Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη... - Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία.

Αγαπημένε μου Άϊ Βασίλη,

     Πιστεύω σε σένα κι ας λένε οι μεγάλοι πως δεν υπάρχεις! Οι μεγάλοι, που συχνά παραλογίζονται και τους φοβάμαι. Ξέρω πως, στην μικρή ζωή μου δεν σου έστειλα ποτέ γράμμα. Δεν πρόλαβα, βλέπεις, να μάθω να γράφω. Δεν σου ζήτησα ποτέ τίποτα κι εσύ, άλλωστε, γιατί να μου τα χαρίσεις. Όμως, αυτή τη φορά, θέλω να σου ζητήσω κάτι.

     Ήμουν καλό παιδί τη χρονιά που πέρασε. Αλήθεια, άραγε, υπάρχει παιδί που να είναι πραγματικά κακό? Ταπεινή μου γνώμη, πως αυτό είναι και πάλι προνόμιο των μεγάλων, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα... έτσι δεν είναι? Κλείσε, Άγιε μου Βασίλη, απλά τα μάτια και φέρε τον εαυτό σου, παιδί... Αμέσως ένα αυθόρμητο χαμόγελο δεν χαράζεται στο πρόσωπό σου?... Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες κι εσύ σαν παιδί? Εσύ κι αν καταλαβαίνεις από παιδικά όνειρα, μιας και αυτά, τελικά, είναι η μοναδική μας πατρίδα. 

     Θα ήθελα να γνώριζαν όλου του κόσμου τα παιδιά, ότι η πατρίδα που μεγαλώνουν θα  μπορεί να εκπληρώσει τα όνειρα τους! Θα ήθελα οι γονείς να μπορούν να μας αφήσουν για λίγο από το χέρι, χωρίς να φοβούνται μη μας αρπάξουν, ή μας χτυπήσουν.
Θα ήθελα μια αγκαλιά να ζεστάνει τον κόσμο μου. Θα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι χωρίς το φόβο ότι κάποιος μπορεί να μπει στο σπίτι. Θα ήθελα να κάνεις τους μεγάλους να νιώθουν σαν παιδιά... να τους κάνεις ν΄αγαπούν, να συμπονούν, να δίνονται, να προστατεύουν, να μοιράζονται.

     Θα ήθελα να σώσεις ό,τι μπορείς από την αδικία. Θα ήθελα την ίδια δικαιοσύνη για όλους! Μα, πάνω απ΄όλα, θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για τα παιδιά. Να παραμένουν παιδιά μέσα στη μαγεία της παιδικότητας τους, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται, δείχνοντας ολοένα και πιο σκληρό πρόσωπο και τα όρια ανάμεσα στην αθωότητα και την ευθύνη, την ανέμελη φαντασία και τις σκληρές απαιτήσεις των ενηλίκων, διαρκώς συρρικνώνονται.

     Εσύ, Άγιε μου Βασίλη, που είσαι πάντα τόσο συμπονετικός και γεμάτος χαρά, μεγάλωσε τις μαγικές στιγμές παιχνιδιού των παιδιών! Τράβηξε τους την προσοχή μακρυά από την πραγματικότητα ενός κόσμου που μοιάζει να έχει εντελώς τρελαθεί και δώσε τους την ευκαιρία να γελούν μέχρι δακρύων με την κάθε τους ανάσα, παρά να κλαίνε με τα δάκρυά τους. Ιδιαίτερα, σ΄εκείνα που κρύβονται σε μισοχαλασμένα ερείπια, ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή γύρω τους, ή τρέμουν από το φόβο και το κρύο σε μια βάρκα στην αγκαλιά των γονιών τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από μια πατρίδα καταστροφής και πολέμου... Σε παρακαλώ, ξημέρωσε τους έναν κόσμο χαράς κι ελπίδας!

     Υ.Γ. Όσο για μένα, θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι καλά! Σε έναν κόσμο πολύ πιο όμορφο, πιο μαγικό, παραμυθένιο, χωρίς πόνο. Κι αν δεν μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη φέτος -όχι τόσο για μένα πια, μα για τα υπόλοιπα παιδιά που, μέσα στον ύπνο τους, θα λαχταρούν να ζωγραφίσουν όνειρα με πολύχρωμα πινέλα- σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις!

