Το λιοντάρι και ο ποντικός.

   
     Μια φορά, ένα λιοντάρι κοιμότανε στην σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς ένα βόδι ολόκληρο, είχε πιει μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο κι έβλεπε όνειρα λιονταρίσια.

Ξαφνικά ένοιωσε στον ύπνο του πως κάτι τον γαργαλούσε, σαν να περπατούσε κάποιος -πολύ ελαφρά, είν΄αλήθεια- πάνω στο κορμί του. Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει: ήταν ένα ποντίκι!

      Θύμωσε, τότε, το λιοντάρι που ένα τόσο μικρούλικο και ταπεινό ζωάκι τόλμησε να του χαλάσει την ησυχία και αρπάζοντάς το με το πόδι του, ετοιμάστηκε να το χάψει! Αλλά το ποντίκι άρχισε να το παρακαλάει κλαίγοντας:
- Άφησέ με, βασιλιά μου, να ζήσω κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα μου κάνεις.

      Το λιοντάρι, που ήταν πια χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει ούτε έναν ποντικό, γέλασε με τα λόγια που άκουσε και είπε:
- Σου χαρίζω την ζωή, μ΄όλο που ποτέ δεν θα μπορούσες εσύ να με βοηθήσεις!

      Κάποτε, όμως, το λιοντάρι έπεσε σ΄ένα λάκκο-παγίδα που είχαν ανοίξει κάποιοι κυνηγοί κι εκείνοι του έδεσαν τα πόδια με χοντρά σκοινιά και τον άφησαν να πάνε στο χωριό τους να φέρουν κι άλλους ανθρώπους, για να τους βοηθήσουν να το κουβαλήσουν, επειδή ήταν πολύ βαρύ.
Ύστερα από λίγη ώρα, έτυχε να περνάει από εκεί ο ποντικός και άκουσε βογκητά. Κατέβηκε, τότε, στο λάκκο, είδε το λιοντάρι και το γνώρισε.
- Κάποτε μου χάρισες την ζωή, του είπε. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα σε ελευθερώσω.
- Εσύ θα με ελευθερώσεις??? ρώτησε απορώντας το λιοντάρι. Πως είναι δυνατό?
- Τώρα θα δεις! είπε το ποντίκι.

                   

    

      Κι άρχισε με τα σουβλερά του δόντια να ροκανίζει τα χοντρά σκοινιά, που έδεναν τα πόδια του λιονταριού. Ύστερα από τρεις-τέσσερις ώρες, τα σκοινιά ήταν κομμένα και το λιοντάρι μπόρεσε, με ένα πήδημα, να βγει από τον λάκκο-παγίδα. Δεν έφυγε όμως αμέσως, γιατί περίμενε να σκαρφαλώσει και το ποντίκι απάνω, μια που αυτό δεν μπορούσε να βγει μ΄ ένα πήδημα.
- Σ΄ευχαριστώ πολύ! του είπε συγκινημένο το λιοντάρι.
- Σου είχα υποσχεθεί, πως θα ξεπλήρωνα την καλοσύνη που μου έκανες και κράτησα την υπόσχεσή μου, αποκρίθηκε το ποντίκι. Τότε, γέλασες μαζί μου γιατί δεν πίστευες πως εγώ, ένα μικρό και αδύνατο ποντίκι θα μπορούσα να βοηθήσω εσένα, το βασιλιά των αγριμιών. Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως και οι πιο αδύνατοι μπορούν να ξεπληρώσουν το καλό που κάνουν οι δυνατότεροί τους....

                                                                                        Από τα Παραμύθια του Αισώπου.

Είσ΄ Έλληνας?

     
     "Είσ΄ Έλληνας?? Τι προσκυνάς? Σηκώσου απάνω!!! Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε, ωρέ...."

                                                                                             Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

      

     

               

    



      "Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"? Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάσει ή να χαλάσει, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε "εμείς". Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ"...........................

                       

           

                       

            

      Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα΄νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν."
                                                                                            Στρατηγός Μακρυγιάννης.

      Υ.Γ. Οι παραπάνω δημιουργίες αποτελούν μορφή στατικού μοντελισμού. Ο μοντελισμός είναι ένας συνδυασμός χόμπι, ψυχαγωγίας, ζωγραφικής, παιδείας, αλλά και αθλήματος, που στοχεύει σ΄ένα αποτέλεσμα με αξιώσεις έργου Τέχνης. Οι κατασκευές γίνονται με τη βοήθεια μιας μεγάλης ποικιλίας υλικών και ο μοντελιστής οφείλει να έχει ερευνήσει και κατανοήσει την Ιστορία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του πρωτοτύπου, προσπαθώντας να είναι όσο πιο ακριβείς γίνεται στην απόδοση του τελικού αποτελέσματος.

