7 Απριλίου 2020

Ώρα μηδέν.


(Συμμετοχή στο Συλλογικό Δρώμενο 
"Μια Ιστορία από στιχάκια" από το Pause Blog της Katerina V)


     "Ψυχορραγεί!", άκουσε ο Άλκης τον γιατρό να λέει. 
Το βλέμμα του αδιάφορο, ανέκφραστο. Mιλούσαν ανοιχτά μπροστά του, νομίζοντας ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, μα αυτός τους άκουγε, αντιλαμβανόταν τα πάντα. Ο γιατρός ρωτούσε, εκείνος τον καταλάβαινε, του απαντούσε. Όμως, δεν φαινόταν κανείς να του δίνει σημασία. Πώς είναι δυνατόν? Τα έβλεπε όλα, τα ένιωθε όλα και είχε πλήρη συνείδηση αυτών πού συνέβαιναν γύρω του. Παρ΄όλα αυτά, είχε μία τέτοια αδιαφορία και μια τέτοια αποξένωση, πού δεν μπορούσε να περιγραφεί. Αδιανόητη για ένα ζωντανό πλάσμα! 
"Σας παρακαλώ, ακούστε με! Είμαι καλά, σας λέω! Ο Δημήτρης! Πού είναι ο Δημήτρης? Αφήστε με να φύγω! Δεν πρέπει ν΄αργήσω!"

     Πρόσωπα άγνωστα με λευκές μπλούζες, σκυμμένα από πάνω του. Κινήσεις γρήγορες. Ένιωθε το άγγιγμά τους στην προσπάθεια να ψηλαφίσουν το σφυγμό. Ένα κάψιμο στο στήθος, να ουρλιάξει από τον πόνο θέλει και το κορμί του να τραντάζεται ολόκληρο. 

"Όχι ξανά! Μη, σας παρακαλώ! Όχι...!". 
Κι αυτός ο δαιμονισμένος παρατεταμένος ήχος του μηχανήματος!

     Αισθάνθηκε μια κάποια δύναμη, ξαφνικά, να τον τραβάει δυνατά προς τα πάνω. Όλα τα μέλη του σώματός του βαριά, έρμαια σε αυτή την τόσο αυξανόμενα μεγάλη, που η λέξη "βάρος" δεν μπορούσε πλέον να εκφράσει την πίεση που ένιωθε. Λες κι ένας άλλος νόμος της έλξης, με χίλιες φορές μεγαλύτερη δύναμη, λειτουργούσε επάνω του. Κάθε σημείο του σώματός του, κάθε τρίχα, κάθε φλέβα, κάθε κύτταρο ελκόταν από αυτή όπως ένας δυνατός μαγνήτης έλκει κομμάτια σιδήρου. Μα, όσο πλησίαζε αυτή η στιγμή τόσο περισσότερο φοβόταν, τόσο μεγαλύτερο βάρος αισθανόταν στην ψυχή του. Όλη ή ύπαρξη του διαμαρτυρόταν και με όλες τις δυνάμεις του προσπαθούσε να απομακρυνθεί από αυτό το κέντρο έλξεως. Κι όσο ο αγώνας εκείνος μεγάλωνε μέσα του, τόσο βασανιστικά κι απελπισμένα φώναζε να ακουστεί. Όσο παράδοξο κι αν φαινόταν, κανείς και τίποτα ωστόσο δεν τον εμπόδιζε εκείνη τη στιγμή να τ΄ αντιλαμβάνεται όλα, να έχει τη συνειδητή αίσθηση της πραγματικότητας.


     "Ψυχορράγημα! Θάνατος! Πραγματικά, είναι δυνατόν εγώ να πεθαίνω? Μα πώς? Γιατί?". 

