Αποσμητικό σπρέι ποδιών με βότανα.

     
      Γνωρίζετε, ότι στα πέλματά μας...κατοικοεδρεύουν 250.000 αδένες εφίδρωσης, οι οποίοι παράγουν σε ημερήσια βάση περίπου μία κούπα ιδρώτα? Αναλογιστείτε, λοιπόν (με δεδομένο ότι η ποσότητα αυτή του ιδρώτα μένει εγκλωβισμένη αναγκαστικά μέσα στα παπούτσια, αδυνατώντας να εξατμιστεί στο περιβάλλον), πόσο πρόσφορο έδαφος δημιουργείτε για την ανάπτυξη βακτηριδίων, τα οποία ευθύνονται για την κακοσμία των ποδιών.

      Πέρα από την καθημερινή μας υγιεινή -η οποία είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του προβλήματος- τον καλό αερισμό των παπουτσιών μας, μετά από κάθε χρήση και την επιλογή των καλτσών με ιδιαίτερη σχολαστικότητα (οι ειδικοί συνιστούν βαμβακερές ή μάλλινες, που είναι ιδιαίτερα απορροφητικές και επιτρέπουν παράλληλα στο δέρμα να αναπνέει), τι θα λέγατε να εντάξουμε και την αποσμητική τους προστασία, στην οποία μάλιστα θα έχουμε βάλει...οι ίδιοι το χεράκι μας στην παρασκευή της?
       Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν.....

Υλικά για την παρασκευή του-βότανα:

1 κουταλάκι του γλυκού δεντρολίβανο
1 κουταλάκι του γλυκού θυμάρι
1 κουταλάκι του γλυκού μέντα
1 κουταλάκι του γλυκού ευκάλυπτος
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1 κουταλάκι του γλυκού δυόσμος
1 κουταλάκι του γλυκού λεβάντα
1 κουταλάκι του γλυκού βασιλικός

5 σταγόνες αιθέριο έλαιο κανέλας
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο μέντας
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο δεντρολίβανου
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεβάντας
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο πορτοκαλιού
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεμονιού
5 σταγόνες αιθέριο έλαιο tea tree (τεϊόδεντρου)

1 κουταλιά της σούπας γλυκερίνη

Εκτέλεση:

      Βάζουμε όλα τα βότανα σε 200 ml βραστό νερό και αφήνουμε για 15 λεπτά, ώστε να απελευθερωθούν όλες οι δραστικές ουσίες των βοτάνων. Στη συνέχεια, παίρνουμε το έγχυμα και προσθέτουμε τα αιθέρια έλαια και τη γλυκερίνη. Τοποθετούμε το μείγμα σ΄ένα μπουκάλι με ψεκαστήρα και ανακινούμε καλά πριν από τη χρήση. Με αυτό ψεκάζουμε καθημερινά τα πόδια, τα παπούτσια και τις παντόφλες μας και απολαμβάνουμε τ΄αποτελέσματα! Εύκολο δεν είναι?

Αίας, ο βαφέας.

     
      Βαφέας < αρχαία ελληνική βαφεύς: Αυτός που βάφει, συνήθως κατ΄επάγγελμα, κυρίως μέταλλα, αυτοκίνητα ή υφάσματα. Για τους βαφείς κτηρίων είναι συνηθέστερη η ονομασία ελαιοχρωματιστής, ή -κοινά- μπογιατζής.

      Μπογιατζής: Οι μπογιατζήδες έβαφαν βαμβακερά και μάλλινα νήματα, πατητές και πατανίες, χιράμια και άλλα. Χρησιμοποιούσαν, κυρίως, φυτικά χρώματα, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται και αυτά του εμπορίου. Ειδικά για ο κόκκινο χρώμα, χρησιμοποιούσαν ριζάρι και για ακόμα πιο σταθερή βαφή, βελανιδόκουπες.

      Ελαιοχρωματιστής: Βαφέας ειδικός στον ελαιοχρωματισμό.

