Ένα παραμύθι ...από χαρτί και θάλασσα.

      Λίγα χάρτινα καραβάκια έχουν τη χαρά να ταξιδέψουν.
Συνήθως οι κατασκευαστές τους, όση τέχνη κι αν βάλουν κατά τη "ναυπήγησή" τους, συχνά τα εγκαταλείπουν στην τύχη τους…

      Ένα καραβάκι στεκόταν για μέρες σε μια αμμουδιά ανάμεσα σε σπαρμένα βότσαλα, φύκια και σπασμένα ξύλα που ξεβράζονταν στην ακτή. Ένα μικρό χάρτινο καραβάκι, που ‘χε την πλώρη στραμμένη στη θάλασσα κι αγνάντευε τα κύματα. Τα κοιτούσε με λαχτάρα και παράπονο, τους έγνεφε και παρακαλούσε να έρθει κάποιο να το πάρει μακριά στο πέλαγος, μα εκείνα ξετρελαμένα στο παιγνίδι τους δεν άκουγαν. Πόσο ήθελε να πλησιάσει κάποιο κοντά του… να το πάρει, να τ’ αλαργέψει.

      Ώσπου ένα μικρό κυματάκι άκουσε το παράπονό του και ήρθε απαλά χαϊδεύοντας την πλώρη του.
Το καραβάκι ίσα που σάλεψε και πριν προλάβει να συνέλθει, ακόμα ένα το άγγιξε τραβώντας το προς τα μέσα. Έπλεε στο νερό! Σάλπαρε!

      Για πότε απομακρύνθηκε απ’ την ακτή ούτε που το κατάλαβε, θαρρείς και αόρατα κουπιά
ανεβοκατέβαιναν με δύναμη από τις κουπαστές του και το έσπρωχναν στο πέλαγος. Έτρεχε χορεύοντας στα κύματα χωρίς προορισμό, δίχως πηδάλιο, πυξίδα και χάρτες ναυτικούς, δίχως άγκυρα. Σε τι θα του χρησίμευαν άλλωστε? Αυτό ήθελε μόνο ν’ ακούει τους ψιθύρους τ’ ουρανού και της θάλασσας, να παίρνει τα φιλιά των μελτεμιών. Ήθελε μοναχά να ταξιδεύει!

      Θα το κυβερνούσαν οι άνεμοι και σαν θα νύχτωνε, τ’ άστρα θα το καθοδηγούσαν, τ΄αργυρόφεγγα
νερά, τα φωτεινά χαμόγελα των φάρων. Οι γλάροι θα το συντρόφευαν και τα μακρινά βουητά των κοχυλιών. Θα μάθαινε από που έρχονται τα κύματα, το πως γεννιούνται, και που κοιμάται ο άνεμος με τα σφυρίγματά του. Έτρεχε το καραβάκι μεσοπέλαγα, με τη μικρή του πλώρη γελαστή και τ’ άρμενά του φουσκωμένα, κάνοντας τραμπάλα στα γαλανά νερά της θάλασσας, στην αρμύρα, στα λαμπυρίσματά της. Κι έτρεχε, έτρεχε χαρούμενο, μεθυσμένο, ελεύθερο!

      Μα κάποτε το καραβάκι κουράστηκε… έπλεε αργά, όλο και πιο αργά… Ξάφνου σταμάτησε, έμεινε ακίνητο. Αφουγκράστηκε τους ήχους του πελάγους, τα κύματα, κι έπειτα έγειρε αποκαμωμένο να ξεκουραστεί. Φάνηκαν τα πλαϊνά του μουσκεμένα, βαριά, με δυσκολία το κρατούσαν στην επιφάνεια. Έγειρε κι άλλο… Η χάρτινη καρίνα του μουλιασμένη διαλυόταν, έλιωνε, μα κρατούσε ακόμα το λευκό του πανάκι καθώς σιγά σιγά το έκρυβε η θάλασσα στη φιλόξενη αγκαλιά της. Εκείνο, παραδομένο πια κοιμόταν....

