Τι να ταΐσω ένα μωρό πουλάκι".


Αγαπώ το ότι ξυπνάς τη νύχτα αναρωτώμενη, πώς θα μπορούσες να τα αγαπήσεις περισσότερο?


Αγαπώ το ότι δεν θέλεις να μεγαλώσουν αλλά, παρ’ όλα αυτά, γιορτάζεις κάθε καινούργιο ορόσημο ανάπτυξης που κατακτούν.


Αγαπώ το ότι έχεις χάσει την ικανότητα του να αισθάνεσαι αμηχανία και έχεις αποδεχτεί το πεπρωμένο του απροσδόκητου.


Αγαπώ το ότι τώρα μένεις σ΄ένα σπίτι αντί σ΄ένα μουσείο, ότι έχεις σύστημα βαθμολόγησης για τον πόνο που προκαλούν τα Lego όταν τα πατάς και ότι ακόμα δίνεις τη μάχη να τα μάθεις να κατεβάζουν το κάθισμα της λεκάνης.


Αγαπώ το ότι θεωρείς τα μακαρόνια με τυρί ομάδα τροφίμων.


Αγαπώ το ότι θα προστατέψεις αυτά τα παιδιά, ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου αν χρειαστεί.


Αγαπώ το ότι είσαι απτόητη, αμετακίνητη και ατρόμητη. Ακόμα και τις μέρες που είσαι τρομοκρατημένη.


Αγαπώ το ότι δίνεις πρόσωπο στη γενναιότητα. Αγαπώ το ότι ξεχειλίζεις συμπόνια. 


Αγαπώ το ότι φοράς την ενσυναίσθηση, μαζί με το κραγιόν που εφαρμόζεις.

Αγαπώ το ότι τραγουδάς φάλτσα επειδή αγαπούν τη φωνή σου και ότι το κορμί σου είναι φτιαγμένο για την ολοκληρωτική, απόλυτη τέχνη της αγκαλιάς.


Αγαπώ το ότι όταν νιώθεις άδεια κι απελπισμένη και ξοδεμένη, κάνεις άλλο ένα βήμα. 
Ακόμα κι αν είναι για να κρυφτείς στο μπάνιο και να περιμένεις να καταλαγιάσει η οχλαγωγία των συναισθημάτων μέσα στο κεφάλι σου.

Αγαπώ το ότι τα αφήνεις να γλείφουν τους αναδευτήρες του μίξερ και το μπολ και το ταψί και το τελευταίο ψίχουλο μπισκοτοζύμης από τον πάγκο.


Αγαπώ το ότι θυμάσαι να χορεύεις στη βροχή.

Ίσως, όχι κάθε μέρα.

Ίσως, όχι σήμερα.

Αύριο, όμως. Ναι.

Αύριο, σίγουρα.


                                                                                    Lisa-Jo Baker (μετάφραση πηγής).

                                   Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου...

20 Απριλίου 2019

Θέλω...