       

      Έμπειρος ελαιοχρωματιστής-μπογιατζής-βαφέας εξελιγμένων τεχνοτροπιών, χρωματίζει όνειρα...μπογιατίζει κόσμους... "παίρνει φως απ΄τον ήλιο και βάφει την αγάπη"... Διώχνει τα μαύρα και τα γκρίζα, καλύπτοντας με λευκό και τα πιο βαθιά σκοτάδια. Επαγγελματίας με υπευθυνότητα, συνέπεια, καλαισθησία, με σημασία στη λεπτομέρεια και ακρίβεια στην τεχνική του. Για περισσότερες πληροφορίες, παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε με τον Αία, τον βαφέα......

Γλωσσάρι

πατανία (η) ουσ. (πληθ. οι πατανίες): κουβέρτα, βελέντζα
πατητές: υφαντά κλινοσκεπάσματα
χιράμι: υφαντό λεπτό κλινοσκέπασμα
Ριζάρι (αγριοριζάρι, σχοινοβάφιο, αγριοβάφιο, αλιζάρι, ερυθρόδανο...κ.λ.π.): Φυτό με μια κόκκινη χρωστική εντοπισμένη στις ρίζες του, η οποία ξηραίνεται στη σκιά και στη συνέχεια μετατρέπεται σε σκόνη. Η σκόνη αυτή με στύψη χρησιμοποιείται για την παρασκευή διαλύματος, μέσα στο οποίο βάφονται τα μάλλινα.

Πηγές: εδώ κι εδώ.

Αν ήταν όλα αλλιώς...

      
      Ήταν όμορφη. Αστραφτερή. Κανένας ήλιος δεν παραβγαίνει στη λάμψη των ματιών ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Νόμιζε πως, όταν αγαπάς απλώς παραδίνεσαι άνευ όρων... Γίνεσαι σκλάβος. Δεν είχε ιδέα πως η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Πως η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου. 

 

Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ΄όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες.

      Να κουβαλάς αδειανή, μια βαριά, επίχρυση, σκαλιστή κορνίζα στην ψυχή σου, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και να μην μπορείς να την πετάξεις. Να τη σπάσεις. Να την παρακάμψεις, έστω. Στοιχειώνει εκεί, φάτσα-κάρτα, για να σε κάνει ν΄αναλογίζεσαι πόσο χρόνο έχασες να μην ξεσκονίζεις, πόσα χρώματα ξόδεψες για να ζωγραφίσεις κάποτε το περιεχόμενό της.
      Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που σέρνονται με τα τέσσερα πίσω από τη μοίρα τους, αυτοί που την πιάνουν από τα κέρατα και την αλλάζουν κι αυτοί που...απλώς την ακολουθούν, φυτεύοντας, όμως, σε κάθε σωρό σκατά που συναντούν κι από μία τουλίπα...

      Αν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Κάθησε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ΄αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Έτσι κι αλλιώς, στην ουσία όλοι είμαστε μόνοι. Μπορεί ν΄ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι. Πρέπει κάτι να κάνεις, για να καλοδέχεσαι την ζωή. Να της δίνεις το στίγμα σου.

      Όταν έπεσα κάποτε στα "βαθιά νερά", χωρίς να ξέρω κολύμπι, ο λόγος που δεν πνίγηκα ήταν γιατί ξεδίπλωσα από μέσα μου, σαν σωσίβιο, τα όνειρά μου. Κάρφωνα το βλέμμα μου στην απέναντι στεριά και χαιρετούσα. "Θα φτάσω ως εκεί", έλεγα. " Έχω πολλά να κάμω εκεί...". Ο καλός ο παίχτης, αγάπη μου, παίζει κυρίως για τη γοητεία του παιχνιδιού.

      Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει... Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή... Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε την ζωή μας...ένα ανάχωμα, έστω. Μια ξερολιθιά... 
Αν δεν χαμογελούσαμε, μ΄εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ΄αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ΄ένα σουγιά... Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες....