Oνειρεύονται και ελπίζουν....

   
     " Ήτανε κείνο το δέντρο στα σύνορα του καπνοχώραφου, η κερασιά. Ήτανε κι ένα αστέρι που τρεμόσβηνε στο ματοτσίνορο τ΄ουρανού. Μια ξάστερη νύχτα του Μάρτη, η κερασιά ένιωσε φόβο. Άπλωσε τα κλαδιά της στον ουρανό κι αναστέναξε βαθιά. Τ΄αστέρι την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε.......................................................................................................

      Τα χρώματα

- Τι χρώμα έχει η λύπη? ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου, που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες? Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη.
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Έχει βαθύ άγριο μπλε.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
- Τα όνειρα? Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τι χρώμα έχει η χαρά?
- Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά?
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις επάνω σου, όταν κρυώνεις. 

      Τ΄αστέρι έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε το φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

- Και η αγάπη? Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη?
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας?
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι, ε? "Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού", είπε το αστέρι...
Κοίταξε μακρυά στο κενό.... Και δάκρυσε.........................

      Ζω...

- Δεν φοβάσαι που θα πεθάνεις?
- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις την ζωή να χάνεται σαν την άμμο, μέσα από τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες? Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ΄αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!

      Συγχωρώ!

- Δίνε το χέρι σου στον άλλο, χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιει μια γουλιά νερό. Σ΄αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση. Κι εσύ, θα ΄ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στην ζωή σου. Ε! Δεν θα σημάνει ποτέ γι΄αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα! Δεν βγαίνει με συνταγές η ζωή. Άντε στην υγειά σου!

      Ελπίζω!

- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με! Αξίζει να την ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νοιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλα αυτά? Μα, να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δεν σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο την ψυχή τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει και πάλι  από την αρχή. Τώρα, έχεις φουρτούνα εσύ και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 

Φύλαξέ τα, όμως, στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερό-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος, όμως. Έτσι?
.................................................................................................................................................................

- Αύριο θα ΄ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτ΄ άλλο να σου πω. Έζησα τόσα χρόνια σ΄αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δεν γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα σε μια γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς? Ζήσε την ζωή σου ελεύθερα! Κι όταν τσακίζεσαι, να έχεις το θάρρος να λες: "Με γεια μου με χαρά μου! Φτου κι από την αρχή τώρα". Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παληκάρι μου, μόνο όταν την ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ΄αυτό τον κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης.............................................

      Ποιός είναι ο δυνατός?

- Ποιός είναι ο δυνατός? ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό, ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
      Ένα κουκούλι έπεσε εκείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πέταξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό και ψιθύρισε:
- Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!..................................................................................

      "Πρόσεξε, μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου μ΄ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δεν χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τ΄αγάλματα μόνο δεν λυγάνε".....

- Μπορεί να πεθάνει κανείς από Μοναξιά? ρώτησε τ΄αστέρι.
- Είναι γεγονός πως, κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ ν΄απλώσουν τα "ρούχα" τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν. Πάντα βρεγμένα τα φορούν. Δεν είναι η ζωή που φταίει γι΄αυτό κι ας της ρίχνουν όλα τα βάρη. Ούτε οι ίδιοι βέβαια φταίνε. Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο. Έναν ολόδικο τους ήλιο. Ν΄ανατέλλει...να δύει...και πάλι να ανατέλλει λαμπερός μέσα τους........

      Ονειρεύονται κι ελπίζουν...

- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ΄ αστέρι του.
- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
- Τα καράβια και τους ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένους στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
- Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου πως τραγουδάει το τριζόνι! Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται....
- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Και ονειρεύονται.... Ονειρεύονται και ελπίζουν...."

                                                                   Αλκυόνη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού.

Υ.Γ1. Για "την ελπίδα που δεν χάνεται" και τη vailie μας....
Υ.Γ2. Συγχωρήστε μου την όχι και τόσο ενεργή συμμετοχή μου στα "σπιτάκια" σας, τον τελευταίο καιρό. Φάση είναι και θα περάσει. Να ξέρετε, ωστόσο, ότι σας επισκέπτομαι και θαυμάζω...!
Υ.Γ3. Σε μερικά από τα blogs που παρακολουθώ δεν μπορώ να μπω, εδώ και μέρες. Κατά την είσοδο, μου βγάζει ολόκληρη τη σελίδα τους...κωδικοποιημένη! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό?
Υ.Γ4. Καλά κούλουμα σε όλους σας, με την ευχή ο δικός σας ουρανός να είναι αύριο και κάθε μέρα γεμάτος χαρταετούς ονείρων, φως και χρώματα!