Να περπατάς και να κρατώ το χέρι σου μες την πολύβουη πόλη.
Να σταματάει ο χρόνος άχρονος, να μην κυλάει, να παγώνει πλάι σου.
Να γελάω δυνατά με τ΄αστεία σου και να παρασύρω κι εσένα μαζί μου.
Να παίζει μουσική και να σ΄ακούω να σιγοτραγουδάς στο ρυθμό της.
Να βάφω με τα χρώματα της δικής σου παλέτας τα γκρίζα της μουντής καθημερινότητας.
Να ξεκινάει η μέρα μου με το χαμόγελό σου.
Να γελάς με τις γκριμάτσες μου, να "τσιμπάω" με τα πειράγματά σου.
Nα θυμώνεις με τα λάθη μου και να σε ηρεμώ παίρνοντάς σε αγκαλιά μου.
Να γίνομαι η αιτία που αλητεύει η σκέψη σου στη διάρκεια της μέρας μακρυά μου.
Να σου λείπω και να΄ναι λύπη...
Να χαμογελάς και να λουλουδίζει ο κόσμος γύρω μου.
Να είσαι η Άνοιξη μες τον χειμώνα μου.
Να ζω μέσα σου, να ζεις μέσα μου. Δυο κήποι στοιχειωμένοι ο ένας απ΄τον άλλον.
Να είσαι η αιτία που ανθίζουν στα χείλη μου οι λέξεις.
Να ζωγραφίζω όνειρα και στο κέντρο τους να βρίσκεσαι εσύ.
Να βρέχει και να γίνομαι ομπρέλα σου.
Να είσαι το πιο γαλανό κομμάτι τ΄ουρανού μου.
Να γίνομαι η αγκαλιά που κουμπώνεις επάνω της.
Να είσαι εκείνος που με δυναμώνει, που με κάνει να πιστεύω ξανά.
Να είμαι το άσπρο μέσα στο μαύρο σου.
Να είσαι η ξαστεριά μέσα στις καταιγίδες μου.
Να είμαι εκείνη που θ΄ακουμπάς επάνω μου κουρασμένος από τις μάχες σου κι εγώ θα σε φροντίζω.
Να περνούν τα χρόνια και να σ΄ερωτεύομαι καθημερινά το ίδιο, μ΄ αυτόν τον κόμπο στο λαιμό που να θυμίζει ότι είσαι η αρχή και το τέλος.
Να ψάχνεις τα χέρια μου, όταν θέλεις να κλείσεις τον κόσμο απ΄έξω.
Να φιλώ τα μάτια σου μην τύχει και δακρύσουν.
Να μην φοβάσαι τα σκοτάδια μου, να σκοτώνω τους φόβους σου.
Μαζί να γαληνεύουμε και την πιο ανταριασμένη θάλασσα. Γιατί είμαστε αέρας και νερό και το "μαζί" μας κάνει ανίκητους.
Να διαβάζω τις ματιές σου, να διαβάζεις τις σιωπές μου, το άβατο του νου μου.
Να γίνομαι το κόκκινο του πάθους σου, του αίματος, της επιθυμίας σου, του πολέμου...
Να γίνεσαι το γαλάζιο του ορίζοντά μου.
Να γκρεμίζω τα τείχη σου, να λεηλατείς τα κάστρα μου.

Θέλω να είμαι η αμαρτία που από την αρχή θα ερωτεύεσαι και όχι η συνήθεια που από ανάγκη θ΄αγαπάς. Θέλω απ΄ όλες τις επιθυμίες μου εσύ να είσαι η πιο αυταρχική!

                                                                                                                                    * πηγή εικόνας

     Είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική σκυτάλη #3 της Μαίρης μας, βασισμένη στη εικόνα και τη λέξη που παρέλαβα από την Αλεξάνδρα. Φίλες μου, πολλά "ευχαριστώ" και στις δυο σας!
Με τη σειρά μου, παραδίδω τη σκυτάλη στη Memaria με τη φωτογραφία που ακολουθεί και τη λέξη περιπλάνηση κι εύχομαι να την οδηγήσει σε μαγικές διαδρομές.

πηγή web

     Υ.Γ. Το "Θέλω..." συμμετέχει και στην Ερωτική Υμνωδία.

31 Μαρτίου 2019

Πειρατείες.