      Ονειρευόταν πως το έσερναν ιππόκαμποι -αλογάκια της θάλασσας- και το σεργιάνιζαν πότε στις γειτονιές των δελφινιών και πότε σε γαλαζοπράσινους βυθούς και σε κοράλλια. Ονειρευόταν πλώρες, κύματα, πανιά, ταξίδια…

      Ονειρευόταν πως γινόταν θάλασσα…
                                                                                                                 Αντώνης Δημητρακόπουλος

                                   

      Υ.Γ. Για τις θάλασσες που ταξιδεύουμε, για εκείνες που ονειρευόμαστε και για τα πανιά μας, που σε πείσμα των καιρών, αντέχουν ακόμα.... Σας φιλώ.

Ένας αλά... γόης!!

      Γραβάτα < γαλλική cravate, από το εθνικό Croate (κροατικά: Hrvat = Κροάτης), επειδή οι Κροάτες μισθοφόροι, ήδη από τον 17ο αιώνα, έφεραν το εθνικό τους χαρακτηριστικό λαιμοδέτη.

      Η επιλογή μιας γραβάτας και το δέσιμο της ήταν -ανέκαθεν- μια υπόθεση πέρα του καλαίσθητου και της ευπρέπειας. Δεμένη η γραβάτα θα πρέπει να φτάνει ακριβώς ανάμεσα στην αρχή και στη μέση της αγκράφας στη ζώνη.

      Θεωρείται ιδιαίτερο ένδυμα και το κλασσικότερο αξεσουάρ του άνδρα, που συνοδεύει συνήθως επίσημη ενδυμασία. Ένα σύμβολο κομψότητας και κύρους. Χμ.... του άνδρα, είπα και ήρθε η στιγμή να σας παρουσιάσω μια φίνα μεταξωτή γραβάτα ειδικής παραγγελίας, φορεμένη από τον... γόη!

      Επειδή... όλα τα ρούχα και τα αξεσουάρ δεν έχουν ζωή, μέχρι να φορεθούν από... κάποιον από εμάς! Συμφωνείτε?

                    

   

    Υ.Γ. Ευχαριστώ πάρα πολύ την αγαπημένη μου Μαρία για την "ξεχωριστή" τιμητική παρουσίαση και τον αξιολάτρευτο Μπρίκι της για τη συνεισφορά του στην... καθ΄όλα, άψογη φωτογράφηση!!! Απίστευτο το πως μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα ένα... χαμόγελο σαν αυτό!

Το αλφαβητάρι των πουλιών.

                                          Θα αποστηθίσω
                                          Τα λόγια των πουλιών τα ελαφρά

                                          Και στην καρδιά μικρές φωλιές ενθυμημάτων
                                          Θα χαράξω
                                          Ονόματα να τα φωνάζω να έρχονται

                                          Με την ανθρωπινή τους ομιλία να τ’ ακούω
                                          Τι λένε τα πουλάκια;

                                          Ένα αλφαβητάρι να συλλαβίζω κι εγώ
                                          Ταπεινά
                                          Έξω στους δρόμους

                                          Εκεί που ανθίζουν τα τηλεγραφόξυλα
                                          Να γίνεται ένα περιβόλι ο κόσμος.

                                                                                                Πόλυ Χατζημανωλάκη.

Γράμμα - Κική Δημουλά (Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα).

                                  O ταχυδρόμος,
                                          σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
                                          μου ΄φερε και σήμερα ένα φάκελο
                                          με τη σιωπή σου.

                                  Τ΄όνομά μου γραμμένο απ΄έξω με λήθη.
                                          Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
                                          Όμως ο ταχυδρόμος
                                          τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
                                          κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ έσκυβαν μαζί μου,
                                          διαβάζοντας τα χέρια μου
                                          που έπλαθαν κιόλας μια απάντηση.
                                          Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
                                          και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
                                          τ΄ άγραφά σου.
                                          Κι αύριο θα σου απαντήσω
                                          στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
                                          Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
                                          στο στήθος σκαμμένο
                                          το μενταγιὸν της συντριβής.
                                          Και στ΄ αυτιά μου θα κρεμάσω -συλλογίσου-
                                          τη σιωπή σου.