                                 Σ΄ευχαριστώ πολύ και καλό ταξίδι στα παιδιά του κόσμου!
                                                     
                                                                        Με αγάπη, 
                                                                   Αϊλάν Κούρντι.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Αριστέας για μια Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Περισσότερες πληροφορίες αλλά και τις ιστορίες που μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της Η ζωή είναι ωραία.

Λευκό σαν χιόνι - 19ος Διαγωνισμός ''Φωτογραφίζειν''.

     19ος Διαγωνισμός ''Φωτογραφίζειν από το Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... και η Μαρία φρόντισε να επιλέξει για ΄μας θέμα εορταστικό, χαρούμενο, Χριστουγεννιάτικο: "Καλές Γιορτές..."

     Λευκό σαν χιόνι ο τίτλος της δικής μου φωτογραφίας, σε σύνολο 11 συμμετοχών η μία ομορφότερη από την άλλη! Για την ιστορία και μόνο, η φωτογραφία έχει ληφθεί από τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό στην είσοδο της "Ογκολογικής Μονάδας Παίδων Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ" , του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά στην Ελλάδα. 

                                            Σας ευχαριστώ πολύ-πολύ όλους, για τις ψήφους σας!  

     

Άγια Νύχτα - Παίζοντας με τις λέξεις #5.

     Το σκοτάδι απλώνονταν βαθύ πάνω από την πόλη και η παγωμένη ατμόσφαιρα μαζί με την υγρασία τη διαπερνούσε. Αναθεμάτιζε την τύχη της γι΄αυτό το απροσδόκητο νυχτερινό συμβάν, αλλά ας όψεται το καθήκον, βλέπεις! Να ήταν πρώτη φορά που προέκυπτε δουλειά μέσα στα άγρια χαράματα? "Όμως, γαμώτο, ήταν ανάγκη Χριστουγεννιάτικα?" ξέσπασε, συνειδητοποιώντας με μιας ότι παραμιλούσε μόνη της. Κοίταξε γύρω της με τρόμο. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς.

     Διέκρινε από μακρυά τα φώτα να πλησιάζουν στην έρημη στάση και βάλθηκε να τρέχει σαν τρελή. Τι τα ΄θελε τα ψιλοτάκουνα και τη στενή τουαλέτα, τρομάρα της, σκέφτηκε! Ίσα που πρόλαβε να μπει λαχανιασμένη, προτού οι πόρτες κλείσουν με θόρυβο πίσω της! Το λεωφορείο σχεδόν άδειο, μόνο δυο άτομα πίσω στις τελευταίες θέσεις, μόλις που διακρίνονταν στο λιγοστό φωτισμό. Κάθισε όπως-όπως στη θέση πίσω από τον οδηγό, πασχίζοντας να πάρει ανάσα. Το παγερό και συνοφρυώμενο βλέμμα του της φάνηκε πως την παρατηρούσε τώρα από τον καθρέφτη. Τυλίχτηκε σφιχτά στο μάλλινο μαντό της και χαλάρωσε. Άλλη μια μέρα ξεκινούσε στραβά, όμως οι ευθύνες της δουλειάς τελειωμό και ωράρια δεν έχουν.

     Σε λίγες ώρες ξημερώνουν Χριστούγεννα. Ένας Χριστός γεννήθηκε κι απόψε για μας. H πόλη φοράει τα γιορτινά της. Στις άκρες των πεζοδρομίων δέντρα στολισμένα με καταφώτιστα πολύχρωμα λαμπιόνια. Χαρούμενες παρέες βαδίζουν βιαστικά, περνώντας μπροστά από λαμπερές βιτρίνες. Ολόλαμπρα αστέρια στολίζουν το μαύρο τ΄ουρανού, μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Η βραδιά είναι πανέμορφη, σαγηνευτική. Ποιος είπε ότι αυτή η πόλη είναι άσχημη? Κάτι τέτοιες βραδιές διαφορετικές σε κάνουν να ελπίζεις, να λαχταράς, να ονειρεύεσαι...