Προσπάθησε να κλείσει τα μάτια του και να συγκεντρωθεί σ’ αυτά πού γίνονταν μέσα του. Αδύνατον! Κάποτε, είχε διαβάσει ότι ο θάνατος είναι οδυνηρός. Όμως, εκείνος τώρα δεν πονούσε. Ένα αίσθημα γαλήνης τον κατέβαλε, μια ηρεμία και ξαφνικά ένιωσε να αιωρείται σ΄ένα ταξίδι πέρα από τα εγκόσμια. Δεν αισθανόταν φόβο, όπως συνήθως αισθάνονται οι άνθρωποι όταν σκέφτονται το θάνατο. Να ένιωθε κι εκείνη τότε, το ίδιο άραγε? 
"Που να΄σαι τώρα που κρυώνω και φοβάμαι, μέσα στο σώμα σου εγώ θέλω μόνο να΄μαι" (1), ψέλλισε. Έτρεμε. "Γι' αυτά που ήρθαν, γι' αυτά που πάνε, για ό,τι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά.."(2).
 

     Σ
τεκόταν μόνος του τώρα, στη μέση του δωματίου. Στα δεξιά του, το προσωπικό του νοσοκομείου γύρω από το κρεβάτι του σχημάτιζαν ημικύκλιο. Με τα χέρια ριγμένα στο πλάι, κάθιδρος στεκόταν ο επικεφαλής γιατρός των Επειγόντων κοιτάζοντας κάτι που ο Άλκης δεν μπορούσε να δει, επειδή οι άλλοι τον εμπόδιζαν. Όμως, ακόμα και τώρα δεν υποχωρούσε. Αγωνιζόταν με διάφορους τρόπους να τούς κάνει να τον προσέξουν, μα στο τέλος όλες οι προσπάθειές του δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και τον οδήγησαν σε πλήρη απόγνωση. 
"Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, πλέον! Τελείωσαν όλα!", είπε εκείνη τη στιγμή ένας από τούς γιατρούς με απελπισία, απομακρυνόμενος από το κρεβάτι του. Δίπλα του στεκόταν ένας νοσοκόμος. Σκυμμένος μπροστά κρατούσε στα χέρια του μία φιάλη οξυγόνου και δεν ήξερε τι να την κάνει... Να την πάει έξω, ή, να την κρατήσει επειδή - ίσως - θα μπορούσε να χρειαστεί? Ένας άλλος νεώτερος, κρατούσε κάτι που μετά βίας μπόρεσε να διακρίνει την άκρη του. 
"Μα... αυτό είναι το μαξιλάρι μου!". 
Του φάνηκε περίεργο. Εκεί πού στεκόταν αυτή η ομάδα ανθρώπων ήταν το κρεβάτι που αρχικά τον είχαν τοποθετήσει. Ποιο πράγμα, τώρα, τραβούσε την προσοχή τους? Και γιατί εκείνος δεν ήταν εκεί μαζί τους, αλλά στεκόταν στη μέση του δωματίου?

     Πλησίασε και κοίταξε εκεί όπου κοιτούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Πάγωσε έντρομος όταν... επάνω στο κρεβάτι, αντίκρισε τον εαυτό του. Ήταν ακίνητος, άψυχος, με πρόσωπο καταματωμένο και χλωμό σαν το κερί. Τα μελανά χείλια του σφιγμένα. Η εικόνα αυτή του θύμισε έντονα τη Ερατώ του. 
"Δεν είμαι αυτός που έφτασε, ούτε κι αυτός που λείπει" (3), σκέφτηκε με μιας. 
"Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο!? Πώς είναι δυνατόν να είναι εδώ, αλλά κι εκεί συγχρόνως?"
Κοίταξε τον εαυτό του, δεν χωρούσε αμφιβολία! Προσπάθησε με το δεξί του χέρι να πιάσει το αριστερό. Όμως, το ένα χέρι πέρασε μέσα από το άλλο. Επανέλαβε την ίδια κίνηση με τα χέρια προς τη μέση μου. Και πάλι τα χέρια του πέρασαν μέσα από το σώμα του, σα να υπήρχε στη θέση του ένα κενό. 
"Μα, τι επιτέλους, συμβαίνει?", φώναξε στον γιατρό. Σιωπή. Κανείς δεν του έδινε σημασία. Τον τύλιγε τώρα μία φρικτή, παράξενη μοναξιά και τον έπιασε πανικός! Γύρω του τόσοι άνθρωποι... τους άκουγε, κατανοούσε απόλυτα τι έλεγαν, προσπαθούσε να αποσπάσει με κάθε τρόπο την προσοχή τους και κανείς, μα κανείς, δεν μπορούσε ν΄ακούσει τη φωνή του, δεν μπορούσαν να του προσφέρουν βοήθεια. Γύρισε μηχανικά προς το τζάμι και το βλέμμα του έπεσε στον Δημήτρη. Έτρεξε με λαχτάρα κοντά του:
"Δημήτρη, πρέπει να βιαστούμε! Ο Αυγερινός...". 