     Σκέψεις-καράβια που βουλιάζουν σε θάλασσες-μάτια, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστικά τους και να βγάλουν στην επιφάνεια την ιστορία τους.
     Όνειρα-επιβάτες που "ταξιδεύουν" σε νησιά της εμπειρίας, προσπαθώντας να εξερευνήσουν τον κόσμο.
     Μεθυσμένα λόγια-ναύτες στα πέλαγα της ηδονής, που αλαφιασμένοι τρέχουν σε αμπάρια προσπαθώντας να μοιραστούν το φορτίο μεταξύ τους, γιατί δεν ξέρουν αν θα υπάρξει επόμενο ταξίδι.
     Αγάπες-δελτία θυέλλης που ο καπετάνιος δεν τους έδωσε τη σημασία που έπρεπε και ξεκίνησε, προσπαθώντας να αποδείξει πως αυτός, έχοντας την εξουσία, είναι καλύτερος από τους άλλους.
     Χειρονομίες-πυξίδες που σου καθόρισαν τον Βορρά ή τον Νότο κι εσύ τις έσπασες, γυρεύοντας να επιβεβαιώσεις ότι το ένστικτο -και μόνο αυτό!- είναι η καλύτερη πυξίδα της ζωής.
     Χαμόγελα-αστέρια που έπεσαν χάρισμα ένα βράδυ στη γη στάχτη, την ώρα όπου, εκεί στην κουπαστή, έπιανες χρυσό κι ευχή έκανες για ό,τι αγαπούσες.
     Αγάπες-φεγγάρια άφεση της πλάσης στην Κόλαση που απέτυχε ν΄αναστηθεί σ΄έναν Παράδεισο κι εσύ μονολογώντας σαν τον τρελό που στους ανθρώπους πίστεψες.
     Βράχια-μαχαίρια που τα μουσκεμένα φιλιά τα ξελόγιασαν, για να συντριβούν πάνω τους ζωές στον βυθό της αγριεμένης θάλασσας.
     Καρδιές-άγκυρες που δεν προλάβαιναν να τις "ρίξουν" και τις ανέβαζαν ξανά, για να ξεκινήσει άλλο ταξίδι.
     Κορμιά-πειρατές που σε ξάφνιαζαν όταν έρχονταν αδίστακτα με τις επιδρομές τους και δεν νοιάστηκαν αν γιγαντώθηκαν σε στάλες που κύλησαν πληγώνοντας το βλέμμα, για να μη σου αφήσουν τίποτα, παρά μόνο τη γεύση της πειρατείας...

     Ήταν η συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις #19, τις λέξεις του οποίου είχα την χαρά να επιλέξω εγώ, αυτή τη φορά. Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας, από την καρδιά μου!

24 Φεβρουαρίου 2019

Απουσία.



Υπάρχουν κάποιες υποσχέσεις, 
που κάνουν τα πλακόστρωτα να τρίζουν στο πέρασμα τους.  
Χρεώνονται την απουσία σου.  
Κι όλες οι μέρες γεμάτες προσμονή τις νύχτες περιμένουν.

     Ήταν η συμμετοχή μου στις 25 λέξεις #12με αφορμή την εξαιρετική φωτογραφία της Μαρίας Νικολάου που η ίδια φιλοξένησε στο blog της το Κείμενο, μαζί με 18 επιπλέον υπέροχες συμμετοχές.
     Συγχαρητήρια και μπράβο σε όλους!

16 Φεβρουαρίου 2019

Πιστεύω σ΄έναν θεό...



Πιστεύω σ΄έναν θεό, Έρωτα παντοκράτορα,
αγνό, ατόφιο, ευγενή, ολόγυμνο στα πάθη, παντοδύναμο,
μεγαλοδύναμο σε όλες τις φωτεινές και σκοτεινές επιθυμίες,
ορατές και αόρατες, στην ενότητα ουρανού και γης.

Πιστεύω στο αίμα που κυλά φωτιά στις φλέβες του,
στην αγάπη που μέσα στα μάτια φαίνεται,
τη συμπροσκυνούμενη, τη συνδοξαζόμενη, εν την καρδία συμπορευόμενη,
που ξεχειλίζει και συμπαρασύρει στο διάβα της, την εκτιθέμενη με περίσσιο θάρρος
σε σκέψεις που γίνονται λέξεις, λάβα εκτινασσόμενη που κατακαίει στο πέρασμά της.

Και σε μία ζωή, άδεια χωρίς την ύπαρξή του, κατάρα απουσίας χωρίς άφεση αμαρτιών,
παθούσα και ταφείσα κενή προσδοκιών, λευκό χαρτί με τίποτα γραμμένο,
κενό απόλυτο της μοναξιάς αγκάλιασμα, απελπισμένο αύριο στο απέραντο του κόσμου.

Φως εκ φωτός, ο έρωτας ως Θάνατος αληθινός κι Ανάσταση ψυχής,
ξεγύμνωμα, αγώνας άγρυπνος, δίψα, αποθυμιά ακοίμητη που τρώει τα στήθη,
ανάσα σε χρόνο άχρονο, μοίρασμα και χάρισμα στα πάντα και για πάντα.

