Ένας κανούριος χρόνος.

Το 2019 φεύγει σε λίγες ώρες...

     Σε αυτό το χρόνο κέρδισα, έχασα, μεγάλωσα, έκλαψα από χαρά, μα κι από λύπη, γέλασα... Έχασα κάποιους φίλους, αλλά βρήκα κάποιους άλλους... Ονειρεύτηκα, αγάπησα, μίσησα... Νόμιζα δεν θα τα καταφέρω κι όμως, σε πείσμα όλων, τα κατάφερα.
Εγώ τα έφτιαξα, εγώ τα χάλασα. Συνειδητοποίησα πως, δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Έχω, όμως, επιλογή. Κι έτσι, δεν κάνω ποτέ αυτό που δε θέλω. Συνειδητοποίησα πως, πολλές φορές, δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ. Τότε είναι, που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του.
Και κατάλαβα ότι... οι καλύτεροι είναι αυτοί που μένουν. Κι αυτό δεν μπορείς να το αγοράσεις με όλα τα χρήματα του κόσμου!
Δεν εύχομαι καλύτερη χρονιά.
Εύχομαι να γίνω καλύτερη ως άνθρωπος...

     Χρόνια πολλά, κόσμε, με ποιότητα ζωής, αισιόδοξα, γεμάτα ελπίδα. Χρόνια, χωρίς καμιά απώλεια, γεμάτα καλοσύνη, με ανθρωπιά, με κατανόηση. Χρόνια καλά, φίλοι μου, με χαμόγελο και καλύτερες μέρες... με όνειρα κι ευτυχισμένες στιγμές... με μαγεία και δημιουργικότητα!

Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα

                                                          Συντροφικότητα
                                                    Πηγή: Leonid Afremov

     Τέτοια εποχή, για κάποιους το "εδώ" και το "μαζί" με τον άνθρωπό τους θεωρείται δεδομένο. Μα, για άλλους, η μοναξιά πονάει σαν πληγή αβάσταχτη. Πόσα βράδια βουβά και ξένα βυθίζονται στο σκοτάδι της σιωπής? Πόσα συναισθήματα μένουν ερμητικά εγκλωβισμένα σε ανοιχτές πληγές? Πόσοι δεν μισούμε αυτή τη λέξη! Πόσους δεν μας φοβίζει? Το βάρος της μας τρομοκρατεί. Μας στερεί τη συντροφικότητα που αποζητάμε ως κοινωνικά όντα. Όταν χάνεται εκείνο το «εμείς», όταν παγώνει το μέσα σου, εκείνη η συναισθηματική απόσταση που τελικά νικάει είναι εκκωφαντική. 

     Ο Σοπενχάουερ είπε κάποτε, σχετικά με το “σχετίζεσθε”:

“Όταν ο χειμώνας είναι παγερός, οι σκαντζόχοιροι ψάχνουν για λίγη ζεστασιά ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μα του ενός τ’ αγκάθια τρυπούν τις σάρκες του άλλου και τις ξεσκίζουν. Τότε οι σκαντζόχοιροι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αλλά το κρύο και η μοναξιά τους πεθαίνει. Σιγά-σιγά όμως, με το πλησίασμα και την απομάκρυνση, την απομάκρυνση και το πλησίασμα, κατορθώνουν να βρουν τρόπο να μην παγώσουν, κάτι σαν μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στον πόνο και την ανάγκη για ζεστασιά”…

     Φώτα πολλά, λαμπερά στολίδια, έντονα χρώματα, γλυκές μυρωδιές. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ! Το εορταστικό κλίμα είναι πλέον διάχυτο στην ατμόσφαιρα και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για να περάσουμε στιγμές γεμάτες αγάπη και ευτυχία παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η πιο λαμπερή και «χαρούμενη» στιγμή του χρόνου για πολλούς. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό τον καταιγισμό χαράς και φαινομενικής, ίσως, ευτυχίας που αισθάνονται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς σύντροφο.

     Κι εδώ είναι που περιμένω να σε δω, φίλε μου! Μην αγαπάς τον άλλον στα εύκολα, στα δύσκολα σε θέλω! Στα λάθη του... Στα πάθη του... Στις αδυναμίες... Στα σκοτάδια του... Στις ανασφάλειές του... Στις σιωπές του... Στους φόβους του... Στον ξεπεσμό του... Στις "μαύρες" του... Μπορείς? Γιατί, αν δεν αγαπήσεις ειλικρινά και άδολα, αν δεν αγαπηθείς, αν δεν συμπορευτείς, αν δεν στηρίξεις και δεν στηριχθείς, αν δεν μοιραστείς, τότε, πες μου...  τι ήρθες να κάνεις σε τούτον εδώ τον κόσμο, ρε άνθρωπε? Κι έτσι, υπάρχουν φορές που κάποια χέρια δεν αγγίζουν μόνο σώματα, μα και ψυχές. Τις ακουμπούν απαλά σαν να είναι από μετάξι, τις νανουρίζουν σαν μωρά και όταν κλαίνε... όταν σπάνε, τις φροντίζουν. Κι αυτές ηρεμούν, ησυχάζουν! Ακόμα κι αν τα χέρια φύγουν από τα σώματα, οι ψυχές δεν ξεχνάνε.

