Άκου Ανθρωπάκο!

   

                                         
     "Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένοιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αβγά μιας κότας?
Αρχικά, ο αητός νομίζει πως θα κλωσήσει μικρά αητόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αβγά, δεν είναι παρά....μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα, που τέτοιο πράγμα! Τελικά, δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.

     Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα, αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Και ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα, πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνο τον ίδιο. Ένα αητόπουλο που από την ψιλή φωλιά του θα ατενίζει μακρυά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν, ότι τα κλωσάει ένας αητός....δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψιλό, απόμακρο βράχο, μακρυά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.

     Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά, όταν απ΄όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες, που εκείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα, για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.

     Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια τούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσκίσει σε χίλια κομμάτια.... Μα, το ξανασκέφτηκε και άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε θα βρισκόταν -έπρεπε να βρεθεί- ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα, που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός, σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μοναχός αητός, μέχρι σήμερα, δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσάει κοτόπουλα. 

     Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο! Γι΄αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι.............................

......Στο είπαν ωμά και ειλικρινά: Είσαι κατώτερο και ανεύθυνο ον και το ίδιο θα είσαι πάντα κι εσύ τους αποκαλείς "σωτήρες" και τους ζητωκραυγάζεις! Για το λόγο αυτό, σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, σε φοβάμαι μέχρι θανάτου! Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από εσένα. Σε φοβάμαι, γιατί τίποτα δεν προσπαθείς να αποφύγεις περισσότερο από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, πολύ άρρωστος, Ανθρωπάκο! Δεν φταις εσύ γι΄ αυτό, αλλά την ευθύνη της απαλλαγής από αυτήν την αρρώστια τη φέρεις εσύ.

                                            πάνινη κούκλα robot, 30cm ύψος.

     Θα είχες, από καιρό, πετάξει από πάνω σου τους πραγματικούς καταπιεστές, αν δεν είχες δείξει ανεκτικότητα στην καταπίεση και αν -συχνά- δεν την είχες υποστηρίξει. Άρχισα να καταλαβαίνω, ότι αυτό που συνεχώς σε καταπιέζει είναι η δική σου βαριά ψυχική αρρώστια και όχι κάποια έξωθεν ωμή βία, ακόμα και όταν λείπει ο οποιοσδήποτε εξωτερικός καταναγκασμός. Θα είχες από καιρό αποτινάξει τους τυράνους, αν ήσουνα ψυχικά ζωντανός κι ο νους σου ήταν υγιής!

     Κανένα αισθητήριο όργανο δεν σε βοηθάει να διακρίνεις τον πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο. Ο τρόπος ζωής του, ο πόνος του, οι επιθυμίες του, ο θυμός του, ο αγώνας του για σένα, σου είναι άγνωστα και μακρινά πράγματα. Δεν μπορείς να καταλάβεις, ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν μπορούν να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν και που θέλουν να είσαι ελεύθερος, ειλικρινής και τίμιος. Δεν αγαπάς αυτούς τους άντρες και αυτές τις γυναίκες, γιατί δεν είναι συμβατοί με την ύπαρξή σου. Είναι απλοί και ειλικρινείς. Γι’ αυτούς η αλήθεια είναι ό,τι είναι για σένα η πονηριά.

     Τους αποδέχεσαι, Ανθρωπάκο, μόνο όταν τα άλλα ανθρωπάκια σου πουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι σπουδαίοι. Γιατί είσαι ο "λαός", η "κοινή γνώμη", η "κοινωνική συνείδηση". Αυτό είσαι, Ανθρωπάκο! Ποτέ δεν αναρωτήθηκες, αν σκέφτεσαι σωστά. Το μόνο που σε νοιάζει, είναι το τι θα πει ο γείτονάς σου, ή πόσο θα σου κοστίσει η τιμιότητά σου. Για να κερδίσει την εύνοιά σου, Ανθρωπάκο, για να κερδίσει την άχρηστη φιλία σου ο σπουδαίος άνθρωπος, θα πρέπει να φέρει τον εαυτό του στα μέτρα σου, θα πρέπει να μιλά με τον τρόπο που μιλάς, θα πρέπει να στολιστεί με τις αρετές σου. Αλλά, αν είχε τις αρετές σου, τη γλώσσα σου και τη φιλία σου, δεν θα ήταν πια σπουδαίος, αληθινός και απλός.

     Θα σου πω κάτι, Ανθρωπάκο: Έχασες την αίσθηση για ό,τι ανώτερο υπάρχει μέσα σου! Το έπνιξες μέσα σου και το δολοφονείς κάθε φορά που το συναντάς στους άλλους....στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στον άντρα σου, στον πατέρα σου, στη μητέρα σου. Είσαι μικρός και θέλεις να παραμείνεις μικρός, Ανθρωπάκο!"

                                                      Άκου Ανθρωπάκο! (απόσπασμα) - Βίλχελμ Ράιχ.

Photo A Day of September (Days 1-10).