Των δι΄ ημάς των ανθρώπων ανίκητος, απρόβλεπτος και ασυμβίβαστος,
ουδόλως αντιμετωπίζεται, δεν συνθηκολογεί, δεν σταματά, υπερτερεί.
Και αναστάντα κάθε ημέρα και κάθε νύχτα κατά τις προσταγές της καρδιάς.

Σε έναν Έρωτα άγιο, απόλυτο, ζωοποιόν,
μακάριοι όσοι λυτρώνονται και σμίγουν το "εμείς" στο "ένα και το αυτό",
ομολογούντες πίστη αιώνια.

Αμήν.




     Μια ακόμη συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", που φιλοξενεί η αγαπημένη Lysippe. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της On the up and up .

6 Φεβρουαρίου 2019

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"...



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
κρυστάλλινο νερό πηγής που ξεδιψούσε. 
Xρώμα μενεξεδί στο αγκάλιασμα του ήλιου σε κάθε δειλινό,
φιλί λαχτάρας που μούδιαζε τα χείλη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
φυλαχτό πολύτιμο από Τίμιο ξύλο, 
φορεμένο κατάσαρκα να ξορκίζει τον φόβο.
Tρεμάμενη προσμονή στην άκρη του λαιμού σου να καταλαγιάζει,
να υπόσχεται, ν΄αποζητά, να ποθεί.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
ουράνιο τόξο στης ψυχής την καταιγίδα,
ντυμένο Έρωτας μονάκριβος.
Να ουρλιάζουν οι σκέψεις, να μιλούν δυνατά οι απόκρυφες επιθυμίες,
κρασί γλυκό, μεθυστικό στα χείλη οι ανάσες.


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
πάθος, πόθος, επιθυμία.
Άρωμα ακόλαστο, μεταλαβιά στο σώμα σου επάνω,
θυμίαμα και αγιοσύνη ενός επίγειου θεού.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
αλήτης, με γρατζουνισμένα κορμιά, βαθιές κοφτές ανάσες.
Χωρίς όρια, μ΄ένα τεράστιο "θέλω" κοιτάζοντας κατευθείαν στα μάτια,
αέρας και θάλασσα που προσπαθούν να γίνουν ένα.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα "σ΄αγαπώ"
κι ακόμα είναι...



     Είναι η συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", ένα δρώμενο που βασίζεται σε μια αμοιβαία ιδέα και προσπάθεια της Lysippe με τον Γιάννη μας. Να ευχηθώ με τη σειρά μου καλοτάξιδο, με πολλές συμμετοχές κι ένα μεγάλο αγκάλιασμα!

2 Φεβρουαρίου 2019

Μαμά.



     Μαμά, έκλαψα πάλι. Όχι, δεν έσπασα κάποιο πιάτο, ούτε χτύπησα το γόνατό μου. Μα έσπασε η καρδιά μου κι ακόμα γυρεύω τα κομμάτια της.
     Μαμά, κουράστηκα. Όχι, δεν έχω πολλά μαθήματα να διαβάσω, ούτε αγχώνομαι για τις εξετάσεις. Αλλά, σ΄έναν κόσμο ζω που είναι μόνο μια απάτη και δεν βλέπω να υπάρχει σωτηρία από πουθενά.
     Μαμά, φοβάμαι. Όχι πια το σκοτάδι, μα τους ανθρώπους και χάνω τα στοιχήματα που βάζω διαρκώς με τον εαυτό μου και την ελπίδα μου μέσα στην τόση αναλγησία.
     Μαμά, με κοροϊδεύουν. Όχι τα παιδιά στο σχολείο. Με κοροϊδεύει η τηλεόραση, το όλο σύστημα, η καθημερινότητά μου. Μια εικόνα είμαι ψευδαίσθησης, ζωντανή οφθαλμαπάτη που προσποιούμαι ότι τους πιστεύω.
     Μαμά, λυπάμαι. Οι άνθρωποι φεύγουν κι εγώ δεν αντιδρώ πια. Μαθαίνω να ξεχνάω. Η απώλεια έχει γίνει σεντόνι, μαζί και μαξιλάρι μου.
     Μαμά, βαριέμαι. Όχι, δεν είναι μία από εκείνες τις μέρες που βρέχει ασταμάτητα και χαζεύω στο τζάμι τη βροχή, μ΄ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι. Βαριέμαι να είμαι αυτή που πάντα θέλουν οι άλλοι. Να ζω με αυτά που μου έχουν επιβάλλει.
     Μαμά, κρυώνω. Όχι, δεν ξέχασα να φορέσω τη ζακέτα μου βγαίνοντας. Μα, φυσάει αδιαφορία κι απόψε γύρω μου.                
     Μαμά, πληγώθηκα. Όχι δεν έπεσα από καμιά σκάλα τρέχοντας. Από τα σύννεφα έπεσα.
     Μαμά, νυστάζω. Έλα και κλείσε μου το φως. Να ξεκουραστεί το σώμα που είναι η πηγή της λήθης, αφού η μνήμη ανήκει μόνο στην ψυχή, όπως λένε.
     Μαμά, μεγαλώνω. Μα, όσες ρυτίδες κι αν αποκτήσω, θα παραμείνω για πάντα το μικρό σου κοριτσάκι και θα βρίσκω το κουράγιο να ονειρεύομαι...