     Μέσα στη μαγική λάμψη των γιορτών, λοιπόν, στους χαρούμενους ήχους και στις μουσικές, σε γέλια και σε βιτρίνες ολόφωτες, βρες λίγο χρόνο και μην προσπερνάς όποιον έχει ανάγκη ένα ζεστό λόγο, ή την παρουσία σου. Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι, μάτια μου... Να φοβάσαι την απόσταση που δεν μετριέται με χιλιόμετρα.

     Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4, που διοργανώνει η Μαίρη με τη Γήινη Ματιά της. Ευχαριστώ πολύ πολύ τη Joanna με τον ονειρικό της πίνακα, που έγινε η αφορμή για τις σκέψεις που διαβάσατε.
Παραδίδω, με τη σειρά μου τη σκυτάλη, στην Christi από το blog Andromeda - My Galaxy, με τη λέξη απεραντοσύνη και την εικόνα που ακολουθεί. Καλή επιτυχία, Christi μου κι ελπίζω να μη σε δυσκολέψει η επιλογή μου!

πηγή

Η μαγεία των γιορτών - Secret Santa 2019.

     Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν ένα μουσικό κουτί ανοίγει κι από το μυαλό αναπηδούν μνήμες, γεύσεις, όμορφες εικόνες, γέλια, αρώματα... καθετί που έχουμε επιλέξει να κλείσουμε σ΄αυτό.
     Χριστούγεννα, λοιπόν και για τους περισσότερους ανθρώπους είναι, ίσως, η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Ακολουθούμε νοερά την πορεία των Μάγων κι αφήνουμε το δικό μας αστέρι να μας οδηγήσει εκεί που η καρδιά μας σιγοτραγουδάει το πιο γλυκό της τραγούδι, προσπαθώντας να βρούμε όλα αυτά που έχουν πραγματικό νόημα.

     Και κάπου εδώ έρχεται η Μαριλένα μας και μέσα από τη Χριστουγεννιάτικη Μυστική της Ανταλλαγή Δώρων γινόμαστε πάλι, για λίγο, παιδιά και παρασυρόμαστε από τη γλυκιά μελωδία των Χριστουγέννων.  Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια γιορτή... είναι συναίσθημα! Φέτος, ο Μυστικός μου Άγιος Βασίλης είναι ένας πολύ αγαπημένος και πολυτάλαντος διαδικτυακός φίλος κι εγώ έχω τη μεγάλη χαρά να γίνω, πλέον, κάτοχος μιας από τις αριστουργηματικές κατασκευές του...

     Μεράκι, καλαισθησία, άψογη εκτέλεση σε ένα μαγευτικό και άκρως Χριστουγεννιάτικο σκηνικό με μορφή μακέτας, που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά! 

     Ζεστές ευχές και καραμέλες ολοκλήρωναν το εκπληκτικό αυτό πακέτο και πραγματικά μου έφτιαξαν τη μέρα.

     Φίλε Γιάννη, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα υπέροχα δώρα σου! Ένα μεγάλο "ευχαριστώ", επίσης, στη Μαριλένα για το γλυκό της δρώμενο που, πλέον, έχει καθιερωθεί και μας μεταφέρει λίγη από αυτή τη μαγεία στην καρδιά μας.

     Τελικά, όχι! Δεν είναι μόνο τα λαμπιόνια στους δρόμους και τα απαστράπτοντα στολίδια στα δέντρα που μας κάνουν χαρούμενους. Δεν είναι η προσμονή των δώρων και τα λαμπερά πάρτι που γεμίζουν την ατμόσφαιρα θετική ενέργεια. Είναι που τα Χριστούγεννα αγαπάμε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερο, ελπίζουμε περισσότερο, ευχόμαστε με την καρδιά μας, συμπονούμε κι αγκαλιάζουμε με ειλικρίνεια τους γύρω μας.

     Τα Χριστούγεννα γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι και αυτή είναι η μαγεία τους. Κι αν το καλοσκεφτείτε... γιατί πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να το κάνουμε αυτό;

Σιγή...