   
     Photo A Day για το μήνα Σεπτέμβριο και στον πίνακα που ακολουθεί, μπορείτε να ενημερωθείτε για τη θεματολογία που περιλαμβάνει:

     Day 1 - Together: "Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου. Όμως μπορώ να σε ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου..." - Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

     Day 2 - My name begins with...: M. Συμβολίζει τον αριθμό 1.000 στους Ρωμαϊκούς αριθμούς, το μοριακό βάρος στη χημεία, τη μάζα στη Φυσική και το μέτρο στις μονάδες μέτρησης του μήκους (στη Λατινική εκδοχή του m), το αμινοξύ Μεθειονίνη και για τους αποκρυφιστές, την αρχή της σύλληψης και της δημιουργίας, την αθανασία, τη μεταλλαγή.

     Day 3 - Lines: Γραμμές που σε γεμίζουν δέος...

     Day 4 - Alone: "Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και το θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με να έρθω μαζί σου..." - Η Σονάτα του Σεληνόφωτος: Γ. Ρίτσος.

     Day 5 - Here forever: "Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη..."

     Day 6 - Getting ready: Lemon pie!!!!!

     Day 7 - White: Ένας...αλά Λέων στον πρωινό καφέ...

     Day 8 - Made by me: Ακόμα ένα πλεκτό πορτοφολάκι!

                    

      Day 9 - On the wall: Οι μεγαλύτερες αλήθειες γράφονται στους τοίχους.

     Day 10 - Sweet: Κάρτα-γλυφιτζούρι, αφιερωμένη σε όλους σας....

Κάτι ροζ κι ένα παιχνιδιάρικο Δελφινάκι!

   
     Ροζ: ένα χρώμα που χαρακτηρίζεται από θηλυκότητα, τρυφερότητα, παιδικότητα και αθωότητα. Όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, το χρώμα που συμβολίζει όλα τα παραπάνω, φαίνεται να μην...υπάρχει!

     Το ροζ είναι ένας συνδυασμός του κόκκινου με το μωβ. Παρατηρώντας το ουράνιο τόξο, θα διαπιστώσουμε ότι τα χρώματα αυτά υπάρχουν σε αντίθετες πλευρές. Είναι θεωρητικά, λοιπόν, αδύνατον ν΄αναμειχθούν, συμπέρασμα το οποίο οδήγησε τους ερευνητές στο να αποφανθούν, πως το ροζ χρώμα δεν υπάρχει στη φύση.

     Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι το ροζ να θεωρείται ένα αντανακλαστικό χρώμα και οι άνθρωποι να μπορούν να το διακρίνουν επειδή ο εγκέφαλός τους το "μεταφράζει" έτσι. Φυσικά, υπάρχουν κάποιοι που διαφωνούν με τη συγκεκριμένη άποψη, θεωρώντας ότι το ροζ είναι το αποτέλεσμα της ανάμειξης του κόκκινου με το λευκό, άρα ως χρώμα είναι υπαρκτό!

 τσόχινη καρφιτσούλα για τη ροζ ανταλλαγή δώρων της Μαρίας-Έλενας.

     Οι Ινδιάνοι Chumash θεωρούν το Δελφίνι ως τον αγαπημένο τους αδελφό. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, τα πρώτα μέλη της φυλής τους ζούσαν στο νησί Σάντα Κρουζ, στον Ειρηνικό Ωκεανό. Κάποτε, ο πληθυσμός τους αυξήθηκε πολύ και ο τόπος τους δεν τους χωρούσε πλέον. Αποφάσισαν, έτσι, να μεταναστεύσουν στη στεριά.

     Η θεότητα που τους έπλασε, η Hutash, τους έφτιαξε μια γέφυρα με το ουράνιο τόξο, για να περάσουν με ασφάλεια πάνω από τη θάλασσα και να φτάσουν στη στεριά. Τους είπε, όμως, να μην κοιτάξουν κάτω, γιατί κινδύνευαν να πέσουν και να πεθάνουν.

για το Δελφινάκι μας και τον Καλοκαιρινό του διαγωνισμό.

     Κάποιοι αγνόησαν τη συμβουλή της, κοίταξαν προς τα κάτω και σαστισμένοι από το θέαμα της αβύσσου έπεσαν προς τη θάλασσα. Όμως, η Hutash τους αγαπούσε τόσο πολύ που δεν τους άφησε να πεθάνουν και τους μεταμόρφωσε σε δελφίνια... (πηγή).

     Σας καληνυχτίζω με την ευχή, η αυριανή σας μέρα να πραγματοποιήσει κάτι από το αποψινό σας όνειρο... Όνειρα παραμυθένια, λοιπόν και καλό μας μήνα!

     Υ.Γ. "Μήπως πρόσεξες ποτέ, λέω, μήπως....πόση απαντοχή έχει το βλέμμα του γλάρου που κάθεται ολομόναχος σ΄ένα σάπιο μαδέρι και ζυγιάζει όνειρα στις φτερούγες του?" (Α. Παπαδάκη).

                                    πίνακας: "Take Flight Seagull" της Rita Squier.

Ένα πράγμα ξέρω καλά.

   
     "Πάντως, όπως και να ΄χει το ζήτημα, ένα πράγμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ.