                                                                                Κική Δημουλά.

                                       

      Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα είναι μια ιδέα της Μαρίας σε εβδομαδιαία στήλη, η οποία μας προσκαλεί να γνωρίσουμε την ποίηση μέσα από τους δημιουργούς της και αυτή είναι η συμμετοχή μου.

Το Φιλί (1 πίνακας - 2 ιστορίες).

• Αντανάκλαση.

      Υπάρχουν κάτι καρδιές... μωρουδίστικες που, όπως τα μωρά, ακριβώς έτσι, θέλουν να είναι πάντα στα καθαρά σεντόνια τους, με τα χαϊδέματα και τα νταντέματά τους. Ζητάνε προσοχή, σημασία, ασφάλεια. Θέλουν παιχνίδια... τρυφερά παιχνίδια σιγουριάς. Θέλουν λόγια ν΄ακούσουν. Όσο περισσότερα λόγια γίνεται, όπως τα μικρά θέλουν ν΄ακούνε παραμύθια.

      Υπάρχουν κάτι καρδιές, καρδιές εύθραυστες, που δεν αντέχουν χωρίς το άγγιγμα και το χαμόγελο... Καρδιές που νανουρίζονται με όνειρα, που θέλουν επαφή, που ζουν με υποσχέσεις για το αύριο και σου ζητάνε διαρκώς να τις ταξιδεύεις σε νερά γαλήνια και ήρεμα, σε θάλασσες που τους χαρίζεις όλα τα καλά του βυθού της... χιλιάδες κοράλλια, μαργαριτάρια και κοχύλια....

      Υπάρχουν κάτι καρδιές, που λες και όλο το μέλι της γης έχει ξεφορτωθεί πάνω τους. Έχουν μέσα τους όλη τη γλύκα του κόσμου και μήτε τσιγκουνεύονται, μήτε αρνούνται να στη δώσουν. Υπάρχουν κάτι καρδιές που προσπαθούν, κάνουν τα πάντα να μη σε πικράνουν, να μη σε πονέσουν και κάθε φορά που ''συναντιέσαι'' μαζί τους μοιάζουν να σε παρακαλάνε να κάνεις το ίδιο. Υπάρχουν κάτι καρδιές, που οι νόμοι της φύσης και της ζωής δεν τις αγριέψαν και σου ζητάνε να μη διαπράξεις εις βάρος τους αδικήματα και βαρβαρότητες....

      Υπάρχουν κάτι καρδιές που σου θυμίζουν ζύμη, γιατί νιώθεις πως μπορείς να τις πλάσεις, λες και οι ίδιες δεν έχουν δικό τους σχήμα και θα πάρουν αυτό που θα τους δώσουν τα χέρια σου. Υπάρχουν κάτι καρδιές, που φοβάσαι ακόμα και να τις αγαπήσεις, φοβάσαι μην τις πονέσεις. Καρδιές από σελοφάν....

• Παραμορφωτικός καθρέφτης.

       Κι ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι λέμε πως μετρούν για μας οι πράξεις και όχι τα λόγια των άλλων, τελικά δεν τα λέμε σωστά. Γιατί τα λόγια, οι λέξεις -αχ, αυτές οι άτιμες οι λέξεις!- τη στιγμή που τις θέλεις, τις έχεις ανάγκη, έχουν τέτοια δύναμη, μπορούν τόσο να σε ξελογιάσουν που καμιά πράξη -όσο μεγάλη κι αν είναι- πιθανόν να μην τα καταφέρει!