      Η αγάπη πρέπει να φτάνει στον άλλο όχι σαν κραυγή απελπισίας. Απλά και αθόρυβα πρέπει να φτάνει. Σαν τους κύκλους του νερού, όταν πετάξεις ένα βότσαλο. Ο έρωτας κατεβαίνει πάντα σαν ορμητικός καταρράκτης. Ποιός τον σταμάτησε ποτέ? Το υποπτεύεσαι, αλλά σε τραβά ο μαγνήτης της καταστροφής. Εκεί, σ΄αυτή τη φάση, χρειάζεσαι κάποιον να σου ψιθυρίσει μια μαγική φρασούλα: "Θα είμαι εδώ, μην το ξεχνάς!". Αλίμονο σ΄εκείνους που κλείνουν τις χαραμάδες της ψυχής τους να μη βγει έξω ο καπνός.

            

     

                  (επιτοίχια κλειδοθήκη 3 θέσεων - 10x15cm - με την τεχνική string art)

      Ποιός είναι ο εαυτός μου... Ένας κλόουν είμαι. Ένας κλόουν που κάνει το νούμερο στην ζωή. Μπορείς να εμπιστευθείς έναν κλόουν? Όλοι μας κάνουμε λάθη. Και πιο πολλά λάθη κάνουν οι έξυπνοι άνθρωποι. Οι ύπουλοι και οι πονηροί τα καταφέρνουν καλύτερα. Ίσως, γιατί δεν έχουν την ικανότητα να ψάχνουν πιο πέρα από την κόκκινη γραμμή. Αυτό μόνο ξέρουν να κάνουν. Κρύβονται σαν νυφίτσες και καραδοκούν. Κάποια στιγμή, ανέμελο κι ανυποψίαστο θα περάσει από μπροστά τους το θύμα τους. 

      Και λοιπόν? Εγώ αισθάνομαι ευτυχής που περίμενα και περιμένω ταπεινά στην ουρά να λάβω το συσσίτιο του Θεού. Αρκετό το βρίσκω. Και λέω και μια καλημέρα στους συνανθρώπους μου που περιμένουν κι αυτοί με το κατσαρολάκι τους... Αχ και να ερχόταν μια μέρα ν΄αράξω σ΄αυτό το λιμανάκι και ν΄ανάψω το τσιγάρο μου, ήρεμη κι ελεύθερη από τους φόβους και τους εφιάλτες μου! Ν΄ανοίξω όλες τις χαραμάδες της ψυχής μου και να πλημμυρίσει μέσα μου όλη η ομορφιά του κόσμου.... 

      Μα πως? Αφού τραβάω συνεχώς κουπί σε μια βάρκα που είναι έτοιμη να μπατάρει από τις αποσκευές των άλλων. Και γιατί δεν πετάς τις αποσκευές? Πως να πετάξω πράγματά που μου εμπιστεύτηκαν οι άλλοι... Και αυτοί οι άλλοι δεν είναι περαστικοί. Είναι οι κάβοι που εγώ διάλεξα να δένω τη βάρκα μου, στη φούρια μου πάντα να μη με παρασύρουν τα άγρια κύματα.

      Αν ήταν όλα...αλλιώς, είπες? Χα! Κι εμείς, τότε, ποιοι θα ήμασταν? Οι άλλοι?
      

                                                                                                    Αλκυόνη Παπαδάκη

Με μια ελπίδα...

                           
                     
                                   

                                                        Καλή Χρονιά!

                                       Όλο και πιο ψηλά.... Συνταξιδιώτες του ονείρου.

Ας επιτρέψουμε στις μέσα μας φλόγες να γίνουν δημιουργική φωτιά... ν΄απλωθούν... να διώξουν τα σκοτάδια.            
                                             "Να λες: ουρανός κι ας μην είναι"!

Τα τρία δέντρα.