Ενός λεπτού σιγή...

Για τον ουρανό που χρωματίσαμε με χαμόγελα 

Για τις νύχτες που παίξαμε παιχνίδια αγάπης 

Για την ευτυχία που ζωγράφισε χαμόγελα στις ανάσες μας 

Για τις αισθήσεις που ξαγρύπνησαν ακοίμητες 

Για τα χείλη που ψιθύρισαν τ΄ανείπωτα

Για τα φιλιά που έχασαν το δρόμο τους
Και για τ΄ άλλα, εκείνα που ασπαστήκαμε ευλαβικά
Για τις κομμένες ανάσες που αναστήσαμε

Για τους χτύπους της καρδιάς που μετρήσαμε τον χρόνο

Για την αιωνιότητα των στιγμών

Για τις νύχτες που τ΄αστέρια κατέβηκαν τόσο χαμηλά, που σχεδόν τ΄αγγίξαμε

Για το φεγγάρι που έλιωσε κι αυτό και νότισε τις ψυχές μας

Για τις κραυγές που ξέπνοα άφηναν την καρδιά να ψιθυρίσει

Για τα "ποιήματα" που ζήσαμε και τις στιγμές που "ζωγραφίσαμε" 

Για τα γέλια, τις ματιές, τ΄αγγίγματα

Για τα πρωινά που μας έβρισκαν να κοιτάμε μαζί την ανατολή του ηλίου 

Για τις δικές μας ανατολές και δύσεις, όποτε είχε συννεφιά

Για το "κάτι" που ζέστανε τις καρδιές μας

Για το χάος που νιώσαμε την πρώτη φορά, όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας

Για τα όνειρα που αρμενίσαμε με σκαρί την ψυχή μας

Για τις Νεράιδες και τους Πρίγκιπες των παραμυθιών

Για όλα τα "σ΄αγαπώ" που χαράχτηκαν επάνω μας

Για όλα τα "θέλω" που ντύσαμε με λέξεις και μουσική

Για την ασφάλεια εκείνης της μοναδικής αγκαλιάς
Για το μυαλό που γονάτισε προσκυνώντας την επιθυμία
Για τα δάκρυα που κύλισαν στις πληγές μας

Για όσους ήξεραν να διαβάζουν τις σιωπές μας

Για τις ανοχές, τις αντοχές, τα ζόρια μας

Για τις σκέψεις, τη λαχτάρα και τους διακαείς πόθους

Για τις αφορμές που έγιναν η αιτία

Για εκείνη τη σιωπή... πριν το τέλος.

     Μια συμμετοχή μου στην "Ερωτική υμνωδία", που φιλοξενεί η αγαπημένη Lysippe. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο, μπορείτε να διαβάσετε στο blog της On the up and up.

     Καλό μήνα σε όλους, με χαμόγελα!

3ο Δρώμενο Χαϊκού.

Αχ, αγάπη μου,

συρματόπλεγμα πνοής,

ανάσας γέλιο!

Φυλακή γλυκιά

να περπατήσω μέσα,

ψυχής λατρεία!

Αχ, αγάπη μου,

αγιόκλημα μυρίζει

η ανάσα σου!

Κρυφό "σε θέλω!",

σημάδι φορεμένο

στον λαιμό σου. 

Αχ, αγάπη μου,

αίμα κι ανάσα μου,

Θεός εντός μου!

Δυο ευχές κρατώ,

καρδιά τι να γυρεύεις?

Φιλί θυσίας.

Αχ, αγάπη μου,

ματώνει η σάρκα μου 

βαρύ φορτίο.

Της απουσίας

σταυρός ασήκωτος,

ουλές χαράζει.

Αχ, αγάπη μου,

όσο μιας ζωής βόλτα 

στιγμές στον χρόνο!

Δίψα και φωτιά,

τίποτα μη φοβηθείς.

Εδώ θα μείνω.

     Μια εικόνα - πηγή έμπνευσης σε 17 λέξεις. Αυτό είναι το Χαϊκού, δύσκολη μορφή ποίησης όσο και ενδιαφέρουσα, που προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Το 3ο Δρώμενο Χαϊκού φιλοξενήθηκε, για μία ακόμη φορά, από το αγαπημένο μας keimeno υπό την επιμέλεια της Μαρίας Νικολάου. Τα δύο πρώτα Χαϊκού ήταν εκείνα που συμμετείχαν.

     Συγχαρητήρια σε όλες τις μοναδικές συμμετοχές, στην οικοδέσποινα και πολλά περισσότερα στη νικήτρια Ελευθερία Έρη!