     "Ηλίθια!", ακούστηκε ξαφνικά η φωνή του οδηγού. Αναπήδησε στη θέση της! Κοίταξε στο καθρέφτη και συνάντησε πάλι εκείνο το παγερό και θυμωμένο(?) βλέμμα του. Θορυβήθηκε, αλλά προσπάθησε να κρατηθεί ψύχραιμη. Ώρα τώρα την παρακολουθεί! Γνωρίζονται, άραγε, από κάπου? Την αγριοκοίταξε και πάλι, στρέφοντας απότομα το βλέμμα του στο δρόμο. Σφίχτηκε ακόμα περισσότερο στο μαντό της και ζάρωσε στη θέση της....

     Έφερε στο μυαλό της το γιορτινό τραπέζι με τις λαχταριστές λιχουδιές, το χριστόψωμο και τα σμιλευμένα με μαχαίρι περίτεχνα στολίσματα του, την οικογενειακή θαλπωρή, τ΄ αναμμένα κεριά πάνω σε ατμοσφαιρικές βάσεις ρεσώ από ευωδιαστά ξύλα κανέλας, τους φίλους που κατέφθαναν κρατώντας λογιών-λογιών πακέτα και τσάντες στα γαντοφορεμένα χέρια τους, το καταστόλιστο χριστουγεννιάτικο έλατο με τη γάτα τη Σαρλότ να παριστάνει τον τέταρτο μάγο και να κάθεται δίπλα στη φάτνη! Τέτοιες στιγμές με τόσα χαμόγελα και φωτεινά πρόσωπα γύρω σου, γέλια αβίαστα, είναι που συνειδητοποιείς πόσο πολύ πονούν τα χαμόγελα που κάποιοι κατάφεραν να κλέψουν από την καθημερινότητά σου, καταντώντας σε άλλοτε πρωταγωνιστή και άλλοτε κομπάρσο ενός θιάσου που προσδοκά το χειροκρότημα ενός ανύπαρκτου κοινού...

     Επιτέλους έφτασε! Ετοιμάστηκε να σηκωθεί από το κάθισμά της, όταν η ματιά της έπεσε στο καθρεφτάκι του οδηγού και σε ΄κείνο το βλοσυρό βλέμμα:

     "Πατήθια!", ακούστηκε ξανά η φωνή του...

     Υ.Γ. Κυρίες μου και κύριοι, τώρα που οι μάσκες έπεσαν και το Παίζοντας με τις λέξεις #5 έριξε την αυλαία του, οφείλω να ομολογήσω ενώπιον όλων σας, ότι εγώ ήμουν... ο ένοχος που κρυβόταν πίσω από τη Άγια Νύχτα. Πολλά συγχαρητήρια στη νικήτρια Ελένη, όπως επίσης και στους υπόλοιπους δημιουργούς! Η, δε, Μαρία μας άψογη οικοδέσποινα σε όλα της!

Χριστουγεννιάτικα στολίδια.

     Χριστουγεννιάτικα στολίδια για το Άρτος και Δράση έχει η σημερινή ανάρτηση, με καθυστέρηση βεβαίως, μιας και έχουν ήδη ταξιδέψει για τον προορισμό τους. Έχουμε, λοιπόν και λέμε:

• Στεφανάκια από φελιζόλ....

                 

  

• Ρόδια -αληθινά, παρακαλώ!- αποξηραμένα, με decoupage:

                      

 

• Πήλινα με decoupage:

                     

• Λάμπες:

                            

 

     Η συμμετοχή μου είναι μικρή, μα αυτός ο άτιμος χρόνος με κυνηγάει διαρκώς! Επιπλέον, κατάφερα να ολοκληρώσω εγκαίρως τα 2 έργα που είχα υποσχεθεί για την Παιδόπολη "Αγία Βαρβάρα", πρωτοβουλία η οποία πραγματοποιείται με τη συμβολή των Ζωγράφων σε Δράση για τα Παιδιά.

             

 

     Μόλις τελείωσα και τη φετινή μου φάτνη, αλλά αυτή είναι μια... άλλη ιστορία που θα σας παρουσιάσω σε επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν, στέλνω τα στολίδια μου να κάνουν ένα πέρασμα από το Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι της Κάτια μας και την αντίστροφη μέτρηση της Δέσποινας! Χαιρετώ σας κι εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια σε όλους!

Ιστορίες της Νύχτας - Αγαπημένη μου μικρούλα.

