Σώπα, μη μιλάς!

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κιι επιτέλους,
αν ο λόγος είναι άργυρος,
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου ΄λέγαν: "σώπα".
Στο σχολείο μου ΄κρύψαν την αλήθεια τη μισή
και μου ‘λέγαν: "Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!".
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου ΄λεγε:
"Κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!"
Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια:
"Τι σε νοιάζει, μου ΄λέγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα".
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα".

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ΄μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε, "σώπα".
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
"Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα".
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
μας ένωνε, όμως, το "σώπα".

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "σώπα"
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη,
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το "σώπα".
Μεγάλη τέχνη αυτή, το "σώπα".
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κoψ’ την σύρριζα.
Πέταξ΄ την στα σκυλιά!
Το μόνο άχρηστο όργανο, απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ΄χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς, χωρίς να μιλάς,
να λες "έχετε δίκιο, είμαι με ΄σας".

"Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς"
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κoψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να ΄σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου,
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς,
κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ΄ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: ΜΙΛΑ! 

                                        

                                                                                         Αζίζ Νεσίν - Σώπα, μη μιλάς.   
   

      Υ.Γ. Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Πες μου, κοινωνία, πως γίνεται να θλίβεσαι και να υποκρίνεσαι, ταυτόχρονα? Βγάλε το σκασμό τώρα! Μείνε μουγκή, όπως μουγκή παρέμεινες τόσο καιρό!

      Καλό σου Παράδεισο....