 Όμως, εκείνος δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Φανερά καταβεβλημένος, μετά βίας φαινόταν να στέκεται όρθιος, με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα που αυλάκωναν το πρόσωπό του. 
"Είναι δυνατόν να μην με βλέπει? Κανείς τους δεν με βλέπει?", μονολογούσε απελπισμένος. 
Ξανά και ξανά πλησίαζε τούς ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω από το κρεβάτι του. Όμως, κανένας από αυτούς δεν γύριζε και δεν τον πρόσεχε. Μια νεαρή νοσοκόμα, αφού στράφηκε προς την εικόνα πάνω από τη νεκρική κλίνη, έκανε το σημείο του σταυρού και είπε μία ευχή πολύ συνηθισμένη σε τέτοιες περιστάσεις… 
"Ας έχει τη Βασιλεία των ουρανών και την αιώνια ανάπαυση!"

     "Άλκη, αγάπη μου..." 
Έστρεψε το κεφάλι προς τα πίσω και αντίκρισε δυο μάτια μπλε - θάλασσες να τον κοιτάζουν. Λουσμένη στο φως ολόκληρη, τόσο όμορφη, τόσο αέρινη, τόσο αιθέρια, ίδια άγγελος! 
Λιγοψύχησε σαστισμένος: "Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει, στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει" (4). 
Ξέσπασε με μιας σε λυγμούς και αναφιλητά. "Λατρεμένη μου Ερατώ, συγχώρεσέ με!" 
 Πονούσε που την αντίκριζε εκεί μπροστά του κι ο πόνος αυτός ήταν τόσο διαπεραστικός που τον διέλυε. Τον κοίταξε αινιγματικά σιωπώντας. 
"Δεν πειράζει, δεν πειράζει, αν δε θες να μου μιλάς. Δεν αντέχω άλλο έλα, έλα πάρε με αγκαλιά... Να 'ναι πάλι όπως παλιά" (4). 

     Τον πήρε από το χέρι και βγήκαν στο δρόμο, περνώντας κατευθείαν μέσα από τον τοίχο του δωματίου. Έξω βράδιαζε και λίγο χιόνιζε. Το έβλεπε, αλλά δεν αισθανόταν κρύο και γενικά δεν αισθανόταν τη διαφορά θερμοκρασίας μέσα κι έξω. Ο χρόνος άχρονος πια. Ψίθυροι απόκοσμοι, θροΐσματα του ανέμου που σφύριζε έναν μακρινό σκοπό: 
"Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει? Να’ ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι. Να’ ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι. Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη" (5). 
Η φωνή της ήχησε μελωδία απαλή, βάλσαμο στην ψυχή του, με σταθερότητα και χωρίς θυμό: "Δεν είσαι έτοιμος ακόμα, μάτια μου...". 