                

  

     Γουστάρω τη φάση...και περισσότερο την αντίφαση!

               

  

     Γουστάρω την τρέλα μου...και περισσότερο την τρέλα των άλλων!

                

  

     Γουστάρω να μυρίζομαι την ανθρωπίλα. 
Γουστάρω τ΄αγόρια που έχουν κορδέλες στα μαλλιά και στα μάτια ένα ματσάκι μενεξέδες.
Γουστάρω τα κορίτσια που τραγουδούν στις ακρογιαλιές μ΄ένα θαλασσοπούλι ανάμεσα στα φρύδια."

                                                                              "Σκισμένο ψαθάκι" - Αλκυόνη Παπαδάκη.

Σαν ένας άλλος Δον Κιχώτης να κυνηγώ θαλάσσιους ανεμόμυλους.

   
     Λατρεύω τα βιβλία! Λατρεύω ακόμα και το άρωμα της τυπωμένης μελάνης τους! Είμαι ένας "αναγνώστης", από την παιδική μου ηλικία, με όλη τη σημασία της λέξης, που πραγματικά...καταβροχθίζει το περιεχόμενό τους! Έχω περάσει και συνεχίζω να περνάω, αρκετό -έως πολύ- χρόνο μαζί τους. Αρκετές φορές έχω θυσιάσει τον ύπνο μου, προκειμένου να τελειώσω την ανάγνωση ενός συγκεκριμένου βιβλίου.

     Ένα βιβλίο μπορεί να γίνει οδηγός μας.... Να μας βοηθήσει να βρούμε λύση, όταν αντιμετωπίζουμε μια δυσκολία. Ένα κωμικού περιεχομένου βιβλίο θα μας δώσει χαρά, σε στιγμές που θα είμαστε λυπημένοι. Ένα βιβλίο μπορεί να μας ταξιδέψει, να μας συντροφεύσει, να μας μυήσει, να μας ξεκουράσει, να μας διδάξει, να μας πληροφορήσει, να μας ξεναγήσει... Ένα καλό βιβλίο είναι ένας καλός φίλος.

      Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν χιλιάδες βιβλία τα οποία δεν θα ξαναδιαβαστούν. Ποτέ. Και αυτό είναι γεγονός, όσο βιβλιόφιλος κι αν είναι κάποιος. Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει όλοι μας πεταμένα, ή έστω εγκαταλελειμένα βιβλία, δίπλα σε κάδους απορριμάτων? Από παλιές εγκυκλοπαίδειες μέχρι...τηλεφωνικούς καταλόγους.

      Η τεχνική του διπλώματος των σελίδων ενός βιβλίου που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσεις, πέρα του ότι είναι μια μορφή ανακύκλωσης για το ίδιο το βιβλίο, αποτελεί και μια μορφή Τέχνης με εντυπωσιακά αποτελέσματα! Ένα είδος...origami για βιβλία, κατά το οποίο ξεκινάς να διπλώνεις τις σελίδες μ΄έναν συγκεκριμένο τρόπο...

                 

 

      Με καλοκαιρινή διάθεση και με μεγάλη περιέργεια για τη συγκεκριμένη τεχνική, σας παρουσιάζω την πρώτη μου δημιουργία. Εύκολη στην κατασκευή της, διασκεδαστική και ιδιαίτερα χρηστική, αφού πέρα από τη διακοσμητική της χρήση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως βιβλιοστάτης.

                       

 

     " Ή, ακόμα και για την τοποθέτηση και οργάνωση των επαγγελματικών καρτών πάνω σ΄ένα γραφείο...", κάνω μια δεύτερη σκέψη.

       Τι λέτε? Δεν αξίζει τον κόπο να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στα βιβλία μας? Κατά περιόδους, σας υπόσχομαι ν΄ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες δημιουργίες και θα ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη να έβλεπα και τα δικά σας αποτελέσματα, αν αποφασίσετε ν΄ασχοληθείτε.

       Παρεάκια μου αγαπημένα, σας εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε! Να περνάτε όμορφα και να ζείτε τις στιγμές...

       Υ.Γ. Έβγαλα φωτογραφίες - εκ των υστέρων- χρησιμοποιώντας κάποιο άλλο βιβλίο που περιμένει...υπομονετικά τη σειρά του να ανακυκλωθεί, για να σας λύσω τις όποιες απορίες σχετικά με τον τρόπο που διπλώθηκαν οι σελίδες, για να σχηματίσουν τον ανεμόμυλο. Ελπίζω να σας βοηθήσουν... Ξεκινάτε από το εξώφυλλο και προχωρώντας με την ίδια διαδικασία, ολοκληρώνεται με το δίπλωμα του οπισθόφυλλου. Στο τέλος, κόλλησα με ατλακόλ εξώφυλλο και οπισθόφυλλο μαζί... Για τη συγκεκριμένη κατασκευή χρησιμοποιήθηκε ένα βιβλίο 340 σελίδων.

       Συγχωρέστε μου την...άγνοια σχετικά με τη δημιουργία videos (step to step). Που θα μου πάει, όμως...? Κάποια στιγμή θα το μάθω κι αυτό!