   
     Κάποτε, στην κορυφή ενός λόφου, στέκονταν τρία μικρά δέντρα και ονειρεύονταν τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν....

Το πρώτο κοίταξε ψηλά τ΄αστέρια και είπε: "Θέλω να φυλάω ένα θησαυρό! Θέλω να είμαι καλυμμένο με χρυσάφι και γεμάτο πολύτιμους λίθους! Θα είμαι το πιο όμορφο θησαυροφυλάκιο στον κόσμο!"

Το δεύτερο κοίταξε μακρυά ένα μικρό ποταμάκι, που αργοκυλούσε στο δρόμο του για τη θάλασσα. "Εγώ θέλω να ταξιδεύω στις μεγάλες θάλασσες και να μεταφέρω δυνατούς βασιλιάδες! Θα είμαι το πιο δυνατό καράβι στον κόσμο!"

        

 

Το τρίτο δέντρο κοίταξε χαμηλά στην κοιλάδα από κάτω, όπου δραστήριοι άντρες και γυναίκες δούλευαν σε μια πόλη γεμάτη ζωντάνια. "Εγώ δεν θέλω ν΄αφήσω την κορφή του βουνού! Θέλω να γίνω τόσο ψηλό, που όταν σταματούν οι άνθρωποι για να με κοιτάξουν, θα σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό και θα σκέφτονται το Θεό! Θα είμαι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο!"

      Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η βροχή, βγήκε ο ήλιος και τα μικρά δέντρα ψήλωσαν. Μια μέρα, τρεις ξυλοκόποι ανέβηκαν στο βουνό. Ο πρώτος κοίταξε το πρώτο δέντρο κι είπε: "Αυτό το δέντρο είναι όμορφο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω!"....και με μια κίνηση του αστραφτερού τσεκουριού του το δέντρο έπεσε.
"Τώρα θα με κάνουν ένα όμορφο μπαούλο και θα φυλάω θαυμάσιους θησαυρούς!", είπε το πρώτο δέντρο....

                             

  

      Ο δεύτερος ξυλοκόπος κοίταξε το δεύτερο δέντρο και είπε: "Αυτό το δέντρο είναι δυνατό! Είναι ακριβώς αυτό που θέλω!"...και με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε το δεύτερο δέντρο.
"Τώρα θα ταξιδέψω τις μεγάλες θάλασσες!", σκέφτηκε εκείνο. "Θα γίνω δυνατό καράβι για δυνατούς βασιλιάδες!".

                                

   
      
 

      Το τρίτο δέντρο απογοητεύτηκε όταν ο τελευταίος ξυλοκόπος κοίταξε κατά το μέρος του. Στεκόταν ευθύ και ψηλό και σημάδευε γενναία τον ουρανό. Ο ξυλοκόπος κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε: "Οποιοδήποτε δέντρο μου κάνει...". Με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε και το τρίτο δέντρο....

                             

     

      Το πρώτο δέντρο χάρηκε όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στον ξυλουργό. Αλλά εκείνος το έκανε παχνί για τα ζώα. Το άλλοτε όμορφο δέντρο δεν καλύφθηκε με χρυσό, ούτε με θησαυρό. Το επένδυσαν με πριονίδια και το γέμισαν σανό, για να τρώνε τα πεινασμένα ζώα μέσα σ΄ένα στάβλο.... Το δεύτερο δέντρο χαμογέλασε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στο ναυπηγείο, όμως κανένα δυνατό καράβι δεν φτιάχτηκε εκείνη τη μέρα. Αντί γι΄αυτό, το άλλο δυνατό δέντρο με το σφυρί και το πριόνι έγινε μια βάρκα για ψάρεμα. Παρά ήταν μικρή και αδύναμη για να περάσει τους ωκεανούς, ή ακόμα κι ένα ποτάμι.... Το τρίτο δέντρο μπερδεύτηκε, όταν ο ξυλοκόπος το έκοψε σε δυνατά δοκάρια και το άφησε στο ξυλουργείο. "Τι έγινε?", αναρωτήθηκε το ψηλό αυτό δέντρο. "Αυτό που ήθελα πάντα, ήταν να στέκομαι στην κορυφή του βουνού και να δείχνω το Θεό"....