     Σαν μία ηχώ εκατομμυρίων φωνών αντήχησε στον αέρα και επανέλαβε τον λόγο σε μία γλώσσα πού δεν την ξεχώριζε το αυτί, αλλά την καταλάβαινε η καρδιά και ο νους του, εκφράζοντας πλήρη συμφωνία με την απόφαση. Έμεινε να την παρατηρεί μαγνητισμένος, συνεπαρμένος από την ομορφιά της. Μια δειλή αίσθηση διαμαρτυρίας ξύπνησε μέσα του. "Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα, κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν κι από το σώμα μου σαν άστρα, παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν" (6). 
"Ψυχή μου, εγώ...", ψέλλισε τρεμάμενη η φωνή του. 
"Βιάσου, πλησιάζει η ώρα! Πρέπει να επιστρέψεις!". 
"Όπου πας κι εγώ! Μαζί σου μόνο, αχώριστοι πλέον! Ερατώ μου, μη μ΄αφήνεις, αγαπημένη μου πάλι..!" 
Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια γελώντας δυνατά: "Θάλεια, αγάπη μου! Η Θάλεια, είμαι...". Ένιωσε να βυθίζεται στη δίνη της απόγνωσης ξέπνοος. Ο πόνος στην ψυχή του διαπεραστικός όσο και το βλέμμα της. "Όχι! Ψέματα! Θεέ μου! Όχιιιιιιιιιι!!!!"

     Άνοιξε τα μάτια του στο κρεβάτι που πριν είχε αποχωριστεί, με το νοσηλευτικό προσωπικό γύρω του να τον κοιτάζει με πολλή προσοχή και μεγάλη περιέργεια. Δίπλα του, καθόταν στην καρέκλα ο αρχίατρος του νοσοκομείου, προσπαθώντας με εμφανή δυσκολία να δείξει στους άλλους τη συνηθισμένη του σοβαρότητα. 


Τα τραγούδια των οποίων οι στίχοι "έντυσαν" τη συμμετοχή μου:

1) "Που να΄σαι τώρα"
Στίχοι: Γιώργος Θεοφάνους
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Ρέμος

2) "Πού να σε βρω"
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης & Ενδελέχεια
Ερμηνεία: Ενδελέχεια

3) "Δεν είμαι αυτός που θες"
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης & Ενδελέχεια
Ερμηνεία: Ενδελέχεια


4) "Δεν πειράζει (Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει)"
Στίχοι: Οδυσσέας Τσάκαλος
Μουσική: Οδυσσέας Τσάκαλος
Πρώτη εκτέλεση: Οδυσσέας Τσάκαλος

5) "Τι τραγούδι να σου πω"
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης
Ερμηνεία: Ενδελέχεια (Δημήτρης Λεοντόπουλος)

6) "Θεός αν είναι"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη


22 σχόλια :

  1. Καλημέρα Μαριάνα
    Πάρα πολύ ωραία η σκηνή που περιγράφεις. Το στάδιο ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή...Φοβερά περιγραφική, πλήρης, με εικόνες και συναισθήματα που βιώνουμε ό,τι διαβάζουμε.
    Μπράβο σου...
    Καλή συνέχεια στη Ρένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέχασα να σχολιάσω και τους στίχους που χρησιμοποίησε. Θαυμάσια τραγούδια και οι στίχοι πολύ πετυχημένοι και ταιριαστη η χρήση τους μέσα στο κείμενο. Μπράβο ξανά

      Διαγραφή
    2. Εξαιρετική σκηνή Άννα μου έτσι;;

      Έχετε ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά!

      Διαγραφή
    3. Ναι Κατερίνα μου εξαιρετική. Και δύσκολη σκηνή. Επίσης σημαντικό είναι που δεν έδωσε λύσεις η Μαριάνα μια και είμαστε στη μέση σχεδόν. Δεν έδωσε ούτε κάτι νέο για να μπερδέψει...Υπέροχο κεφάλαιο, ό,τι αξίζει σε ένα υπέροχο δρώμενο!

      Διαγραφή
    4. ANNA μου, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σου. Όσο το δρώμενό μας προχωράει τόσο πιο δύσκολο είναι γι΄αυτόν που παραλαμβάνει τη σκυτάλη να φανεί αντάξιος των προσδοκιών της υπόλοιπης συγγραφικής ομάδας κι αυτό ήταν κάτι που, δεν σου κρύβω, με φόβισε λίγο διαβάζοντας τις μέχρι τώρα συμμετοχές! Η μία πιο αξιόλογη και εντυπωσιακή από την άλλη. Χαίρομαι πάρα πολύ, αν τα κατάφερα! Καλή συνέχεια, πλέον στη Ρένα μας και στους υπόλοιπους που ακολουθούν!