Κάλλιο αργά...

     
     Μέρες τώρα, έχω γίνει αποδέκτης ενός βραβείου από την αγαπημένη μου γατοφιλενάδα Maya, με την προϋπόθεση να μοιραστώ 11 πράγματα για ΄μένα. Η αλήθεια είναι ότι σε προηγούμενες, αντίστοιχες αναρτήσεις, έχω γράψει αρκετές...11άδες που με αφορούν και θα μπορούσα κάλλιστα να σας παραπέμψω σ΄αυτές, ωστόσο επειδή κινδυνεύω να χαρακτηριστώ....ξανά....ζαβολιάρα (στο τέλος, μου φαίνεται θα μου βγει τ΄όνομα και ξέρετε τι λένε γι΄αυτό!), οφείλω να...συμμορφωθώ με τους κανόνες.

      11 πράγματα για ΄μένα, λοιπόν, μ΄ ένα διαφορετικό τρόπο δοσμένα και...ξεκινάμε:

1. Αν ήμουν λουλούδι, θα ήμουν εντελβάϊς: "...χρειάζεται κόπο και ρίσκο για να το αποκτήσεις. Μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν ένα εντελβάϊς..."
2. Αν ήμουν φυσικό φαινόμενο, θα ήμουν η βροχή των αστεριών: Κάνε μια ευχή κι ευχήσου το καλύτερο....
3. Αν ήμουν λογοτεχνικό είδος, θα ήμουν παραμύθι: "...και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!"
4. Αν ήμουν συναίσθημα, θα ήμουν η αθωότητα ενός παιδικού χαμόγελου.
5. Αν ήμουν αντικείμενο, θα ήμουν θα ήμουν γόμα...για να διορθώνω τα κακώς κείμενα...
6. Αν ήμουν ζώο, θα ήμουν αετός.
7. Αν ήμουν μέρος του σώματος, θα ήμουν η ψυχή.
8. Αν ήμουν αρετή, θα ήμουν η δικαιοσύνη: σ΄αυτήν εμπεριέχεται κάθε άλλη αρετή.
9. Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν το πορφυρό: χρώμα των βασιλέων, της ιεροσύνης και των μυστηριακών τελετών.
10. Αν ήμουν στοιχείο της φύσης, θα ήμουν ο αέρας.
11. Αν ήμουν μουσική, θα ήμουν μια ροκ μπαλάντα.

      Όλα τα blog που παρακολουθώ είναι αγαπημένα, γι΄αυτό το λόγο δεν μπορώ να ξεχωρίσω 11 από αυτά να χαρίσω το παραπάνω βραβείο. Εκτός αυτού, το συγκεκριμένο βραβείο κυκλοφορεί εδώ και αρκετό καιρό στη bloggoγειτονιά, οπότε όποιο bloggάκι δεν το έχει και θέλει να πάρει μέρος στο παιχνίδι, μπορεί να το παραλάβει από ΄μένα, με την αγάπη μου.

      Πανέμορφο δωράκι -καταπληκτικό κασκόλ!!- για τη συνέχεια, δια χειρός Ρένας μας, το οποίο ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά ανοίγοντας το δέμα που παρέλαβα. Μα, δεν είναι ονειρεμένο??? Ρένα μου σ΄ευχαριστώ πάάάάάάρα πολύ!!!!

       Ένα εξίσου μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω και στην αγαπημένη μας marilise, για το πρωτότυπο δωράκι της με αφορμή τη συμμετοχή μου στο Χριστουγεννιάτικο πανηγύρι της. Δείτε το...ένα ξύλινο διακοσμητικό παζλ....!!!! Αυτό που η ίδια δεν γνωρίζει, ωστόσο, είναι η αδυναμία που έχω στα ξύλινα αντικείμενα αλλά και στα puzzles, οπότε όπως αντιλαμβάνεστε η χαρά μου αλλά και η έκπληξή μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη!!

      Για το τέλος, σας κράτησα μια εύκολη ιδέα ανακύκλωσης jean. Το συγκεκριμένο τσαντάκι-πορτοφολάκι δημιουργήθηκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, από ένα κομμάτι jean παντελονιού και συγκεκριμένα από μέρος του μπατζακιού.... Με τις λίγες βασικές γνώσεις μου στο πλέξιμο, κατάφερα να ενσωματώσω περιμετρικά μια αυτοσχέδια...μπορντούρα, να την πω??...και να το αποτέλεσμα:

                

   

               

   


       Εδώ και δύο μικρές καρφίτσες, επίσης από jean:

  

       Καλό απόγευμα παρεάκια μου, με μια πολύχρωμη όσο και δημιουργική εβδομάδα σας εύχομαι!