     Έσκυψε απαλά και τη φίλησε στα χείλη.... Μικρές σπίθες φεγγαριού χόρευαν πάνω στα βλέφαρά της και τα δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό της. Οι συχνές ξάγρυπνες νύχτες της την είχαν καταβάλει, ωστόσο ο χρόνος ελάχιστα είχε αγγίξει το όμορφο πρόσωπό της και το λεπτό καμπυλόγραμμο σώμα της με τα σκληρά του χέρια. Έξω έβρεχε, μα μέσα στο δωμάτιο -αν και το καλοριφέρ ανοιχτό- αυτή η ανυπόφορη και διαπεραστική παγωνιά...

     Τρεμούλιασε τα βλέφαρά της, προσπαθώντας ν΄ανοίξει τα μάτια της. Όταν τελικά τα κατάφερε, μέσα στο σκοτάδι μετά βίας μπόρεσε να διακρίνει αλλόκοτες φιγούρες γύρω της. Τα έκλεισε πάλι και τσουχτερά, δύσκολα, γεμάτα πόνο δάκρυα, πλημμύρισαν τα φωτεινά της μάτια. Της χάιδεψε τα μαλλιά και την έκλεισε ολόκληρη με λαχτάρα στην αγκαλιά του.... Η σκέψη του αγοριού της ήταν πολύ κοντά της πάλι απόψε στ΄αλήθεια, έτσι που την κυρίεψε μια ακατανίκητη επιθυμία να κοιτάξει ξανά τη φωτογραφία με το πρόσωπό του. Άναψε τη λάμπα δίπλα της και γλιστρώντας με κόπο έξω από το κρεβάτι, πλησίασε το βαμμένο ντουλαπάκι, όπου φύλαγε ορισμένα ιερά, μυστικά αντικείμενα. Ανάμεσά τους τα ερωτικά γράμματα εκείνου, που το καθένα άρχιζε "Αγαπημένη μου μικρούλα..." και ήταν γραμμένα στη διάρκεια του σύντομου αρραβώνα τους. Υπήρχαν όλες οι φωτογραφίες που ήταν μαζί, από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας τους. Κράτησε στα χέρια της την τελευταία, που φορούσε τη στολή του αξιωματικού. Καθώς κοιτούσε το σχεδόν παιδικό πρόσωπo έμοιαζε σαν να της χαμογελά περήφανα, χαρούμενα, μ΄εμπιστοσύνη.

     Ένας δυνατός πόνος διαπέρασε τη δυστυχισμένη, μαραμένη καρδιά της. Βυθίστηκε στις σκέψεις της.... Θυμήθηκε το τελευταίο τηλεφώνημα, Πρωταπριλιά σαν σήμερα, πριν έναν ακριβώς χρόνο. Ήταν μια σκέψη της τελευταίας στιγμής, μια παιδιάστικη φάρσα που η ιδέα της και μόνο την ενθουσίασε, τη συνεπήρε και δεν κάθισε να πολυσκεφτεί. Είχε αρχίσει ήδη και γελούσε μόνη της στην εικόνα της έκφρασης από το γλυκό του πρόσωπο, όταν θα καταλάβαινε πως του την είχε σκάσει! Θα άρχιζε, τότε, να κυνηγάει να την πιάσει προσποιούμενος τον θυμωμένο από το πάθημά του, θα την έπνιγε στις αγκαλιές και στα φιλιά του και θα γελούσαν, στη συνέχεια, με την καρδιά τους μέχρι δακρύων, για το πως είχε καταφέρει να τον ξεγελάσει με το ψέμα της.... Σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε βιαστικά τον αριθμό του. Έλεγε και ξανάλεγε τα λόγια της, προσπαθώντας να ακούγεται αποφασιστική... ίσως και λιγάκι απότομη, σκληρή, για να μην υποψιαστεί. Μία... δύο... τρεις χτύποι και η λατρεμένη του φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.. "Αγαπημένη μου μικρούλα, είμαι σχεδόν έτοιμος. Ξεκινάω σε 5 λεπτά...."