      KATERINA μου, το διασκέδασα όσο δεν φαντάζεσαι! Το αγάπησα πολύ, το αγαπώ και είμαι πάρα πολύ υπερήφανη γι΄αυτό το έργο και πολύ περισσότερο, γι΄αυτήν την ομάδα! Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς, για το κίνητρο και τη φιλοξενία! Κι εγώ πιστεύω ότι θα ολοκληρωθεί σε ένα υπέροχο συλλογικό έργο,

      Φιλιά και στις δυο σας!

      Διαγραφή
  2. Α-π-ί-θ-α-ν-ο!!!

    Μαριάννα μου έδωσες ένα κεφάλαιο που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή, τόσο όσο!
    Και τι τραγούδια.. Μπράβο σου!!

    Σ'ευχαριστώ που αφιέρωσες τον πολύτιμο χρόνο σου, ελπίζω να το χάρηκες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. KATERINA V, αυτό το "τόσο όσο" ήθελα κι εγώ να κρατήσω, μιας και όπως επισήμανε και πιο πάνω η Άννα, είμαστε ακριβώς στη μέση. Ήθελα, λοιπόν, να μην υπάρξουν ιδιαίτερες αποκαλύψεις για να έχουν τον ανάλογο "αέρα" να κινηθούν, όπως θα κρίνουν και τα υπόλοιπα μέλη της συγγραφικής μας ομάδας. Το ατύχημα του Άλκη μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Πλέον, ανυπομονώ κι εγώ για τη συνέχεια...

      Διαγραφή
  3. Τα θερμά μου συγχαρητήρια, Μαριάννα μου. Συνταρακτικό το κεφάλαιό σου. Ο Άλκης βίωσε μια εκπληκτικά δοσμένη επιθανάτια εμπειρία με τη Θάλεια και όχι την Ερατώ, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι ότι πιθανόν η Θάλεια να επέβαινε σε εκείνο το αυτοκίνητο. Συν ότι δεν πρόλαβε να ειδοποιήσει το Δημήτρη για τον Αυγερινό, ενώ ο Δημήτρης είχε πάει στο νοσοκομείο να τον δει, άρα δεν θα βρισκόταν σπίτι όταν θα πήγαινε ο οδηγός του Αυγερινού. Η αγωνία για τη συνέχεια μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Συγχαρητήρια και για τους στίχους που έβαλες. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. MIA μου, επισήμανες ένα προς ένα τα βασικά μέχρι, τώρα σημεία που επέλεξα να σταθώ, μέσα από την αφήγησή μου. Όπως διαπιστώθηκε και πιο πάνω από τα κορίτσια, δεν διακινδύνευσα να περιπλέξω περισσότερο την ιστορία μας, ούτε να προβώ σε οποιεσδήποτε αποκαλύψεις πέρα των ευκόλων εννοοουμένων (σύμφωνα με τα δικά μου, πάντα, κριτήρια). Άλλωστε, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας!
      Σ΄ευχαριστώ τόσο πολύ για τα σχόλιά σου! Είναι πραγματικά πολύτιμα!

      Διαγραφή
  4. Συγκλονιστική η περιγραφή σου Μαριάννα. Είναι λες και έβλεπα την ψυχή του Άλκη να βιώνει συναισθήματα κι εγώ μαζί του βλέποντας το άψυχο σώμα του. Ότι ένοιωθε, ένοιωθα όσο το διάβαζα. Περιμένω με τόση αγωνία την εξέλιξη που θα πάθω! Και πόσο ταιριαστοί οι στίχοι σου! Μα παιδί μου όταν δημιουργούμε... ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ!!! Σ' αυτήν τη γειτονιά δίνουμε ρέστα τελείωσε! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. MARYPERTAX, τα είπες όλα εσύ καλύτερα από μένα: "σ΄αυτήν τη γειτονιά ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ και δίνουμε ρέστα, τελείωσε"! χαχαχαχαχαχα. Περιμένω κι εγώ την εξέλιξη με την ίδια αγωνία. Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ για όλα σου! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  5. Καλησπέρα Μαριάνα! Το διάβασα με μια αναπνοή! Αυτό για μένα τα λέει όλα! Εξαιρετική απεικόνιση του χώρου και πολύ ταιριαστές επιλογές στίχων. Πραγματικά αλλά ένα πολύ καλό κείμενο στο δρώμενο μας. Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. MAKIS DEL, με τόσο ανεβασμένο τον πήχη ψηλά χαίρομαι τόσο πολύ που σου άρεσε! Ε ναι... καμαρώνω λίγο με τα λόγια σου!! Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ!