      

      Γιατί οι πράξεις έχουν να κάνουν με... την πρακτική, καθημερινή πλευρά της ζωής. Κι όσο τρυφερές και να είναι, ούτε χαϊδεύουν, ούτε αποκοιμίζουν. Απλά... διευκολύνουν. Οι λέξεις, όμως, σε γλυκαίνουν, σε νανουρίζουν, σου ξυπνούν αισθήσεις αλλά και σου φτιάχνουν παραισθήσεις, έχουν τη δική τους μοναδική μαγεία. Οι ίδιες, πάλι, αυτές οι λέξεις σε πονούν αλόγιστα, σε πληγώνουν, σου κόβουν τα πόδια, σε νεκρώνουν, σε καταστρέφουν. Και στις δύο περιπτώσεις, σε κάνουν θύμα τους. Σε παρασύρουν. Σε σέρνουν στα πόδια τους. Είναι τόση η ελκτική δύναμή τους που δεν μπορείς να το καταλάβεις. Αφήνεσαι. Χωρίς αντίσταση. Γιατί, ό,τι κάνουν το κάνουν ύπουλα. Σε σηκώνουν στα ύψη, ή σε πετάνε στο γκρεμό... ή, κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, άσχετα εάν εσύ πρώτα καταλαβαίνεις το ένα για να συνειδητοποιήσεις πολύ αργότερε το άλλο. 

      Λέξεις....! Τι είναι, τελικά, αυτές οι λέξεις? Οι μυστήριες λέξεις στην ζωή μας? Καράβια είναι. Καράβια που σε ταξιδεύουν και σε πάνε στο άγνωστο για να μάθεις, να το γνωρίσεις. Καράβια που "διασχίζεις" με αυτά τη θάλασσα της ζωής. Σκαριά, άλλοτε γερά και άλλοτε σκάρτα. Που άλλοτε σε βγάζουν σε νησιά μαγικά και άλλοτε σε ναυαγούν στο βυθό του πόνου, εκεί που ποτέ κανείς δεν πρόκειται ν΄ανακαλύψει το ναυάγιο.

      Γι΄αυτό σου λέω καρδιά: "Πάψε να ζεις με τα λόγια! Να τα μετράς τόσο. Να τα θεωρείς σημαντικά και τέτοια να τους δίνεις αξία. Γιατί, όλα είναι λόγια της πλώρης. Και το κύμα πάντα κρυφακούει, έτοιμο να τα σκεπάσει και να τα πάρει μαζί του...."

      Ο πίνακας "Το Φιλί" (The Kiss) του Gustav Klimt και οι ιστορίες αντανάκλασης και παραμόρφωσης που τον συνοδεύουν, είναι η συμμετοχή μου στην ιδέα-πρό(σ)κληση της Μαριλένας "Ένας πίνακας-δύο ιστορίες", όπου ζητούνται οι δύο διαφορετικές εκδοχές βασιζόμενες στο θέμα ενός επιλεγόμενου πίνακα. 

     Υ.Γ. "Το Φιλί" δημιουργήθηκε την περίοδο 1907-1908 και ανήκει στην λεγόμενη χρυσή περίοδο του Κλιμτ. Θεωρείται το πιο διάσημο έργο του, αλλά και ένα από τα διασημότερα της Art Nouveau, ένα καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου. Είναι μια ελαιογραφία σε καμβά, στην οποία έχουν χρησιμοποιηθεί και φύλλα χρυσού. Στο κέντρο του πίνακα, αναπαριστάται ένα ζευγάρι που είναι έτοιμο να φιληθεί. Κατά κάποιους, τα μοντέλα στον πίνακα είναι ο ίδιος ο Klimt και η αγαπημένη του Emilie Flöge. 

      Η γυναίκα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα έργα του Κλιμτ, στα οποία ο ρόλος της είναι κυρίαρχος, εδώ είναι υποταγμένη στον άντρα. Κάθεται γονατισμένη μέσα στην αγκαλιά του συντρόφου της, με κλειστά τα μάτια περιμένοντας το φιλί με κάποια μικρή ταραχή. Ο πίνακας ανήκει σήμερα στην πινακοθήκη Μπελβεντέρε της Βιέννης, η οποία αγόρασε το έργο αμέσως μετά την πρώτη του εμφάνιση (πηγή).