     Αυτός ο αφόρητος, διαπεραστικός πόνος στην καρδιά ξαναγύρισε και στο μυαλό της θόλωσαν οι εικόνες, μπερδεύτηκαν με τα λόγια που βούιζαν τώρα στ΄αυτιά της: "Από καιρό ήθελε να του μιλήσει, αλλά δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία...[...].... το τελευταίο διάστημα δεν ένοιωθε πια το ίδιο για εκείνον... [...]... ίσως λίγος χρόνος χώρια να βοηθούσε να ξεκαθάριζαν τα πράγματα μεταξύ τους....". Του έκλεισε το τηλέφωνο, μη μπορώντας να συγκρατήσει άλλο το γέλιο της, ενώ εκείνος προσπαθούσε ακόμα να καταλάβει. Τον ήξερε καλά το Νίκο! Από ώρα σε ώρα θα χτυπούσε η πόρτα -άλλωστε 10 λεπτά δρόμος η απόσταση που τους χώριζε- και στο αντίκρισμα του δεν θα μπορούσε πια να του κρυφτεί! Ω, πόσο πολύ αγαπούσε να πειράζει τον γλυκό της άγγελο!

     Η ώρα περνούσε και ο Νίκος της δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Περίεργο, μα το Θεό! Λες να την πίστεψε? Ή, μήπως, την κατάλαβε και ετοιμάζεται να της ξεπληρώσει τη φάρσα? Το τηλέφωνό του τώρα δεν απαντούσε. Μια αδιόρατη ανησυχία σπινθήρισε στο βλέμμα της με μιας, που όμως προσπάθησε γρήγορα να διώξει. Πήρε την τσάντα της και βγήκε βιαστικά στο δρόμο. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Έστριψε τη γωνία, ενώ οι σειρήνες από ένα ασθενοφόρο ούρλιαζαν απομακρυνόμενες. Κόσμος μαζεμένος... άνθρωποι σαστισμένοι... άλλων τα μάτια θολά από τα δάκρυα... "Κρίμα το παλικάρι", ακούστηκε μία φωνή να λέει δίπλα της. Και ξαφνικά, πάγωσε! Όλη της η ζωή σταμάτησε εκεί. Μπροστά στα πόδια της... ανάμεσα στα δεκάδες κομμάτια της μηχανής του Νίκου της.... στο τριαντάφυλλο, κόκκινο σαν το αίμα του που έβαφε το οδόστρωμα και προόριζε για εκείνη... Και μετά, όλα βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Μια ατελείωτη νύχτα....

     Ξύπνησε μετά από ώρες σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου, με τους γιατρούς από πάνω της, παραληρώντας στους εφιάλτες της και φωνάζοντας διαρκώς το όνομά του. Στην κηδεία του με δυσκολία στεκόταν όρθια... μια ζωντανή-νεκρή. "Εκείνος που πέθανε, ωστόσο ζει ακόμα ανάμεσά μας", της είχε πει ο ιερέας με χαμηλή φωνή τη μέρα εκείνη, περνώντας από κοντά της....

     Ξάπλωσε ξανά με τη φωτογραφία του σφιχτά στην αγκαλιά της, πάνω στο στήθος της. "Συγχώρεσε με, αγάπη μου...", ψιθύρισε με κόπο μέσα από τα αναφιλητά της. Σε λίγο ξημέρωνε μια ακόμη μέρα. Ένα ακόμη τίποτα για εκείνη. Ένα ακόμη ακόμη κάτι γι΄αυτόν. Της φίλησε τα μαλλιά, τα δάκρυα που μούσκευαν τα βλέφαρα της και στάλαζαν στην ψυχή του. "Σ΄αγαπώ πολύ, αγαπημένη μου μικρούλα! Πάντα θα σ΄αγαπώ και θα σε περιμένω. Και πάντα θα είμαι εδώ για σένα". 

                                         

     Η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες της Νύχτας #2 της αγαπημένης μας Αριστέας. "Οι ιστορίες της Νύχτας δεν είναι διαγωνισμός, αλλά δρώμενο, ένα ακόμη κίνητρο για να δημιουργήσουμε", όπως λέει και η ίδια, "για να περάσουμε όμορφα και παρεϊστικα, για να διαβάσουμε και ν΄ανακαλύψουμε όλοι μαζί πάλι, μικρούς και μεγάλους λογοτεχνικούς θησαυρούς". Για να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές δεν έχετε πάρα να επισκεφθείτε το blog της. Καλή σας ανάγνωση!