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα και από εμένα.
    Έβδομο λοιπόν το κεφάλαιο. "Ώρα μηδέν". Μαριάννα μου έχεις, απνευστί, μία και μοναδική σκηνή σε όλο το κεφάλαιο αλλά είναι τόσο μα τόσο δυνατή που νομίζω κερδίζει μέχρι τώρα τις εντυπώσεις.
    Και αυτό γιατί παίζει στα όρια με το μεταφυσικό. Αυτή η ακροβασία ανάμεσα στους δύο κόσμους. Αυτός ο δισυπόστατος Άλκης δημιουργεί μια εικόνα που ταράζει και φορτίζει έντονα συναισθηματικά.
    Πολύ δυνατή και μεγάλη επινόηση.
    Μέσα από αυτήν μαθαίνουμε και μάλιστα με υπέροχο τρόπο ότι η Θάλεια είναι η γυναίκα που επέβαινε στο αυτοκίνητο εκείνη τη μοιραία και θανάσιμη έξοδο.
    Επίσης αυτό που με συγκίνησε πάρα πολύ ήταν αυτό το "Δεν είσαι έτοιμος ακόμα μάτια μου....". Ο φραγμός που βάζει η Θάλεια στην έξοδο του Άλκη! Εντάξει, πραγματικά υπέροχη έμπνευση μας καθήλωσες.
    Οι στίχοι σου πολλοί και διαλεγμένοι ένας προς έναν για το δέσιμο και την ομορφιά τους.
    Μου αρέσει παιδιά. Μου αρέσει πάρα πολύ να το ξέρετε. Και το αγαπώ σαν ένα δικό μας κομμάτι. Της καρδιάς μας.
    Μαριάννα μου τα συγχαρητήριά μου κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. GΙIANNIS PIT, είσαι ένας χείμαρρος κάθε φορά, που όχι απλά εμψυχώνεις αλλά δίνεις "φτερά" με τον ενθουσιασμό σου! Αναρωτιέμαι, αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να διαβάσω αρνητικό σχολιασμό σου, άραγε. Όχι τίποτ΄άλλο! Για να μην αρχίσουν και παίρνουν τα... μυαλά μου αέρα, βρε αδελφέ! χαχαχαχαχα. Πολύ σ΄ευχαριστώ, να ξέρεις, η γνώμη σου έχει για όλους μας νομίζω, μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
      Χαίρομαι που εγκρίνεις και επικροτείς πανηγυρικά το εγχείρημά μου αυτό. Έχοντας ξεκινήσει δυναμικά ο ίδιος και τηρούμενης μιας εξίσου ενδιαφέρουσας και αξιόλογης εναλλαγής κεφαλαίων στην πορεία, δεν ήμουν και τόσο σίγουρη, αρχικά, ότι μπορούσα να ανταπεξέλθω ισάξια των απαιτούμενων προσδοκιών του έργου. Μα, δεν σου κρύβω πλέον, ότι είμαι πολύ υπερήφανη που τα κατάφερα!
      Όλοι μας το αγαπάμε σαν δικό μας κομμάτι και είναι ολοφάνερο αυτό! Να είσαι καλά, φίλε μου!