      Πολλές μέρες και νύχτες πέρασαν. Τα τρία δέντρα σχεδόν ξέχασαν τα όνειρά τους. Αλλά μια νύχτα, χρυσό φεγγαρόφως ξεχύθηκε πάνω στο πρώτο δέντρο, καθώς μια νεαρή γυναίκα εναπόθεσε το νεογέννητο μωρό της μέσα στη φάτνη. "Μακάρι να μπορούσα να του φτιάξω μια κούνια", ψιθύρισε ο άντρας Της. Η μητέρα έσφιξε το χέρι του και χαμογέλασε, καθώς το φεγγαρόφωτο έλαμψε πάνω στο λείο και στιβαρό ξύλο. "Αυτή η φάτνη είναι όμορφη!", είπε. Και ξαφνικά, το πρώτο δέντρο κατάλαβε, ότι κρατούσε το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου....

      Ένα βράδυ, ένας κουρασμένος ταξιδιώτης και οι φίλοι του μπήκαν σε μια παλιά ψαρόβαρκα. Ο ταξιδιώτης αποκοιμήθηκε, καθώς το δεύτερο δέντρο άνοιξε ήσυχα τα πανιά του μέσα στη λίμνη. Γρήγορα, σηκώθηκε σφοδρή καταιγίδα γεμάτη κεραυνούς. Το μικρό δέντρο λύγισε από το φόβο! Ήξερε, ότι δεν είχε τη δύναμη να μεταφέρει τόσους πολλούς επιβάτες με ασφάλεια, μες τον αέρα και τη βροχή. Ο κουρασμένος άντρας ξύπνησε. Σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι Του και είπε: "Ησύχασε...!". Η καταιγίδα σταμάτησε όσο γρήγορα είχε ξεκινήσει. Και ξαφνικά, το δεύτερο δέντρο κατάλαβε ότι μετέφερε το βασιλιά του ουρανού και της γης...

      Μια Παρασκευή πρωί, το τρίτο δέντρο ξαφνιάστηκε, όταν τράβηξαν το δοκάρι του από τον ξεχασμένο σωρό με τα ξύλα! Δείλιασε, καθώς το μετέφεραν μέσα από τους χλευασμούς του αγριεμένου πλήθους. Τρόμαξε, όταν οι στρατιώτες κάρφωσαν τα χέρια ενός άντρα πάνω του. Ένιωσε άσχημο, τραχύ και σκληρόκαρδο. Αλλά την Κυριακή το πρωί, όταν ανέτειλε ο ήλιος και η γη κάτω από τα πόδια του άρχισε να τρέμει με χαρά, το τρίτο δέντρο ήξερε ότι η αγάπη του Θεού είχα αλλάξει τα πάντα. Είχε κάνει το τρίτο δέντρο δυνατό! Και κάθε φορά που οι άνθρωποι σκέφτονταν το τρίτο δέντρο, σκέφτονταν το Θεό. Αυτό ήταν καλύτερο, από το να είναι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο....

      Γι΄αυτό, την επόμενη φορά που θα στεναχωρηθείτε επειδή δεν γίνετε αυτό που θέλετε, απλά αναλογιστείτε πως κάποιος, κάπου αλλού, ίσως σκέφτεται κάτι καλύτερο να σας δώσει....

     Υ.Γ. Το συρμάτινο δεντράκι-γούρι είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο Χριστουγεννιάτικο πανηγύρι του stars and icicles. Όσο για τα δύο ημερολόγια  τοίχου, θα πάρουν μέρος στη συλλογή ημερολογίων που διοργάνωσε το Δελφινάκι μας.