Μάνα - μητέρα - μαμά....

"Αν είχα το παιδί μου να μεγαλώσω ξανά από την αρχή....

Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο,
και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.
Θα διόρθωνα λιγότερο,
και θα συνδεόμουν περισσότερο.
Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου,
και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου.
Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα,
και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.
Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες,
και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.
Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή,
και θα έπαιζα στα σοβαρά.
Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια,
και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια.
Θα αγκάλιαζα περισσότερο,
και θα τραβολογούσα λιγότερο.
Θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά,
και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο.
Θα έχτιζα πρώτα αυτο-εκτίμηση,
και αργότερα το σπίτι.
Θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,
και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.

... Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο".       

                  Gustav Klimt - Mother and child (1905)

         
     Κι εδώ το αυθεντικό ποίημα.....

" If I had my child to raise over again,
I'd finger paint more, and point the finger less.
I'd do less correcting, and more connecting.
I'd take my eyes off my watch, and watch with my eyes.
I'd care to know less, and know to care more.
I'd take more hikes and fly more kites.
I'd stop playing serious, and seriously play.
I'd run through more fields, and gaze at more stars.
I'd do more hugging, and less tugging.
I'd be firm less often, and affirm much more.
I'd build self-esteem first, and the house later.
I'd teach less about the love of power,
and more about the power of love.
It matters not whether my child is big or small,
from this day forth, I'll cherish it all. "

                                                                                    Diana Loomans

                Χρόνια πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου που σήμερα γιορτάζουν.

                                            τριαντάφυλλο από αλουμινένιο κουτάκι αναψυκτικού

Σώπα, μη μιλάς!

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κιι επιτέλους,
αν ο λόγος είναι άργυρος,
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου ΄λέγαν: "σώπα".
Στο σχολείο μου ΄κρύψαν την αλήθεια τη μισή
και μου ‘λέγαν: "Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!".
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου ΄λεγε:
"Κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!"
Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια:
"Τι σε νοιάζει, μου ΄λέγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα".
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα".

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ΄μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε, "σώπα".
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
"Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα".
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
μας ένωνε, όμως, το "σώπα".

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "σώπα"
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη,
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το "σώπα".
Μεγάλη τέχνη αυτή, το "σώπα".
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κoψ’ την σύρριζα.
Πέταξ΄ την στα σκυλιά!
Το μόνο άχρηστο όργανο, απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ΄χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς, χωρίς να μιλάς,
να λες "έχετε δίκιο, είμαι με ΄σας".

"Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς"
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κoψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να ΄σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου,
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς,
κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ΄ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή
που θα μου λέει: ΜΙΛΑ! 

                                        

                                                                                         Αζίζ Νεσίν - Σώπα, μη μιλάς.   
   

      Υ.Γ. Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Πες μου, κοινωνία, πως γίνεται να θλίβεσαι και να υποκρίνεσαι, ταυτόχρονα? Βγάλε το σκασμό τώρα! Μείνε μουγκή, όπως μουγκή παρέμεινες τόσο καιρό!

      Καλό σου Παράδεισο....

Συστατικά ζωής.

      Σκέφτομαι πως, αυτά τα τρία συστατικά πρέπει να 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.

      Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή.

      Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει την ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση.

      Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη.

                                                                                                         Νίκος Μπελογιάννης.

      Μία ακόμη δημιουργία ταξίδεψε για τη Βέροια μαζί με την προηγούμενη και δύο πολύχρωμοι χαρταετοί συντρόφεψαν το ταξίδι τους:

          

   

      Με την ευχή να πήγαν όλα όπως τα είχε ονειρευτεί...

Πουπουλένια σύννεφα.

                                              Πού πουλάνε πουπουλένια σύννεφα?

                                              Στων ονείρων τα παζάρια.

                                              Που πουλάνε πουπουλένια όνειρα?

                                              Στων παιδιών τα μαξιλάρια.

                                              Ποιος τινάζει φτερωτά παπλώματα

                                              και στη γη πέφτουν νιφάδες?

                                              Τ΄ουρανού ποιος πλένει τα πατώματα

                                              και γεμίζουν σαπουνάδες?

                           

  

                                              Ποιος μετράει προβατάκια αμέτρητα

                                              και τα όνειρα ποτίζει?

                                              Ποιος χαϊδεύει νυσταγμένα βλέφαρα

                                              και το σύννεφο δακρύζει?

                                                                           Θωμάς Μοσχόπουλος, Ξένια Καλογεροπούλου.
                                                      (για το θεατρικό έργο: Μια ιστορία με ιστορίες, του Τζ. Ροντάρι)  

     Υ.Γ. Ένας ακόμη χαρταετός θα ταξιδέψει στη Βέροια.... Για τα παιδιά, που αξίζουν τον κόσμο ολόκληρο.... Για τη Μπέττυ μας και το όραμά της... Για την αποστολή και το όραμα των ανθρώπων της Πρωτοβουλίας για το παιδί....

                             Καλές Απόκριες και καλή Σαρακοστή σε όλους σας!
                                                                                        

Αντεύχομαι.

      Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σ’ εκείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο… κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα.

      Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε.

                                        κουκλάκια με σύρμα και κλωστή πλεξίματος.

      Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε…. και τι ψεύτρα Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντας μετά να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.

                     

 

     Μου έχει απαριθμήσει μία-μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.

      "Βλέπεις;", μου λέει η κουτοπόνηρη, "Αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ’ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ’ ένοιαζε; Άρα, ήρθα!"

      Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων, είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της ή και να μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δε φταίει αυτή.

                                

 

      Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της.... αυτό είναι ευτυχία Άπιαστη, σου λέω!

                                                                                              Κική Δημουλά-"Εκτός σχεδίου"