Νανούρισμα στο γιο μου.

       O πατέρας-ποιητής παραστέκεται στο άρρωστο παιδί του και υπαγορεύει στη μητέρα το παρακάτω ασυνήθιστο νανούρισμα.
          
     Ο γιος μου κρυολόγησε. Καίει στον πυρετό, ύπνος δεν τον παίρνει. Τα μάτια του βγάζουνε φωτιές. Κι η μάνα του: "Να νανουρίσω το μωρό μου", λέει. "Τι να του τραγουδήσω? "Νάνι νάνι το παιδί μου", ή το "Ας κοιμηθεί να μεγαλώσει κι ύστερα πασάς να γένει"? 
     Μα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μάνα του γιου μου έτσι θα 'θελα να τον νανουρίσει:

                           Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                           Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά
                           τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...

                           Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                           Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα
                           του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,
                           και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...
                           Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε
                          σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...

                           Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                           Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.
                           Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
                           Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω,
                           το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό...

                           Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                           Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει;
                           Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
                           Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει.
                           Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
                           Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες.
                           Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις
                            χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...

                            Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                            Άκου, φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
                            Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό,
                            το πιο ζωντανό σχήμα...

                            Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
                            Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός,
                            φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός, έτσι να γίνεις...
                            Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...

                                                                                 Ναζίμ Χικμέτ - Το ερωτευμένο σύννεφο.

     Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά. Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα. Χρόνια πολλά, στον μπαμπά μου... στο μπαμπά σου... στους μπαμπάδες όλου του κόσμου!