      Διαγραφή
  7. Συγκλονιστική σκηνή Μαριάννα μου!
    Περίμενα με αγωνία τη δική σου συνέχεια, για να δω προς τα πού θα πάω τώρα που ήρθε η σειρά μου.
    Από τις λίγες φορές που κάποιος έχει τη δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας.
    Να δούμε, ο Άλκης θα φερθεί αντάξια;
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου, καλή συνέχεια σε σένα! Δεν πιστεύω να σε δυσκόλεψα ιδιαίτερα με το κεφάλαιό μου. Τα πρόσωπα παραμένουν τα ίδια, μέχρι τώρα και περιμένω με μεγάλη αγωνία να διαβάσω τη συνέχεια της ιστορίας μας! Είμαι σίγουρη ότι θα είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και υπέροχη!
      Άπειρα φιλιά και καλή επιτυχία, εύχομαι!

      Διαγραφή
  8. Μαριάννα μου μας έδωσες ένα εξαιρετικό κεφάλαιο. Η γραφή σου εκπληκτική, η ατμόσφαιρα μοναδική με κινηματογραφική ματιά! Την έζησα λέξη - λέξη και την απόλαυσα!
    Τελικά, η Θάλεια είναι η νεκρή!! Αυτό δίνει νέα τροπή και ώθηση στους επόμενους! Τι όμορφα που έδεσες τους στίχους στο κείμενο, μπράβο σου!!
    Σε φιλώ γλυκά!
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε. Αρχικά, θεώρησα ότι ήταν δύσκολο να δεθεί ένα κείμενο με τους κατάλληλους στίχους, μα στην πορεία αποδείχτηκε εξαιρετικά εύκολο και βγήκε τόσο φυσικά κι αβίαστα. Νομίζω, ότι λίγο πολύ, ίσως, να υποψιαζόμασταν όλοι μας (... ή, μόνο εγώ??), από τα προηγούμενα κεφάλαια ότι η Θάλεια ήταν εκείνη που βρισκόταν στο μοιραίο αυτοκίνητο.
      Σ΄ευχαριστώ ξανά. Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  9. Με μεγαλη αγωνία ακολουθώ από την σκοπιά του αναγνώστη την συνέχεια της ιστορίας σας..Μαριαννα μου εξαιρετική η συνέχεια που έδωσες και πολύ δυνατές οι στιγμές που βιώνει μεταξύ ζωής και θανάτου ο Αλκης..έτσι κάπως φαντάζομαι και εγώ πως θα είναι αυτή η μετάβαση..στην ώρα μηδέν... μες το μυαλό μου είσαι...
    Ταίριαξες και τα τραγούδια τέλεια στο κείμενο σου μπράβο.. καλή συνέχεια στην Ρένα..να είσαι καλά ...καλο σου βραδυ..φιλια..😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγκλονιστικό κεφάλαιο. Συγκλονίζει με τον ρεαλισμό και την ευαισθησία του.
    Λέγεται πως όσοι είναι έτοιμοι να περάσουν στην αντίπερα όχθη της ζωής, βλέπουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο να τους περιμένει, για να τους συντροφεύσει στο πέρασμα. Αν η Θάλεια ήταν εκεί για να τον προϋπαντήσει, ίσως η Ερατώ να είχε παραχωρήσει τη θέση της στην αδελφή της όταν στον επίγειο κόσμο. Ίσως η Ερατώ να ήταν εκείνη που κινούσε τα νήματα και η Θάλεια που υπάκουε. Και το συναίσθημα, να μας παρασέρνει και να μας οδηγεί σε εικόνες που άλλοτε τρομάζουν και άλλοτε λυτρώνουν.
    Ανυπομονώ για τη συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εκπληκτική η περιγραφή της επιθανάτιας αγωνίας του ΄Αλκη, οι σκέψεις, τα συναισθήματα μεταξύ ζωής και θανάτου....δεμένα ιδανικά με υπέροχους στίχους....Την απόλαυσα την γραφή σου και περιμένω εναγώνια την συνέχεια της ιστορίας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η φαντασία δεν έχει ηλικία. Και τα όνειρα είναι για πάντα. Εάν μπορείς να τ΄ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις.