Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα

                                                          Συντροφικότητα
                                                    Πηγή: Leonid Afremov

     Τέτοια εποχή, για κάποιους το "εδώ" και το "μαζί" με τον άνθρωπό τους θεωρείται δεδομένο. Μα, για άλλους, η μοναξιά πονάει σαν πληγή αβάσταχτη. Πόσα βράδια βουβά και ξένα βυθίζονται στο σκοτάδι της σιωπής? Πόσα συναισθήματα μένουν ερμητικά εγκλωβισμένα σε ανοιχτές πληγές? Πόσοι δεν μισούμε αυτή τη λέξη! Πόσους δεν μας φοβίζει? Το βάρος της μας τρομοκρατεί. Μας στερεί τη συντροφικότητα που αποζητάμε ως κοινωνικά όντα. Όταν χάνεται εκείνο το «εμείς», όταν παγώνει το μέσα σου, εκείνη η συναισθηματική απόσταση που τελικά νικάει είναι εκκωφαντική. 

     Ο Σοπενχάουερ είπε κάποτε, σχετικά με το “σχετίζεσθε”:

“Όταν ο χειμώνας είναι παγερός, οι σκαντζόχοιροι ψάχνουν για λίγη ζεστασιά ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μα του ενός τ’ αγκάθια τρυπούν τις σάρκες του άλλου και τις ξεσκίζουν. Τότε οι σκαντζόχοιροι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αλλά το κρύο και η μοναξιά τους πεθαίνει. Σιγά-σιγά όμως, με το πλησίασμα και την απομάκρυνση, την απομάκρυνση και το πλησίασμα, κατορθώνουν να βρουν τρόπο να μην παγώσουν, κάτι σαν μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στον πόνο και την ανάγκη για ζεστασιά”…

     Φώτα πολλά, λαμπερά στολίδια, έντονα χρώματα, γλυκές μυρωδιές. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ! Το εορταστικό κλίμα είναι πλέον διάχυτο στην ατμόσφαιρα και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για να περάσουμε στιγμές γεμάτες αγάπη και ευτυχία παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η πιο λαμπερή και «χαρούμενη» στιγμή του χρόνου για πολλούς. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό τον καταιγισμό χαράς και φαινομενικής, ίσως, ευτυχίας που αισθάνονται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς σύντροφο.

     Κι εδώ είναι που περιμένω να σε δω, φίλε μου! Μην αγαπάς τον άλλον στα εύκολα, στα δύσκολα σε θέλω! Στα λάθη του... Στα πάθη του... Στις αδυναμίες... Στα σκοτάδια του... Στις ανασφάλειές του... Στις σιωπές του... Στους φόβους του... Στον ξεπεσμό του... Στις "μαύρες" του... Μπορείς? Γιατί, αν δεν αγαπήσεις ειλικρινά και άδολα, αν δεν αγαπηθείς, αν δεν συμπορευτείς, αν δεν στηρίξεις και δεν στηριχθείς, αν δεν μοιραστείς, τότε, πες μου...  τι ήρθες να κάνεις σε τούτον εδώ τον κόσμο, ρε άνθρωπε? Κι έτσι, υπάρχουν φορές που κάποια χέρια δεν αγγίζουν μόνο σώματα, μα και ψυχές. Τις ακουμπούν απαλά σαν να είναι από μετάξι, τις νανουρίζουν σαν μωρά και όταν κλαίνε... όταν σπάνε, τις φροντίζουν. Κι αυτές ηρεμούν, ησυχάζουν! Ακόμα κι αν τα χέρια φύγουν από τα σώματα, οι ψυχές δεν ξεχνάνε.

     Μέσα στη μαγική λάμψη των γιορτών, λοιπόν, στους χαρούμενους ήχους και στις μουσικές, σε γέλια και σε βιτρίνες ολόφωτες, βρες λίγο χρόνο και μην προσπερνάς όποιον έχει ανάγκη ένα ζεστό λόγο, ή την παρουσία σου. Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι, μάτια μου... Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4, που διοργανώνει η Μαίρη με τη Γήινη Ματιά της. Ευχαριστώ πολύ πολύ τη Joanna με τον ονειρικό της πίνακα, που έγινε η αφορμή για τις σκέψεις που διαβάσατε.
Παραδίδω, με τη σειρά μου τη σκυτάλη, στην Christi από το blog Andromeda - My Galaxy, με τη λέξη απεραντοσύνη και την εικόνα που ακολουθεί. Καλή επιτυχία, Christi μου κι ελπίζω να μη σε δυσκολέψει η επιλογή μου!

πηγή

Η μαγεία των γιορτών - Secret Santa 2019.

     Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν ένα μουσικό κουτί ανοίγει κι από το μυαλό αναπηδούν μνήμες, γεύσεις, όμορφες εικόνες, γέλια, αρώματα... καθετί που έχουμε επιλέξει να κλείσουμε σ΄αυτό.
     Χριστούγεννα, λοιπόν και για τους περισσότερους ανθρώπους είναι, ίσως, η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Ακολουθούμε νοερά την πορεία των Μάγων κι αφήνουμε το δικό μας αστέρι να μας οδηγήσει εκεί που η καρδιά μας σιγοτραγουδάει το πιο γλυκό της τραγούδι, προσπαθώντας να βρούμε όλα αυτά που έχουν πραγματικό νόημα.

     Και κάπου εδώ έρχεται η Μαριλένα μας και μέσα από τη Χριστουγεννιάτικη Μυστική της Ανταλλαγή Δώρων γινόμαστε πάλι, για λίγο, παιδιά και παρασυρόμαστε από τη γλυκιά μελωδία των Χριστουγέννων.  Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια γιορτή... είναι συναίσθημα! Φέτος, ο Μυστικός μου Άγιος Βασίλης είναι ένας πολύ αγαπημένος και πολυτάλαντος διαδικτυακός φίλος κι εγώ έχω τη μεγάλη χαρά να γίνω, πλέον, κάτοχος μιας από τις αριστουργηματικές κατασκευές του...

     Μεράκι, καλαισθησία, άψογη εκτέλεση σε ένα μαγευτικό και άκρως Χριστουγεννιάτικο σκηνικό με μορφή μακέτας, που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά! 

     Ζεστές ευχές και καραμέλες ολοκλήρωναν το εκπληκτικό αυτό πακέτο και πραγματικά μου έφτιαξαν τη μέρα.

     Φίλε Γιάννη, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα υπέροχα δώρα σου! Ένα μεγάλο "ευχαριστώ", επίσης, στη Μαριλένα για το γλυκό της δρώμενο που, πλέον, έχει καθιερωθεί και μας μεταφέρει λίγη από αυτή τη μαγεία στην καρδιά μας.

     Τελικά, όχι! Δεν είναι μόνο τα λαμπιόνια στους δρόμους και τα απαστράπτοντα στολίδια στα δέντρα που μας κάνουν χαρούμενους. Δεν είναι η προσμονή των δώρων και τα λαμπερά πάρτι που γεμίζουν την ατμόσφαιρα θετική ενέργεια. Είναι που τα Χριστούγεννα αγαπάμε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερο, ελπίζουμε περισσότερο, ευχόμαστε με την καρδιά μας, συμπονούμε κι αγκαλιάζουμε με ειλικρίνεια τους γύρω μας.

     Τα Χριστούγεννα γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι και αυτή είναι η μαγεία τους. Κι αν το καλοσκεφτείτε... γιατί πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να το κάνουμε αυτό;

Σιγή...

Ενός λεπτού σιγή...

Για τον ουρανό που χρωματίσαμε με χαμόγελα 

Για τις νύχτες που παίξαμε παιχνίδια αγάπης 

Για την ευτυχία που ζωγράφισε χαμόγελα στις ανάσες μας 

Για τις αισθήσεις που ξαγρύπνησαν ακοίμητες 

Για τα χείλη που ψιθύρισαν τ΄ανείπωτα

Για τα φιλιά που έχασαν το δρόμο τους
Και για τ΄ άλλα, εκείνα που ασπαστήκαμε ευλαβικά
Για τις κομμένες ανάσες που αναστήσαμε

Για τους χτύπους της καρδιάς που μετρήσαμε τον χρόνο

Για την αιωνιότητα των στιγμών

Για τις νύχτες που τ΄αστέρια κατέβηκαν τόσο χαμηλά, που σχεδόν τ΄αγγίξαμε

Για το φεγγάρι που έλιωσε κι αυτό και νότισε τις ψυχές μας

Για τις κραυγές που ξέπνοα άφηναν την καρδιά να ψιθυρίσει

Για τα "ποιήματα" που ζήσαμε και τις στιγμές που "ζωγραφίσαμε" 

Για τα γέλια, τις ματιές, τ΄αγγίγματα

Για τα πρωινά που μας έβρισκαν να κοιτάμε μαζί την ανατολή του ηλίου 

Για τις δικές μας ανατολές και δύσεις, όποτε είχε συννεφιά

Για το "κάτι" που ζέστανε τις καρδιές μας

Για το χάος που νιώσαμε την πρώτη φορά, όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας

Για τα όνειρα που αρμενίσαμε με σκαρί την ψυχή μας

Για τις Νεράιδες και τους Πρίγκιπες των παραμυθιών

Για όλα τα "σ΄αγαπώ" που χαράχτηκαν επάνω μας

Για όλα τα "θέλω" που ντύσαμε με λέξεις και μουσική

Για την ασφάλεια εκείνης της μοναδικής αγκαλιάς
Για το μυαλό που γονάτισε προσκυνώντας την επιθυμία
Για τα δάκρυα που κύλισαν στις πληγές μας

Για όσους ήξεραν να διαβάζουν τις σιωπές μας

Για τις ανοχές, τις αντοχές, τα ζόρια μας

Για τις σκέψεις, τη λαχτάρα και τους διακαείς πόθους

Για τις αφορμές που έγιναν η αιτία

Για εκείνη τη σιωπή... πριν το τέλος.

     Μια συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", που φιλοξενεί η αγαπημένη Lysippe. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της On the up and up.

     Καλό μήνα σε όλους, με χαμόγελα!

3ο Δρώμενο Χαϊκού.

Αχ, αγάπη μου,

συρματόπλεγμα πνοής,

ανάσας γέλιο!

Φυλακή γλυκιά

να περπατήσω μέσα,

ψυχής λατρεία!

Αχ, αγάπη μου,

αγιόκλημα μυρίζει

η ανάσα σου!

Κρυφό "σε θέλω!",

σημάδι φορεμένο

στον λαιμό σου. 

Αχ, αγάπη μου,

αίμα κι ανάσα μου,

Θεός εντός μου!

Δυο ευχές κρατώ,

καρδιά τι να γυρεύεις?

Φιλί θυσίας.

Αχ, αγάπη μου,

ματώνει η σάρκα μου 

βαρύ φορτίο.

Της απουσίας

σταυρός ασήκωτος,

ουλές χαράζει.

Αχ, αγάπη μου,

όσο μιας ζωής βόλτα 

στιγμές στον χρόνο!

Δίψα και φωτιά,

τίποτα μη φοβηθείς.

Εδώ θα μείνω.

     Μια εικόνα - πηγή έμπνευσης σε 17 λέξεις. Αυτό είναι το Χαϊκού, δύσκολη μορφή ποίησης όσο και ενδιαφέρουσα, που προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Το 3ο Δρώμενο Χαϊκού φιλοξενήθηκε, για μία ακόμη φορά, από το αγαπημένο μας keimeno υπό την επιμέλεια της Μαρίας Νικολάου. Τα δύο πρώτα Χαϊκού ήταν εκείνα που συμμετείχαν.

     Συγχαρητήρια σε όλες τις μοναδικές συμμετοχές, στην οικοδέσποινα και πολλά περισσότερα στη νικήτρια Ελευθερία Έρη!

Γράμμα αγάπης σε όλες τις μαμάδες.

Κοίτα πως έχει. Σ’ αγαπώ.

Αλήθεια.

Αγαπώ το πώς δεν χρειάζεται καν ν’ ανοίξεις τα μάτια σου για να χωθεί στο κρεβάτι και να σηκώσεις τα σκεπάσματα, σ΄εκείνο το παιδί που είδε άσχημο όνειρο.

Αγαπώ το πώς ανησυχείς για τις εργασίες του νηπιαγωγείου και ξαναμαθαίνεις μαθηματικά, για να συμβαδίζεις με το έφηβο παιδί σου.

Αγαπώ το πώς στηρίζεις τα μωρά στο γοφό σου για να τα βάλεις πάνω στον πάγκο του ταμείου, ή στο καρότσι του σουπερμάρκετ, ή στην αλλαξιέρα μιας ασφυκτικά στενής τουαλέτας.

Αγαπώ το πώς εξισορροπείς ταυτόχρονα τις τσάντες σου, το πορτ- μπεμπέ κάθισμα αυτοκινήτου, ένα έξτρα μπιμπερό, το κράνος του μπέιζμπολ, την κουβέρτα για το πικ-νικ και παρ’ όλα αυτά, θυμάσαι να πάρεις μαζί το κουκλάκι που κάποιος δεν μπορεί να αποχωριστεί.

Αγαπώ το πώς βρίσκεις μαγεία στο περαστικό όχημα της πυροσβεστικής και κατεβάζεις τα παράθυρα, ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετίσουν το τρένο που περνάει.

Αγαπώ το πώς ο σχεδιασμός της πρώτης επίσκεψης της νεράιδας των δοντιών σε κρατάει ξύπνια μέχρι αργά και περιλαμβάνει το να ξύσεις τη χρυσόσκονη από παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια, ή το πως, ακόμα και μέχρι το 45ο δόντι, καταφέρνεις να προσδώσεις ένα κάποιο μυστήριο στο νόμισμα που βρέθηκε κάτω απ’ το μαξιλάρι κι ας ήρθε με δυο μέρες καθυστέρηση.

Αγαπώ το πώς μπορείς να συνεχίζεις τη συζήτηση με μια φίλη, ενώ διασκεδάζεις ταυτόχρονα δύο νήπια. Το πώς μπορείς να γεμίζεις μικροσκοπικά πορσελάνινα φλιτζάνια προσποιούμενη ένα φανταστικό πάρτι με τσάι, την ώρα που βγάζεις τα εσώψυχά σου για τα μελλοντικά σου σχέδια κι εκείνο το σπίτι που μόλις μετακόμισες.

Αγαπώ το πώς δεν προσέχεις καν τον Γουίνι το αρκουδάκι που τραγουδάει στο βάθος, επειδή είσαι τόσο συγκεντρωμένη στα λόγια μιας άλλης μαμάς.

Αγαπώ το πώς φοράς κολιέ από ζυμαρικά μαζί με τ΄ αστραφτερά σκουλαρίκια, που σου χάρισε ο άντρας σου στη 15η επέτειό σας.

Αγαπώ το πώς το γραφείο σου στη δουλειά είναι διακοσμημένο με κορνίζες από ξυλάκια για γλειφιτζούρια και πρόσωπα που σου χαμογελούν μέσα σε αυτές, δίπλα στους πέντε στόχους που έθεσε η ομάδα σου για αυτό το τετράμηνο.

Αγαπώ το πως το αυτοκίνητό σου παίζει ίσες επιλογές των The Wiggles και The Beatles και μικροί-μεγάλοι γνωρίζετε όλες τις λέξεις και των δύο.

Αγαπώ το πώς ξέρεις σε ποιον αρέσει το κόκκινο μπολ και σε ποιον αρέσει το μπλε κι αγαπώ που νοιάζεσαι γι’ αυτή τη διαφορά.

Αγαπώ το πώς, ακόμα κι όταν είσαι τόσο κουρασμένη που έχεις ξεχάσει ότι φοράς στα μαλλιά σου ένα κοκαλάκι με τη Ντόρα επάνω, σταματάς έξω από την πόρτα τους για να τα κοιτάξεις που κοιμούνται.

Αγαπώ το ότι μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος ροχαλίζει και ποιος ρουθουνίζει και ποιος θα χρειαστεί νερό γύρω στα μεσάνυχτα, κάθε βράδυ.

Αγαπώ το ότι γνωρίζεις τα ονόματα όλων των υπέρ-ηρώων και ποια είναι η υπερδύναμη του καθενός.

Αγαπώ το ότι παίζεις την Πριγκίπισσα ντυμένη με το νυφικό σου κι ένα μικροσκοπικό ραβδάκι της Τίνκερμπελ.

Αγαπώ το ότι σκύβεις να φιλήσεις μικροσκοπικούς πρίγκιπες.

Αγαπώ το ότι καταλαβαίνεις πώς να λήξεις έναν οικιακό αγώνα πάλης και το ότι δεν φοβάσαι να χωθείς στη μέση. Αγαπώ το ότι είσαι αήττητη.

Αγαπώ το ότι φτιάχνεις παγωτό αργά το βράδυ και πρωί - πρωί βάφλες, περιχυμένες με ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί.

Αγαπώ το ότι λες "ναι" και αγαπώ ακόμα πιο πολύ τη δύναμη που έχεις να λες "όχι".

Αγαπώ το ότι στο βάθος της ντουλάπας σου κρατάς ακόμη ένα ή δύο μικρά αναμνηστικά από το πόσο μικρή ήταν η μέση σου, πριν κάνεις παιδιά.

Αγαπώ το ότι σήμερα φοράς την αθλητική τους φόρμα από το Γυμνάσιο.

Αγαπώ το ότι γελάς. Ελπίζω να γνωρίζεις, ότι αγαπιέσαι ακόμα και όταν κλαις.

Αγαπώ το ότι σηκώνεσαι κάθε μέρα για να ακολουθήσεις την ίδια ρουτίνα και με κάποιον τρόπο, καταφέρνεις να φτιάξεις μια διαφορετική ανάμνηση μέχρι το βράδυ.

Αγαπώ το ότι διπλώνεις τα ρούχα, χωρίς να ξεχνάς ν΄ αλλάξεις το κανάλι της Disney.

Αγαπώ το ότι διερευνάς ερωτήσεις, όπως: "Πώς να καθαρίσετε το χαλί από την κρέμα αλλαγής πάνας", ή "Πώς προσανατολίζονται οι νυχτερίδες", ή "Τι να ταΐσω ένα μωρό πουλάκι".

Αγαπώ το ότι ξυπνάς τη νύχτα αναρωτώμενη, πώς θα μπορούσες να τα αγαπήσεις περισσότερο?

Αγαπώ το ότι δεν θέλεις να μεγαλώσουν αλλά, παρ’ όλα αυτά, γιορτάζεις κάθε καινούργιο ορόσημο ανάπτυξης που κατακτούν.

Αγαπώ το ότι έχεις χάσει την ικανότητα του να αισθάνεσαι αμηχανία και έχεις αποδεχτεί το πεπρωμένο του απροσδόκητου.

Αγαπώ το ότι τώρα μένεις σ΄ένα σπίτι αντί σ΄ένα μουσείο, ότι έχεις σύστημα βαθμολόγησης για τον πόνο που προκαλούν τα Lego όταν τα πατάς και ότι ακόμα δίνεις τη μάχη να τα μάθεις να κατεβάζουν το κάθισμα της λεκάνης.

Αγαπώ το ότι θεωρείς τα μακαρόνια με τυρί ομάδα τροφίμων.

Αγαπώ το ότι θα προστατέψεις αυτά τα παιδιά, ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου αν χρειαστεί.

Αγαπώ το ότι είσαι απτόητη, αμετακίνητη και ατρόμητη. Ακόμα και τις μέρες που είσαι τρομοκρατημένη.

Αγαπώ το ότι δίνεις πρόσωπο στη γενναιότητα. Αγαπώ το ότι ξεχειλίζεις συμπόνια. 

Αγαπώ το ότι φοράς την ενσυναίσθηση, μαζί με το κραγιόν που εφαρμόζεις.

Αγαπώ το ότι τραγουδάς φάλτσα επειδή αγαπούν τη φωνή σου και ότι το κορμί σου είναι φτιαγμένο για την ολοκληρωτική, απόλυτη τέχνη της αγκαλιάς.

Αγαπώ το ότι όταν νιώθεις άδεια κι απελπισμένη και ξοδεμένη, κάνεις άλλο ένα βήμα. Ακόμα κι αν είναι για να κρυφτείς στο μπάνιο και να περιμένεις να καταλαγιάσει η οχλαγωγία των συναισθημάτων μέσα στο κεφάλι σου.

Αγαπώ το ότι τα αφήνεις να γλείφουν τους αναδευτήρες του μίξερ και το μπολ και το ταψί και το τελευταίο ψίχουλο μπισκοτοζύμης από τον πάγκο.

Αγαπώ το ότι θυμάσαι να χορεύεις στη βροχή.

Ίσως, όχι κάθε μέρα.

Ίσως, όχι σήμερα.

Αύριο, όμως. Ναι.

Αύριο, σίγουρα.

                                                                                    Lisa-Jo Baker (μετάφραση πηγής).

                                   Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου...