Στιγμές...

                                     
                                        Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές,
                                        σαν κλωστές τυλιγμένες σ΄αδράχτι.

                                         Σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά,
                                         σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.

                                          Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες στιγμές,
                                          που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά.

                 

   

                                          Με κρατούνε, θαρρώ, σαν αλήθειες παλιές,
                                          σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

            

 

                                         Είναι κάτι στιγμές, σαν μικρές πινελιές
                                         ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει.

                                          Λείπουν λίγα ακριβά, των χρωμάτων νερά,
                                          για να δώσουν του τόπου τη γνώση....

                     

 

      Μια μικρή συλλογή από αγαπημένα παλιά αντικείμενα για την πρό(σ)κληση της Ρένας μας, είναι η δική μου συμμετοχή στο...παραπέντε της λήξης της!

      Καληνύχτα παρεάκια μου και καλή εβδομάδα σε όλους σας!

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες!
- Ό,τι θέλω? Τ΄ορκίζεσαι?
- Στ΄ορκίζομαι.
- Είναι δύσκολο...
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό...
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο...

- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο...
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις...
- Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ΄τα χέρια και να φύγει...
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό...
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα...
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι...
- Θα περιμένω τα χαράματα.

- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε...
- Θα φέρω τ΄άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρά, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ΄ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι?
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό?
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει?
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς?
- Δεν ξέρω.
- Τότε..?
- Τότε θα μάθω.
- Από που?
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν λένε τα βιβλία?
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει?
- θα βρω τον άλλο γέροντα.
- Ποιον άλλο γέροντα?
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα...?
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό?
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά?
- Πάντα!
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις?
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι,  ό,τι θέλω, τ΄ορκίζεσαι?
- Στ΄ορκίζομαι.
- Θέλω...θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.

- Να το φτιάξουμε.
- Με τι?
- Με τι θέλεις?
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι!
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί!
- Γιατί?
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις?
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι?
- Θ΄ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί?
- Ως τότε θα σ΄έχω βρει.
- Κι αν όχι?
- Θα ψάχνω, ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις?
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...
- Τι θα πει "για πάντα"?
- Ότι, Σ΄ΑΓΑΠΩ.
- Κι εγώ τι θα κάνω, ώσπου να με βρεις?
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που?
- Κάτω από μία μυρσινιά?
- Που έχει μυρσινιές?
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού?
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια?
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα?
- Πολύ μακρυά. στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ?
- Ποτέ.
- Τ΄ορκίζεσαι?
- Στ΄ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει "για πάντα"...
- Θα πει, ότι σ΄αγαπώ.

- Πόσο?
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι! Να κοιμηθώ τώρα?
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά?
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι,  ό,τι θέλω, τ΄ορκίζεσαι?
- Ναι.

                                               Ανθή Δοξιάδη-Τριπ & Αλέξης Κυριτσόπουλος - εκδόσεις ΑΓΡΑ.

      Για κάθε Μαμά που είναι πάντα εκεί να ακούει, να αγαπάει, να καταλαβαίνει, να νοιώθει, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις... Χρόνια πολλά!

Ανάσταση.

                               
                               Σαν και τη λάμψη του κεριού τσ΄ Ανάστασης το βράδυ,
                               να ΄ναι η ζωή σου φωτεινή χωρίς σταλιά σκοτάδι!

                                 

     

                               Ως αναστήθηκε ο Χριστός έτσι ν΄ αναστηθούνε,
                               όνειρα που δεν έλαχε ίσαμ΄εδά να βγούνε!

                                

   

                               Όταν το φως τσ΄ Ανάστασης ανάψει το κερί σου, 
                               κάθε ακτίνα μια χαρά να είναι στην ζωή σου!

                                

    

                               Κι εφέτος την Ανάσταση ευχή καρδιάς θα κάνω, 
                               η μοίρα να σκορπά χαρές να περπατάς επάνω!

                               

      

                               Η φλόγα της Ανάστασης ν΄ανάψει στην καρδιά σου, 
                               για να κρατήσει ζωντανά όλα τα όνειρά σου....

                                

        

                               Ήθελα να ΄μουνα κερί τσ΄Ανάστασης το βράδι, 
                               ν΄ακούσω ήντα προσεύχεται την ώρα που μ΄ανάβει...

                                

        

                               Πασχαλινές δέξου ευχές απ΄την καρδιά βγαλμένες,
                               όλες οι μέρες της ζωής να ΄ναι αναστημένες!

                             

   

                               Ό,τι ο νους αποζητά κι ό,τι ποθεί η ψυχή σας,
                               εφέτος η Ανάσταση να φέρει στη ψυχή σας!

                                 

        

                             Το Θείο φως της Ανάστασης να ΄χεις για συντροφιά σου
                             κι άγγελοι να ΄ναι δίπλα σου, σ΄όλα τα βήματά σου...

                              

   

                        Στ΄ άσπρο κερί τσ΄ Ανάστασης, στο άγιο φως επάνω,
                             χρυσοκεντώ χίλιες ευχές δώρο να σας τις κάνω...

        Καλή Ανάσταση, παρεάκια μου! Το φως της Ανάστασης ας ζεστάνει τις καρδιές μας...

Το λιοντάρι και ο ποντικός.

   
     Μια φορά, ένα λιοντάρι κοιμότανε στην σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς ένα βόδι ολόκληρο, είχε πιει μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο κι έβλεπε όνειρα λιονταρίσια.

Ξαφνικά ένοιωσε στον ύπνο του πως κάτι τον γαργαλούσε, σαν να περπατούσε κάποιος -πολύ ελαφρά, είν΄αλήθεια- πάνω στο κορμί του. Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει: ήταν ένα ποντίκι!

      Θύμωσε, τότε, το λιοντάρι που ένα τόσο μικρούλικο και ταπεινό ζωάκι τόλμησε να του χαλάσει την ησυχία και αρπάζοντάς το με το πόδι του, ετοιμάστηκε να το χάψει! Αλλά το ποντίκι άρχισε να το παρακαλάει κλαίγοντας:
- Άφησέ με, βασιλιά μου, να ζήσω κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα μου κάνεις.

      Το λιοντάρι, που ήταν πια χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει ούτε έναν ποντικό, γέλασε με τα λόγια που άκουσε και είπε:
- Σου χαρίζω την ζωή, μ΄όλο που ποτέ δεν θα μπορούσες εσύ να με βοηθήσεις!

      Κάποτε, όμως, το λιοντάρι έπεσε σ΄ένα λάκκο-παγίδα που είχαν ανοίξει κάποιοι κυνηγοί κι εκείνοι του έδεσαν τα πόδια με χοντρά σκοινιά και τον άφησαν να πάνε στο χωριό τους να φέρουν κι άλλους ανθρώπους, για να τους βοηθήσουν να το κουβαλήσουν, επειδή ήταν πολύ βαρύ.
Ύστερα από λίγη ώρα, έτυχε να περνάει από εκεί ο ποντικός και άκουσε βογκητά. Κατέβηκε, τότε, στο λάκκο, είδε το λιοντάρι και το γνώρισε.
- Κάποτε μου χάρισες την ζωή, του είπε. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα σε ελευθερώσω.
- Εσύ θα με ελευθερώσεις??? ρώτησε απορώντας το λιοντάρι. Πως είναι δυνατό?
- Τώρα θα δεις! είπε το ποντίκι.

                   

    

      Κι άρχισε με τα σουβλερά του δόντια να ροκανίζει τα χοντρά σκοινιά, που έδεναν τα πόδια του λιονταριού. Ύστερα από τρεις-τέσσερις ώρες, τα σκοινιά ήταν κομμένα και το λιοντάρι μπόρεσε, με ένα πήδημα, να βγει από τον λάκκο-παγίδα. Δεν έφυγε όμως αμέσως, γιατί περίμενε να σκαρφαλώσει και το ποντίκι απάνω, μια που αυτό δεν μπορούσε να βγει μ΄ ένα πήδημα.
- Σ΄ευχαριστώ πολύ! του είπε συγκινημένο το λιοντάρι.
- Σου είχα υποσχεθεί, πως θα ξεπλήρωνα την καλοσύνη που μου έκανες και κράτησα την υπόσχεσή μου, αποκρίθηκε το ποντίκι. Τότε, γέλασες μαζί μου γιατί δεν πίστευες πως εγώ, ένα μικρό και αδύνατο ποντίκι θα μπορούσα να βοηθήσω εσένα, το βασιλιά των αγριμιών. Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως και οι πιο αδύνατοι μπορούν να ξεπληρώσουν το καλό που κάνουν οι δυνατότεροί τους....

                                                                                        Από τα Παραμύθια του Αισώπου.

Είσ΄ Έλληνας?

     
     "Είσ΄ Έλληνας?? Τι προσκυνάς? Σηκώσου απάνω!!! Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε, ωρέ...."

                                                                                             Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

      

     

               

    



      "Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"? Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάσει ή να χαλάσει, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε "εμείς". Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ"...........................

                       

           

                       

            

      Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα΄νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν."
                                                                                            Στρατηγός Μακρυγιάννης.

      Υ.Γ. Οι παραπάνω δημιουργίες αποτελούν μορφή στατικού μοντελισμού. Ο μοντελισμός είναι ένας συνδυασμός χόμπι, ψυχαγωγίας, ζωγραφικής, παιδείας, αλλά και αθλήματος, που στοχεύει σ΄ένα αποτέλεσμα με αξιώσεις έργου Τέχνης. Οι κατασκευές γίνονται με τη βοήθεια μιας μεγάλης ποικιλίας υλικών και ο μοντελιστής οφείλει να έχει ερευνήσει και κατανοήσει την Ιστορία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του πρωτοτύπου, προσπαθώντας να είναι όσο πιο ακριβείς γίνεται στην απόδοση του τελικού αποτελέσματος.