     Ήταν η συμμετοχή μου στο 18ο Παίζοντας με τις λέξεις, που διοργανώνεται από τη Μαρία μας και το Χάρτινο καραβάκι της με τόση φροντίδα και αγάπη. Καλό μήνα, με χαμόγελα μόνο!

25 Ιανουαρίου 2019

Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.



Κάποτε ήμουν Έλλην Ηπειρώτης, 1914...
Υποχώρησα και δέχτηκα να με ονομάσουν βόρειο-Ηπειρώτη, το 1923...
Μου είπαν πως έτσι θα εξασφαλίσουν όλα μου τα δικαιώματα...
Να μην φοβάμαι...
Έπεσα και κοιμήθηκα...
Ξύπνησα το 1945 για να ανακαλύψω ότι ήμουν μειονοτικός... 

(Το τι μειονότητα δεν το έλεγαν)
Ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα το 1991 Αλβανός...

Κάποτε ήμουν Έλλην Κύπριος...
Μου είπαν να δεχτώ ότι υπάρχουν και Τούρκοι στο νησί και πως δεν είναι σωστό να μη νιώθουν κι αυτοί ίσοι...
Το δέχτηκα...
Τι κι αν ήταν το ίδιο μου το αίμα εξιλαμισμένο με τη βία..

Έπεσα πάλι και κοιμήθηκα...
Ξύπνησα ΕλληνοΚύπριος...
Ο αδερφός μου Τούρκο-Κύπριος...
Τώρα μου λένε να μην λέω πως είμαι Έλληνας...

Κάνει κακό στην ειρήνη και την ευημερία της Ανατολικής Μεσογείου...
Έτσι κι εγώ λέω ότι είμαι Κύπριος...
Σκέτο..
Νιώθω όμορφα που μου χαϊδεύουν οι ξένοι την πλάτη...

Κάποτε ήμουν Ίμβριος, Τενέδιος, Κωνσταντινοπολίτης...
Μου είπαν "μη φοβάσαι...
Έχεις στάτους μειονότητας...
Όλα καλά θα πάνε..."
Σήμερα ζω στην Αθήνα...
Στο Facebook γράφω τόπο καταγωγής "Istanbul - Turkey..."
Τα ξαδέρφια μου ζουν ακόμα στην πόλη, με το όνομα Μοχάμεντ και Φάτιμα...

Κάποτε ήμουν Μακεδόνας...
Μου είπαν, πως αυτό δεν ευχαριστεί τους σχεδιασμούς των φίλων μας των Γερμανών...
Και εγώ σαν καλό παιδί που είμαι και που αγαπά όλο τον κόσμο άλλαξα όνομα...
Ευτυχώς που, με χίλια ζόρια, μου επέτρεψαν να λέγομαι ΝότιοΜακεδόνας...


                                                                           (από το διαδίκτυο, αγνώστου δημιουργού).

                                              Πατρίδα μ΄αραεύω σε αμόν καταραμένος

                                                (Πατρίδα μου σε γυρεύω σαν καταραμένος)